8 Schemerlampjes en champagne

Bond ging naar zijn kamer, waar niemand in was geweest, trok zijn kleren uit, nam een warm bad, gevolgd door een koude douche, en ging op zijn bed liggen. Hij had nog een uur om te rusten en zijn gedachten te verzamelen, voordat hij het meisje in de bar van Splendide zou ontmoeten, een uur om zorgvuldig de details te bestuderen van zijn plannen voor de avond, zowel voor het geval dat hij won, of dat hij verloor. En hij moest een plan ontwerpen voor de rollen van Mathis, Leiter en het meisje, en de reacties van de vijand in alle mogelijke opzichten bekijken. Hij sloot zijn ogen en zijn gedachten volgden zijn fantasieën over een reeks van zorgvuldig in elkaar gezette scènes, alsof hij de door elkaar heen vallende stukjes gekleurd glas in een kaleidoscoop bekeek.

Om kwart voor negen had hij alle mogelijkheden die het gevolg van zijn duel met Le Chiffre zouden kunnen zijn, grondig bekeken. Hij stond op en kleedde zich aan; hij zette alle gedachten aan de toekomst volkomen van zich af.

Terwijl hij zijn dunne, zwarte satijnen das strikte, bekeek hij zichzelf grondig in de spiegel. Zijn blauwgrijze ogen stonden rustig, en de korte lok zwart haar, die nooit op z'n plaats wilde blijven zitten, vormde een dikke komma boven zijn rechterwenkbrauw. Met het smalle, verticale litteken over zijn rechterwang leek hij wel enigszins op een piraat. Hij dacht, dat hij niet erg op Hoagy Carmichael leek, toen hij een platte, lichte metalen doos met vijftig Morland sigaretten met het driedubbele gouden bandje vulde. Mathis had hem de opmerking van het meisje oververteld. Hij schoof de doos in zijn heupzak en keek, of zijn Ronsonaansteker nog gevuld moest worden. Nadat hij het dunne stapeltje biljetten van tienduizend francs in zijn zak had gestoken, trok hij een lade open en nam daar een lichte, chamoislederen holster uit, en hing die over zijn linkerschouder, zodat hij ongeveer acht centimeter onder zijn oksel hing. Daarna pakte hij van onder zijn overhemden, uit een andere lade, een zeer platte .25 Beretta automatische revolver, controleerde deze, laadde hem, haalde de veiligheidspal om en deed hem in de zachte, leren holster. Hij keek zorgvuldig rond of hij niets vergeten had, en trok toen zijn smokingjasje aan. Hij voelde zich volkomen op zijn gemak. Hij keek nog eens goed in de spiegel of er werkelijk niets van de platte revolver onder zijn linkerarm te zien was, trok zijn dasje recht, liep de kamer uit en sloot deze af. Toen hij beneden aan de trap stond, hoorde hij de deur van de lift achter zich opengaan, en een koele stem zeggen: 'Goedenavond.'

Het was het meisje. Ze bleef op hem staan wachten. Hij had zich haar schoonheid goed herinnerd. En hij was niet verbaasd, toen hij er weer door gegrepen werd. Haar jurk was van zwart fluweel, eenvoudig en toch van een dergelijke chic die slechts een stuk of zes couturiers in de wereld kunnen bereiken. Ze had een dun, diamanten collier om haar hals en een diamanten clip in de lage V-hals, die juist het zwellen van haar borsten toonde. Ze droeg een eenvoudige zwarte avondtas aan haar gebogen arm, ter hoogte van haar heup. Haar pikzwart haar hing recht naar beneden en was iets naar binnen omgekruld. Ze zag er prachtig uit en Bond was verrukt.

'Je ziet er schattig uit Radio schijnt geen slecht vak te zijn.'

Ze stak haar arm door de zijne. 'Vind je het goed om direct naar de eetzaal te gaan?' vroeg ze. 'Ik wil een imposante entree maken, en zwart fluweel heeft een verschrikkelijk geheim: het plet als je erop gaat zitten. Als je me vanavond hoort gillen, dat weet je, dat ik op een rieten stoel heb gezeten.'

Bond lachte. 'Goed, dan gaan we meteen naar binnen. En dan drinken we een glas wodka terwijl we ons diner bestellen.'

Ze keek hem geamuseerd aan en hij voegde er haastig aan toe: 'Of een cocktail natuurlijk, als je die liever hebt. Het eten is hier het beste in heel Royale.' Hij werd een ogenblik in de war gebracht door haar lachje bij zijn beslistheid, en door de wijze waarop hij direct gereageerd had.

Het was echter maar een kort ogenblik dat hun degens elkaar kruisten, en toen de buigende maître d'hôtel hen door de volle zaal leidde, was het al vergeten; Bond zag, hoe alle gasten naar haar keken toen hij achter haar aan liep.

De meest gezochte tafeltjes in het restaurant stonden voor het grote raam van de erker die als de achtersteven van een schip in een halve cirkel over de hoteltuin was gebouwd, maar Bond had een tafeltje gereserveerd in een van de nissen met spiegels achterin de grote zaal. Deze stamden nog uit het Edwardiaanse tijdperk, en gaven een intieme indruk. Ze waren wit met goud, en de lampjes aan de wanden en op tafel hadden roodzijden kapjes.

