13

Er hing een vreemde sfeer op kantoor toen Elle aankwam. Ze zette haar koffie op haar bureau, worstelde zich uit de manuscriptentas en zette haar prehistorische computer aan terwijl ze rondkeek wie er al was.

‘Verschrikkelijke ochtend, niet?’ zei ze tegen Helena, Libby’s vervangster, die slechts in eenlettergrepige woorden sprak.

Helena knikte beleefd en ging verder met het uittypen van het dictafoonmateriaal. Elle onderdrukte een zucht. Ze miste Libby zo. Ze miste hun vriendschap, ze zagen elkaar nog wel maar het was niet meer hetzelfde. Ze gingen nu naar de bios in plaats van te lallen bij goedkope valpolicella in stoffige Soho-restaurantjes. Ze miste het om haar van alles te vertellen; maar er was zoveel waarover ze niet met haar kon praten. Libby was dol op haar nieuwe baan en ze had geen interesse in het leven dat ze had achtergelaten. In het begin probeerde ze het nog wel, maar het werd algauw duidelijk dat het haar niet meer kon schelen of er een drama was geweest met Elspeths nieuwe typemachinelint en hoewel Elle het probeerde te begrijpen, miste ze het wel.

Elle nam een slokje van haar koffie en wachtte tot de computer opstartte. Ze sloeg haar notitieblok open en bladerde naar een nieuwe bladzijde.

Woensdag 8 november, noteerde ze.

Zoals ze tegenwoordig elke dag deed, maakte ze een lijstje van dingen die ze moest doen. Elle had een bepaalde routine, en die was anders dan die op de universiteit of op school, anders ook dan die van haar dromerige boekenwurmige zelf. Het was vreemd dat hoe meer ervaring je in je vak kreeg, hoe minder je genoot van hetgeen waarom je het überhaupt had gekozen. Haar vriendin Karen, die nu assistent-producer was bij een tv-zender, zei dat ze nooit meer tv-keek. Elle had al in geen tijden meer een boek voor de lol gelezen. Venetia lag nog steeds op de vensterbank en vergaarde daar schandelijk veel vieze stof.

Elle schreef net op: Abigail Barrow bellen, kauwde op haar pen en probeerde een manier te bedenken om haar te vertellen dat ze de seksscène van acht pagina’s in Hertogin, moeder, minnares? drastisch had ingekort, toen de e-mails langzaam maar zeker haar inbox binnenstroomden. Het was op de een of andere manier kwellend en stressvol om te wachten tot haar prehistorische computer alle nieuwe berichtjes had binnengehaald. Ze staarde naar de eerste en keek nog eens goed. Het e-mailadres kende ze niet.

Aan: Eleanor.Bee@Bluebird-Books.co.uk

Van: Mhoffman@Bloomberg.com

Onderwerp: Planning vrijgezellenfeestje!!

Hoi Eleanor,

Het was geweldig jou en je ouders gisteravond te ontmoeten. Bedankt dat jullie me zo warm in jullie gezin hebben verwelkomd!

Ik voel me vereerd dat je mijn bruidsmeisje wilt zijn. Ik vond het een goed idee even contact over mijn vrijgezellenfeestje te hebben. Heb je al ideeën of een thema? Ik heb echt nog niets behalve een paar standaarddingen. Het maakt me niet zoveel uit wat we gaan doen, hoewel Rhodes me madame ocs noemt! Ik wil alles zorgvuldig plannen en het goed doen zodat iedereen het naar zijn zin heeft, vooral omdat we nu vastzitten aan de locatie vanwege het feit dat je moeder niet overal heen kan reizen. Hier volgen een paar mogelijkheden:

1. Een weekendje New York? Op die manier kunnen we mijn vriendinnen zien, een cocktail drinken en winkelen zo lang we willen! Alleen kan je moeder er niet bij zijn.
2. Een spaweekend? Een goede vriendin van mij heeft vorig jaar hetzelfde gedaan in Mexico en dat was erg bijzonder. Mag je moeder wel naar Mexico reizen?
3. Wijn proeven in Frankrijk of anders in Californië? Bethany woont in Sonoma en ik weet zeker dat ze ons graag te logeren zou hebben. Ik snap dat dit niet geschikt is voor je moeder.
4. Weekend met de meiden naar Rome of Barcelona. Dit brengt hoge kosten met zich mee voor mijn Amerikaanse vriendinnen, dus misschien moeten we over andere mogelijkheden nadenken.

