•59•

‘Nou, het is allemaal voor elkaar,’ zei Riggs, terwijl hij voorzichtig de hoorn op de haak legde. Ze zaten bij hem thuis in zijn kantoor, LuAnn, Charlie en Lisa. Buiten dwarrelde de sneeuw omlaag. Het liep tegen Kerstmis.

‘Wat is het eindresultaat?’ vroeg LuAnn.

LuAnn en Charlie waren genezen. Riggs hoefde zijn mitella niet meer te dragen en het gips dat hij moest dragen om het bot te laten genezen dat door Jacksons kogel was gebroken, was kort geleden ook weggehaald. Maar hij kon zich nog niet vlug bewegen.

‘Niet zo geweldig. De belastingdienst is klaar met de berekening van de achterstallige belastingen die je verschuldigd bent, alle boete en rente die zich in de afgelopen acht jaar hebben opgehoopt.’

‘En?’

‘En het kwam neer op al het geld dat je had, alle beleggingen die je had, en al het onroerend goed dat je had, inclusief Wicken’s Hunt.’ Het lukte hem te grijnzen. Op die manier probeerde hij het deprimerende nieuws te verzachten. ‘Eigenlijk kwam je nog vijfenzestig cent tekort, dus die heb ik maar voor je opgeofferd.’

Charlie snoof. ‘Wat een kerstcadeau. En de andere lottowinnaars mogen al hun geld houden. Dat is niet eerlijk.’

‘Die hebben hun belastingen betaald, Charlie,’ merkte Riggs op.

‘Zij heeft ook belastingen betaald.’

‘Maar pas sinds ze in dit land terug is, en dan nog onder de naam Catherine Savage.’

‘Nou, daarvoor kon ze niet betalen. Niet zonder dat ze naar de gevangenis ging voor een misdrijf dat ze niet had begaan.’

‘Nou, dat is nog eens een goed argument.’

‘Ja, maar zij hebben ook allemaal gewonnen door bedrog,’ hield Charlie vol.

‘Nou, dat wil de overheid niet in de openbaarheid brengen. De staat verdient miljarden aan de lotto. Als de waarheid aan het licht komt, zou daar weleens verandering in kunnen komen, denk je niet?’

‘En hoe zit het dan met al die miljoenen die ze aan goede doelen heeft gegeven? Tellen die niet mee?’ vroeg Charlie woedend.

‘De belastingdienst juichte LuAnns vrijgevigheid toe, maar ze zeiden dat ze haar echt niet konden helpen, want ze had nooit een aangiftebiljet ingestuurd. Neem maar van mij aan dat het geen slechte regeling is. Ze had hiervoor een hele tijd naar de gevangenis kunnen gaan. Anders had ze misschien wel iets van het geld kunnen houden. Maar dat hing als een ernstige dreiging boven haar hoofd. Sheriff Harvey liet zich niet zo gemakkelijk afschepen.’

‘Ik kan dit niet geloven. Na alles wat ze heeft doorgemaakt. Ze heeft Cranes wereldwijde misdaadsyndicaat opgebroken, de fbi komt als een held uit de strijd, ze hebben al zijn bezit in beslag genomen, miljarden dollars voor de schatkist, en nu heeft zij op het eind helemaal niets. Er kan nog geen schouderklopje af. Dat is niet eerlijk!’

LuAnn legde haar hand op de schouder van de woedende Charlie. ‘Het geeft niet, Charlie. Ik had dat geld toch niet verdiend. En ik wilde betalen wat ik schuldig was. Ik wil gewoon weer LuAnn Tyler zijn. Dat heb ik tegen Matthew gezegd. Maar ik heb niemand vermoord. Alle aanklachten tegen mij zijn ingetrokken, nietwaar?’ Ze keek Riggs vragend aan.

‘Dat klopt. Alle aanklachten. Je bent zo vrij als een vogel.’

‘Ja, en zo arm als een kerkmuis,’ voegde Charlie er woedend aan toe.

‘Is het nu geregeld, Matthew? Ze kunnen later niet bij me terugkomen? De belastingdienst, bedoel ik? Voor meer geld?’

‘Alle papieren zijn getekend. Ze hebben alles laten vallen. Het is voorbij. Ze hebben beslag gelegd op het huis en al je rekeningen. Trouwens, als ze achter je aan zouden komen, wat ze niet kunnen doen, zou je geen geld meer hebben.’

