4 De vijand luistert

Toen James Bond twee weken later in zijn kamer in hotel Splendide wakker werd, moest hij aan deze voorgeschiedenis denken.

Twee dagen geleden was hij voor de lunch in Royale-les-Eaux gearriveerd. Men had nog geen poging gedaan om met hem in contact te komen, en het feit, dat hij het register met 'James Bond, Port Maria, Jamaica', ondertekend had, had geen nieuwsgierigheid gewekt M had geen interesse gehad voor zijn dekking. 'Als je eenmaal tegenover Le Chiffre aan de speeltafel zit, speelt dat geen rol meer,' had hij gezegd. 'Maar zorg voor een dekking, die men zal aanvaarden.' Bond kende Jamaica goed, en daarom legde hij zijn contacten daar; hij deed zich voor als een planter uit Jamaica, wiens vader zijn geld had verdiend in de tabak en de suiker; de zoon gaf er de voorkeur aan, het uit te geven door gokken op de beurs en in de casino's. Mocht men inlichtingen vragen, dan zou hij Charles DaSilva van de firma Caffery in Kingston als zijn gevolmachtigde noemen. En Charles zou dit bevestigen. Bond had de laatste twee dagen roulette gespeeld en veel succes gehad met chemin-de-fer. Verloor hij, dan probeerde hij het nog eens, en verloor hij dan weer, dan stopte hij.

Op deze manier had hij ongeveer driemiljoen francs gewonnen, en hij had zijn zenuwen en zijn feeling voor het kaarten flink getraind. En hij kende het Casino nu van binnen en van buiten. Bovendien had hij Le Chiffre aan de tafels gade kunnen slaan; hij had geconstateerd, dat hij een feilloze en gelukkige speler was.

Bond hield ervan, goed te ontbijten. Na een koude douche ging hij voor het raam zitten. Het was schitterend weer. Hij dronk een glas sinaasappelsap, at drie spiegeleieren met ham en dronk twee koppen koffie zonder suiker. Hij stak zijn eerste sigaret op; zijn sigaretten werden speciaal voor hem door Morland in Grosvenor Street uit een mengsel van tabak uit de Balkan en Turkije gemaakt Hij keek naar de kabbelende golven en naar de vissersvloot van Dieppe die in de trillende juni-hitte uitvoer, gevolgd door een zwerm zeemeeuwen. Hij werd in zijn gedachten gestoord door het rinkelen van de telefoon. Het was de portier, die hem meedeelde, dat een der directeuren van de Stentor Radiomaatschappij beneden wachtte met het radioapparaat dat hij uit Parijs besteld had.

'O ja, dat is waar ook,' zei Bond. 'Vraag maar of hij boven komt.'

Dit betekende, dat het Deuxième Bureau hun verbindingsman had gestuurd. Bond keek naar de deur, en hoopte, dat het Mathis zou zijn. Toen Mathis binnenkwam, een keurige zakenman die een groot vierkant pak droeg, lachte Bond breeduit, en stond op het punt om hem hartelijk te verwelkomen, maar Mathis fronste zijn wenkbrauwen en stak zijn vrije hand op, na de deur zorgvuldig gesloten te hebben. 'Ik ben net uit Parijs gearriveerd, monsieur, en hier is het apparaat dat u op proef hebt besteld... vijf buizen, hi-fi, zoals u dat, geloof ik, in Engeland noemt; het moet mogelijk zijn om de meeste hoofdsteden in Europa hier in

Royale te ontvangen. Er zijn geen bergen hier in de buurt' 'Dat klinkt veelbelovend,' zei Bond, terwijl hij zijn wenkbrauwen optrok; hij begreep niets van al die geheimzinnigheid.

Mathis lette niet op hem. Hij pakte het toestel uit, en zette het op de vloer naast de elektrische haard die in de schoorsteen gemonteerd was.

'Het is elf uur,' zei hij, 'en de 'Compagnons de la Chanson' zullen op de middengolf uit Rome te horen zijn. Ze maken een tournee door Europa. Laten we eens zien, of we ze kunnen ontvangen. Dat zou een goede test zijn.'

