•3•

Er werd tamelijk hard op de deur geklopt. De man stond vlug op, trok zijn das recht en sloeg een map open die voor hem lag. In de asbak naast hem lagen de resten van drie sigaretten.

‘Binnen,’ zei hij met duidelijke stem.

De deur ging open. LuAnn kwam de kamer in en keek om zich heen. In haar linkerhand had ze de handgreep van de reiswieg waar Lisa in lag, die met grote nieuwsgierigheid in de kamer om zich heen keek. Aan LuAnns rechterschouder hing een grote tas. De man zag de ader die over LuAnns lange, pezige biceps liep en uitkwam in een labyrint van aderen in haar gespierde onderarm. De vrouw was in fysiek opzicht duidelijk sterk. Maar haar karakter? Was dat ook zo sterk?

‘Bent u meneer Jackson?’ vroeg LuAnn. Ze keek hem recht aan, verwachtte dat zijn ogen de onvermijdelijke inventaris opnamen van haar gezicht, borsten, heupen, enzovoorts. Het maakte geen verschil uit welke kringen ze kwamen: in dat opzicht waren mannen allemaal hetzelfde. Het verbaasde haar dan ook dat hij haar bleef aankijken. Hij stak zijn hand uit en ze schudde hem stevig.

‘Jazeker. Gaat u zitten, mevrouw Tyler. Ik dank u voor uw komst. Wat hebt u een schattig dochtertje. Wilt u haar misschien daar neerzetten?’ Hij wees naar een hoek van de kamer.

‘Ze is net wakker. Door het lopen en in de bus rijden valt ze altijd in slaap. Ik houd haar liever naast me, als u geen bezwaar hebt.’ Alsof Lisa haar instemming betuigde, begon ze te brabbelen en te wijzen.

Hij knikte, ging zelf zitten en keek nog even in de map.

LuAnn zette Lisa en de grote tas naast zich neer, haalde een ring met plastic sleutels tevoorschijn en gaf die aan haar dochter om mee te spelen. LuAnn ging weer rechtop zitten en keek belangstellend naar Jackson. Hij droeg dure kleren. Er lag een streepje transpiratie op zijn voorhoofd, als een klein parelsnoer, en blijkbaar was hij een beetje nerveus. Onder andere omstandigheden zou ze dat aan haar uiterlijk toegeschreven hebben. De meeste mannen die ze tegenkwam gedroegen zich als idioten om indruk op haar te maken, of trokken zich meteen in zichzelf terug, als gewonde dieren. Ze had sterk het gevoel dat met deze man geen van beide het geval was.

‘Ik zag geen bord boven uw kantoor. De mensen kunnen niet eens zien dat u hier bent.’ Ze keek hem nieuwsgierig aan.

Jackson keek met een strak glimlachje terug. ‘In ons vak moeten we het niet hebben van mensen die toevallig voorbijkomen. Voor ons maakt het niet uit of de mensen in het winkelcentrum weten dat we hier zijn of niet. Wij werken alleen met afspraken, telefoongesprekken, dat soort dingen.’

‘Dan ben ik nu zeker de enige afspraak. Uw wachtkamer is helemaal leeg.’

Er vertrok een spiertje in Jacksons wang. Hij maakte een brug van zijn handen. ‘Wij spreiden onze afspraken, dan hoeven de mensen niet te wachten. Ik ben de enige van de firma op deze locatie.’

‘Dus u hebt nog meer kantoren?’

Hij knikte vaag. ‘Wilt u dit formulier voor me invullen? Doet u maar rustig aan.’ Hij schoof haar een vel papier en een pen toe. LuAnn vulde het formulier vlug in, met korte, strakke bewegingen van de pen. Jackson sloeg haar gade. Toen ze klaar was, las hij wat ze had ingevuld. Hij wist alles al.

LuAnn keek om zich heen. Ze was altijd al erg opmerkzaam geweest. Omdat zoveel mannen naar haar verlangden, keek ze overal goed om zich heen, al was het alleen maar om de snelste vluchtroute te vinden.

