29

Moe ontdekte iets nieuws in Aaron. Zijn broer kon uitstekend luisteren. Aaron verroerde geen vin bij het hele verhaal. Adella Villareal, de baby Gabriel, het rendez-vous in het Eagle Motel van Ax Dement met Raymond Wohr en Alicia Eiger. Wohr die zijn eigen nichtje begluurde. Caitlin Frostig die op het kind van Adella paste.

Het enige wat hij Aaron niet vertelde, was hoe passief Wohr de verbale aanslag door Eiger had ondergaan, wat Moe’s idee van de man als psychopaat en moordenaar aan het wankelen had gebracht. Want hij probeerde nog steeds te ontdekken wat dat betekende.

Toen hij uitverteld was, zei Aaron: ‘Pfff.’ Hij stond werkelijk versteld van wat Moe allemaal te weten was gekomen. Geen spoor van: En dat vertel je me nu allemaal? ‘Dus nu hebben we een connectie tussen twee dode vrouwen… Oh, man… Oké, mijn persoon is naar Riptide. Wat vind je ervan om mij aan een jpg van Adella te helpen?’

‘Dat kan riskant zijn.’

‘Mijn persoon is heel subtiel.’

Moe wist dat zijn broer ook zonder zijn hulp wel aan foto’s van Adella kon komen. Hij zei: ‘Laten we maar teruggaan naar mijn bureau. Dan krijg je een scan van me.’

‘Bedankt. Nu is het mijn beurt voor een beetje extra. Niet iets dat ik achterhield, maar ik was er nog niet aan toegekomen toen we begonnen te brainstormen over Mason Book. Ik heb vanochtend een tijdje doorgebracht met Gemma Dement, de mama van Ax.’ Hij hield zijn stem vlak, maar schoof ongemakkelijk op zijn stoel.

Het was niet gebruikelijk dat zijn broer zo onrustig was.

Moe glimlachte. ‘Aantrekkelijke vrouw.’

‘Voor haar leeftijd.’

‘Hebben jullie over politiek gepraat?’

‘We hebben het over pinda’s gehad. Vergeet dat allemaal maar, de vrouw is echt abnormaal. Geobsedeerd door schuld en boete. Citaat, einde citaat. Normaal gesproken zou ik zoiets toeschrijven aan een religieuze overtuiging. Zij en Lem Dement die samen God hebben gevonden.’ Al heeft ze weinig ontzag voor het zevende gebod. ‘Maar als zoontjelief Ax betrokken was bij de moord, zou kennis daarvan voor haar een kwelling kunnen zijn.’

Moe zei: ‘Leven met een groot, duister geheim. Kwam ze over als iemand die zelf ergens schuldig aan is, of praatte ze er alleen filosofisch over?’

Aaron schudde zijn hoofd. ‘Het ging gepaard met emotie, maar het is moeilijk te zeggen welke precies.’

‘Hoe bedoel je?’

‘Ik bedoel dat ze niet gebukt ging onder schuld of verdriet of zoiets, maar ze begon over wroeging zonder enige aanleiding. Schuld en boete. De laatste keer dat het ter sprake kwam, werd ze kwaad. Ongeremd kwaad.’

‘Maar niets over moord.’

Aaron aarzelde. ‘Zo’n soort gesprek was het niet.’

‘Het klinkt anders wel alsof je haar aardig hebt leren kennen.’

‘Goed genoeg om vast te kunnen stellen dat die dame behoorlijk in de war is, Moses. En dat ze nog steeds door Lem wordt geslagen. Ik heb een blauwe plek gezien.’

Dat geloof ik graag.

Moe zei: ‘Van klappen krijgen kun je behoorlijk in de war raken.’

‘Volgens mij was dit meer. Ik ben geen psychiater, maar ze straalde het uit. Iets duisters en dieps en problematisch.’

‘Dat is al de tweede keer dat je het daarover hebt.’

‘Waarover?’

‘Aangezien ik geen psychiater ben,’ zei Moe, ‘en gezien welke kant dit opgaat, denk ik dat we maar eens met iemand moeten praten die wel psychiater is.’

