16 Kippenvel

Terwijl Bond door de bocht raasde, maakte hij zijn plan-de-campagne op voor het moment, dat de afstand tussen de twee auto's nog kleiner geworden zou zijn. Hij verwachtte, dat de vijand een zijweg zou inslaan als hij de kans kreeg. Toen hij dus de bocht om was en geen lichten zag, was zijn normale reactie om minder gas te geven en, toen hij de Michelinpaal zag, af te remmen. Zijn snelheid was ongeveer zestig mijl toen hij een donkere plek rechts van de weg zag. Hij vermoedde, dat dit door de schaduw van een boom veroorzaakt werd. En toen kon hij niets meer beginnen. Hij zag plotseling een tapijt van glinsterende, stalen tanden vlak onder zijn rechterspatbord. Toen zat hij er bovenop. Automatisch drukte Bond op zijn voetrem en haalde zijn handrem aan; hij spande al zijn spieren tegen het wiel om de onvermijdelijke schuiver naar links tegen te gaan, maar hij had de wagen maar een onderdeel van een seconde onder controle. Terwijl het rubber van zijn banden afgerukt werd, draaide de zware wagen als een tol over de weg, raakte de linkerberm met een slag en wierp Bond op de vloer, richtte zich toen op, met draaiende voorwielen; de lichten schenen omhoog in de lucht. De Bentley rustte een seconde lang op de benzinetank, toen viel hij langzaam achterover en er klonk gerinkel van brekend glas en gekraak van versplinterend hout. Een van de voorwielen bleef nog even doordraaien en toen werd alles stil.

Le Chiffre en zijn twee mannen hoefden slechts een paar meter vanuit hun bosje te lopen. 'Berg je wapens op en haal hem eruit,' beval Le Chiffre kortaf. 'Ik zal jullie onder dekking houden. Maar wees voorzichtig met hem. Ik wil geen lijk. En schiet een beetje op, want het wordt al licht.'

De twee mannen lieten zich op hun knieën zakken. Een van hen pakte een groot mes en sneed een stuk van de linnen kap weg. Toen pakte hij Bond bij de schouders. Deze was bewusteloos en gaf niet mee. De andere wrong zich tussen de omgedraaide auto en de berm van de weg, en werkte zich door een van de kapotte ruiten. Hij bevrijdde Bonds benen, die tussen het stuurwiel en het linnen dak beklemd zaten. Toen trokken ze hem door het gat van de kap heen.

Ze waren kletsnat en met vuil en olie besmeurd toen ze hem op de weg legden. De magere man voelde zijn hart en sloeg hem toen links en rechts om zijn oren. Bond kreunde en bewoog een hand. De magere sloeg nog een keer.

'Dat is genoeg,' zei Le Chiffre. Bind zijn armen vast en leg hem in de auto. Hier,' hij wierp de man een rol staaldraad toe. 'Maak zijn zakken leeg en geef mij zijn revolver. Misschien heeft hij nog wel andere wapens, maar die vinden we later wel.'

Hij stak de voorwerpen die de magere man hem gaf tezamen met Bonds Beretta in zijn grote zakken. Hij liep terug naar zijn wagen. Op zijn gezicht viel niets te lezen, noch vreugde, noch opwinding. Door het snijden van het scherpe staal in zijn polsen kwam Bond tot bewustzijn. Alles deed hem pijn; hij had het gevoel, alsof hij een flink pak slaag had gehad, maar toen hij rechtop gesleurd werd en naar de smalle zijweg, waar de motor van de Citroën al liep, werd geduwd, merkte hij, dat hij niets gebroken had; Maar hij voelde zich niet in de stemming om wanhopige ontsnappingspogingen te wagen, en liet zich willoos achter in de auto stoppen. Hij was volkomen ontmoedigd en totaal verzwakt, zowel lichamelijk als geestelijk. Hij had in de laatste vierentwintig uur té veel moeten meemaken, en dit was de druppel die de emmer deed overlopen. En nu zouden er geen wonderen gebeuren. Niemand wist waar hij was, en niemand zou hem vóór de middag missen. Het wrak van zijn auto zou wel spoedig gevonden worden, maar het zou uren duren eer men de eigenaar opgespoord had. En Vesper. Hij keek opzij, langs de magere man die met gesloten ogen achterover leunde. Zijn eerste reactie was een gevoel van verachting. Stom kind, om zich als een kip te laten plukken, met die jurk over haar hoofd, net alsof het een spelletje was. Maar toen kreeg hij toch medelijden met haar. Haar blote benen zagen er zo kinderlijk en weerloos uit.