Toen hij opkeek, zag hij haar in het kantoor om zich heen kijken. ‘Is er iets?’ vroeg hij.

‘Het is nogal grappig.’

‘Ik ben bang dat ik u niet begrijp.’

‘U hebt een grappig kantoor. Dat is alles.’

‘Hoe bedoelt u?’

‘Nou, ik zie nergens een klok, een prullenbak, een agenda, een telefoon. Nou heb ik nooit ergens gewerkt waar mensen een stropdas om hebben, maar zelfs Red van het truckersrestaurant heeft een agenda, en hij hangt het grootste deel van de tijd aan de telefoon. En uw dame hiernaast heeft geen flauw idee van wat er hier gebeurt. Volgens mij kan ze met die nagels van zeven centimeter ook niks met die schrijfmachine beginnen.’ LuAnn zag hem verbaasd kijken en beet vlug op haar lip. Ze had zich al vaker met haar gepraat in moeilijkheden gebracht, en dit was een sollicitatiegesprek dat ze echt niet mocht verknoeien. ‘Ik bedoelde daar niets mee,’ zei ze vlug. ‘Ik praatte maar wat. Ik ben een beetje nerveus. Dat is alles.’

Jacksons lippen bewogen even en toen kwam er een grimmig lachje op zijn gezicht. ‘U bent erg oplettend.’

‘Ik heb twee ogen, net als iedereen.’ LuAnn glimlachte beminnelijk, terugvallend op haar vertrouwde wapen in elke strijd.

Jackson negeerde die glimlach en zocht tussen zijn papieren. ‘U herinnert zich de condities die ik u door de telefoon heb genoemd?’

Ze was meteen weer zakelijk. ‘Honderd dollar per dag, twee weken lang, met misschien nog meer weken voor hetzelfde geld. Ik werk momenteel tot zeven uur in de ochtend. Als u geen bezwaar hebt, zou ik dit werk graag in het begin van de middag willen doen. Om een uur of twee? En mag ik mijn kleine meisje dan meenemen? Ze doet om die tijd haar middagslaap, dus ze is niemand tot last. Eerlijk waar.’ Zonder erbij na te denken bukte LuAnn zich en pakte de speelgoedsleutels van de vloer, waar het meisje ze neer gegooid had, en gaf ze aan Lisa terug. Lisa bedankte haar moeder met een knorgeluid.

Jackson stond op en stak zijn handen in zijn zakken. ‘Dat is goed. Dat is allemaal goed. U bent enig kind en uw ouders zijn overleden, nietwaar?’

LuAnn schrok van die plotselinge verandering van onderwerp. Ze aarzelde en knikte toen, haar oogleden enigszins samenknijpend.

‘En u woont nu bijna twee jaar in een caravan in het westelijk deel van Rikersville samen met een zekere Duane Harvey, een ongeschoold arbeider, momenteel werkloos.’ Terwijl hij die informatie opsomde, keek hij haar aan. Hij wachtte nu niet op een bevestiging van haar kant. LuAnn voelde dat aan en keek alleen maar naar hem. ‘Duane Harvey is de vader van uw dochter Lisa, die acht maanden oud is. U bent in de zevende klas van school gegaan en hebt sindsdien allerlei slecht betalende baantjes gehad, allemaal baantjes zonder toekomst, als ik het zo mag stellen. U bent erg intelligent en u bent heel goed in staat het hoofd boven water te houden. Niets is belangrijker voor u dan het welzijn van uw dochtertje. U wilt uw levensomstandigheden erg graag verbeteren, en al even graag wilt u meneer Harvey ver achter u laten. U vraagt zich momenteel af hoe u dat voor elkaar kunt krijgen, want het ontbreekt u aan de financiële middelen en daar zal het u waarschijnlijk altijd aan ontbreken. U hebt het gevoel dat u in de val zit, en dat gevoel hebt u terecht. U zit absoluut in de klem, mevrouw Tyler.’ Hij keek haar over het bureau aan.