Aaron liep naar een stille hoek van de recherchezaal en belde wie het dan ook was die hij naar Riptide had gestuurd. Een vrouw, vermoedde Moe, te zien aan de manier waarop Aaron zich ontspande en een betoverende glimlach op zijn gezicht toverde voor een onzichtbaar publiek. Even later stak Aaron zijn duim op, scanden ze Adella Villareals foto in en stuurden die naar het hotmailaccount van lp-vox36.

Moe belde dr. Alex Delaware en werd doorverbonden met de telefoonservice van de psycholoog.

‘Is dit een noodgeval, meneer?’ vroeg de telefoniste.

‘Geen medisch noodgeval, mevrouw. Ik ben een rechercheur van de LAPD.’

‘Nieuw?’

Moe verstrakte. ‘Pardon?’

‘Dr. Delaware wordt altijd gebeld door rechercheur Sturgis.

Gaat het om zoiets? Moord?’

‘Jazeker, mevrouw.’

‘Blijft u aan de lijn.’

Even later kwam Delaware aan de lijn. Zonder in te gaan op details vroeg Moe of Aaron en hij langs konden komen om een zaak te bespreken. Zonder te weten welke financiële regeling Delaware had getroffen met het bureau. Zonder te weten wat hij moest zeggen als Delaware daarover zou beginnen.

‘Ik ben niet op mijn kantoor, Moe, rechtszaak in Beverly Hills. Maar zelfs als ze me oproepen te getuigen, zou ik om vier uur vrij moeten zijn, dus laten we het houden op kwart voor vijf. Bij mij. Ik moet op tijd naar de hond.’

Aaron reed over het verbrede ruiterpad dat boven Beverly Glen slingerde, en dacht, toen hij eindelijk de strakke, witte contouren van het huis van Delaware hoog tegen de helling ontwaarde, te midden van pijnbomen, redwoods en sycamores: dit is het eindpunt van de droom, voorbij wow, kijk toch eens, doodstil als je ergens over moet nadenken, en groen, en die lucht. Je zou niet zeggen dat dit L.A. is, en het is maar een klein eindje rijden naar Westwood Village, hartje Beverly Hills, de Strip, waar je maar heen wilt eigenlijk. De man ziet waarschijnlijk de hele dag haviken. Ik vraag me af of hij met een open dakje rijdt. Moet haast wel, hoe kun je nu genieten van zoiets met een plaat staal boven je hoofd, en dat huis, ho, het is nog groter dan het op het eerste gezicht leek. Twee volledige verdiepingen, boeiende lijnen, ongetwijfeld onder architectuur gebouwd, aardig neergezet ook, dringt zich niet op, pleegt geen aanslag op de omgeving, eigentijds-cool, zal van binnen wel net zo fris en helder zijn, misschien bamboe op de vloer, gewelfde plafonds, overal ongehinderde inval van natuurlijk licht, waarschijnlijk een thuisbioscoop… Nee, een oude Seville. Aardige vorm anders… Misschien heeft hij een cabrio in de garage… mooie tuin…

Er komt een dag…

Moe dacht: aardig huis.

Dr. Alex Delaware dacht: allebei, zoals ze daar zitten op mijn bank, weinig op hun gemak.

Als patiënten. Als een getrouwd stel dat zijn uiterste best moet doen om beschaafd te blijven.

Hij had met de broers samengewerkt bij het onderzoek naar de moerasmoorden en had toen al aangevoeld dat er een complexe band tussen hen bestond. Je hoefde geen psycholoog te zijn om dat te zien.

Alex was in Beverly Hills bijna een uur lang als getuige gehoord en had zijn best moeten doen weerstand te bieden tegen de weinig subtiele druk van een advocaat die als een aasgier probeerde hem stomme uitspraken te ontlokken. Hij was twintig minuten voordat Reed en Fox arriveerden thuisgekomen en had Blanche in de tuin uitgelaten voor een sanitaire stop, schoon water neergezet en haar de aandacht gegeven waar ze om bedelde. Robin was de hele dag weg om hout te kopen in Ojai en zou rond een uur of acht weer thuis zijn. Hij had geen tijd gehad zich om te kleden en droeg nog steeds het pak dat hij voor de rechtbank reserveerde, zwart met een krijtstreepje, lichtgeel overhemd, kastanjebruine stropdas, maar hij had zijn colbert uitgetrokken, de mouwen van zijn overhemd opgerold tot de ellebogen en zich met behulp van koffie weer wat energie ingedronken tegen de tijd dat de bel ging.

