10
In Riptide hing een zware lucht van tequila, aftershave en een beetje ranzige olijfolie.
Liana Parlat nam een kruk aan het uiteinde van de met glanzende bootlak afgewerkte bar achter in de ruimte, zich bewust van mannenogen die haar volgden op weg daarnaartoe.
Een lange, donkere ruimte, tunnelachtig. Aan de ene kant was een stel dubbele deuren naar een klein restaurantgedeelte. Voor zover ze kon zien was daar niemand. Het gebeurde allemaal bij Cocktail Central. Een paar stelletjes, dertigers, de rest mannen, in hun eentje. Muziek van de Beach Boys. Don’t Worry Baby. Eén van haar lievelingsnummers. Dat maakte het gemakkelijk om te glimlachen.
De glimlach trok de aandacht van de barman met zijn paardenstaartje en ze bestelde een Grey Goose Greyhound, met ijs, gedraaid. ‘Roze grapefruitsap, als je dat hebt.’
De paardenstaart grinnikte. ‘Het spijt me, alleen gewoon.’
‘Dat is goed.’
‘Ik zou er een tikje cranberry door kunnen doen, als je dat wilt. Gewoon voor de kleur.’
‘Weet je,’ zei Liana. ‘Doe me toch maar een Seabreeze.’
‘Prima keuze.’ De man ging aan het werk en even later stond de extra grote cocktail voor haar. Schijfje sinaasappel, dat vond ze lekker. Een kers, helemaal fout.
‘Hmm…’ zei ze.
‘Geniet er maar van.’
Terwijl ze kleine slokjes nam, zoog ze de sfeer van de ruimte in zich op. Good Vibrations werd gedraaid. Aardig, maar het vroegere werk, de surfsongs, zouden beter bij het decor passen.
Ze schatte in dat het meeste origineel was: ruwe planken van naaldbomenhout, gelakte trossen henneptouw, scheepslampen, glazen bollen en een paar boeien. Ze zag in ieder geval twee stuurwielen en ze durfde er iets onder te verwedden dat er in het restaurant nog meer zouden hangen. Allemaal waarschijnlijk nostalgie uit een eerder leven van de bar als arbeiderskroeg.
Voordat ze van huis vertrok, had ze de oude Mac aangeslingerd en alles gelezen wat ze over de tent kon vinden, bijvoorbeeld een dweperig drie jaar oud reisverslag uit de Times over de ‘feestelijke Jimmy Buffet-sfeer’ en het zo nu en dan ‘spontane’ bezoek van beroemdheden.
Britney, Paris, Brangelina, Mel, Mason en zelfs de Governator. Kennelijk hadden ze allemaal een voorkeur voor de Meyer Rum Tsunami. Alsof dat soort mensen ook maar iets spontaan deed. Leeg, maar wat kon je anders verwachten van een krant waarin de helft van alle ‘artikelen’ over De Industrie bestond uit persberichten die de wereld in werden gestuurd door de pr-jongens van de studio’s?
Achterhaald, bovendien, want Liana kwam geen enkele recentelijk achteloos gedropte naam tegen, dus wat de kroeg ook aan aantrekkelijks had gehad voor de sterren, het was verleden tijd. Beroemdheden moesten in beweging blijven om genoeg lucht te krijgen om te overleven, net als haaien. Niet dat ze internet nodig had om dat te achterhalen. Toen ze van Loews naar Riptide was gelopen, had ze geen enkele limousine en nergens paparazzi gezien.
Wel een paar daklozen, daar had Aaron gelijk in gehad. Eén bezorgde haar kippenvel toen hij haar twintig meter lang met zijn waterige ogen volgde, een martelgang. Ze stelde zich voor hoe hij Caitlin had gegrepen en haar een steegje in had gesleurd. In plaats van hem te negeren was ze blijven staan en had ze hem aangestaard. Riskante manoeuvre, maar ze kon alleen maar op haar intuïtie afgaan. De zwerver kromp in elkaar en begon weer tegen zijn winkelwagentje te duwen langs Ocean, ratelende en bonkende geluiden over een trottoir dat al heel lang onderhoud nodig had.