LuAnn kwam met een rood hoofd overeind. ‘Wat stelt dit voor? Waar haalt u het recht vandaan...’

Geërgerd onderbrak hij haar. ‘U bent hier gekomen omdat ik u meer geld heb geboden dan u ooit eerder hebt verdiend. Is dat zo?’

‘Hoe weet u al die dingen over mij?’ wilde ze weten.

Hij sloeg zijn armen over elkaar, keek haar aandachtig aan en antwoordde toen: ‘Het is in mijn belang om al het mogelijke te weten over iemand met wie ik zaken ga doen.’

‘Wat heeft dat te maken met mijn mening en enquêtes en zo?’

‘Heel eenvoudig, mevrouw Tyler. Om te weten waarop u uw mening over dingen baseert, moet ik zo veel mogelijk over uzelf weten. Wie u bent, wat u wilt, wat u weet. En wat u niet weet. De dingen waar u van houdt, waar u een hekel aan hebt, uw vooroordelen, uw sterke punten, uw zwakke punten. Die hebben we allemaal, in verschillende gradaties. Kortom, als ik niet alles over u zou weten, zou ik mijn werk niet goed hebben gedaan.’ Hij kwam achter het bureau vandaan en ging op de rand zitten. ‘Het spijt me als ik u heb gekwetst. Ik ben soms nogal bot. Maar ik wil uw tijd niet verspillen.’

Eindelijk verdween de woede uit LuAnns ogen. ‘Nou, als u het zo stelt...’

‘Zo stel ik het, mevrouw Tyler. Of mag ik LuAnn zeggen?’

‘Dat is mijn naam,’ zei ze bruusk. Ze ging weer zitten. ‘Nou, ik wil uw tijd ook niet verspillen, dus wat spreken we af over de uren? Kan het
’s middags?’

Jackson ging abrupt naar zijn stoel terug en keek neer op zijn bureau. Hij wreef langzaam met zijn handen over het gebarsten oppervlak. Toen hij weer naar haar opkeek, was zijn gezicht zo mogelijk nog ernstiger dan enkele ogenblikken tevoren.

‘Heb je er ooit van gedroomd dat je rijk was, LuAnn? Ik bedoel, rijker dan in je wildste fantasieën? Zo rijk dat jij en je dochter letterlijk alles konden doen wat jullie wilden? Heb je die droom ooit gehad?’

LuAnn begon te lachen, maar zag toen de blik in zijn ogen. Ze las geen enkele humor in die ogen, geen verlegenheid, geen medegevoel, alleen een intens verlangen om haar antwoord te horen.

‘Natuurlijk. Wie niet?’

‘Nou, mensen die al stinkend rijk zijn, hebben bijna nooit zo’n droom, dat kan ik je wel vertellen. Maar je hebt gelijk. De meeste mensen hebben in hun leven weleens zo’n fantasie. Toch is er bijna niemand die zo’n fantasie tot werkelijkheid maakt. De reden daarvoor is eenvoudig: ze kunnen het niet.’

LuAnn glimlachte ontwapenend. ‘Maar honderd dollar per dag is ook niet slecht.’

Jackson streek enkele seconden over zijn kin, schraapte zijn keel en stelde toen een vraag: ‘LuAnn, heb je ooit in de lotto meegespeeld?’

Ze verbaasde zich over die vraag, maar gaf meteen antwoord: ‘Nu en dan. Dat doet iedereen hier. Maar het kan duur worden. Duane speelt elke week mee, soms met zijn halve loon; dat wil zeggen, als hij loon heeft, wat meestal niet het geval is. Hij is er helemaal zeker van dat hij gaat winnen. Speelt altijd met dezelfde cijfers. Hij zegt dat hij ze in een droom heeft gezien. Ik zeg dat hij dommer is dan het achtereind van een varken. Hoezo?’