'Vesper,' zei hij zachtjes. Het bundeltje in de hoek gaf geen antwoord, en Bond schrok, maar toen bewoog ze zich even.

Tegelijkertijd gaf de magere man hem met de rug van zijn hand een harde klap tegen zijn borst. 'Stil.'

Bond sloeg dubbel van de pijn, en ook om zich tegen een klap te beschermen, maar toen kreeg hij een klap achter in zijn nek, waardoor hij weer rechtop schoot. De magere had hem een vakkundige slag gegeven. Er was iets dodelijks aan zijn accuratesse en zijn gebrek aan inspanning. Hij lag nu weer met gesloten ogen achterover. Hij was een man die je schrik aanjoeg, een slecht mens. Bond hoopte, dat hij de kans zou krijgen hem te doden. Plotseling werd de bagageruimte opengemaakt en hoorde hij gerammel. Hij vermoedde, dat ze op de derde man hadden gewacht, die de mat met stalen tanden weggenomen had. Hij dacht dat deze wel zou lijken op de versperringen die de Résistance tegen de Duitse stafauto's gebruikt had. Weer had hij bewondering voor de efficiency van deze mensen. Had M hen onderschat? Hij moest het verlangen om Londen de schuld te geven, onderdrukken. Hij had het zelf moeten weten; hij had door allerlei kleinigheden gewaarschuwd moeten zijn, en veel meer voorzorgsmaatregelen moeten nemen. Hij rilde bij de gedachte aan zijn champagne drinken in de Roi Galant, terwijl de vijand een tegenaanval voorbereidde. Hij vervloekte zichzelf dat hij ervan overtuigd was geweest, dat de strijd gewonnen en de vijand op de vlucht was.

Le Chiffre had nog geen woord gezegd. Toen de bagageruimte gesloten was ging de derde man, die Bond dadelijk herkende, naast hem zitten en toen reed Le Chiffre haastig achteruit, de grote weg op. Toen trok hij snel op en reed spoedig zeventig langs de kust Het werd licht... Bond dacht, dat het vijf uur zou zijn... en hij wist dat het nog maar een paar mijl was naar de villa van Le Chiffre. Hij had niet verwacht, dat ze Vesper daarheen zouden brengen. Maar nu begreep hij, dat Vesper alleen maar het spierinkje was om de kabeljauw te vangen, en werd alles hem duidelijk. En het zag er niet zo mooi uit. Voor het eerst sinds zijn gevangenschap kreeg Bond kippevel. Tien minuten later zwenkte de Citroen naar links en reed over een smalle zijweg, die gedeeltelijk met gras begroeid was, tussen een paar vervallen pilaren door naar een binnenplaats, die door een hoge muur omringd was.

Ze stopten voor een witte deur met afgebladderde verf. Boven een verroeste belknop naast de deur stond in kleine metalen letters op een houten bordje: 'Les Noc- tambules', en daaronder: 'Sonnez s.v.p...' Voor zover Bond kon zien, was de villa typisch voor de Franse kust Hij kon zich zo voorstellen hoe voor de zomerverhuur door een werkster van het woningbureau in Royale de dode bromvliegen haastig weggeveegd, en de muffe kamers gelucht zouden worden. Om de vijf jaar zouden de kamers en de buitengevel gewit worden, en voor enkele weken zou de villa een vrolijke aanblik bieden. Dan zouden de winterregens komen, en de opgesloten vliegen, en dan zou de villa weer een verwaarloosde indruk maken.