Jammer dat dat soort gasten geen kenteken aan het karretje hoefde te hangen. IK BEN GESTOORD.
Ze nam kleine slokjes en wierp discrete blikken om zich heen. Iemand aan het andere uiteinde van de bar lachte. Er werd een nummer van Jan and Dean gedraaid. ‘Dead Man’s Curve’, dat op een griezelige manier een aankondiging was geweest van het auto-ongeluk waarbij Jan zwaar gewond was geraakt.
Een vrolijk nummer over een tragisch ongeval… De vloer was in ieder geval van kaal eikenhout, geen clichématig zaagsel.
Liana wist alles over clichés. Ze produceerde ze beroepsmatig bij wagonladingen vol door haar stem te gebruiken voor het aanprijzen van producten voor vrouwelijke hygiëne, speciale aanbiedingen in de supermarkt, en wat dan ook.
Terwijl ze haar hersens en haar charme gebruikte om klusjes op te knappen voor Aaron.
Nou niet bepaald waarvan ze had gedroomd destijds in South Dakota, maar op haar leeftijd pakte je elke rol die je kon krijgen.
Vanavond had ze zich op een bescheiden manier sensueel uitgedost: een zwart truitje met een v-hals en een driehoek van witte camouflagestof die weliswaar een deel, maar niet alles van haar decolleté verborg, en een nauwsluitende grijze stretchwollen broek die om haar lichaam paste als een tweede huid.
Er tekenden zich geen lijnen van een slip onder af en dat deed vermoeden dat ze die niet droeg, maar in feite was de onderste helft van haar lichaam geheel gehuld in steunend ondergoed.
Iedereen zei altijd dat ze er jonger uitzag dan ze was, maar Liana was trots op haar vermogen tot zelfkritiek, en zag geen enkele reden om te doen alsof haar buik en billen dezelfde vorm hadden als toen ze auditie had gedaan voor Playboy. Twintig jaar geleden.
Het hele leven van een sterretje; soms leek het allemaal net gisteren.
Ze had de Playboy-sessie verlaten met rode koontjes vanwege de complimentjes die de fotoredacteur haar had gemaakt. Twee dagen later belde hij haar om haar voorzichtig af te wijzen. Nog weer een dag later had hij haar gebeld om haar mee uit te nemen.
De perfecte reactie was in haar opgekomen: Het spijt me, maar ik ga alleen om met mannen met een normale penis.
Ze had gezegd: ‘Sorry, Luigi, maar ik heb een vriend.’
Twintig, eenentwintig jaar geleden.
Jezus!
‘Kom je hier vaak?’ zei een bariton, net hard genoeg om verstaanbaar te zijn boven de muziek uit.
Liana wierp een blik naar rechts. Het nerveus glimlachende gezicht dat ze te zien kreeg, hoorde bij een iets te zware, maar aardig uitziende, man van ongeveer haar eigen leeftijd met een pul bier in zijn hand. Rossig haar, een grijze waas op zijn kin, aardige mannelijke trekken. Tien jaar geleden was hij waarschijnlijk een stuk geweest.
Donker pak, lichtblauw overhemd, open bij de kraag, verstandige schoenen.
‘Wat doet een aardige vrouw zoals jij in zo’n tent als dit?’ zei hij. ‘Ik ben blij dat ik vanmorgen mijn oefeningen heb gedaan, want je kunt zo zien dat jij geen katje bent om zonder handschoenen aan te pakken. Je moeder was vast beeldhouwer, want qua vorm mankeert er niets aan. Ik dacht dat perfectie een ideaal was, tot ik jou zag.’
Liana staarde voor zich uit.
Hij haalde zijn schouders op, glimlachte.
