37

Als Mason Book ervoor had gekozen om zijn gezicht tegen een koude glasplaat van het huis te drukken, had hij misschien een glimp opgevangen van Aaron Fox die hem observeerde.

De acteur was gaan zitten in een vierkante zwarte leren stoel, de badjas opengevallen om zijn uitgemergelde lichaam. Snikkend. Hij zag er stukken ouder uit dan op het witte doek, niet alleen door het ontbreken van make-up en het genadeloze licht. Zijn jukbeenderen staken zover uit dat het niet gezond kon zijn. Verticale plooien doorgroefden zijn gezicht. Zijn haar was al geruime tijd weer toe aan een kleurspoeling, er zaten grijze strepen tussen het blond. Drieëndertig en hij begint eruit te zien als een verdorde oude man.

Nieuwe fase in de carrière, vriend. Tijd voor karakterrollen. Nu we het er toch over hebben, heb ik wel een stuk voor je, al zul je niet blij zijn met de afloop.

Aaron peinsde over een manier om binnen te komen zonder iets te veroorzaken waarover hij geen controle had. Hij had een hele collectie kleine assistenten bij zich, elk in een eigen zak van zijn zwarte, Zwitserse waterdichte cargobroek: potloodcamera zonder flitser, mobiele telefoon als reservecamera, mini-infraroodkijker, even minuscuul opnameapparaat, uitgerust met een van meneer Dmitri’s luidsprekers. Tiewraps om polsen te boeien als het ooit zover kwam. Filippino-vechtmes voor noodgevallen.

Eén van de zakken begon te trillen. Zijn mobiele telefoon. Kon hij het riskeren om de telefoon uit zijn zak te halen, met het schijnsel dat het scherm zou produceren?

Hoe ver weg Book ook was, te riskant.

Bovendien, wie het dan ook mocht zijn die hem belde, belangrijker dan wat hier nu gebeurde, kon het niet zijn. Hij had er geen behoefte aan om nog langer te luisteren naar verhalen over dingen, het werd tijd om die dingen zelf te laten gebeuren.

Hij prentte zich in dat hij zijn aandacht op twee zaken moest richten: Book in de gaten houden en alert zijn op een eventuele terugkeer van Ax Dement of een willekeurige andere bezoeker. Hij schoof zijdelings langs het glas.

Er waren naden, maar zo strak, dat ze zelfs van dichtbij moeilijk te onderscheiden waren. Het hele huis was opgetrokken uit grote glazen panelen. Sommige daarvan moesten deuren zijn. Maar welke?

Hij waagde zich nog een meter dichter bij de zwevende neus van het huis. Hoorde een van zijn rubberen zolen een miniem gepiep maken en bleef stokstijf stilstaan.

Mason Book zat in zijn stoel.

Aaron was nu zo dichtbij dat hij de vlekken en puistjes kon zien die het ooit jeugdige gezicht van de acteur ontsierden. Book had een scherpe, benige neus. Een spiegeling van de hoekige neus van het huis. Alsof de acteur een kneedpop op ware grootte was, gefabriceerd om het huis te completeren. Book zat in zijn stoel en leed.

Sterrendom, jazeker.

Plotseling stond hij op, trillend, zijn badjas wijd open. Hij draaide zich om en keek precies naar de plek waar Aaron in elkaar gedoken zat. Zijn haar stond alle kanten op, zijn ogen waren glazig, je kon zijn ribben tellen, als het karkas van een kalkoen. Hij keek recht naar Aaron, maar zag hem niet.

De acteur trok zijn badjas om zich heen, liep naar de achterkant van het huis, door de ene na de andere kamer. Het huis was de natte droom van een voyeur. Ramone W zou het prachtig vinden. Misschien was Ramone W hier wel geweest. Geen idee wat voor perversiteiten hier allemaal hadden plaatsgevonden.

