36

Dr. Steve Rau zei: ‘Privédetective.’

‘Ik werk voor een privédetective, Steve. Ik heb toneelschool gedaan.’

‘Dat is te merken.’

Hij klonk meer verbaasd dan kwaad. Maar niemand vindt het leuk om te worden voorgelogen. Als zijn vrouw hem voor schut had gezet, wist je maar nooit of dit niet zou ontaarden in een hele slechte déjà vu.

Ze had een plekje gezocht in de buurt van de voordeur, voor het geval dat. Na de avond die ze samen hadden doorgebracht, een soort van paard-achter-de-wagen-actie.

Steve zei: ‘Liana…’ Alsof hij haar echte naam paste voor de maat. ‘Dus die eerste keer was een opdracht?’

‘Mijn baas en ik doen onderzoek naar Caitlin Frostig, dat meisje dat is verdwenen.’ Ze maakte zichzelf iets belangrijker dan ze in het echt was.

De reflexen van een toneelspeelster. Het hele leven was één grote auditie.

‘En ik begon over haar voordat jij naar haar vroeg,’ zei Steve. ‘Dat moet je gek gevonden hebben… Ik heb je ook verteld van dat paar dat was verdwenen. Een regelrechte boodschapper van goed nieuws. Toen ik later die avond thuiskwam, heb ik er nog naar gezocht op de computer. Het blijkt dat die twee op de vlucht waren voor justitie en gepakt zijn.’

Glimlach. ‘Maar dat weet je waarschijnlijk al.’

‘Ja.’

‘Ik voelde me een idioot,’ zei hij. ‘Ik kom jou tegen en begin over mensen die verdwenen zijn. Geen enkele reden voor jou om me ooit nog te bellen, je vond me waarschijnlijk maar bizar… Dus je was er vanavond weer om te werken?’

‘Dat was de bedoeling, Steve. Maar ik raakte min of meer afgeleid.’

‘Pardon?’

‘Dit,’ zei ze. ‘Alles wat er vanavond is gebeurd. Dat had niets met werk te maken.’

Maar als je toevallig iets weet wat ik kan gebruiken, zul je mij niet horen klagen.

‘Oh,’ zei hij. ‘Nou, ik was echt blij dat ik je zag, Liana.’ Haar naam proevend. ‘Ik vind dat mooier dan Laura, niet dat Laura geen aardige… Liana is toch wel je echte naam?’

‘Wil je een geboortebewijs zien?’

‘Sorry.’

‘Dat zou ik moeten zeggen, Steve. Je hebt alle recht op de wereld om me niet te vertrouwen.’

‘Sinds die eerste keer ben ik vaker in Riptide geweest dan daarvoor, om je opnieuw tegen te komen. Ik had de hoop al zo’n beetje opgegeven. Ik moest ook nog op reis. Was je er al eerder dan vanavond weer geweest?’

‘Nee,’ zei ze.

‘Dus dit is bijna… karma… al zal het wel niet zo opmerkelijk zijn, gewoon een kwestie van waarschijnlijkheid. Ik kom daar regelmatig, dus wanneer jij er maar aan komt waaien, is de kans groot dat we elkaar er treffen.’

Liana glimlachte. ‘Dat klinkt als een professioneel rapport.’ Hij liet zijn schouders hangen. ‘Gladde prater.’

‘Je bent een prima kerel. Hou maar op zo moeilijk tegen jezelf te doen.’

Ze stond op en ging naast hem zitten op de muffe, oude bank van zijn ouders. Hij reikte naar haar hand, aarzelde. Zij reageerde en kneep in zijn vingers.

‘Liana, vanavond, dat ik jou weer zag, was… het was net alsof alles eindelijk op zijn pootjes terechtkwam. Als je dat overdonderend vindt, dan moet dat maar. En het kan me ook niet schelen waarom je daar aanvankelijk kwam.’

‘Ik vind het niet overdonderend.’

‘Echt?’

‘Echt.’

‘Dus dan kunnen we elkaar blijven ontmoeten? Daar gaat het mij om. Ik zie niet in waarom dat in strijd zou moeten zijn met jouw opdracht – noem je dat zo?’

‘Het is gewoon een baantje, Steve.’

‘Klinkt als een boeiend baantje.’

‘Meestal niet.’

Hij speelde met haar vingers. ‘Geheim agent. Uw missie zo u wilt.’ Hij begon breed te grijnzen. ‘Moet je je dan ook verkleden?’