Nu zat de kleine Franse buldog met zijn lichtbruine vacht bij hem op schoot en glimlachte en wierp al haar vrouwelijke charme in de strijd om beide rechercheurs in te palmen.

Aaron Fox glimlachte terug.

Moe Reed, een en al zakelijkheid, zei: ‘Fijn dat u ons zo snel te woord wilde staan.’

‘Geen probleem. Wat is er aan de hand?’

‘Het is behoorlijk ingewikkeld.’

‘Tegen de tijd dat ik erbij betrokken raak, is het dat meestal.’ Reed voerde voornamelijk het woord en dat leek Fox niet te deren, al bespeurde Alex wel dat hij zich een paar keer moest inhouden om zijn broer niet in de rede te vallen. Elke keer ging de oudste van de twee weer achteruit zitten met een berustende blik in de ogen en trommelde hij met zijn vingers op zijn knie. Geboorterecht was een krachtige speler in de relatie tussen broers.

Toen Moe zijn verhaal had afgerond, zei Alex: ‘Ik begrijp wat je bedoelt. Wat kan ik voor je doen?’

Moe Reed zei: ‘Om te beginnen, wat kunt u ons vertellen over de staat waarin Mason Book geestelijk verkeert?’

Delaware schudde zijn hoofd, trok zijn stropdas los en wreef de hond achter zijn vleermuizenoren. ‘Diagnose op afstand is een verloren wedstrijd, jongens. Als je bedoelt te vragen of Mason Book psychotisch is, maar is behandeld zonder medicijnen toen hij opgenomen was, is het antwoord dat dat theoretisch mogelijk is.’

‘Maar niet waarschijnlijk?’

‘Eerstelijns behandeling bij schizofrenie bestaat uit medicijnen. Dat werkt heel goed bij veel patiënten, maar niet bij allemaal. Als Book er in het verleden slecht op heeft gereageerd, of als hij nog steeds een verslavingsprobleem heeft, kan ik me voorstellen dat een voorzichtige psychiater een stapje achteruit doet en de zaak eerst eens observeert. Enig idee wie hem behandelde?’

Twee hoofden die nee schudden.

‘Laat het me weten als je het te weten komt.’

Aaron Fox tikte op zijn BlackBerry.

Reed zei: ‘Wat bedoel je met “een stapje achteruit”? Ze leggen hem in een bed en kijken wat er gebeurt?’

‘Opgenomen voor observatie,’ zei Alex. ‘Kan geen kwaad als je twijfelt.’

‘Op de afdeling voor vips?’

‘Des te beter.’

Fox zei: ‘Hij is nog steeds aan de drugs. Zoals ik al zei, heb ik wiet en Mexicaans bruin gevonden bij Carillo.’

‘Hij is aan de drugs,’ zei Alex. ‘Of zijn maatje.’

‘Book en Ax Dement zijn daar samen heen gereden. Denk je dat een junkie er gezellig bij zou komen zitten als zijn maatje high wordt zonder zelf ook te willen scoren?’

‘Ik geef het toe, dat is onwaarschijnlijk. Laten we dus maar even uitgaan van die drugs. Misschien is Book opgenomen om af te kicken.’

‘Eén week?’

‘Een week zou niet genoeg zijn, maar misschien is hij van gedachten veranderd en heeft hij de benen genomen? Hij was niet gedwongen opgenomen. Hij zat zelfs niet eens op de afdeling voor psychische gezondheid. Dat betekent iets.’

Reed zei: ‘Hadden ze hem opgenomen op de afdeling Psychische Gezondheid als hij gek was geweest?’

Alex dacht na. ‘Waarschijnlijk wel, maar bij beroemdheden worden de regels wat ruimer geïnterpreteerd.’