Ondanks zichzelf krulde Liana nabootsend haar lippen.
De man zuchtte. ‘Nu ik al het goede materiaal heb gebruikt, zal het wel tijd worden voor de clichés.’
‘Schrijf jij voor Leno?’
‘Als dat zo was, zou hij Letterman niet de oren wassen.’ Hij stak zijn hand uit. ‘Steve Rau.’
In plaats van zijn hand te schudden, maakt Liana een klein saluerend gebaar, waarna ze weer voor zich uit keek. Haar truitje was iets omhooggeschoven zodat er een paar centimeter blote rug zichtbaar werden. Ze trok het weer omlaag, terwijl ze met haar hoofd knikte op de maat van de muziek. ‘Au,’ zei Rau. Maar goedgemutst. Vanuit haar ooghoeken zag Liana iets bewegen. Hij wapperde met zijn hand naar de barman om opnieuw bier te bestellen.
Toen dat werd gebracht, lukte het Liana een tweede van haar beroemde zijdelingse blikken in de strijd te werpen om zich een oordeel te kunnen vellen over zijn pak. Keurig, maar zeker geen maatwerk of iets bijzonders. Overhemd van Oxford katoen, tachtig piek, zo ongeveer. De schoenen waren onduidelijke zwarte loafers, misschien kalfsleer. Kortom, alles bij elkaar opgeteld: solide, geen rotzooi, geen haute couture. Misschien Nordstrom.
Met al haar werk voor Aaron had ze wel wat bijgeleerd. Steve Rau zei: ‘Ik zou met plezier nog zo een voor je bestellen, maar je bent nog niet zo ver met de eerste en misschien ga je dan wel weer soldaatje spelen.’ En deed haar saluut na. Liana giechelde.
De barman zei: ‘Nootjes of chips, Steve?’
‘Nee, dank je, Gus.’
Dus jij komt hier vaak?
Aaron wilde dat ze alleen even de sfeer proefde, maar dit was een kans. Ze oefende een openingszin, verwierp hem en probeerde een ander te bedenken. Rau hielp haar uit de brand door te zeggen: ‘Dit is mijn tweede biertje, en mijn laatste. Voor het dossier.’
Liana draaide zich gracieus om op haar kruk, gaf meer van haar gezicht en lichaam bloot. Een warme, eerlijke glimlach.
‘Je bent aan de matige kant.’
‘Matig, verstandig, betrouwbaar. Gus kan ervoor instaan.’
‘En wordt Gus daar vaak voor van stal gehaald?’
Rau raakte van de wijs. Lachte. ‘Pas de laatste drie maanden.’
Hij liet haar zijn linkerhand zien. Een bleke strook rond de ringvinger. ‘In goede harmonie uit elkaar gegaan, zoals ze dat noemen.’
Liana zei: ‘Ik wist niet dat dat kon.’
‘Kan ook niet.’
‘Sorry.’
‘Geeft niet,’ zei Rau. ‘Ik was niet van plan te gaan jammeren en mekkeren.’
‘Dubbele garantie, hè?’
De muziek keerde terug naar de Beach Boys. Little Deuce Coupe. Ze dronken zwijgend. Liana nam er de tijd voor, want dat was haar stijl van opereren, zelfs in haar vrije tijd. Je moest een man steeds een tikje uit balans houden.
Ze zei: ‘Aangezien jij hier stamgast bent, weet je ook dat ik dat niet ben.’
‘Op bezoek in L.A. Ik vraag het maar omdat er soms vrouwen hierheen komen vanuit het hotel.’
‘Nee, ik ben allochtoon.’ Als je militaire bases in zes andere staten niet meetelde.
‘Rara avis,’ zei Rau. ‘Een witte raaf.’
‘Quo Vadis,’ zei Liana. ‘Non sequitur, ipso facto. En, Steve, wat doe je nog meer behalve Heineken drinken en Latijn brabbelen?’
