5

Het was heel vroeg in de ochtend. De vogels waren nog maar net
wakker en klapperden met hun vleugels. Een kille mist steeg op van de warme grond en de zon was niet meer dan een vurige streep aan de oostelijke hemel. Ze waren een keer gestopt, in Richmond, waar van locomotief werd verwisseld, daarna was de trein de glooiende aarde van de Shenandoahvallei in gereden, waar de grond vruchtbaar was en een gematigd klimaat heerste zodat er letterlijk alles kon worden verbouwd. Nu werd het terrein veel steiler.

Lou had weinig geslapen omdat ze het bovenste bed deelde met Oz, die zelfs in zijn beste momenten ’s nachts erg onrustig was. In een slingerende trein op weg naar een nieuwe, angstaanjagende wereld, was haar broertje in zijn slaap als een woesteling tekeergegaan. Haar armen en benen zaten onder de blauwe plekken van zijn onbewuste, wilde bewegingen, hoewel ze hem stevig had vastgehouden; haar oren deden pijn van zijn droevige kreten, ondanks de troostende woordjes die ze hem had toegefluisterd. Ten slotte was Lou het bed uit geklommen en op blote voeten over de koude vloer in het donker naar het raam gestrompeld, waar ze de gordijntjes opzij had geschoven en beloond werd met de aanblik van haar eerste echte berg in Virginia.

Jack Cardinal had zijn dochter ooit verteld dat men geloofde dat er in feite twee bergketens waren in de Appalachen. De eerste was miljoenen jaren geleden gevormd toen de zee zich terugtrok en de aarde kromp, en was zo hoog geworden als de huidige Rocky Mountains. Later waren die bergen als gevolg van het beuken van het woelige water geërodeerd tot hoogvlakten. Daarna was de wereld opnieuw in beweging gekomen, had Lou’s vader uitgelegd, en opnieuw waren de rotsen hoog opgerezen, hoewel lang niet zo hoog als de eerste keer, en hadden ze de huidige Appalachen gevormd, die als dreigende handen tussen delen van Virginia en West-Virginia stonden en zich uitstrekten van Canada tot Alabama.

De Appalachen hadden verhinderd dat de bevolking verder westwaarts trok, had Jack zijn altijd nieuwsgierige Lou geleerd, en de Amerikaanse koloniën lang genoeg bijeen laten blijven om hun onafhankelijkheid van een Engelse monarch te behouden. Later hadden de delfstoffen die in de bergen werden aangetroffen ervoor gezorgd dat de landstreek een van de grootste industriegebieden van de wereld werd. Niettemin, had haar vader er met een berustend lachje aan toegevoegd, had de mens de bergen nooit de eer gegeven die ze toekwam voor al die rijkdommen.

Lou wist dat Jack Cardinal van de bergen van Virginia had gehouden en dat hij grote eerbied koesterde voor die hoge rotsen. Hij had vaak tegen haar gezegd dat er iets magisch was aan dit uitgestrekte, hoge terrein, omdat hij geloofde dat er onverklaarbare krachten huisden. Ze had zich dikwijls afgevraagd waarom een mengsel van aarde en steen ondanks zijn hoogte zo’n diepe indruk op haar vader kon maken. Nu begon ze voor het eerst te begrijpen hoe het mogelijk was, want Lou had nog nooit zoiets gezien.

De heuvels die Lou aanvankelijk had gezien, bedekt met groepjes bomen en stapels leisteen, waren niet meer dan kleine afstammelingen; achter deze ‘kinderen’ kon ze de omtrekken zien van de grote ouders: de bergen. Ze leken onbegrensd door hemel of aarde. Zo groot en breed waren de bergen, dat ze onnatuurlijk leken, ofschoon ze rechtstreeks uit de aardkorst waren geboren. Daar ergens woonde een vrouw naar wie Lou vernoemd was, maar die ze nooit had ontmoet. Die gedachte behelsde zowel troost als paniek. Eén angstig ogenblik had Lou het gevoel dat ze met deze ratelende trein rechtstreeks in een ander zonnestelsel waren terechtgekomen. Toen kwam Oz naast haar staan en hoewel hij niet bepaald iemand was die anderen vertrouwen inboezemde, voelde Lou zich gerustgesteld door de aanwezigheid van de kleine jongen.

‘Ik denk dat we in de buurt komen,’ zei ze, terwijl ze zijn schoudertjes masseerde om de spanning van weer een nacht vol nachtmerries weg te nemen. Zij en haar moeder waren er bedreven in geworden. Amanda had tegen haar dochter gezegd dat Oz de ergste nachtmerries had die ze ooit had gezien. Ze moesten hem er echter niet om beklagen en er evenmin licht overheen stappen, had ze Lou geleerd. Het enige wat ze konden doen was er te zijn voor het kind en te proberen de mentale en fysieke ongemakken zo veel mogelijk te beperken.

Het zou Lou’s persoonlijke opdracht genoemd kunnen worden: gij zult geen andere plicht hebben dan te zorgen voor uw broeder Oz. Ze was vast van plan om zich vóór alles aan dat gebod te houden.

De jongen richtte zijn aandacht op het landschap. ‘Waar is het? Waar gaan we naartoe?’

Ze wees uit het raam. ‘Daar ergens.’

‘Rijdt de trein tot vlak bij het huis?’

Lou lachte bij die opmerking. ‘Nee. Iemand wacht op ons op het station.’

De trein dook een tunnel in die door de flank van een van de heuvels was geboord, zodat ze in diepe duisternis werden gehuld. Even later kwamen ze de tunnel uit en toen begon de klim. De helling was zo steil dat Lou en Oz angstig naar buiten keken. Voor hen uit lag een spoorbrug. De trein minderde vaart en reed voorzichtig de brug op, als iemand die aan de oever voorzichtig een voet in het koude water steekt. Lou en Oz keken omlaag, maar er was zo weinig licht dat ze de grond niet konden zien. Het leek alsof ze in de lucht hingen, zwevend op de rug van een vele tonnen wegende, ijzeren vogel. Toen was de trein opeens weer op vaste grond en begon aan de volgende klim. De snelheid werd opgevoerd en Oz haalde diep adem, onderbroken door een geeuw – misschien om zijn angst te verbergen, dacht Lou.

‘Ik vind het hier leuk,’ verklaarde Oz plotseling, en hij drukte zijn beer tegen het raam. ‘Kijk maar naar buiten,’ zei hij tegen zijn speelgoedbeest dat, voorzover Lou wist, nooit een naam had gehad. Daarna stak Oz nerveus zijn duim in zijn mond. Hij had ijverig geprobeerd op te houden met duimzuigen, maar met alles wat er om hem heen gebeurde vond hij het op dit moment heel moeilijk.

‘Het komt toch wel goed, Lou?’ zei hij fluisterend.

Ze trok haar broertje op schoot en kietelde hem met haar kin in zijn nek tot hij begon te wiebelen.

‘Het komt allemaal goed.’ Lou slaagde erin te geloven dat het waar was.