‘Heb je ooit in de nationale lotto meegespeeld?’

‘U bedoelt die voor het hele land?’

Jackson knikte, bleef haar strak aankijken. ‘Ja,’ zei hij langzaam. ‘Die bedoel ik.’

‘Een enkele keer. Maar de kansen zijn zo klein. Je maakt meer kans dat je nog eens op de maan loopt dan dat je die lotto wint.’

‘Je hebt volkomen gelijk. Deze maand bijvoorbeeld maak je een kans van ongeveer één op dertig miljoen.’

‘Dat bedoel ik. Ik heb liever krasloten. Dan heb je tenminste een kans dat je twintig dollar wint. Je moet geen goed geld naar kwaad geld gooien, zeg ik altijd maar, vooral niet wanneer je bijna niks hebt.’

Jackson likte over zijn lippen, plantte zijn ellebogen op het bureau en keek haar aan. ‘En als ik je nu eens vertelde dat ik je kans om de lotto te winnen drastisch kan vergroten?’ Hij hield zijn blik strak op haar gericht.

‘Pardon?’ Jackson zei niets. LuAnn keek de kamer rond alsof ze ergens een camera verwachtte. ‘Wat heeft dit met die baan te maken? Ik ben hier niet gekomen om spelletjes te spelen.’

‘Sterker nog,’ ging Jackson verder zonder op haar vraag in te gaan, ‘als ik je kans nu eens terug kon brengen tot één op één? Zou je het dan doen?’

‘Is dit een of andere grap?’ barstte LuAnn uit. ‘Als ik niet beter wist, zou ik denken dat Duane hier achter zat. Vertelt u me nu maar eens wat dit allemaal voorstelt, anders word ik heel kwaad.’

‘Dit is geen grap, LuAnn.’

LuAnn kwam uit de stoel. ‘U bent heel wat anders van plan en ik wil daar niks mee te maken hebben. Niks! Honderd dollar per dag, of niet,’ zei ze met diepe minachting, vermengd met teleurstelling, want haar plannen met de duizend dollar die ze zou verdienen, zakten snel weg. Ze pakte Lisa en haar tas op en maakte aanstalten om weg te gaan.

Jacksons kalme, zachte stem tintelde over haar rug. ‘Ik garandeer je dat je de lotto wint, LuAnn. Ik garandeer je dat je minstens vijftig miljoen dollar wint.’

Ze bleef staan. Haar verstand gaf haar in dat ze zo hard mogelijk moest weglopen, maar toch draaide ze zich langzaam naar hem om.

Jackson had niet bewogen. Hij zat nog achter zijn bureau, met zijn handen voor zich gevouwen. ‘Geen Duanes meer, geen nachtdienst meer in het truckersrestaurant, geen zorgen meer over eten en schone kleren voor je dochter. Alles wat je wilt hebben, kun je krijgen. Overal waar je heen wilt, kun je heen. Iedereen die je wilt zijn, kun je worden.’ Hij vertelde dat allemaal heel rustig.

‘Mag ik weten hoe dat gaat?’ Had hij vijftig miljoen dollar gezegd? God allemachtig! Ze legde haar hand tegen de deur om zich in evenwicht te houden.

‘Ik moet een antwoord op mijn vraag hebben.’

‘Welke vraag?’

Jackson spreidde zijn handen. ‘Wil je rijk zijn?’

‘Bent u niet goed snik of zo? Ik ben beresterk, dus als u me wat wilt flikken, schop ik u helemaal de straat op en laat ik u daar liggen met de helft van de hersens waarmee u de dag begonnen bent.’

‘Moet ik dat als ‘‘nee’’ opvatten?’ vroeg hij.

LuAnn schudde haar haar opzij en bracht Lisa’s reiswieg van haar rechter naar haar linkerhand over. Het meisje keek tussen hen heen en weer, alsof ze gefascineerd naar het verhitte gesprek luisterde. ‘Zoiets kunt u me nooit garanderen. En dus ga ik nu weg en ik bel het gekkenhuis, dan kunnen ze u ophalen.’

