42

Na het eten begon de disco. Elle zocht Tom, maar kon hem nergens vinden. Het was al na negenen, maar het had net zo goed drie uur ’s ochtends kunnen zijn, ze was elke vorm van tijdsbesef kwijt. Haar glas werd steeds weer bijgevuld. Op een bepaald moment begonnen Jeremy en zij te dansen, en ze danste door de pijn van haar prachtige koraalkleurige Kate Spade-hakken heen. Toen werd ‘Beautiful’ gedraaid en in een razend tempo kwamen er zo’n tien stelletjes de dansvloer op, alsof ze hadden staan wachten op een langzaam nummer. Jeremy hield zijn armen uit, en Elle liep naar hem toe.

‘Kom hier,’ zei Jeremy, en ze wiegde met hem mee, in de wetenschap dat ze dronken was – ze had nog nooit op een langzaam nummer gedanst, tenzij je de afscheidsdisco van de lagere school meerekende, maar toen was ze tien geweest en had ze met Imran op ‘Careless Whisper’ gedanst.

‘Het is leuk je te zien, Jeremy,’ zei ze in zijn nek. ‘Je bent zo aardig, altijd geweest.’

‘Jij ook, Elle,’ zei Jeremy. ‘Schoonheid.’

Zijn handen lagen in haar taille, en hij bewoog ze richting haar achterste. Zij deed hetzelfde en zo dansten ze even, alsmaar ronddraaiend. Elle werd een beetje duizelig en ze was zich bewust van de gemene blikken als ze te dicht in de buurt van de andere stelletjes kwamen. Ze klopte Jeremy op zijn rug.

‘Ik ga even wat te drinken halen,’ zei ze. ‘Ik zie je zo weer.’

‘Tuurlijk,’ zei Jeremy. Hij stak zijn arm uit, pakte Annabel Hamilton en begon met haar te dansen.

Elle liep de dansvloer af en hield haar haar omhoog om de koele lucht in haar nek te voelen en zo stond ze bij de bar. De zon was al bijna onder, en de zaal werd overspoeld met bloedoranje licht. Toen ze het glas wijn aanpakte, zei de barman: ‘U moet wel betalen. Vier pond vijftig.’

‘O,’ zei Elle gegeneerd. ‘Mijn tasje ligt daar, wacht even, ik heb geen…’

‘Laat mij maar, liefje,’ zei Felicity achter haar. ‘Hier,’ zei ze, en ze gaf de barman een briefje van vijf. Haar sierlijk bezette diamanten oorbellen glinsterden in de zon.

‘Dank u,’ zei Elle. Ze knipperde met haar ogen in een poging nuchter te worden en bedacht dat ze dat extra glas beter niet kon nemen. ‘Dat is heel… aardig van u.’

‘Hoe lang blijf je hier, Elle?’ vroeg Felicity, die het wisselgeld aanpakte en het in haar tasje liet vallen.

‘Tot dinsdagochtend vroeg.’ Ze herinnerde zich de belofte die ze haar moeder had gedaan. De doktersafspraak was op maandag. ‘Hoop ik.’

‘Zou je tijd hebben om maandagavond iets met me te gaan drinken?’ vroeg Felicity. ‘Er is iets wat ik met je wil bespreken.’

‘Met mij?’ zei Elle, en ze probeerde niet al te verbaasd te klinken. ‘Eh… graag, maar ik weet nog niet zeker wanneer ik in de stad ben.’

Felicity nam haar op en tuitte haar lippen alsof ze iets afwoog. Ze zei: ‘Posy en ik zijn samen een nieuwe uitgeverij begonnen, wist je dat?’

‘Nee,’ zei Elle, schuddend met haar hoofd, en ze werd al weer nuchter. ‘Jemig, nee. Wanneer?’

‘Het gaat Aphra Books heten,’ zei Felicity. ‘Naar de eerste professionele vrouwelijke schrijver, Aphra Benn. We gaan een paar boeken van interessante mensen uitgeven.’ Ze klemde haar kaken op elkaar, keek om zich heen en leunde naar haar toe. ‘In feite,’ zei ze, ‘wilde ik je vragen ons team te komen versterken. Ziezo. Wat vind je ervan?’ Ze keek Elle indringend aan.

‘Ik?’ zei Elle. Ze keek om zich heen om er zeker van te zijn dat Felicity het niet tegen iemand achter haar had.

‘Ja,’ zei Felicity met een houding alsof ze haar een grote eer bewees. ‘Ja, jij. Ik weet dat het een gok is, maar zowel Posy als ik zijn van mening dat het succesvol kan worden. Je moet natuurlijk wel langskomen voor een sollicitatiegesprek.’