Mijn voorkeur gaat uit naar een weekendje New York. Laat me weten wat je ervan vindt! Ik kijk ernaar uit je vlug te spreken. Het is allemaal zo spannend!

Melissa x

PS Ik zou het fijn vinden als je moeder het gevoel heeft dat ze mee mag komen, als dat gepast is.

Elle leunde achterover in haar stoel en probeerde rustig te blijven ademen. Ze verdiende £17.500 per jaar. Ze woonde in de duurste stad van Europa, ze hield net iets meer dan £1000 per maand over en dat was een hele prestatie. Vluchten naar New York kostten minstens £300, dat wist ze omdat ze Rory’s vluchten altijd reserveerde. Daar kwam dan het hotel, de cocktails en het winkelen nog bij… En wat wilde ze met haar moeder doen? Madame ocs, nou ja, daarin had Rhodes in ieder geval gelijk. Vierentwintig uur geleden hadden ze elkaar nog nooit ontmoet en vanmorgen had ze al een vierstappenplan voor Melissa’s vrijgezellenweekendje moeten presenteren?

Elle constateerde bijna opgelucht dat hoewel haar affaire met Rory bijna al het andere waarin ze geloofde op zijn kop had gezet, ze zich nog steeds verbaasde over de meeste bruiloften. Ze wilde voor altijd samen met Rory zijn, voor eeuwig en altijd. Maar voor de rest – een dure jurk die maar één keer werd gedragen, dikke onaangename taarten met glazuur van wit cement, zware niet-geurende bloemen die van plastic leken en de geheimzinnige code van vrouwengedrag rondom bruiloften die ze niet begreep, met veel samenstellingen die begonnen met ‘meiden-’, jarretels en een heleboel geschreeuw – liet het haar koud. Elle was vorig jaar zomer naar de bruiloft van een schoolvriendinnetje in Dorset geweest. Het hotel had haar £120 gekost, het treinkaartje £50, het cadeau £40 en het vrijgezellenweekend £170, waardoor ze tot haar volgende salaris Rice Krispies had moeten eten. Ze had het niet erg gevonden als het voor Libby of Karen, of zelfs voor Sam was geweest, maar zo aardig vond ze Charlotte nu ook weer niet en ze kon zich niet meer herinneren waarom ze was gegaan, behalve dat het leek alsof je alles wat met bruiloften te maken had niet half kon doen. Er was een moment geweest, terwijl ze met zijn allen aan tafel hadden gezeten en die meisjes onophoudelijk over hun vriendjes en relaties hadden gesproken, dat hij nooit zijn sokken waste en wat voor soort bruiloft zij wilden, dat ze had moeten denken aan wat haar moeder, die nota bene voor haar beroep zelf sprookjes aan kinderen voorlas, haar een paar jaar daarvoor had gezegd tijdens een van haar breedsprakige momenten: ‘Wees voorzichtig met wie je kiest, schat. Samenwonen is moeilijk, verliefd worden niet. Iedereen kan een witte jurk kopen.’

Ze dacht hier vaak aan terug nu ze samen met Rory was en ze had het gevoel dat Mandana het zou goedkeuren. Ze zaten momenteel in een moeilijke periode. De toekomst zou er veel zonniger uitzien.

Terwijl Elle hem een e-mail schreef, gewoon iets geks om even gedag te zeggen, zag ze hem gehaast binnen komen lopen, een halfuur voor de redactievergadering. Hij was drijfnat, de regen sloeg neer op het gebouw en het plein.

