•26•

Jackson was net van een reis naar de andere kant van het land teruggekomen en was in zijn make-upkamer bezig zich van zijn meest recente vermomming te ontdoen, toen de telefoon ging. Het was niet de telefoon van zijn huisadres. Het was zijn zakelijke lijn, een niet na te trekken verbindingslijn, en die telefoon ging bijna nooit. Jackson gebruikte de lijn vaak om nauwkeurige instructies te geven aan zijn medewerkers over de hele wereld. Maar het gebeurde bijna nooit dat iemand hem belde, en zo wilde hij het ook. Hij had tal van andere manieren om vast te stellen of zijn instructies werden uitgevoerd. Hij greep de hoorn van de haak.

‘Ja?’

‘Ik denk dat we misschien een probleem hebben, maar misschien is er niets aan de hand,’ zei de stem.

‘Ik luister.’ Jackson ging zitten en gebruikte een lang stuk draad om de plamuur van zijn neus te halen. Vervolgens verwijderde hij de stukken latex van zijn gezicht door zachtjes aan de randen te trekken.

‘Zoals u weet, hebben we twee dagen geleden de inkomsten van het laatste kwartaal naar Catherine Savages rekening op de Kaaimaneilanden overgemaakt. Naar de Banque Internacional. Zoals altijd.’

‘Nou? Klaagt ze over de hoogte?’ vroeg Jackson sarcastisch. Hij gaf een stevige ruk aan de achterrand van zijn sneeuwwitte pruik en trok het hele ding toen omhoog en naar voren. Vervolgens verwijderde hij het rubberen schedelkapje om zijn eigen haar de vrijheid te hergeven.

‘Nee, maar ik kreeg een telefoontje van de afdeling Overboekingen van de Banque. Ze wilden iets bevestigen.’

‘Wat dan?’ Jackson maakte intussen zijn gezicht schoon, kijkend in de spiegel. De ene na de nadere laag van zijn vermomming viel weg.

‘Ze wilden bevestigen dat ze al het geld van Savages rekeningen naar de Citybank in New York hadden overgemaakt.’

New York! Terwijl hij dat verbijsterende nieuws in zich opnam, deed Jackson zijn mond wijd open en haalde de acrylkronen weg. Onmiddellijk werden zijn donkere misvormde tanden weer wit en recht. Er kwam een dreigende schittering in zijn donkere ogen en hij hield op met het verwijderen van zijn vermomming. ‘Ten eerste: waarom belden ze u, als het haar rekening was?’

‘Dat hadden ze niet hoeven doen. Ik bedoel, ze hebben nooit eerder zoiets gedaan. Ik denk dat die man daar op de afdeling Overboekingen nieuw is. Hij zal mijn naam en telefoonnummer op sommige van de papieren hebben zien staan en hebben gedacht dat ik bij de ontvangende rekening hoorde, in plaats van de rekening waar het geld vandaan kwam.’

‘Wat heb je hem verteld? Ik hoop niet dat je achterdocht hebt gewekt.’

‘Nee, helemaal niet,’ zei de stem nerveus. ‘Ik heb hem gewoon bedankt en gezegd dat het correct was. Ik hoop dat ik daar goed aan heb gedaan, maar natuurlijk wilde ik het meteen aan u melden. Het leek me nogal ongewoon.’

‘Dank u.’

‘Moet ik er nog iets aan doen?’

‘Ik regel het wel.’ Jackson hing op. Hij leunde achterover en speelde met zijn pruik. Niets van LuAnns geld mocht ooit, ooit, in de Verenigde Staten terechtkomen. Geld in de Verenigde Staten was na te trekken. Banken moesten de belastingdienst gegevens over saldo’s doorgeven. Sofinummers werden doorgegeven en kwamen in het officiële belastingdossier van de rekeninghouder. Dat alles mocht in LuAnns geval nooit gebeuren. LuAnn Tyler was voortvluchtig. Voortvluchtige mensen keerden niet naar hun geboorteland terug, begonnen niet hun belastingen te betalen, zelfs niet onder een andere naam.