Rau maakte een gebaar naar de barman. ‘Gus, wat doe ik wanneer ik niet smartelijk in elkaar gedoken zwelg in zelfmedelijden?’
Gus zei: ‘Je bent een spion.’
‘Double-O-nog-iets…?’
Rau zei: ‘Gus maakt het een beetje mooier dan het is, ik werk bij RAND, de denktank, we zitten hier in de buurt, aan Main.’ ‘Je wordt betaald om na te denken.’
‘Officieel heet het beveiligingsanalist.’
‘Met ramen en deuren en zo?’
‘Met idioten met bommen in de hak van hun schoen en debielen met bomgordels en zo.’ De zachte bariton had een scherp randje gekregen. ‘Maar ik zal je intelligentie niet beledigen door net te doen alsof het een heimelijk contract met defensie is. Ik heb economie gestudeerd. Ik speel met statistische grootheden, ik probeer trends te ontdekken. De afgelopen tijd heb ik me meer met financiële analyse beziggehouden dan met beveiligingsanalyse. Het is ongeveer net zo spannend als kijken naar het groeien van baardstoppels.’
‘Maar toch,’ zei Liana. ‘Je weet in ieder geval dat je iets belangrijks doet. Hoeveel mensen kunnen dat zeggen?’
‘Op een zeker principieel niveau denk ik dat dat waar is. Maar de helft van de tijd zit ik formulieren in te vullen voor budgetaanvragen of te vergaderen. Vroeger heb ik iets gedaan wat nog veel bloedstollender was. Raden?’
‘Je hebt lesgegeven.’
Rau staarde haar aan. ‘Ligt dat er zo dik bovenop?’
‘Je hebt een academische titel.’
‘Ik zei alleen maar dat ik economie heb gestudeerd.’
‘Daar had ik dat uit afgeleid.’
Rau lachte.
Liana zei: ‘Stanford?’
‘Chicago.’
‘Waar heb je lesgegeven?’
‘Een community college. Alles ging op basis van tijdelijke aanstellingen, dus ben ik naar iets anders gaan kijken. Ik was echt van plan te gaan lesgeven en ik beschouwde RAND als iets tijdelijks. Dat was twaalf jaar geleden, niet gek voor iemand die trends probeert te herkennen.’
Liana glimlachte.
Het bleef even stil voordat Rau vroeg: ‘En wat doe jij, naamloze dame?’
‘Laura,’ zei ze, de alias gebruikend van de fotosessie voor Playboy destijds om dat die naam niet zo heel ver van haar eigen naam lag. Laura Layne. Soms had ze roze satijnen visitekaartjes in haar tasje. Had ze die vanavond ook bij zich? Eenentwintig jaar geleden.
Rau zei: ‘Zelfde vraag, Laura. Wat houdt jou overdag bezig?’
‘Op dit moment niets,’ antwoordde ze. ‘Op mijn cv staat onder andere kleuterjuf, managementassistente, interieurontwerpster, huisbewaarster, en helemaal in het begin – surprise, surprise – serveerster.’
‘Ah,’ zei Rau. ‘En in hoeveel pilots heb je gespeeld?’
‘Is dat zo duidelijk?’
‘RAND betaalt me niet om de vette koppen over te slaan.’
‘Oké,’ zei Liana. ‘Dan had RAND deze keer geen waar voor zijn geld gekregen. Ik ben geen actrice. Zoals ik al zei, ik ben geboren in Californië. Ik ben niet met de bus uit Iowa gekomen.’
‘Sorry,’ zei Rau. ‘Dat ik dat dacht. Mag ik er een draai aan geven door er een compliment van te maken, zoiets van “ziet eruit als een actrice”?’
Liana keerde haar kruk helemaal naar hem toe en bood hem uitzicht op wat ze te bieden had. ‘Dat overkomt me voortdurend en, ja, ik beschouw het als een compliment.’
