41

‘… iets anders wat zo geweldig is aan Libby, is dat ze echt om mensen geeft,’ reciteerde Annabel terwijl ze de blaadjes van haar speech verkreukelde en er luid gekraak door de microfoon klonk. ‘Toen ik in de put zat, is ze echt een fantastische vriendin voor me geweest. Ze is echt heel bijzonder en daarom zullen Rory en zij het samen ook zo goed krijgen.’

Een beleefd applaus golfde langzaam door de bedompte balzaal. Annabel likte aan haar lippen, slikte en bladerde naar de volgende pagina van de speech. Ze boog zich voorover en nam een slokje water.

Vanuit hun positie in de hoek achterin, waar ze hun nek moesten uitsteken om iets te kunnen zien, wendde Joe – die intussen praktisch Elles beste vriend was – zich tot Elle en fluisterde: ‘Wat is er met haar aan de hand? Is ze soms verliefd op de bruid?’

‘Ja,’ zei Jeremy rustig. ‘Ze is verkikkerd op d’r, ze loopt als een schoothondje achter haar aan.’

‘Het is een geweldige dag voor hen en voor ons om er deel van uit te mogen maken,’ ging Annabel verder terwijl ze de speech omklemde. ‘Het is ook een fantastische dag voor het boekenwezen om twee mensen met zo’n passie voor boeken te zien trouwen en hun liefde voor elkaar en boeken verenigd, eh…’ Ze aarzelde. ‘… te zien.’

‘Genade,’ fluisterde Jeremy. Hij porde Elle in haar zij. ‘Moet je Felicity’s gezicht eens zien.’

Felicity zat kaarsrecht en doodstil op haar stoel, een kant van haar lip omhoog gekruld.

‘Degenen die mee zijn geweest met het historische vrijgezellenweekend in Newcastle…’ Annabel pauzeerde even. Ze sloeg een hand voor haar mond en giechelde als een geisha. ‘… hebben geheimhouding gezworen! We zullen niets over de teddybeer zeggen!’ Alle andere bruidsmeisjes, op Amy na, lachten uitgelaten. Elle knarsetandde en het viel haar op dat Felicity hetzelfde deed. ‘Het enige wat ik kan zeggen is: Hammertime!!’ Ze hield haar hand voor haar mond tot het zenuwachtige hysterische gegiechel bedaarde. De gasten wachtten, de meesten met een stalen gezicht.

Annabel keek omlaag naar de rest van haar speech. ‘Hoe dan ook, Libby, ik ben echt heel blij voor jullie en het spijt me zeer. Van die fouten in de liturgie,’ zei ze vlug. ‘Op het gelukkige paar, Libby en Rory, proost!’

‘Ik ga naar buiten voor een sigaret,’ zei Jeremy. Hij ging staan terwijl de andere gasten aan tafel klapten en Annabel zich naast een onbewogen Libby liet vallen. ‘Ga je mee?’ Hij gebaarde met zijn hoofd naar de open deur, op nog geen meter van waar ze zaten. Elle keek zenuwachtig om zich heen. Zou iemand het merken?

Bij de hoofdtafel ging Rory staan, en hij tikte zachtjes op de microfoon. ‘Hallo?’ zei hij.

‘Ja, hoor,’ zei Elle, en ze stond op. Ze ving Toms blik. Hij keek haar vragend aan en ze aarzelde even.

‘Zoals de traditie het wil,’ begon Rory, ‘wil ik graag beginnen met te zeggen dat mijn vrouw en ik…’

‘Laten we gaan,’ zei ze, en Jeremy en zij slopen weg.

Buiten gaf Jeremy Elle een sigaret, en Elle, die slechts heel af en toe rookte – dit was een prima moment – pakte hem dankbaar aan, zich er nog steeds van bewust dat dit best stout was.

‘Alsjeblieft,’ zei Jeremy leunend tegen de muur. Hij stak Elles sigaret aan…

‘Dank je.’ Elle inhaleerde diep. Rory’s stem, die werd versterkt door de microfoon, kraakte in de stilte van de warme middag.

‘De eerste keer dat ik Libby heb ontmoet… nou, die herinner ik me eerlijk gezegd niet meer,’ zei hij, en er klonk gelach en applaus. ‘Het geweldige liefdesverhaal van Rory en Libby is dat we begonnen als vrienden. We werkten een paar jaar samen, hoewel ik moet toegeven dat ik haar altijd zeer aantrekkelijk heb gevonden. Maar ik was gewoon een te grote schijterd om er iets mee te doen. Ik had het gevoel, en dat was ook zo, dat ze te goed voor me was.’ Er viel een stilte. ‘Ik weet zeker dat velen van jullie het met mij eens zullen zijn.’

Elle staarde voor zich uit naar de heldergroene eikenbomen langs de rand van het park. Ze kneep haar ogen samen in de zon en beet op haar lip. Het inhaleren van de rook deed haar hoofd suizen. Ze besefte dat ze een beetje dronken was. Ze kon er niet meer zo goed tegen als vroeger.

‘Ik weet van jullie twee,’ zei Jeremy.

‘O,’ zei Elle.

‘Ik weet dat het lang geleden is, maar het moet wel vreemd voor je zijn,’ zei hij, en Elle merkte dat hij ook aangeschoten was.