Maar, dacht Bond, het huis zou deze morgen volkomen aan de verwachtingen van Le Chiffre voldoen. Als zijn veronderstellingen tenminste juist waren. Sinds hij gevangen genomen was, waren ze geen ander huis gepasseerd en van wat hij zich de vorige dag herinnerde, wist hij, dat er pas verscheidene mijlen naar het zuiden een enkele eenzame boerderij lag. De magere man gaf hem een harde por in de ribben en Bond stapte uit Hij wist, dat Le Chiffre met hem kon doen wat hij wilde, en in geen uren gestoord zou worden. Weer kreeg hij kipppevel. Le Chiffre maakte de deur met een sleutel open en ging naar binnen. Vesper, die er in het kille morgenlicht indecent uitzag, werd vloekend door de 'Corsicaan', zoals Bond hem noemde, naar binnen geduwd, en Bond volgde hem zonder de magere man de kans te geven hem te dwingen.

Le Chiffre stond in de deuropening van een kamer rechts in de gang. Hij wenkte Bond met een kromme vinger zonder een woord te zeggen.

Vesper werd achter in het huis gebracht. Bond nam plotseling een besluit. Met een snelle, achterwaartse schop tegen de schenen van de magere man, die het uitschreeuwde van de pijn rende hij achter haar aan. Daar hij alleen over zijn voeten beschikte, had hij geen ander plan dan zoveel mogelijk de beide moordenaars dwars te zitten, en een paar woorden met het meisje te wisselen. Er was ook geen andere mogelijkheid. Hij wilde haar alleen maar moed inspreken.

Toen de Corsicaan zich omdraaide, was Bond vlak bij hem; hij deed een uitval met zijn rechterschoen naar de lies van de man.

De Corsicaan wierp zich bliksemsnel tegen de muur van de gang, en toen Bonds voet langs zijn heup schoot, stak hij zijn linkerhand uit, greep Bonds schoen stevig vast en draaide de voet om.

Bond kon zijn evenwicht niet bewaren en smakte tegen de grond. Een ogenblik bleef hij liggen, volkomen zonder adem. Toen kwam de andere man erbij en trok hem bij zijn boord tegen de muur op. Hij had een revolver in zijn hand en keek Bond onderzoekend aan. Toen bukte hij zich en sloeg er Bond hard mee tegen de schenen. Bond kermde, en zakte door zijn knieën. 'Als je nog eens zoiets probeert, gaan je tanden eraan,' zei de magere man in slecht Frans. Er sloeg een deur dicht. Vesper en de Corsicaan waren verdwenen. Bond keek naar rechts. Le Chiffre was een paar passen de gang in gekomen. Hij stak zijn vinger op, en wenkte weer naar Bond. En toen sprak hij voor het eerst.

'Kom, m'n beste jongen. We verknoeien onze tijd.' Hij sprak Engels zonder enig accent Zijn stem klonk laag, zacht en rustig. Hij vertoonde geen spoor van enige

emotie. Hij had een dokter kunnen zijn, die de volgende patiënt uit de wachtkamer riep, een hysterische patiënt die het de verpleegsters moeilijk had gemaakt. Bond kreeg een gevoel van onmacht. Alleen een expert in jiujitsu had hem zo kunnen behandelen als de Corsicaan gedaan had. En de kille methode waarop de ander hem met gelijke munt betaald had, was zelfs meesterlijk.

Bond liep volgzaam door de gang. Hij had er alleen maar een paar blauwe plekken bij gekregen. Terwijl hij voor de magere man uit de drempel overschreed, wist hij, dat hij volkomen in hun macht was.