Ze had net geschreven:

Ik weet dat je het moeilijk hebt. Ik hou van je. Ik wilde alleen maar zeggen…

‘Elle?’ klonk een stem achter haar. Elle schrok en drukte meteen op Control en Tab, hopend dat ze het niet had gezien. Het was Posy. ‘Heb jij de cijfers voor het nieuwe contract, die ik je had gevraagd uit te printen?’

‘Ja, ja…’ zei Elle, terwijl ze de papieren in haar bakje klungelig verschoof. ‘Eh… o…’

‘Is alles in orde?’ vroeg Posy, haar wangen lichtelijk roze. Ze was altijd achterdochtig, ervan overtuigd dat er iets achter haar rug om gebeurde. Elle voelde haar gezicht gloeien. Ze knikte zonder iets te zeggen. ‘Neem ze maar gewoon mee naar de vergadering. Felicity wordt woedend als we ze niet hebben. Ze is een beetje in een vreemde bui vandaag. Goed?’ voegde ze daar nog aan toe.

‘Ja… ja! Prima. Sorry, je hebt me gewoon laten schrikken.’

Elle liet zich achterover zakken en ademde uit.

Er stond die dag zoveel wind dat er zelfs op de tweede verdieping blaadjes langs de oude ramen vlogen, die hard ratelden terwijl de verschillende medewerkers voor de vergadering plaatsnamen. Elle ging zitten en gaf de verkoopcijfers aan Posy. ‘Dit zijn ze,’ zei ze. ‘Hopelijk is het goed zo.’

Van redactievergaderingen werd ze nog altijd zenuwachtig, ook al werkte ze hier nu al een tijd. Je kon niet inschatten in wat voor humeur Felicity zou zijn of wat haar standpunt was. Posy glimlachte niet. Ze knikte alleen maar. ‘Bedankt,’ zei ze. Ze zat in een rij met Jeremy en Wc-bril, die er atypisch somber uitzag.

Er klonk een gedempt sissend geluid toen de deur openging en Felicity geflankeerd door Floyd en Rory de kamer binnen zwierde en aan het hoofd van de tafel ging zitten.

‘Goedemorgen allemaal,’ zei ze, terwijl ze haar papieren heen en weer schoof. ‘Wat een akelige dag. Mijn ochtend is ietwat opgeluisterd door een artikel in The Times waarin staat dat…’

Elle gromde vanbinnen. Felicity was dol op een goed verhaal. Waarom zij dacht dat luisteren naar een lang verhaal over een poesje uit haar jeugd of de keer dat ze koningin Mary had ontmoet een soort van bedrijfseenheid kweekte, was Elle een raadsel. Maar ze deed het vooral aan het begin van redactievergaderingen. Elle keek naar haar to-do-lijstje. Ze had zich al geërgerd aan een e-mail van de agent van chicklitauteur Katy Frank, die Rory had aangekocht om te wedijveren met Polly Pearson, waarin stond dat ze allebei van mening waren dat het font op het omslag een dramatische kleur tomatenrood was en dat dit een zeer ernstige zaak was. Ten slotte had hij er nog onder gezet:

Katy maakt zich zorgen over de overnamegeruchten en zij niet alleen. Is het waar? Geef ons de primeur!

‘Hoe dan ook,’ zei Felicity, ‘misschien hebben jullie het artikel zelf wel gezien of het van vrienden gehoord. Ik kan jullie verzekeren dat jullie je nergens zorgen over hoeven te maken.’

Elle ging rechtop zitten. Waar had ze het over?

‘De situatie is als volgt.’ Felicity zette haar vingertoppen tegen elkaar, en haar stem was nog altijd iets hijgerig van de klim naar boven. ‘Iemand heeft aangeboden Bluebird Books te kopen.’

Elle keek naar Rory, maar hij hield zijn blik strak op de tafel gericht. Wist hij het? Ze beet op haar lip; nu begreep ze het. Natuurlijk had hij het geweten.

