22

In de dagen voor vertrek stortte Nadine zich koortsachtig op de voorbereidingen; ze haalde al haar researchmateriaal op en borg dat in een speciale Ica-koffer. Verder viel er weinig in te pakken – wandelschoenen, kaplaarzen, regenjassen en warme truien waren daar in overvloed, wat wel mee moest paste in een kleine reistas – en klaarde ze vooral onbetekenende klussen; ze ruimde alle klerenkasten op, verschoonde de bedden, hing fotolijstjes op die al maanden lagen te verstoffen en kookte elke maaltijd in dubbele hoeveelheid om de diepvries mee te vullen. Willem bleef maar zeuren over die makelaar, dat ze die man meteen als ze er was moest bellen voor een afspraak en ze echt haar best moest doen, omwille van haar vader. Hij leek serieus te denken dat ze de verkoop op de een of andere manier wilde saboteren.

‘Ik ben niks van plan, Willem,’ zei ze, ‘maar ik ga er ook niks aan doen. Die makelaar mag mij bellen, hij weet dat ik er ben. Zoals je zelf al zei: het zal zo’n vaart niet lopen. Die mensen hebben het huis nog niet eens vanbinnen gezien, voor hetzelfde geld blazen ze het af. Ik ga me er niet meer druk over maken. Ik wil me richten op Ica en mijn boek, en verder op helemaal niets.’

Nadine had aan Tom en Katy uitgelegd dat ze een tijdje naar Frankrijk ging om te werken en pas terug zou komen als ze vond dat ze genoeg had gedaan. Tom bleef er cool onder, zoals hij tegenwoordig op alles cool reageerde, zonder de minste beweging in zijn gezicht. Maar ’s avonds, toen ze nog even aan zijn bed was komen zitten en hij haar op zo’n strenge toon verordonneerde zijn rug te aaien dat ze allebei in de lach schoten, had hij zijn armen om haar nek geslagen en was hij zijn pose een moment vergeten. ‘Mamaatje, blijf toch bij mij.’ Vervolgens was hij gaan grommen en had hij heel hard een tekst van Hans Teeuwen in haar oor getetterd om de kortstondige overgave snel weg te poetsen.

Katy vond het naderende afscheid niet te verkroppen, zoals ze zich met geen enkele op stapel staande verandering raad wist; het idee dat ze over drie jaar van school moest, leidde nu al tot ontroostbare huilbuien, en zelfs iets onschuldigs als een nieuwe bank, deed haar ter aarde storten. ‘Ik zal de ouwe bank zo missen!’ Dat Nadine niet kon aangeven hoelang ze wegbleef, was onverkwikkelijk. ‘Dan kan ik niet eens een kalender maken!’ Voor elke gebeurtenis van belang, en dat waren er nogal wat, knutselde Katy een kalender waarop ze dagen kon afstrepen; zo hield ze verjaardagen van vriendinnen, familieleden en de kat bij, maar ook alle vakanties, schooluitjes en feestdagen. Nadine had de regel ingesteld dat een kalender niet meer dan twee weken mocht beslaan, anders was er helemaal geen houden aan. Bij wijze van hoge uitzondering, mocht Katy dit keer een maandkalender maken.

‘Hoeveel nachtjes is dat?’

‘Dertig.’

‘Dertig? Zoveel hokjes passen niet eens op een blaadje!’

‘Rustig nou maar, wie weet ben ik al eerder terug.’

‘Beloofd?’

‘Ik beloof niks. Ik weet het gewoon niet.’

Op zaterdagavond aten ze bij de Italiaan in de buurt, maar erg feestelijk werd het niet. Katy peuzelde bleek en stilletjes van haar pizza, Tom was op zijn eigen, stuurse manier zwijgzaam. Nadat Nadine ze naar bed had gebracht, waarbij ze opnieuw een tranendal van Katy over zich heen kreeg, zei ze tegen Willem dat ze de volgende keer pas een dag van tevoren haar vertrek zou aankondigen en nooit meer zo’n slepend afscheid wilde. Willem vouwde zijn handen om haar gezicht. ‘Je kan ook thuisblijven.’

‘Begin jij nou ook al?’ lachte Nadine, en ze kuste hem.

‘Rij je dan in elk geval voorzichtig morgen, met dat rare mens naast je?’

‘Ja, ja,’ verzuchtte Nadine. Ze maakte zich los uit de omhelzing en pakte twee flesjes bier uit de ijskast.

‘Ik denk dat ik een titel heb,’ zei ze. ‘De ongenaakbare.’

‘Bestaat dat niet al?’ vroeg Willem.

‘Denk je nou echt dat ik dat niet heb opgezocht? Maar, nee, er bestaat géén roman die De ongenaakbare heet.’

‘En The untouchables dan?’

‘Dat is een film gebaseerd op de memoires van Eliot Ness, en belangrijker: untouchable betekent onaanraakbaar of onaantastbaar, evenals het Franse intouchable, inmiddels ook alom bekend door de film. Ongenaakbaar, in het Engels unapproachable, heeft een meer overdrachtelijke betekenis. Onbereikbaar. Ontoegankelijk. Maar ook fier, groots, hooghartig. Past Ica allemaal.’

‘Het is zo serieus,’ zei Willem. ‘De ongenaakbare. Ik denk niet dat ik het zou kopen.’

‘Bof jij even dat je een gratis exemplaar krijgt.’

‘Noem het gewoon Ica.’

‘Dat vind ik zo makkelijk, de naam van de hoofdpersoon als titel.’

‘Kracht van de eenvoud. Ik stem voor Ica.’