19

‘Het komt wel goed,’ zei Willem, maar Nadine zag aan zijn ontwijkende blik dat hij daar niet zo zeker van was. Hij pakte het koffiekopje waar haar vader uit gedronken had van de tafel en zette het in de afwasmachine.

‘Hoe, Willem?’ jammerde Nadine. ‘Hoe dan? Tover jij ergens twee ton vandaan?’

‘Ik begrijp je vader wel. Die man wil gewoon nog wat van zijn leven maken. En gelijk heeft-ie.’

‘Alsof ik het hem niet gun! Daar gaat het toch helemaal niet om, ik wil gewoon niet dat een stelletje rijke Parijzenaars ons huis gaat verbouwen, al onze sporen wist om er zo nu en dan eens een weekendje te vertoeven, want zo gaat het, kan ik je vertellen, er staan zoveel mooie huizen in die buurt bijna het hele jaar leeg omdat ze door van die decadente stadsgasten zijn opgekocht. Kunnen we onze hypotheek niet verhogen? Of een lening bij de bank afsluiten?’

‘Nou, als jij heel snel met een bestseller op de proppen komt...’

‘Jezus, Willem, jij bent toch van de oplossingen?’

‘Het zal allemaal niet zo’n vaart lopen, schat. Er zijn mogelijke kopers, er ligt nog geen bod. En voor zoiets helemaal rond is, ben je maanden verder, dus je tripje met je heldin loopt in elk geval geen gevaar.’

Nadine wierp hem een woedende blik toe.

‘En wie weet,’ ging hij tergend vrolijk verder, ‘kunnen we er zelfs in de zomer nog naartoe. Een mooie, laatste vakantie. Schrijf je daar meteen die bestseller over: Onze laatste zomer.’

‘Heel grappig, Willem, echt héél grappig.’

‘Ik vind het anders een prachttitel.’

Nadine zag hoe hij schokschouderend de ijskast opentrok en naar de melk greep. Niet doen, dacht ze, alsjeblieft niet; ze haatte het hoe Willem uit melkpakken dronk, hoe de druppels langs zijn kin sijpelden en het tuitje van het pak verweekte door zijn draderige spuug. Ze pakte een glas uit de kast, zette het met een knal op het aanrecht en ging voor het raam staan.

‘Ik denk trouwens dat mijn heldin, zoals je Ica noemt, helemaal niet meegaat.’ Nadine sloeg haar ogen op naar de lucht om de tranen tegen te houden.

‘Geef die vrouw even de tijd zeg, het is twee dagen geleden.’

‘Drie.’

‘Drie dan,’ verzuchtte Willem, en zonder zich om te draaien wist Nadine dat hij het pak melk naar zijn mond bracht.