Wat denk je dat dit is?

Liana zei: ‘De waarheid is, Steve, dat ik dit alleen maar doe, omdat ik niet de kans krijg te doen wat ik wil doen.’

Zet de deur maar open.

‘Acteren is pittig,’ zei hij. ‘Ik bewonder je doorzettingsvermogen.’

‘Het enige acteerwerk dat ik de laatste jaren heb gedaan, is voice-overs. Voor tekenfilms.’

‘Echt waar? Laat eens horen.’

‘Een andere keer.’ Ze kuste hem. Het had haar opgelucht.

Ze zaten een tijdje naast elkaar en hielden elkaars hand vast. Hij zei: ‘Je kunt niet blijven vannacht?’

‘Ik heb morgen een auditie.’

‘Privédetective of voice-over?’

‘Dat laatste,’ zei ze. ‘Goofy de Eekhoorn.’ Ze ratelde een regeltje debiele knaagdierenonzin af.

Hij schoot in de lach. ‘Wat vind je hiervan: ik zet de wekker en dan staan we allebei vroeg op.’

‘Vanavond niet, Steve.’ Ze pakte haar tasje en haalde er haar echte visitekaartje uit. ‘Dit is mijn nummer. Ik zweer je dat het echt is.’

Hij bestudeerde het kaartje. ‘Je woont in de Valley.’

‘Is dat een diskwalificatie?’

‘Hé,’ zei hij. ‘Geboren en getogen in Sherman Oaks totdat Pa en Ma zich wilden profileren op de sociale ladder. Wanneer zie ik je weer? Zeg me wanneer anders kan ik me niet meer concentreren.’

‘Als er geen werk tussen komt, wat dacht je van morgenavond, om bijvoorbeeld acht uur?’

‘Ik heb een vergadering tot acht uur. Negen uur ook goed? Dan reserveer ik bij een restaurant, houd je van Italiaans?’

‘Wie niet?’

‘Prima. Il Travino, niet zo ver bij jou vandaan in Tarzana.’

‘Ik kijk er nu al naar uit.’

De volgende kus was zijn idee. Langer en zachter. Hij mocht dan een ingedutte quasinerd zijn, zijn techniek werd er niet minder op. Die tweede keer in bed had hij van alles bij haar losgemaakt, wat ze al lange tijd niet meer had gevoeld. Zelfs die berenvacht was iets waar ze wel aan zou kunnen wennen.

Hij zei: ‘Nu voel ik me de koning te rijk. Ik loop met je mee naar beneden.’

‘Steve, misschien gedraag ik me nu verschrikkelijk schofterig, maar ik ga nu iets doen wat werk is.’ Ze haalde de foto van Adella Villareal en haar baby in blauwe deken tevoorschijn. ‘Deze vrouw heeft ook met de zaak te maken. Ze hebben haar in Griffith Park gevonden, gewurgd.’

Steve kromp ineen. Knikte. ‘Die heb ik absoluut gezien in Riptide. Meerdere keren. Nooit aan de bar, altijd aan een hoektafeltje, achter in het vip-gedeelte. Jaren geleden toen de beroemdheden nog… Is dit zo’n soort zaak?’

‘Misschien,’ zei Liana.

‘Had zij een baby? Dat had ik niet gedacht.’

‘Waarom niet?’

‘Het leek meer een feestnummer… Waarschijnlijk kan iedereen wel ouder worden. Met het kind alles goed?’

‘Niemand heeft het kind gezien sinds de moeder is vermoord.’ ‘Oh, Jezus. Oké, oké, wat kan ik me nog van haar herinneren… Ik heb haar nooit samen gezien met Caitlin. Ze was altijd in het achterzaaltje. Opgedirkt en vrolijk. Ik herinner me haar nog zo goed, omdat ze bijzonder… Ze was erg aantrekkelijk.’

‘Sexy,’ zei Liana.

‘Heel opzichtig. Overkill… Jij hebt Riptide gezien, het is er heel doorsnee. En ze was er nooit alleen. Dat kan best eens interessant worden voor jou en je baas, Liana. Want ze kwam altijd met dezelfde mensen.’

Hij gaf haar hun namen.

Ze pakte zijn gezicht met twee handen beet en kuste hem hard.

‘Waar heb ik dat aan verdiend?’

‘Aan het goede nieuws, poppie. Een tien met een griffel en een zoen van de juffrouw. Misschien blijf ik toch wel vannacht. Maar eerst een sms naar mijn baas.’