Book hield stil in een grote, helder verlichte keuken. Zwarte kasten, leistenen vloer, twee Wolf-fornuizen, twee koelkasten, allebei Traulsen, een met een stalen front, de ander met een transparant glazen front.

Bij het ontwerpen van zijn eigen interieur had Aaron de prijzen van Traulsen opgezocht en had uiteindelijk toch gekozen voor het opvoeren van zijn Porsche en de aanschaf van vijf kostuums van Antonelli.

Book stond voor de stalen koelkast. Deed lange tijd niets, trok toen de deur open. Hij had er twee pogingen voor nodig met beide spierloze armen. Hij haalde zwaar adem. Aaron zag de badjas om zijn borstkas rijzen en dalen. Hartfalen als gevolg van uithongering?

Book haalde iets uit de koelkast. Een blikje drinken. Nee, zelfde formaat, maar de wikkel was wit, met veel kleine lettertjes. Grotere rode letters. Book hield het blik recht voor zich uit, alsof het gevaarlijk was. Terwijl hij het zo vasthield, sjokte hij terug naar de voorkant van het huis. Hij zakte weer neer in dezelfde vierkante stoel en struikelde daarbij bijna over zijn eigen voeten, liet bijna het blik vallen. Hijgend en met open mond hield hij het blikje tegen zijn wang. Strekte zijn armen weer en bestudeerde de witte cilinder.

Nu kon Aaron de rode letters beter zien. Hij haalde bliksemsnel zijn verrekijker tevoorschijn.

ISO-CAL INTENSIVE
Gebalanceerd eiwit voedingssupplement

Books snoepje op recept, waarschijnlijk geleverd door die anorexiadokter die op huisbezoek kwam.

De acteur zette het blik op de grond en huilde opnieuw. Omdat hij zichzelf niet zover kon krijgen een paar calorieën naar binnen te slaan?

Aaron was niet in de stemming om daar begrip voor op te brengen. Rijkeluisziekte. In Soedan had je geen eetstoornissen.

Book pakte het blik weer beet, deed zijn best om het open te maken en slaagde daar na verloop van tijd in. Hij boog zijn elleboog en bracht het blik dichter bij zijn lippen. Hield in. Ging staan. Hield het blik op de kop en goot de inhoud uit over de vloer. Bleef zo staan tot het blik leeg was, zette het toen voorzichtig midden in de viezigheid die hij had veroorzaakt. Hij liet de badjas van zijn schouders glijden en liep naakt, plotseling heel doelbewust, naar de glazen wand waar Aaron zich verscholen hield.

Liep recht op Aaron af.

Aaron schuifelde achteruit, had zich drie meter verwijderd toen Book met beide handen tegen het glas duwde.

De glazen wand zwaaide open. Mason Book stapte naar buiten, de nacht in, als een geraamte, met kippenvel, gebleekt haar dat gevangen werd door de bries.

Op reis in een ander universum liep de acteur moeizaam naar de snuit van het bouwwerk. Hij maakte pijnlijk langzaam voortgang, zijn lichaam bood weerstand. Na verloop van tijd bereikte hij de snuit en verdween eronder.

Aaron kwam dichterbij. Book zette zijn weg voort naar de rand van de rotswand. De ogen van de acteur verwijdden zich en vulden zich met de hitte en het licht en de kleuren van de stad in de diepte.

Book kneep zijn handen samen. Wiegde voor- en achteruit. Een soort gebedsritueel?

Book boog zijn knieën, stapte naar voren, zodat zijn tenen over de rand van de rotswand krulden. Spreidde zijn armen wijd uit.

Oh, shit!

Aaron transformeerde in een kogel. Een krijsende kogel. Hij hoopte dat zijn stemgeluid de idioot zou doen verstijven. Precies het tegendeel gebeurde.

Book draaide zich om, zag Aaron. Glimlachte. Boog opnieuw zijn knieën en begon aan een duikvlucht.