Terwijl ze bet uitgebreide menu bestudeerden wenkte Bond de wijnkelner. Hij wendde zich tot het meisje. ‘Wat wil je drinken?'

‘Graag een glas wodka,' zei ze, een boog zich weer over bet menu.

'Een kleine karaf wodka, maar ijskoud,' bestelde Bond. Toen zei hij kortaf tegen haar: 'lk kan niet op je nieuwe jurk drinken, als ik je voornaam niet weet' 'Vesper,' zei ze. 'Vesper Lynd.' Bond keek haar vragend aan.

'Het is nogal vervelend om het altijd maar weer uit te moeten leggen, maar ik werd 's avonds geboren, op een stormachtige avond, volgens mijn ouders. En dat wilden ze zich blijkbaar blijven herinneren.' Ze lachte. 'Sommige mensen vinden het een mooie naam, andere niet. Ik ben eraan gewend.'

'Ik vind het een prachtige naam,' zei Bond. Toen kreeg hij een idee. 'Mag ik hem lenen?' Hij vertelde haar over de speciale martini die hij bedacht had, en waarvoor hij een naam zocht 'De Vesper', zei hij. 'Dat klinkt geweldig, en zeer geschikt voor dat half duistere uur waarop mijn cocktail over de hele wereld gedronken zal worden. Mag ik 'm gebruiken?'

'Als ik 'm eerst mag proeven,' beloofde ze. 'Het lijkt een cocktail, om trots op te zijn.' 'We zullen er samen een drinken als dit alles voorbij is,' zei Bond. 'Gewonnen of verloren. En weet je al wat je wilt eten? Let maar niet op de prijs,' voegde hij eraan toe, toen hij baar zag aarzelen, 'want aan die jurk ben je wat verschuldigd.'

'Ik heb twee dingen uitgekozen,' zei ze lachend, 'en ze zijn allebei heerlijk, en miljonairsneigingen zijn weleens aardig als je er zeker van bent dat., nu ja, ik zou graag met kaviaar willen beginnen, en dan een geroosterde kalfsnier met aardappelpuree. En dan aardbeien met veel slagroom. Vind je het heel erg hebberig?' 'Integendeel, het is een goed, eenvoudig maal.' Hij wendde zich tot de maître d' hôtel, 'en veel toast erbij.' 'De moeilijkheid is altijd,' zei hij tegen Vesper, 'niet om genoeg kaviaar, maar om genoeg toast erbij te krijgen.' 'En ik,' ging hij verder, 'had graag, evenals mademoiselle, kaviaar, maar wil dan liever een tournedos hebben, rauw, met béarnaisesaus en artisjokken. En als mademoiselle dan van haar aardbeien geniet, zal ik een halve avocadopeer met een beetje Franse saus eten. Goed?' De maître d'hôtel boog. 'Mes compliments, mademoiselle et monsieur. Monsieur George,' zei hij tegen de wijnkelner, en herhaalde de beide diners. 'Parfait,' zei deze, en reikte Bond de wijnkaart aan. 'Als je het goed vindt, zei Bond, 'dan zou ik vanavond champagne willen drinken. Het is een opwekkende wijn, en hoort bij deze gelegenheid... hoop ik,' voegde hij eraan toe.

'Ja, ik ben dol op champagne,' zei ze.

Terwijl hij met zijn vinger op de kaart wees, vroeg Bond aan de wijnkelner: 'De Taittinger 45?'

'Een goeie wijn, monsieur,' zei de wijnkelner, 'maar als monsieur permitteert,' hij wees met zijn potlood, 'de Blanc de Blanc Brut '43 van hetzelfde merk heeft z'n weerga niet.'

Bond lachte. 'Toe dan maar,' zei hij. 'Het merk is niet zo bekend,' verklaarde hij aan het meisje, 'maar het is waarschijnlijk de beste champagne ter wereld.' Hij moest plotseling grinniken om zijn eigen woorden. 'Je moet me maar niet kwalijk nemen,' zei hij. 'Het is een beetje belachelijk, maar ik vind eten en drinken geweldig belangrijk. Misschien wel omdat ik vrijgezel ben, maar ook omdat ik altijd zo op kleinigheden let. Het is eigenlijk erg overdreven, maar als ik aan het werk ben, eet ik meestal alleen, en dan is het minder vervelend als je er wat zorg aan besteedt' Vesper lachte tegen hem.

'Ik mag dat wel,' zei ze. 'Ik houd ervan, om alles intens te doen, en overal bet meeste uit te halen. Dat vind ik de goeie manier van leven. Maar dat klinkt nogal schoolmeisjesachtig,' voegde ze er verontschuldigend aan toe. De kleine karaf met wodka was inmiddels op hun tafeltje gezet, en Bond vulde hun glazen. 'Ik ben het roerend met je eens,' zei hij, 'en nu... op ons geluk vanavond, Vesper.'

'Ja,' zei het meisje zachtjes, terwijl ze haar glas ophief en hem recht in de ogen keek. 'Ik hoop, dat alles goed zal aflopen.'

Het leek Bond, alsof ze onwillekeurig haar schouders ophaalde terwijl ze dit zei, maar toen leunde ze impulsief naar voren.

'Ik heb nieuws voor je van Mathis. Hij had het je graag zelf willen vertellen. Het gaat over de bom. Het is een fantastisch verhaal.'