Lisa keek hem aan. ‘Misschien kunnen we hier gaan wonen, mama.’ Ze voegde er vlug aan toe: ‘Ik bedoel, voor een tijdje.’ Ze keek nerveus afwisselend naar LuAnn en Riggs. LuAnn glimlachte naar Lisa. Ze had haar dochter inmiddels de waarheid verteld; dat was het moeilijkste geweest wat ze ooit in haar leven had moeten doen. Maar zodra ze haar verhaal had verteld, had ze zich immens opgelucht gevoeld. Lisa had bewonderenswaardig goed op het nieuws gereageerd. Nu kon hun onderlinge relatie tenminste weer enigszins normaal worden.

Riggs keek LuAnn aan. Hij was ook een beetje nerveus. ‘Ik dacht zelf ook in die richting.’ Hij slikte. ‘Willen jullie ons even excuseren?’ vroeg hij aan Charlie en Lisa. Hij pakte LuAnn bij haar arm vast en ze verlieten de kamer. Charlie en Lisa keken hen na en wisselden een glimlach uit.

Riggs liet LuAnn bij de haard zitten en ging tegenover haar staan. ‘Ik zou graag willen dat jullie hier allemaal kwamen wonen. Er is ruimte genoeg. Maar…’ Hij sloeg zijn ogen neer.

‘Maar wat?’ vroeg ze.

‘Ik dacht aan een meer permanente regeling.’

‘Ik begrijp het.’

‘Ik bedoel, ik verdien goed, en tja, nu jij al dat geld niet meer hebt…’ Ze hield haar hoofd schuin en hij blies zijn adem uit. ‘Ik wilde niet dat je dacht dat ik je om je geld wilde. Dat zou me gek hebben gemaakt. Het was net een wegversperring waar ik niet omheen kon. Je moet niet denken dat ik blij ben dat je niet rijk meer bent. Als je op de een of andere manier je geld had kunnen houden, zou dat geweldig zijn geweest. Maar nu je het niet hebt, wil ik je vertellen…’ Hier haperde hij weer. Hij kon niet verder, want hij was plotseling bang voor het diepe water waarin hij zich had gewaagd.

‘Ik hou van je, Matthew,’ zei LuAnn simpelweg.

Riggs’ gezicht ontspande volkomen. Hij leek niet bang meer. Sterker nog, hij kon zich niet herinneren ooit eerder zo gelukkig te zijn geweest. ‘Ik hou ook van jou, LuAnn Tyler.’

‘Ben je weleens in Zwitserland geweest?’ vroeg ze.

Hij keek verbaasd. ‘Nee. Hoezo?’

‘Ik heb altijd gedacht dat ik daar nog eens op huwelijksreis heen zou gaan. Het is zo romantisch, zo mooi. Vooral in de kersttijd.’

Riggs keek zorgelijk. ‘Nou, schatje, ik werk hard, maar met mijn kleine bouwbedrijfje verdien ik niet genoeg voor dat soort dingen. Het spijt me.’ Hij likte nerveus over zijn lippen. ‘Ik heb er begrip voor als je dat niet kunt accepteren, nadat je al die jaren zo rijk bent geweest.’

Bij wijze van antwoord maakte LuAnn haar tasje open en haalde er een papier uit. Er stond een rekeningnummer van een bank in Zwitserland op. De rekening was geopend met een storting van honderd miljoen dollar: de hoofdsom die ze van Jackson terug had gekregen. Het lag allemaal op haar te wachten. Alleen al aan rente leverde het zes miljoen per jaar op. Ze zou haar lottoprijs dus toch nog houden. En ditmaal voelde ze zich daar helemaal niet schuldig om. Ze had nu het gevoel dat ze het had verdiend. De afgelopen tien jaar had ze geprobeerd iemand te zijn die ze niet was. Het was een leven van grote rijkdom en grote ellende geweest. De rest van haar leven zou ze zichzelf zijn, en daar zou ze van genieten. Ze had een mooie, gezonde dochter en er waren twee mannen die van haar hielden. Ze hoefde niet meer te vluchten, hoefde zich niet meer te verstoppen. Ze was waarlijk gezegend.

Ze glimlachte naar hem, streelde zijn gezicht.

‘Weet je wat, Matthew?’

‘Wat?’

Vlak voordat ze hem kuste, zei ze: ‘Ik denk dat het allemaal wel goed komt met ons.’