Hij gaf Bond een knipoog. Bond zag, dat hij de volumeregelaar op zijn sterkst had gezet, en dat het rode lampje van de lange golfband brandde; het apparaat gaf geen geluid. Mathis frunnikte achter aan het toestel. Plotseling klonk er een oorverdovend lawaai in de kleine kamer. Mathis keek welwillend naar het apparaat zette het toen af, en zei teneergeslagen: 'Och, monsieur... neemt u mij niet kwalijk... ik heb het slecht afgesteld,' en hij boog zich weer naar de knoppen. Toen klonken de harmonische stemmen van het Franse koor door de kamer, en Mathis liep naar Bond toe, en gaf hem een harde klap op zijn schouder, en drukte zijn hand tot Bond een pijnlijk gezicht trok. Bond lachte tegen hem. 'Wat heeft dit in godsnaam te betekenen?' vroeg hij.

'Vriendje,' zei Mathis vrolijk, 'je bent erin gevlogen. Hierboven,' hij wees naar het plafond, 'is óf monsieur Muntz, óf zijn zogenaamde vrouw, zogenaamd te bed met griep, volkomen stokdoof, en ik hoop dat ze nog hoofdpijn hebben ook.' Hij grinnikte om Bonds ongelovige gezicht Mathis ging op het bed zitten, en ritste met zijn duim een pakje Caporals open. Bond wachtte rustig af. Mathis was tevreden over de indruk, die zijn woorden hadden gemaakt. Hij werd ernstig. 'Hoe het kan, is me een raadsel. Ze moeten al alles over je geweten hebben vóórdat je hier kwam. De oppositie is in volle sterkte aanwezig. Boven je hoofd zit de Muntzfamilie. Hij is een Duitser. En zij komt ergens uit Centraal Europa, misschien uit Tsjecho-Slowakije. Dit is een ouderwets hotel. Achter de elektrische haarden zitten schoorstenen, die niet gebruikt worden. Daar,' hij wees op een plek, een eindje boven de kachel, 'is een pick-up-installatie aangebracht De draden lopen via de schoorsteen naar een versterker die achter de kachel van de Muntzes geplaatst is. Ze hebben een wire-recorder in hun kamer, met een koptelefoon, en kunnen om beurten luisteren. En daarom heeft madame Muntz de griep en krijgt al haar maaltijden op haar kamer, en daarom moet monsieur Muntz steeds bij haar blijven, in plaats van lekker in het zonnetje te gaan wandelen en te gaan gokken.

We wisten zo het een en ander, omdat wij hier in Frankrijk nu eenmaal goed bij zijn. En de rest wisten we toen we, een paar uur voor je aankomst de kachel losgeschroefd hebben.'

Bond liep naar de schoorsteen, en bekeek de schroeven. Er waren minuscule krasjes op te zien. 'Nu gaan we nog een beetje meer toneelspeten,' zei Mathis. Hij liep naar het toestel, dat nog steeds de mooie klanken in twee kamers liet horen, en zette het af. 'Bent u tevreden, monsieur?' vroeg hij. 'U hoort, hoe duidelijk het door komt. Zingen ze niet prachtig?' Hij maakte een draaiende beweging met zijn rechterhand, en trok zijn wenkbrauwen op.

'Ik vind ze zo goed,' zei Bond, 'dat ik de rest van het programma ook graag wil horen.' Hij grinnikte bij de gedachte aan de boze gezichten van de Muntzes boven. 'Het apparaat lijkt me geweldig. Juist iets om mee terug naar Jamaica te nemen.'

Mathis trok een sarcastisch gezicht en zette Rome weer aan. 'Jij en je Jamaica,' zei hij, en ging weer op bed zitten.

'Gedane zaken nemen geen keer,' zei Bond. 'We hebben niet gedacht, dat ik zo gauw ontmaskerd zou worden, en ik zou wel eens willen weten, hoe ze er achter zijn gekomen.'