Rau deed alsof hij met zijn mouw zijn wenkbrauwen afveegde. ‘Pff… dus, en ik vraag het heel aarzelend: waarom van alle kroegen…’
‘Ik had een etentje met vrienden bij Loews. Dat was vroeg afgelopen. Het zijn allemaal getrouwde mensen met kinderen en ze moesten op tijd weer terug naar hun dagelijkse beslommeringen. Ik was nog niet helemaal toe aan een rustige avond met Kurt Vonnegut.’
‘Slaughterhouse-Five?’
‘Welcome to the Monkey House.’
‘Nooit gelezen… Ik heb Joseph Heller ooit ontmoet. Catch 22?’
‘Echt waar?’
‘Jep,’ zei Rau. ‘Ik zat in groep vijf en hij hield een lezing aan de universiteit en mijn vader werkte daar, bij medicijnen, en hij wilde me per se meenemen. Hij wilde dat ik de antioorlogsgeest in me opzoog. Op mijn tiende was ik vrij apolitiek.’
‘Maar pa niet.’
‘Pa was een man met krachtige principes.’ Veel nadruk op het woord en heel even trok Rau’s gelaat strak.
Kwaadheid maakte een aantrekkelijke mannelijkheid in hem vrij.
Liana zei: ‘Dus hij sleepte jou mee.’
‘Hij sleepte me mee en na de lezing stond hij erop dat we naar Heller toe gingen, terwijl hij steeds maar weer zei hoe geniaal de man wel niet was, terwijl ik tijdens die hele lezing alleen maar had zitten dagdromen. Hij staat eindeloos die man zijn hand te zwengelen, verplicht mij hem ook stevig de hand de schudden, en begint dan aan een uiteenzetting over de magistrale verdienste van Catch 22 als antioorlogsboek. Heller kijkt hem aan en zegt: “Het gaat niet over oorlog, het gaat over bureaucratie.”’
‘Arme pa.’
‘Hij raakte even van slag, maar niet lang. Op weg naar huis legde hij me uit dat schrijvers soms hun eigen motivatie niet begrepen.’
‘Motivatie,’ zei Liana. ‘Medicijnen. Ik zet mijn geld op “psychiater”.’
Rau’s glimlach was warm en breed. Mooie tanden. ‘Je zou RAND eens moeten overwegen.’
‘Alsof die mij willen hebben.’
‘Je zou versteld staan.’
‘Dat zeker.’
Enige hartslagen.
‘Dus op het moment doe je niets,’ zei Rau. ‘Klinkt aantrekkelijk.’
‘Dat is het soms ook.’
Rau krabde aan zijn slaap. ‘Laura, ik ben hier niet zo goed in… maar aangezien je al hebt gegeten, lijkt me een voorstel om het gesprek voort te zetten in het restaurant daar, minder geslaagd. En vertrekken uit deze kroeg waarschijnlijk ook.’
‘Ik hoorde geen vraag, Steve. Maar, ja, ik denk dat ik nog even blijf.’
Rau trommelde op zijn borst, neeg zijn hoofd. ‘Ah… Alle hoop vervlogen dan.’
Liana tikte op zijn mouw. Soepele stof, misschien toch wel wat beter dan ze aanvankelijk had ingeschat. ‘Steve, het zou toch niet erg slim van me zijn als ik aan de zwier ging met iemand die ik net voor het eerst had ontmoet.’
‘Nee, natuurlijk… maar ga ik te ver als ik om je telefoonnummer vraag?’
De arme man bloosde.
‘Waarom geef je me jouw nummer niet?’
Liana verwachtte een nieuwe uitbarsting van zelfverachting, maar hij leek aangenaam verrast, terwijl hij een versleten portefeuille uit zijn zak haalde en er een visitekaartje van RAND uit viste.
Zo op het oog leek het allemaal koosjer. Gemakkelijk genoeg om na te trekken.
Ze stopte het kaartje in haar tasje. Dat kon nog wel eens van pas komen.