Elle bewoog zich ongemakkelijk heen en weer. ‘Ik ben heel gelukkig in Amerika,’ zei ze, omdat ze niet wilde zeggen: Ben je nou helemaal gek geworden, weet je niet hoe goed ik het daar doe? Denk je echt dat ik dat allemaal achterlaat om voor Bluebird 2 te gaan werken? ‘Het klinkt geweldig wat jullie doen, maar ik ben niet in de positie om terug te verhuizen.’

Verbaasd hield Felicity even haar mond. Toen schraapte ze haar keel. ‘Ben je daar echt gelukkig?’ vroeg ze. ‘Je leek me altijd zo’n typisch Londens meisje dat hier graag woont, gek op de business en de mensen is, op alles eigenlijk. Ik moet altijd aan jou denken als ik van die meisjes in de ondergrondse zie in een kort rokje met een tas met een manuscript over hun schouder die vrolijk zitten te lachen. Je bent nu zo anders. Zo evenwichtig, volwassen. Dit…’ Ze zwaaide haar hand op en neer in Elles richting. ‘… allemaal.’

Elle wilde dat ze niet zoveel had gedronken. Ze voelde een warme blos opkomen en ze probeerde zich te concentreren. ‘Ik ben echt heel tevreden met de manier waarop alles zich heeft ontwikkeld. Het was goed voor mij om naar Amerika te gaan.’ Ze klonk alsof ze iets citeerde, een gedicht dat ze uit haar hoofd had geleerd.

‘Maar ben je daar echt gelukkig?’ vroeg Felicity opnieuw.

‘U hebt geen idee hoeveel gelukkiger ik daar ben,’ zei Elle. ‘Ik zou nooit meer terug willen. Het spijt me.’ Waarom was het plotseling zo warm? Ze moest naar buiten voor een beetje frisse lucht. ‘Trouwens, ik vind het heel leuk u weer gezien te hebben. Maar ik moet…’ Ze gebaarde. ‘Op zoek naar iemand. Sorry, nogmaals bedankt voor het drankje.’

‘Natuurlijk.’ Felicity knikte. ‘Misschien verander je wel van gedachten. Laat je het me dan weten, Elle?’

Elle wilde lachen, dit was belachelijk, wie dacht Felicity dat ze was, de goede fee? ‘Dank u.’

Ze baande zich een weg door de bar en de openslaande deuren naar het terras en ademde daar diep in, zonder precies te weten waarom ze zo van haar stuk gebracht was. Felicity is een dinosaurus, zei ze tegen zichzelf, denkend aan haar niet knipperende donkere ogen, de zware parfum, het bedrijf en de ringen aan de hand die het wisselgeld zo trefzeker in het tasje had laten vallen. Ze doet het alleen maar omdat ze niet genoeg mensen heeft om de baas over te spelen. Maak je geen zorgen.

Elle keek omhoog naar de volle maan, die laag boven de bomen hing, hij was enorm groot en geel. Daar achter de velden en lanen richting de maan, bevond haar moeder zich. Elle stond in de relatieve stilte wat te drinken en vroeg zich af hoe het met haar ging. Ze had gezegd dat ze misschien zou gaan tuinieren, dat Bryan langs zou komen en dat ze haar kleren zou gaan uitzoeken. In de plotselinge stilte besefte ze dat er iets niet klopte. Was het Bryan? Het tuinieren? Een vlaag van bezorgdheid schoot door haar lichaam en ze rolde met haar ogen, lachend om zichzelf. Ze kon Mandana’s spottende lachje horen, alsof ze naast haar stond. Wees toch niet zo’n tobber. Er waren honderden avonden dat Elle niet in de buurt was en zich geen zorgen om haar moeder maakte. Het was het toppunt van zelfobsessie om het wel te doen als ze maar een paar kilometer bij haar vandaan was. Maar toch, ze wilde dat ze thuis was, op dit moment, en met haar zat te kletsen in de warme avondlucht en ze niet hier was, warm, dronken en…

Ze draaide zich om en ging op zoek naar haar tasje. Misschien was het trouwens wel tijd om te gaan.

‘Dames en heren,’ riep Rory. Hij stond op de dansvloer met de microfoon in zijn hand. ‘We gaan zo weg, dus als iedereen naar de ingang zou willen komen voor het gooien van het boeket!’ Hij keek Elle aan. ‘Vooral de alleenstaande dames!’

Elle keek wanhopig om zich heen, zoals een konijn in de koplampen van een aankomende auto. Ze overwoog zichzelf plat tegen de muur te drukken en als een krab richting de oprijlaan te bewegen zoals Tom Cruise in Mission Impossible. Misschien kon ze het proberen. Iemand stapte door de deuren heen, en ze schrok op.

‘Ik ben het maar,’ zei Tom. Hij ademde zwaar. ‘Ik was op zoek naar je. Ik dacht dat ik je misschien van het boeketgooien moest redden.’