Hij pakte zijn telefoon op en draaide een nummer.

‘Ja?’ vroeg de stem.

‘De naam van de belastingbetaler is Catherine Savage,’ zei Jackson. Jackson noemde haar sofinummer en gaf andere relevante informatie op. ‘U zoekt onmiddellijk uit of ze belastingaangifte heeft gedaan of andere papieren bij de Amerikaanse belastingdienst heeft ingediend. U gebruikt alle bronnen die tot uw beschikking staan. Ik wil deze informatie binnen een uur hebben.’

Hij hing weer op. De volgende drie kwartier liep hij door zijn appartement. Hij droeg de draagbare telefoon met hoofdband; dat moest wel als je graag door je appartement mocht wandelen en als dat appartement zo groot was als dat van Jackson.

Toen ging de telefoon weer.

De stem klonk zakelijk. ‘Catherine Savage heeft vorig jaar aangifte gedaan. In deze korte tijd kon ik niet achter alle gegevens komen, maar volgens mijn bron deed ze aangifte van een aanzienlijk inkomen. Ze heeft ook een adreswijziging naar de belastingdienst gestuurd.’

‘Vertel het maar.’ Jackson noteerde het adres in Charlottesville op een stuk papier en stak dat in zijn zak.

‘Nog één ding,’ zei de stem. ‘Mijn bron heeft een erg recent formulier gevonden dat met Savages belastingen te maken heeft.’

‘Van haar?’

‘Nee. Het was een formulier 2848. Daarmee machtigt een belastingbetaler een derde om hem of haar te vertegenwoordigen in zo ongeveer alle aangelegenheden die met belastingen te maken hebben.’

‘Wie heeft om zo’n machtiging verzocht?’

‘Een zekere Thomas Jones. Volgens het dossier heeft hij al informatie over haar rekening ontvangen, inclusief haar adreswijziging en de belastingaangifte van vorig jaar. Ik kon de hand leggen op een kopie van het 2848-formulier dat hij heeft ingediend. Ik kan u dat meteen faxen.’

‘Doe dat.’

Jackson hing op en had een minuut later de fax in handen. Hij keek naar Catherine Savages handtekening op het formulier. Toen haalde hij de originelen tevoorschijn van de documenten die LuAnn tien jaar eerder had getekend toen ze hun overeenkomsten over de lottowinsten sloten. De handtekeningen leken niet eens op elkaar, maar de belastingdienst was nu eenmaal een logge instelling en zou er nooit aan toe komen handtekeningen te vergelijken. Een vervalsing. Wie de man ook was, hij had dit document ingediend zonder dat de vrouw het wist. Jackson bestudeerde de naam en het telefoonnummer dat Tom Jones voor zichzelf had opgegeven. Jackson belde het nummer. Het was niet meer aangesloten. Het adres was een postbus. Dat zou ook een doodlopend spoor zijn, wist Jackson. De man was op de hoogte van Catherine Savages belastingsituatie en haar nieuwe adres, en het was een raadsel wie hij was.

Toch was het niet dat schokkende feit dat Jackson het meest ergerde, hoe verontrustend het ook was. Hij ging in een stoel zitten en staarde naar de muur. Zijn geest bewoog zich in steeds wijdere kringen. LuAnn was ondanks zijn uitdrukkelijke verbod naar de Verenigde Staten teruggekomen. Ze was ongehoorzaam geweest. Dat was al erg genoeg. Tot overmaat van ramp was iemand anders nu in haar geïnteresseerd. Om welke reden? Waar was die persoon nu? Waarschijnlijk op dezelfde plaats waar Jackson nu heen zou gaan: Charlottesville in Virginia.

De lichten van de twee treinen werden duidelijker. De mogelijkheid van die botsing met LuAnn Tyler kwam steeds dichterbij. Jackson ging naar zijn make-upkamer terug. Het was tijd voor een andere creatie.