Jackson keek op zijn horloge, liep naar de tv en zette hem aan.

‘Straks krijgen we de dagelijkse trekking van de nationale. Het is maar één miljoen dollar, maar toch kan ik je er iets mee demonstreren. Begrijp me goed, ik verdien hier niets aan, ik wil alleen maar iets demonstreren om je heel begrijpelijke scepsis weg te nemen.’

LuAnn keek naar het scherm. De lottotrekking begon. De machines met de balletjes begonnen te draaien. Jackson keek haar aan. ‘De winnende getallen zullen acht, vier, zeven, elf, negen en zes zijn, in die volgorde.’ Hij haalde pen en papier uit zijn zak en schreef de getallen op. Hij gaf het papier aan LuAnn.

Ze moest bijna lachen. Er ontsnapte haar een snuifgeluid, maar daar kwam meteen een eind aan, want het eerste getal was acht. In snelle opeenvolging werden de balletjes met vier, zeven, elf, negen en zes uitgespuwd: dat was de winnende combinatie. LuAnn was bleek geworden toen ze naar het papier keek, en daarna naar de winnende getallen op het scherm.

Jackson zette de televisie uit. ‘Ik neem aan dat je niet meer twijfelt aan wat ik kan. Misschien kunnen we dan nu op mijn aanbod terugkomen.’

LuAnn leunde met haar rug tegen de muur. Het was of haar huid tegen haar botten aan trilde, alsof een miljoen bijen zich op haar lichaam hadden gestort. Ze keek naar de televisie. Ze zag geen bijzondere draadjes of kastjes die hij had kunnen gebruiken. Geen videorecorder. Het apparaat zat gewoon met een stekker in het stopcontact. Ze slikte en keek hem weer aan.

‘Hoe deed u dat?’ De woorden kwamen er zachtjes, bijna angstig uit.

‘Dat hoef je niet te weten. Wil je alleen mijn vraag beantwoorden?’ Hij verhief zijn stem enigszins.

Ze haalde diep adem, probeerde haar trillende zenuwen in bedwang te krijgen. ‘U vraagt me of ik iets verkeerds wil doen. Nou, ik kan u meteen wel vertellen dat ik dat niet doe. Ik ben niet veel, maar ik ben geen misdadiger.’

‘Wie zegt dat het iets verkeerds is?’

‘Neem me niet kwalijk, maar bedoelt u dat het niet verkeerd is om te garanderen dat ik de lotto win? Het lijkt me oplichterij. Denkt u dat ik stom ben omdat ik van die rottige baantjes heb?’

‘Nee, ik heb zelfs een hoge dunk van je intelligentie. Daarom ben je hier. Maar iemand moet dat geld winnen, LuAnn. Waarom jij niet?’

‘Omdat het verkeerd is. Daarom.’

‘En wie doe je er dan precies kwaad mee? Trouwens, het is in feite niet verkeerd, als niemand er ooit achter komt.’

‘Ik zou het zelf weten.’

Jackson zuchtte. ‘Dat is erg nobel van je. Maar wil je echt de rest van je leven met Duane doorbrengen?’

‘Hij heeft zijn voordelen.’

‘O ja? Zou je die eens willen opnoemen?’

‘Ach, loop naar de pomp. Ik denk dat ik meteen naar het politiebureau ga. Ik ken daar iemand. Die is hier vast wel in geïnteresseerd.’ LuAnn draaide zich om en pakte de deurknop vast.

Dit was het moment waarop Jackson had gewacht. Hij sprak met steeds meer stemverheffing. ‘Dus Lisa groeit op in een smerige caravan in het bos. Je kleine meisje wordt erg mooi, als ze naar haar moeder aardt. Als ze een bepaalde leeftijd bereikt, krijgen de jonge mannen belangstelling, en dan gaat ze van school af, er komt misschien een baby, en dan begint het allemaal opnieuw. Net als jouw moeder?’ Hij zweeg even. ‘Net als jij?’ voegde Jackson er vlug aan toe.