‘Mijn god,’ zei Elle. ‘Ik hoef niet gered te worden.’ Ze wist dat het lomp klonk. ‘Dit is geen MijnHart-roman, hoor.’

Rory liep langs hen heen. ‘Gaan jullie mee, jongens? Elle, je moet dat boeket vangen!’ Hij knikte. ‘Libby wil je heel graag nog even zien.’

‘Wauw,’ zei Elle, en plotseling was ze het allemaal zat.

‘Touwgelofte,’ zei Tom, maar Elle lachte niet. De gasten marcheerden langs haar heen en ook Jeremy kwam langs, met zijn hand op Annabels achterste en zijn arm over haar borsten, en dit ontstemde haar helemaal.

‘Waarom zag ik niet hoe hij was?’ Ze dronk haar glas in één teug leeg. ‘Mannen. Jullie zijn er zo goed in. Jullie zijn allemaal hetzelfde! Jullie lijken anders, maar toch zijn jullie hetzelfde.’ Ze schudde haar hoofd en ze voelde het bloed erheen stromen en daar werd ze duizelig van. ‘Ik snap het gewoon niet. Ik dacht dat ik het na al die jaren wel snapte en ik weet niet hoe ik zo stom heb kunnen zijn. Engelse mannen zijn het ergst. Dat was ik vergeten! Al die jaren en ik was het vergeten!’ Ze knikte hevig alsof ze het met zichzelf eens was. ‘Schijnbaar charmant, jullie doen net alsof jullie goede manieren hebben en klinken als Hugh Grant, maar eigenlijk zijn jullie zwakke, belachelijke, leugenachtige…’

‘Hé, ho eens even, zo zijn we niet allemaal,’ zei Tom.

‘Dat zijn jullie verdorie wel, Tom!’ riep Elle uit. ‘Rory is net als Max, mijn vriendje van de universiteit en Bill en Fred en Jeremy en… jullie allemaal!’

‘Jij bent degene die de hele dag met Jeremy heeft geflirt, Elle. Het is of het een of het ander.’

‘Dat heeft er niets mee te maken.’

‘Echt niet?’ zei Tom nors. ‘Ik denk van wel.’

Elle ging verder, het was alsof er een lichtje in haar hoofd was uitgegaan. ‘Ik kan niet geloven dat ik het nog nooit eerder heb gezien. Je zegt iets, maar bedoelt iets heel anders, en dan krijgen vrouwen altijd te horen dat ze zo inconsistent zijn! Als ik in New York een date heb, is het gewoon een date. We hoeven niet stomdronken te worden om te zoenen en als het niet leuk is, dan zien we elkaar gewoon niet meer.’ Ze dacht aan Mike, die coole, aardige Mike met zijn Brooks Brothers-blazer en zijn directe, rustige manier van doen. Ze had al uren niet meer aan hem gedacht. ‘Zo gaat het daar gewoon… Goed.’

‘Juist,’ zei Tom. Hij bleef staan en keek haar aan. Toen zei hij: ‘Namens mijn soort, sorry.’ Hij deed een stap naar achteren. ‘Nou, ik ga naar binnen.’

‘Prima,’ zei Elle. Ze wist niet waarom ze zo kwaad op hem was, maar ze moest het toch op iemand afreageren. ‘Ik ga trouwens zo, denk ik.’

‘Juist,’ zei Tom weer. ‘Dan zie ik je nog wel, Elle.’

‘Ja.’ Ze sloeg haar armen over elkaar.

Hij draaide zich om en wilde weglopen, maar hij keek om en zei: ‘Nee. Weet je? Je hebt je vandaag zo vreemd gedragen. Ik begrijp het niet. Is het New York?’ Hij deed een stap naar voren, zodat hij maar een halve meter bij haar vandaan stond, en fluisterde: ‘Ik weet dat dit een moeilijke dag voor je is, maar je bent zo anders. Zo… ik weet het niet, moeilijk om mee te praten…’

‘Wat?’ siste Elle hem toe. Een stel draaide zich om en keek naar hen. ‘Ik bedoel, dat is een goeie uit jouw mond, jij bent de meest sociaal gehandicapte persoon die ik ken. Hoe durf je dat tegen mij te zeggen?’

‘Hoe ik dat durf?’ Tom was haar gevolgd, naar het donkere terras om de hoek. De maan scheen grijsachtig paars op de flagstones, maar het park achter hen was donker en het lawaai van de bruiloft, aan de andere kant van de villa, was allesbehalve onhoorbaar. ‘Ik… Ik ben je vriend. Dat was ik althans.’

‘Wij zijn geen vrienden,’ zei Elle, en woedend schudde ze haar hoofd. ‘We zijn verdorie geen vrienden. We hebben een poos geleden een zomer lang wat tijd met elkaar doorgebracht totdat jij… totdat jij me duidelijk maakte dat het voorbij was. Dat maakt ons nog geen vrienden, Tom. Integendeel. Je hebt geen idee hoeveel…’

… pijn je me hebt gedaan. Haar stem stierf weg.