Reed zei: ‘Waar zo iemand maar wil slapen, wordt het meteen een vijfsterrenhotel. Als Book weg wil uit Cedars, wie houdt hem dan tegen?’

Alex zei: ‘Weet je zeker dat hij de hele tijd dat hij daar was, geen medicijnen heeft gehad?’

Reed keek naar Fox. Fox zei: ‘We weten niets zeker, onze informatie is afkomstig van een indirecte bron.’

‘Meer een indirecte indirecte,’ zei zijn broer.

Fox bestreed het niet.

Alex zei: ‘Iemand heeft het iemand anders verteld die het weer iemand anders heeft verteld.’ Hij leunde achterover in zijn afgeleefde leren bureaustoel. Zijn bureaublad was leeg.

Het hele kantoor zag eruit als om door een ringetje te halen. Dat beviel Aaron. Hij zei: ‘De bron is gewoonlijk betrouwbaar, maar natuurlijk hebben we liever foto’s en filmpjes op YouTube.’

We. Hij liet het klinken alsof ze een team vormden, maar hun lichaamstaal had Alex niet overtuigd.

Hij haalde een hand door zijn donkere krullen en keek naar rechts naar een litho met boksers van George Bellows die gewoonlijk zijn denken stimuleerde. Zijn ogen waren wateriggrijs, helder, doordringend, actief, bijna angstaanjagend intens.

De kleine buldog gaapte met klapperende hanglippen, sloot haar ogen en viel in slaap. ‘Sorry dat ik niet preciezer kan zijn, jongens. Misschien heeft Book last van een psychose, of een fobie, van drugs, is hij klinisch depressief, kies maar een diagnose uit. Maar misschien hebben ze hem ook wel opgenomen voor iets wat helemaal niet met zijn geestelijke gezondheid te maken had.’

‘Iets lichamelijks?’ zei Reed. ‘Maar waarom zouden ze het dan verkopen als een zelfmoordpoging?’

Fox zei: ‘Precies.’

‘Of,’ zei Alex, ‘misschien is het wel een mix van allebei. Als de foto’s kloppen die ik heb gezien, is hij broodmager.’

De broers staarden hem aan.

Reed zei: ‘Een of andere eetstoornis?’

‘Dat is een beroepsrisico van Books beroep. En niet alleen bij vrouwen. Al denken de mensen dat wel. Als een acteur het etiket krijgt opgeplakt van anorexia of boulimie, kan dat kwalijker zijn voor zijn carrière dan een zelfmoordpoging. Eenvoudig denkende mensen zouden eens kunnen gaan denken dat zichzelf uithongeren te vrouwelijk is voor een echte man.’

Fox zei: ‘Zelfmoord, daarentegen, kan doorgaan voor chic.’ ‘Helaas kleeft er in sommige kringen iets romantisch aan. Het grote publiek is dol op het idee van een getormenteerde ziel, vooral als het om kunst gaat. De slotscène van Romeo en Julia gaat niet over twee tieners die verhongeren of om de haverklap hun vinger achter in de keel steken.’

Reed zei: ‘De man krijgt ergens last van, laat zich opnemen voor een infuus en een dieet en vertrekt weer als het gevaar geweken is. Dat zou verklaren waarom er geen medicijnen aan te pas zijn gekomen.’

‘Zeker, maar het is een gok,’ zei Alex. ‘En ik vraag me af hoe belangrijk de geestelijke gezondheid van Book is voor jullie zaak.’

‘Dat hele gedoe met schuldgevoel is niet belangrijk?’ zei Moe Reed. ‘Opname net een week nadat Caitlin Frostig verdwijnt?’

‘Maar ook een paar maanden na de dood van Adella Villareal. Als je probeert de twee zaken te koppelen is het moeilijk daar een patroon in te herkennen.’

‘Jij denkt dat ze niet met elkaar te maken hebben?’

‘Het is mogelijk als beide vrouwen dezelfde crimineel zijn tegengekomen. Ik vind het niet zo overtuigend dat Caitlin zou zijn vermoord omdat ze op het kind van Adella paste. Er zit te veel tijd tussen beide verdwijningen.’