‘Het is een veel groter bedrijf, een groot concern. Kort gezegd zou hun bod alleen succesvol kunnen zijn als genoeg directieleden hun aandelen zouden willen verkopen en er een bod kan worden uitgebracht. Ik heb met de voltallige directie gesproken…’ Felicity hoestte ratelend, en Elle keek verontrust op, maar ze leek onverstoord. ‘… bestaand uit familieleden van mijn vader en familieleden van de oorspronkelijke investeerders. We hebben niets te vrezen. De verkoop zal geen doorgang hebben. Mijn zoon en ik zullen hier nog jaren zitten.’ Ze keek naar Rory, die even vlug lachte. Iedereen keek hen verlamd aan. ‘Vooral Rory! Maar ook ik zal hier nog heel lang te vinden zijn.’ Ze stak haar arm uit en klopte op de mahoniehouten tafel. ‘Zo God het wil.’ Er ging gemompel van goedkeuring door de kamer, en ze straalde. ‘Dan nu over tot de orde van de dag, maar voor we zover zijn, heeft iemand nog vragen?’

Joseph Mile stak zijn hand op. ‘Ik heb een vraag,’ zei hij langzaam. ‘Welke directieleden overwegen het bod?’

Felicity bracht een grommend keelgeluid uit en verstijfde ietwat. ‘De details zijn niet van belang, Joseph,’ zei ze.

‘Die zijn wel van belang, als ik zo vrij mag zijn,’ drong Joseph aan. Er viel een gespannen stilte. ‘Ik vraag het zodat u ons gerust kunt stellen door ons te verzekeren dat het aanbod om aandelen te verkopen maar door een paar directieleden is overwogen, in plaats van door de meerderheid.’

Felicity sloot haar ogen even. ‘Goed dan,’ zei ze. Rory wierp Joseph een woedende blik toe. ‘De neef en nicht van mijn vader, Harold en Maud Sassoon, hebben gezamenlijk het grootste aandelenblok. Zij overwegen het aanbod. Ik verwacht echter dat ze het zullen afwijzen.’

‘Waarom?’ vroeg Joseph.

‘Omdat ik hoop dat ik ze ervan heb overtuigd dat mijn visie voor Bluebird altijd de juiste is geweest en ook zal blijven,’ zei Felicity.

Joseph Mile knikte. ‘Dank u wel,’ zei hij, terwijl hij zijn lippen tuitte alsof hij een geweldig debatpunt had gewonnen. Elle zag dat Rory hem een blik van verachting toewierp.

‘Rory,’ zei zijn moeder. ‘Wil jij hier nog iets aan toevoegen? Jij hebt het allemaal van dichtbij meegemaakt.’

‘Niet echt,’ zei Rory. Hij wendde zich tot de anderen in de zaal. ‘Luister, jongens, ik weet dat dit een grote schok is. Wij zijn een van de laatste onafhankelijke uitgevers in Londen en dat zullen we de mensen ook laten zien.’ Hij pauzeerde even en herpakte zich weer. ‘Ja, we zullen het ze laten zien. Bluebird kan sterker en beter dan ooit tevoren de eenentwintigste eeuw tegemoet treden.’

Felicity keek hem verrukt aan. ‘Geweldig gezegd.’ Ze knikte.

‘De luie donder wil gewoon niet voor iemand anders werken,’ fluisterde Floyd na de vergadering tegen Elle toen iedereen fluisterend wegliep, niet-wetend wat ze ervan moesten denken. ‘Hij bedenkt graag dingen die hij anderen laat uitvoeren. Ergens anders zou hij het nog geen tel volhouden.’

‘Niet waar,’ antwoordde Elle loyaal, en haar hoofd tolde.

Iemand tikte op haar schouder. ‘Elle.’

Ze draaide zich om, het was Rory. ‘Hoi,’ zei ze.

‘Ik heb een manuscript op je bureau gelegd. De nieuwe thriller van Paris. Kun je het lezen en een paar aantekeningen maken, dan bespreken we die later.’