Steve Rau zei: ‘Hoe dan ook… zoals ik al zei, ik ben hier niet zo goed in.’
‘Oefenen, oefenen, oefenen,’ zei Liana, terwijl ze hem nog een keer op zijn arm klopte. ‘Hoe lang bestaat Riptide al?’
Rau ontspande zich bij het nieuwe onderwerp van gesprek.
‘Als Riptide? Een jaar of vijf, denk ik. Die naam dateert van toen een paar filmjongens de zaak hebben gekocht. Geen beroemdheden, een paar producers en zo. Daarvoor was het een buurtkroeg die Smiley’s heette, en daarvoor heette het De Riptide. Ik weet niet precies hoe oud deze tent is, maar vast al wel een jaar of veertig.’
Hij deed zijn best om dat oud te laten klinken. Liana onderdrukte een schrikreactie.
‘Zonder de,’ zei ze. ‘De jongens uit De Industrie vonden dat hipper.’
‘Nee, ze wilden voor een dubbeltje op de eerste rang. Een deel van het uithangbord kwam tijdens een storm naar beneden en dat hebben ze toen vervangen door dat martiniglas in neon.’
‘Subtiel,’ zei Liana.
Rau grinnikte. ‘Dit is tragisch, Laura.’
‘Wat?’
‘Ik kom een zeer intelligente vrouw tegen die eruitziet als een filmster en slim genoeg is om niet impulsief te zijn.’
Liana glimlachte. ‘Ik vermoed dat ik me van alles zou gaan afvragen over je gezonde oordeelsvermogen als je wel met me mee zou gaan.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Zo ben ik nu eenmaal. Ambivalent en weifelend. Mijn ex zei dat ze er gek van werd. Mijn gebrek aan, citaat, “constructieve roekeloosheid”. Waarom het haar elf jaar en een verdeling van roerende goederen heeft gekost om daarachter te komen, kon ze niet uitleggen.’ Hij bloosde. ‘Sorry, dat was belachelijk onhandig en misplaatst.’
‘Hé,’ zei Liana, ‘jij hebt het allemaal meegemaakt. Drie maanden is nog erg vers.’
In zijn ogen was te lezen dat hij er erg lang over had gedaan om de hoop op te geven.
‘Steve, ik stel het op prijs dat jij begrip toont voor enige voorzichtigheid. Als vrouw moet je goed oppassen. Zelfs in een aardige tent als deze.’
Rau zei niets.
‘Het is toch een aardige tent?’ vroeg ze.
‘Nog nooit een knokpartij meegemaakt,’ zei Rau. ‘En Gus houdt het promillage in de gaten. Ja, aardig. Destijds, toen de beroemdheden hier kwamen, twee, drie jaar geleden, was het wel… een beetje anders.’
‘Anders? Hoe?’
‘Langdurig oponthoud in de toiletruimten.’ Hij tikte tegen zijn neus. ‘Overduidelijk minderjarige meisjes, vervalste idkaarten. Mensen die bezig waren met dirty dancing zonder muziek die daartoe aanleiding gaf.’
‘Dikke pret.’
‘Kots, Laura. Ik ben hier een tijdje niet meer geweest. Het is nu veel rustiger en dat zullen de eigenaren wel in hun portemonnee merken, maar ik mis die tijd niet en ik denk dat dat voor de meeste stamgasten geldt.’ ‘Beroemdheden,’ zei Liana, ‘hebben zo hun eigen rechten.’ Rau hapte agressiever in zijn bier, nam twee grote slokken. Er droop wat langs zijn kin en hij poetste het weg met een servetje.
‘Hoe komt het dat de egotrippers hier nu niet meer komen, Steve?’
‘Ze zijn verder getrokken, Laura. Dat doen ze nu eenmaal, het gaat steeds om het Nieuwste van het Nieuwste.’
‘Ah,’ zei ze.
Rau dronk zijn pul leeg, keek naar de barman, maar schudde zijn hoofd toen die naar de tap wees.