Fox zei: ‘We hebben ook nog een verdwenen baby. En niemand die weet wie de vader is.’

Reed zei: ‘Als Mason Book de vader is, zijn er allerlei motieven voor het laten verdwijnen van Adella en het kind. Dat zou ook die lange tussentijd kunnen verklaren. Veronderstel eens dat Adella te veel druk uitoefende op Book en dat Book Ax Dement het probleem liet oplossen, misschien wel met behulp van zijn favoriete stuk tuig Ramone W, die waarschijnlijk om te beginnen Adella aan Book had voorgesteld omdat hij haar pooier was. Toen Rory Stoltz later loopjongetje werd voor Book, ving hij iets op en babbelde daarover met Caitlin. Zij was rechtdoorzee, had Adella gekend, op haar baby gepast, en ging door het lint en dreigde naar de politie te lopen. Dus ruimden ze haar ook op. Of Rory daar nu wel of niet direct bij betrokken was, hoe dan ook, hij kwam erachter wat er met zijn vriendin gebeurd was, maar kon niets zeggen. Veel te bang dat hem hetzelfde zou overkomen. Dat zou verklaren waarom zijn moeder zo beschermend is.’

‘Of,’ zei Fox, ‘Rory is ook een psychopaat en daarom heeft Book hem ingehuurd, en het interesseert hem gewoon niet. Hoe het ook zij, geen baby, geen vaderschapstest.’

De broers leken dichter naast elkaar te zitten op de bank, vormden meer een eenheid. Beiden keken Alex aan.

Hij concentreerde zich op de lijnen en vlakken die samen de uitbundigheid van George Bellows boksring vormden.

‘Mogelijk. En als je ooit de hand kunt leggen op Book, en als hij werkelijk de draad kwijt is, breekt hij misschien gemakkelijk. Voorlopig vind ik hem een onwaarschijnlijk beginpunt en heeft het volgens mij niet zo veel zin om te gissen naar waarom hij is opgenomen. Je hebt helemaal niets wat hem in verband brengt met je slachtoffers en hij leidt een leven als een prinsesje met de zoon van Dement in een huis van Lem Dement. Van wie je wel weet dat hij iets te maken heeft met Ramone W.’

Fox zei: ‘Je zegt dat we ons moeten concentreren op Ax.’

‘Wat jij vertelde, Aaron, hoe hij het verkeer hinderde en er vervolgens vandoor ging en zijn vinger opstak naar de mensen, geeft een aardig beeld. Zorgeloos, roekeloos en vijandig.’ ‘IJskoude sociopaat,’ zei Reed.

‘Als je hem kunt vastpinnen op wreedheden, wil ik dat wel geloven. En opgroeien met een vader die je moeder slaat, leidt heel gemakkelijk naar seksueel geweld.’

‘Vanuit de gedachte dat dat de manier is waarop een echte man met een vrouw omgaat.’

‘Precies.’

Fox zei: ‘Mammie wordt geslagen, maar blijft en praat graag over schuld en boete, misschien wel omdat ze een echt foute zoon heeft grootgebracht.’

Alex zei: ‘Wat was de emotionele temperatuur van dat gesprek?’

‘Wat bedoel je?’

‘Hoe kwam ze over? Berouwvol? Kwaad? Of droeg ze voor uit een script?’

Fox dacht na. ‘Misschien wel alle drie. Het gevoel dat ik eraan overhield, was dat van een behoorlijk verknipte persoon.’

Reed keek naar zijn broer, alsof hij nog meer verwachtte. Fox haalde zijn schouders op. ‘Dat is het.’

Reed zei: ‘Wat heeft dat religieuze ermee te maken? De pa van Ax zwemt in het geld na een bloederige film die is vermomd als een lofzang, en nu bouwt hij een kerk op het landgoed van de familie.’ Voordat Alex antwoord kon geven, richtte hij zich tot zijn broer. ‘Misschien hebben ze daar een of andere sekte opgericht en hebben ze Book bekeerd. Acteurs zijn daar toch rijp voor, voor dat soort dingen? Altijd bezig met de volgende hype?’

Fox knikte.