Hij had er werkelijk geen flauw idee van. Zouden de Russen zijn code hebben ontcijferd? Dan kon hij wel inpakken. Want dan stond hij in zijn hemd. Mathis scheen zijn gedachten te raden. 'Jullie code kan het niet zijn,' zei hij, 'we hebben Londen direct op de hoogte gebracht, en de code zal veranderd worden, 't Veroorzaakte nogal wat opschudding, dat kan ik je wel vertellen.' Hij lachte, en zei: 'en nu terzake, vóórdat onze goeie 'Compagnons' geen adem meer hebben.' 'In de eerste plaats zul je wal tevreden zijn met je nummer II. Ze is erg knap...' Bond fronste zijn wenkbrauwen... 'héél erg knap.' Tevreden met Bonds reactie, ging Mathis verder: 'ze heeft zwart haar, blauwe ogen en prachtige... eh... rondingen, zowel van voren als van achteren,' voegde hij eraan toe. 'En ze is een radio-expert, wat haar, hoewel op seksueel gebied minder interessant, tot een prima kracht van Radio Stentor maakt, en tot een goeie assistente voor mij, in mijn capaciteit als radioverkoper tijdens het veelbelovende seizoen hier.' Hij grinnikte. 'We wonen allebei in dit hotel, en mijn assistente zal dus bij de hand zijn als je nieuwe radio het af laat weten. Alle nieuwe apparaten, zelfs de Franse, moeten de kinderziekten doorstaan. En dat kan 's nachts ook wel eens gebeuren,' zei hij met een knipoog. Bond vond het helemaal niet grappig. 'Waarom sturen ze een vrouw op m'n dak?' vroeg hij kwaad, 'Denken ze verdomme dat dit een picknick is?' Mathis viel hem in de rede. 'Kalm maar, jongen. Ze is doodernstig en zo koel als een ijspegel. Ze spreekt Frans, alsof het haar moedertaal is, en kent haar vak door en door. Haar dekking is prima en ik heb met haar afgesproken, dat ze op de normale manier met jou contact zoekt Wat is nu gewoner dan dat jij hier een knap meisje oppikt? Als miljonair uit Jamaica,' hij kuchte eerbiedig, 'warmbloedig en zo, zou je er zonder vrouw maar kaal bijlopen.'

Bond gromde. 'Nog meer verrassingen?' vroeg hij wantrouwend.

'Nee, eigenlijk niet,' antwoordde Mathis. 'Le Chiffre heeft zich in zijn villa geïnstalleerd, ongeveer 10 mijl verder op de weg, die langs de kust loopt Hij heeft twee lijfwachten bij zich. En die zien er capabel uit. Een van hen is gesignaleerd in een klein pension in de stad, waar twee dagen geleden drie geheimzinnige figuren hun intrek hebben genomen. Ze zullen wel bij de troep horen. Hun papieren zijn in orde... het zijn staatloze Tsjechen- maar een van onze mensen heeft hen Bulgaars horen spreken. Bulgaren zien we hier nooit veel. Ze worden meestal tegen de Turken en tegen de Joegoslaven ingezet. Ze zijn stom, maar gehoorzaam. De Russen gebruiken hen voor simpele moorden, of om op terug te vallen bij meer gecompliceerde slachtingen.' 'Zeer bedankt Wat zal mijn lot zijn?' vroeg Bond. 'Nog iets?' 'Nee. Kom vóór de lunch naar de bar van de Hermitage. Dan zal ik je voorstellen. Vraag haar vanavond voor het diner. Dan zal het ook niet opvallen als ze met jou meegaat naar het Casino. Ik zal er ook zijn, maar op de achtergrond. Ik heb de beschikking over een paar flinke knapen en we zullen een oogje op je houden. Oh, en dan is er nog een Amerikaan hier in het hotel, Leiter, Felix Leiter. Hij is de C.l.A.-man van Fontainebleau. Dat moest ik je nog van Londen vertellen. Hij lijkt oké. Hij zou nog wel eens van pas kunnen komen.' Er klonk een stroom Italiaans uit het apparaat op de vloer. Mathis schakelde het uit en ze zeiden nog het een en ander over het toestel, regelden de betaling. Toen nam Mathis uitgebreid afscheid, en liep buigend, al knipogend, de deur uit.

Bond ging voor het raam zitten nadenken. Wat Mathis hem verteld had, was niet bepaald geruststellend. Hij was erin getippeld. Men zou zelfs een poging kunnen doen om hem onschadelijk te maken voordat hij nog maar de kans had gehad om Le Chiffre bij het spel te verslaan. De Russen keken niet op een moord meer of minder. En dan was er dat verrekte kind. Hij zuchtte. Vrouwen waren goed voor ontspanning. Bij het werk liepen ze je maar voor de voeten en maakten alles ingewikkeld door hun emotionele gedoe. Men moest ervoor oppassen, en op ze letten.

'Rotmeid,' zei Bond, en toen herinnerde hij zich de Muntzes, en zei nog eens luider: 'rotmeid,' en liep toen de kamer uit.