‘Dus twee jaar geleden droogde de beroemdheid op.’
‘Twee, drie. Het ironische van het geval is, dat je zou denken dat het destijds met al die bodyguards en chauffeurs en zo, hier hartstikke veilig zou zijn geweest, terwijl er juist toen een paar problemen waren.’
Hij klemde zijn beide handen om de lege bierpul. Brian Wilson bezong de wonderen van zijn kamer.
‘Wat voor problemen, Steve?’
‘Laat maar,’ zei Steve. ‘Het laatste wat ik wil is je de stuipen op het lijf jagen. Want ik zou het echt leuk vinden als je hier nog eens kwam.’
Haar aanstarend. Zachte bruine ogen.
Liana zei: ‘Ik ben al een groot meisje.’
‘Maar het is niet belangrijk, allemaal oude koek.’
‘Kom op, Steve, ik word niet zo snel bang.’
Rau roffelde met zijn knokkels op zijn voorhoofd. ‘Briljant, Rau.’
‘Wat is er gebeurd?’
‘Ik zeg niet dat het iets te maken had met deze tent. Ik weet wel zeker van niet, want het gebeurde buiten… O, Jezus, ik ben een waardeloze single.’
Liana bevochtigde haar lippen met Seabreeze. Ze had hooguit een kwart van haar glas op en voelde zich scherp, alert. Haar hele jachtinstinct was gericht op die man.
Hij vroeg: ‘Wil je het echt weten?’
‘Ja.’
‘Er was een meisje dat hier werkte, in het restaurant, als hostess. Destijds was de kaart uitgebreider. Ze ging naar huis na haar werk en niemand heeft haar ooit weergezien. Maar hier is haar niets overkomen, dat was ongeveer anderhalfjaar geleden of zo… dus ik denk dat er ook nog wel beroemdheden kwamen. Zo herinner ik het me tenminste. Ironisch, zoals ik al zei. En toen gebeurde er kort daarna nog een keer iets. Een paar toeristen, man en vrouw, die een kamer hadden in Loews, kwamen hier iets drinken en waren daarna ook verdwenen. Dat heb ik in het nieuws gehoord. Ze noemden Riptide als laatste plek waar ze waren gezien.
Daarna ben ik hier niet meer naartoe gegaan.’
‘Ik kan me voorstellen dat je dat eng vond.’
‘Niet echt eng… Maria had net onze therapie afgebroken, ik was helemaal in mijn eentje… Sorry. Je komt nu vast nooit meer terug.’
‘Steve, ik laat mezelf niet leiden door het ongeluk dat anderen is overkomen.’
‘Laura, ik doe niet anders, dag in dag uit, dan me onderdompelen in het ongeluk van anderen. Vanmiddag was ik nog bezig algoritmes te ontwikkelen voor het voorspellen van de correlatie tussen economische tegenslag en rebellie in Maleisië.’
‘En hoe lijkt het in Maleisië?’
‘Dat wil je niet weten.’ Onverwachts stond hij op.
Hij bleek langer dan ze had gedacht en niet eens zo zwaar. Wel was er een suggestie van een buikje, maar Steve had brede, vierkante schouders en lange benen die er sterk uitzagen. Hij gooide een paar bankbiljetten op de bar en stak zijn hand uit. ‘Het was leuk om met je te praten, Laura. Dat meen ik.’ Dit keer schudde Liana hem wel de hand. Een koele, droge, gladde hand.
‘Als je om de een of andere reden nog eens terugkomt, hoop ik dat ik er dan ook ben.’ Zuchtend drukte hij zijn lippen op haar vingers. Liet haar hand snel los en schudde zijn hoofd en mompelde: ‘Sukkel.’
Voordat ze hem gerust kon stellen, was hij vertrokken. ‘Arme Steve,’ zei iemand verderop aan de bar. ‘Die vrouw van hem heeft hem echt gemarteld.’