‘Natuurlijk,’ zei Elle. ‘Ik kom straks wel even naar je toe.’

Zijn blik was uitdrukkingsloos. ‘Ik heb tegen hem gezegd dat ik de eerste opmerkingen tegen het einde van deze week terug zou koppelen, dus…’

‘Oké, oké.’

Hij liep vlug naar beneden, zonder om te kijken. ‘Redigeer jij zijn manuscripten?’ vroeg Floyd verbaasd.

Elle wilde Rory naroepen, zodat hij zich zou omdraaien, zodat ze zijn knappe trieste gezicht even kon zien, hem kon verzekeren dat alles goed zou komen. ‘Ja, natuurlijk,’ zei ze even later. ‘Voor Posy ook. Het hoort bij mijn werk.’

‘Maar ik weet zeker dat Posy niet net doet alsof ze het zelf heeft gedaan.’

Elle negeerde hem. ‘Floyd, zou jij mij eens iets kunnen uitleggen? Ik ben dol op dit bedrijf, maar waarom zou iemand ons willen kopen? Zijn we niet hopeloos ouderwets?’

Floyd lachte even. ‘Je bent zo naïef, Elle. We zijn een goudmijntje voor de juiste koper,’ zei hij. ‘Voor een groot bedrijf als Bookprint of Lion Books zijn we super aantrekkelijk. We hebben reguliere auteurs, grote merknamen, een winstgevende referentielijst, en we hebben MijnHart. We weten wat de gemiddelde Engelse lezer wil. Het is misschien niet sexy, maar een verduveld goede investering. Die oude neven hebben tig hebberige kinderen die het geld willen. De overname gaat door.’

Hij liep weg, en Elle keek hem chagrijnig na. Jeff Floyd was de somberste man die ze ooit had ontmoet. Hij was in staat elk goed bericht de grond in te boren. ‘Ze staat weer in de top tien,’ had hij eens aangekondigd met betrekking tot Victoria Bishop. ‘Maar het is de slechtste verkoopweek sinds achttien maanden. Ze zou helemaal nergens zijn geweest als het niet zo was.’ Zijn woorden bleven echter nagalmen in haar oren. Rory was niet lui. Elle wist dat ze meer van Posy leerde over het redigeren van een boek of het onderhandelen over een contract dan van Rory, die de neiging had om op de hoek van haar bureau te gaan zitten en te zeggen: ‘Je moet opzien baren. Waarom probeer je Helen Fielding niet af te pakken?’ Of: ‘Laten we Jilly Cooper wegkapen.’ Hij was niet de meest vlijtige redacteur, maar hij was zeker niet lui. Hij hield van grote ideeën, niet de uitwerking daarvan. Ze hield van hem, maar ze was niet blind voor zijn tekortkomingen.

Ze vroeg zich af wat dit betekende. Toen de onafhankelijke educatieve uitgever Edward Olliphant vorig jaar werd verkocht, was iedereen op vijf mensen na werkloos geworden. Ze keek het kantoor rond, en het viel haar op dat de rest dat ook deed.

‘Is het waar?’ Helena was niet bij de vergadering geweest. Ze siste over haar bureau: ‘Wat hebben ze gezegd, zijn we te koop?’

Elle knikte. ‘Iemand heeft een bod op ons uitgebracht, maar volgens mij hoef je je geen zorgen te maken. We zijn particulier bezit en de familie moet willen verkopen. Volgens Felicity is dat niet zo.’

‘Maar wat als het wel gebeurt? Dan zullen ze jou en mij niet meer willen. Ze nemen alleen de belangrijke mensen mee. Wij kunnen als eersten vertrekken.’

‘O, Helena, kom op zeg. Misschien gebeurt het nooit en wie weet sterven we voor die tijd allemaal aan de pest.’

Ze hield haar toon luchtig, maar ze kon er niets aan doen dat er een koude rilling, waarvan ze vermoedde dat het angst was, over haar rug liep.