LuAnn draaide zich langzaam om en keek hem met grote, glanzende ogen aan.

Jackson keek haar meelevend aan. ‘Het is onvermijdelijk, LuAnn. Ik spreek de waarheid, dat weet je. Welke toekomst hebben jij en Lisa bij hem? En als hij er niet is, komt er wel een andere Duane, en dan nog een. Je leeft in armoede en je sterft in armoede en dat geldt ook voor je kleine meisje. Daar is niets aan te veranderen. Het is natuurlijk niet eerlijk, maar dat maakt het niet minder zeker. O, mensen die nooit in jouw situatie hebben verkeerd, zouden zeggen dat je gewoon weg zou kunnen gaan. Je neemt je dochter mee en gaat weg. Alleen vertellen ze je er dan nooit bij hoe je dat zou moeten doen. Waar haal je het geld voor de bus en voor motelkamers en eten vandaan? Wie past er op je kind, eerst wanneer je naar werk zoekt, en dan wanneer je werk hebt, áls je dat al vindt.’ Jackson schudde vol begrip met zijn hoofd en steunde met zijn kin op zijn hand. Hij bleef haar aankijken. ‘Natuurlijk kun je naar de politie gaan, als je dat wilt. Maar als je hier dan terug bent, is er niemand meer. En denk je nou echt dat ze je dan geloven?’ Er kwam een neerbuigend trekje op zijn gezicht. ‘En wat heb je dan bereikt? Dan heb je de kans van je leven laten schieten. Je enige kans om eruit te komen. Om weg te komen.’ Hij schudde triest met zijn hoofd naar haar, alsof hij zeggen wilde: doe alsjeblieft niet zo stom.

LuAnn verstrakte haar greep op de reiswieg. Lisa deed opgewonden pogingen om eruit te komen en haar moeder begon haar automatisch te wiegen. ‘U had het over dagdromen, meneer Jackson. Ik heb mijn eigen dromen. Grote dromen. Verdomd grote dromen.’ Maar haar stem beefde. LuAnn Tyler had jaren gezwoegd om een moeizaam bestaan op te bouwen, en ze had niets bereikt. Toch hadden Jacksons woorden haar pijn gedaan, of beter gezegd, de waarheid in die woorden.

‘Dat weet ik. Ik zei al dat je intelligent was en alles wat je nu doet en zegt, sterkt me in die mening. Jij verdient iets veel beters dan wat je nu hebt. Maar het gebeurt bijna nooit dat mensen in hun leven krijgen wat ze verdienen. Ik bied je een mogelijkheid aan om je grote dromen tot werkelijkheid te brengen.’ Hij knipte met zijn vingers om zijn woorden kracht bij te zetten. ‘Zomaar.’

Ze keek plotseling achterdochtig. ‘Hoe weet ik dat u niet van de politie bent? Misschien probeert u me in de val te lokken? Ik ga niet naar de gevangenis voor geld.’

‘Omdat het een duidelijk geval van uitlokking zou zijn. Daarom niet. Het zou nooit als bewijsmateriaal worden geaccepteerd. En waarom ter wereld zou de politie jóú met zo’n ingewikkeld plan in de val willen lokken?’

LuAnn leunde tegen de deur. Haar hart sloeg wild.

Jackson stond op. ‘Ik weet dat je mij niet kent, maar ik neem mijn zaken zeer serieus. Ik doe nooit iets zonder een heel goede reden. Ik zou nooit jouw tijd verspillen met een of andere grap, en ik zou absoluut nooit mijn eigen tijd verspillen.’ In Jacksons stem klonk een onmiskenbaar gezag door. Zijn ogen boorden zich intens in die van LuAnn.