Reed zei: ‘De man heeft anorexia, is een verslaafde zombie zonder karakter. Jezus, misschien hebben ze hem wel geprogrammeerd daar in het ziekenhuis en hebben ze hem daarvoor opgenomen. Of misschien werd hij wel juist gedeprogrammeerd. Weet ik veel. Kun je erachter komen wie hem behandeld heeft?’

Fox glimlachte. ‘Langs alternatieve kanalen? Dat ga ik proberen, vergeet maar dat ik dat heb gezegd.’ En tegen Delaware: ‘Is dit een vertrouwelijke sessie, dok?’

Delaware lachte. ‘Daar zal ik over na moeten denken.’

Reed zei: ‘Wat denk je van dat religieuze aspect, dokter?’

‘Moe, een wijs man heeft ooit gezegd: “Religie heeft een goede invloed op goede mensen en een slechte invloed op slechte mensen.”’

‘Kortom, alles is mogelijk met deze club mensen. Oké, dan concentreren we ons op Ax.’

‘Niet per se,’ zei Alex. ‘Het is net als met Book, je hebt niet genoeg bewijs en het geld van zijn ouwe heer maakt hem tot een grote vis. Rory Stoltz is een klein visje, maar die beschermende moeder en de theoretisch lijn naar Book en de juridische krachten achter Dement maken hem tot een goed beginpunt. Bovendien is hij misschien wel volstrekt onschuldig.’

‘Waarom theoretisch?’

‘Grote vissen eten kleine vissen op. Ze zouden hem zonder meer opofferen als dat goed in hun kraam te pas kwam. Aan de andere kant is er ook nog iemand die ze kunnen manipuleren, omdat de kans groot is dat hij in de problemen komt en omdat hij een niet al te best ontwikkeld oordeelsvermogen heeft.’

‘Ramone W,’ zei Reed.

‘Een loser die zijn impulsen niet onder controle heeft,’ zei Fox.

Alex zei: ‘En geen poort waar hij zich achter kan verschuilen.’

‘Ik ben hem gaan volgen,’ zei Moe Reed. ‘En Petra Connor heeft een groentje in burgerkleding aangewezen om over te nemen als ik er niet ben. Het probleem is dat wat ik vandaag heb gezien me enorm heeft verbaasd.’ Hij beschreef de confrontatie met Alicia Eiger op het trottoir. ‘Ze sloeg hem voor zijn hersens en hij bleef daar gewoon staan zonder iets terug te doen. En ik sta daar te kijken naar iemand waarvan ik denk dat hij tot de meest wrede dingen in staat is.’

Fox zei: ‘Misschien was hij te stoned om te reageren.’

‘Maar dan nog,’ zei Reed. ‘Welke stoere macho laat zich in het openbaar een klap in zijn gezicht verkopen door een vrouw? Dat riekt niet naar een huurmoordenaar.’

Alex zei: ‘Ramone werd betrapt toen hij zijn nichtje begluurde, maar het is waarschijnlijk dat dat niet de enige keer is geweest dat hij zoiets heeft geprobeerd. Hoe oud is hij?’

‘Zevenendertig.’

‘Boeiend. Voyeurs beginnen meestal op jonge leeftijd en sommigen komen uiteindelijk bij seksueel geweld uit. Het feit dat hij nog steeds gluurt, duidt op passiviteit.’

Reed zei: ‘Wat betekent dat voor de vraag of hij kan omslaan in een bloederig en moordlustig monster?’

‘Misschien wel niets,’ zei Alex. ‘Oorlogen worden gepland door generaals, maar uitgevochten door soldaten.’

‘Bevel is bevel,’ zei Fox. ‘Natuurlijk, waarom ook niet, denk maar aan de Mansons, denk maar aan alle lijpe sektes. Shit, dat past gewoon helemaal bij bizarre culto’s. We hebben honden nodig bij Carillo, Moses.’

Reed leek dat niet te hebben gehoord. ‘Goed, ik blijf achter Wohr aan zitten. Nog meer, dok?’

Delaware zei: ‘Het klinkt alsof jullie alles doen wat je moet doen.’

Fox zei: ‘En dat klinkt als therapie.’