‘Je hebt gelijk,’ zei Tom met een vreemd lachje om zijn mond. Zijn haar was inktzwart in het maanlicht, zijn gezicht donker, en hij torende boven haar uit, zelfs nu ze hakken droeg. ‘Ooit aanbad ik je, Elle, omdat je aanbiddelijk was. Maar je… je bent veranderd.’

‘Ik moest wel veranderen,’ riep ze. ‘Je begrijpt er niets van!’ Ze stond te trillen, ze was bang dat ze van woede flauw zou vallen. ‘Jij was degene die me vertelde wat een verschrikkelijk mens ik was! Dat ik te veel dronk en hoe stom het van me was om zo op te gaan in Rory! Jij bent degene die de hele zomer een spelletje met me heeft gespeeld en is vertrokken om een gelukkig gezinnetje met zijn ex-vriendin te stichten! Ik moest een beter iemand worden, het hardst werken, het best georganiseerd zijn. Ik kan niet teruggaan naar de persoon die ik was. Degene die ik nu ben… Ik ben… De mensen vinden me geweldig.’

‘Doe toch eens normaal,’ zei Tom ongeduldig. ‘Je verwart succes met van belang zijn. Je hebt het misschien goed gedaan, maar dat betekent nog niet dat we allemaal je hielen moeten likken als je de kamer binnen komt. Als dat alles is wat je interesseert, dan ja, dan heb je gelijk, misschien moest je wel veranderen.’

Een traan rolde over Elles wang. ‘Ik had niet moeten komen.’ Ze verlangde ernaar thuis te zijn met een kracht die haar bijna velde. De kilometers land en oceaan die haar scheidden van Perry Street, van haar geliefde New York, van haar kantoor met senior redacteur, Jane Street Press op de deur die ze dicht kon doen, waar ze zich kon begraven met een manuscript, om alles netjes en duidelijk te maken, waar ze de mensen in het manuscript kon laten doen wat ze wilde, alles had zoals zij het prettig vond.

Toen leunde Tom voorover en kuste haar, uit het niets. Ze haalde vlug adem, verbaasd, en ze maakte een klein geluidje in haar keel.

‘Misschien heb ik het mis,’ zei hij. Hij pakte haar hand en kuste haar opnieuw. ‘Misschien moest je wel komen, Elle, ik ben echt, ik sta hier nu voor je. Ik heb een vraag en je weet niet welke. Je kunt geen potlood pakken om hem af te vinken.’

Haar lippen tintelden nog na van zijn kus. ‘Wat dan?’ vroeg Elle terwijl ze naar achteren leunde zodat ze zijn gezicht kon zien.

‘Kom mee naar mijn kamer, Elle. Laten we deze afschuwelijke bruiloft vergeten. Toegeven dat we verslagen zijn, kom met me mee.’

‘Nee,’ zei ze, en ze pakte zijn pols. ‘Heb je niet gehoord wat ik net zei? Tom, dat is een heel slecht idee.’

‘Nee hoor,’ zei hij. Ze kon zijn ademhaling horen, zwaar en vlug. Hij kuste haar opnieuw. ‘Het is maar een nacht, Elle, je gaat al snel weer terug. Ga je met me mee?’

Er was een reden dat ze het niet zou moeten doen, dat wist ze. ‘Ik heb tegen mijn moeder gezegd…’

‘Je moeder zei tegen je dat je je om haar geen zorgen hoefde te maken en dat je plezier moest maken. Ik heb het zelf gehoord.’ Haar handen lagen nog op zijn polsen, hij greep haar elleboog. ‘Laat dit niet zo zijn als de laatste keer. Ik heb het verpest de dag dat je wegging. Ik wilde het je toen vertellen, maar…’ Hij hield zijn mond. ‘Laten we het daar maar niet meer over hebben. Ga je met me mee?’

Ze wist bijna zeker dat het een heel slecht plan was, maar het kon haar niets schelen. ‘Goed dan,’ zei ze plotseling vrijpostig. Ze deed een stap naar rechts, en hij volgde haar. ‘Laat me je gezicht zien. Ik kan je gezicht niet zien.’

Tom lachte zachtjes en deed een stap naar links. Ze keek hem even aan en kuste hem, ze wilde hem meer dan wat dan ook, wilde dit. Haar ogen glinsterden in het donker; haar hart bonsde, bloed en adrenaline ruisten door haar heen. Hij smaakte zoet, naar wijn en iets anders, en hij rook heel lichtjes naar zweet. Hij trok haar tegen zich aan, wild bijna, en pakte haar hand.

‘Ga met me mee,’ zei hij.