‘Waarom ik? Van alle mensen op de hele wereld, waarom klopt u op mijn deur?’ Ze zei het bijna smekend.

‘Dat is een goede vraag, maar ik ben niet bereid hem te beantwoorden, en het doet er eigenlijk ook niet toe.’

‘Hoe kunt u weten dat ik ga winnen?’

Hij keek naar de tv. ‘Tenzij je denkt dat ik ongelooflijk veel geluk heb gehad met die trekking, hoef je niet aan het resultaat te twijfelen.’

‘Huh! Ik twijfel zo langzamerhand aan alles wat ik hoor. En als ik nu eens meedoe en ik win toch niet?’

‘Wat heb je dan verloren?’

‘De twee dollar die het kost om mee te spelen natuurlijk! U vindt dat misschien niet veel geld, maar dat is het busgeld van bijna een hele week!’

Jackson haalde vier dollarbiljetten uit zijn zak en gaf ze aan haar. ‘Hiermee is je risico weggenomen, en je maakt nog honderd procent winst ook.’

Ze wreef het geld tussen haar vingers. ‘Ik wil weten wat er voor u in zit. Ik ben een beetje te oud om in weldoeners en goede feeën te geloven.’ LuAnn keek hem nu helder en strak aan.

‘Nogmaals, een goede vraag, maar dan wel eentje die alleen van toepassing is als je bereid bent mee te doen. Overigens heb je gelijk: ik doe dit niet uit de goedheid van mijn hart.’ Er kwam een glimlachje om zijn lippen. ‘Het is een zakelijke transactie. En voor alle goede zakelijke transacties geldt dat beide partijen er voordeel van hebben. Maar ik denk dat je de condities erg gunstig zult vinden.’

LuAnn schoof het geld in haar tasje. ‘Als u nu meteen mijn antwoord wilt, is het een luid en duidelijk ‘‘nee’’.’

‘Ik besef dat mijn voorstel de nodige complicaties bevat. Daarom geef ik je wat tijd om erover na te denken.’ Hij noteerde een gratis telefoonnummer op een stuk papier en hield het haar voor. ‘Maar niet te veel tijd. Over vier dagen is de maandelijkse lottotrekking. Overmorgen om tien uur ’s morgens moet ik je antwoord hebben. Op dit nummer ben ik altijd te bereiken.’

Ze keek naar het papier in zijn hand. ‘En als ik over twee dagen nog steeds nee zeg, wat ik waarschijnlijk zal doen?’

Jackson haalde zijn schouders op. ‘Dan wint iemand anders de lotto, LuAnn. Dan wordt iemand anders minstens vijftig miljoen dollar rijker, en denk maar niet dat die zich daar schuldig over zal voelen.’ Hij glimlachte vriendelijk. ‘Geloof me: een hoop mensen zouden graag met je willen ruilen. Erg graag.’ Hij stopte het papier in haar hand en sloot haar vingers eromheen. ‘Vergeet niet, één minuut over tien en het aanbod is verlopen. Voorgoed.’

Jackson vertelde er natuurlijk niet bij dat als LuAnn nee zei, hij haar onmiddellijk zou laten doden. Zijn stem klonk bijna bars, maar toen glimlachte hij meteen weer en deed hij de deur voor haar open, waarbij hij ook een blik op Lisa wierp. Het kleine meisje hield op met spartelen en keek hem met grote ogen aan. ‘Ze lijkt op jou. Ik hoop dat ze ook jouw hersens heeft.’ Toen ze de kamer verliet, voegde hij eraan toe: ‘Ik dank je voor je komst, LuAnn. Een prettige dag verder.’

‘Waarom heb ik toch het gevoel dat uw naam geen Jackson is?’ zei ze, en ze keek hem indringend aan.

‘Ik hoop echt gauw van je te horen, LuAnn. Ik zie altijd graag dat mensen die het verdienen iets goeds overkomt. Jij toch ook?’ Hij deed de deur zachtjes achter haar dicht.