8

Geschrokken keek Nadine op de display van haar telefoon. Het woord anoniem knipperde op het ritme van de ringtoon, die luid door de gymzaal schalde. Ze stond op en verontschuldigde zich bij haar buurvrouw, die haar knieën zoveel mogelijk naar rechts bracht om haar door te laten. De andere ouders in de rij volgden haar voorbeeld. Nadine fluisterde onophoudelijk sorry, en trok een zo schuldig mogelijk gezicht, maar de felle blikken die van haar naar het rinkelende toestel schoten, spraken boekdelen: ze vonden haar, collectief, als ouders, volstrekt ongemanierd en een hele, hele slechte moeder. Vanaf de gymbanken trok Nadine een sprintje naar de deur, en nog voor ze op de gang stond, nam ze op. ‘Hallo?’

‘Nadine, met je vader.’