‘Ik ben blij voor ze,’ zei Elle zachtjes. ‘Alleen…’ De tranen sprongen in haar ogen. ‘Het is vreemd om sommige dingen te horen. Ik was… Ik hield echt van hem. Een belangrijk deel van mijn leven was het, maar hij en Libby passen perfect bij elkaar,’ eindigde ze.

‘Dat kun je wel zeggen,’ zei Jeremy, en hij lachte spottend.

‘Het is alleen vreemd om te gast op hun bruiloft te zijn. Als je er zo lang van hebt gedroomd, zelfs al was je toen iemand anders en al was het jaren geleden… Het klinkt zo stom. Ik was stom.’

‘Nee hoor, helemaal niet,’ zei Jeremy, en hij tikte zijn as op de gladde tegels. ‘Je was in die tijd zeer beminnelijk, Elle.’

‘Helemaal niet,’ zei Elle. ‘Maar bedankt.’

‘Echt wel,’ zei Jeremy. ‘Mij liet je ook niet onberoerd met dat korte haar, die lange benen, je hoofd in de wolken en altijd met die zorgelijke blik op je gezicht. En je werd echt heel makkelijk boos. Zo schattig.’

‘Ik liet jou niet onberoerd?’ Elle grinnikte, en ze wilde dat haar jongere zelf hier was om dit te horen.

‘Ja,’ zei Jeremy. ‘Ongeveer een week lang.’ Hij knikte ernstig.

‘Een hele week?’ zei Elle. ‘Dat is best lang voor jouw doen.’

‘Ik weet het. Ik heb er zelfs over nagedacht er iets mee te doen toen we naar Bookprint gingen, maar tegen die tijd was je zo stil en deed je zo raar. Dat klopt dan ook wel, neem ik aan, en toen was je ineens verdwenen. Poef!’ Hij stak zijn armen in de lucht, en de as dwarrelde over hem heen. ‘Verdorie,’ zei hij.

Rory’s stem zweefde de pauze in die daarop volgde.

‘Zij heeft van mij de man gemaakt die ik wilde zijn… degene die ik dacht te moeten worden…’

Elle schudde haar hoofd en probeerde Rory’s stem buiten te sluiten. Ze drukte haar sigaret uit en voelde zich een beetje misselijk. ‘Jeremy, ik was zo verliefd op je, dat wil je niet weten. Wij allemaal. Als je me op mijn schouder had getikt en me had gevraagd…’ Haar stem dwaalde af. ‘Nou ja, ik weet niet wat, maar ik zou het hebben gedaan.’

Jeremy trok zijn wenkbrauw op. ‘Interessant,’ zei hij lijzig. ‘En Tom en jij dan? Is er tussen jullie iets gebeurd?’

Elle was overrompeld.

‘Nou, wat is er tussen jullie twee? Jullie komen hier als dikke vrienden heen.’

‘Helemaal niets, echt niet,’ zei Elle. Ze schudde haar hoofd.

‘Ik dacht dat hij samen met dat sexy Caitlin-meisje en hun baby woonde. Ik heb ze vorig jaar nog samen afgezet na een evenement in zijn boekwinkel.’

‘Wat?’ Elle krabde in haar nek en probeerde nonchalant te kijken. ‘O, ja.’ Tom had toch gezegd dat ze samenwoonden, of niet?

‘Ja,’ zei Jeremy. ‘Ik herinner het me nog omdat het een vreemd adres was. Yorkshire Road, Richmond. Er is ook een Richmond in Yorkshire. Erg verwarrend.’ Hij knikte, zijn hoofd hing bijna naar beneden.

‘O,’ zei Elle. ‘Dat wist ik niet.’ Ze haalde haar schouders machteloos op en probeerde niet bezorgd te kijken. ‘Wat een goeie. Echt raar. Yorkshire Road, Richmond!’ zei ze met neutrale stem.

‘We moeten terug naar binnen,’ zei Jeremy. Hij gaf haar een klopje op haar schouder. ‘Je bent geweldig.’

Ze staarde hem aan. ‘Jemig, je doet me aan iemand denken, maar ik weet niet aan wie.’

‘Jose Mourinho, volgens sommige mensen,’ zei Jeremy prompt, en hij probeerde bescheiden te kijken.

‘Wie?’

Hij keek haar met afschuw aan. ‘Mijn god, gemeen Amerikaans kreng. Ga terug naar New York. Jose Mourinho? Niemand minder dan de geweldigste voetbalcoach die we ooit hebben gehad.’

‘Wie wij?’

‘Jemig.’ Jeremy drukte zijn sigaret uit. ‘Hij is eindelijk klaar, je kunt weer naar binnen.’ Hij duwde haar naar de deur, en Elle volgde hem dankbaar, zich realiserend wat hij had gedaan.

Toen ze de zaal weer in kwamen, zaten de mensen net te klappen en zij glipten bijna onopgemerkt hun stoelen weer in. Elle kneep even in Jeremy’s schouder. Ze keek op en zag dat Toms blik strak op haar was gericht.

‘Oké?’ vroeg hij zachtjes.

‘Tuurlijk,’ fluisterde ze terug, geërgerd vanwege zijn ongerustheid en haar kinderachtige houding omdat ze zich aan hem ergerde. Ze was echt geen hysterische ex-vriendin op een bruiloft, ze had alles onder controle. Hij had Caitlin en hun dochter in een leuke flat in Richmond en met haar – met haar was alles goed. Hij knikte en wendde zich af.