•43•

Toen LuAnn thuiskwam, was het al laat. Het huispersoneel was weg en Sally Beecham zou pas de volgende morgen terugkomen. Ze ging via de garage naar binnen, toetste de code van de alarminstallatie in, gooide haar jas en tasje op de tafel in de keuken en ging naar boven om te douchen en andere kleren aan te trekken. Ze had heel wat om over na te denken.

In de struiken langs de rand van het grote gazon aan de garagekant van het huis zat Jackson in de halfvergane bladeren geknield. Glimlachend liet hij het apparaatje zakken dat hij in zijn hand had. Op het digitale schermpje stonden de zes cijfers die LuAnns code voor het alarmsysteem van het huis vormden. De scanner had de elektrische impulsen opgepikt die waren uitgezonden toen LuAnn haar code invoerde, en had ze vervolgens gedecodeerd. Met die code kon Jackson het huis binnengaan wanneer hij maar wilde.

Toen hij weer in zijn huurauto zat, ging zijn mobiele telefoon. Hij sprak enkele minuten en hing toen op. Charlie en Lisa zaten in een motel bij Gettysburg. Waarschijnlijk gingen ze binnenkort weer verder. LuAnn had geprobeerd hen van hem vandaan te krijgen, of beter gezegd: Lisa van hem vandaan te krijgen. Charlie kon op zichzelf passen, wist Jackson heel goed. Als het eropaan kwam, was Lisa de achilleshiel van haar moeder.

LuAnn had uit het raam gekeken toen iemand zich langs de boomgrens naar de weg bewoog. De gestalte had bijna dierlijke bewegingen gemaakt, sluipend met grote precisie, ongeveer zoals zijzelf zich ook zou hebben bewogen. Ze wist niet waarom ze juist op dat moment het gevoel had gehad dat ze uit het raam moest kijken. Zonder enige angst zag ze Jackson de helling afgaan. Ze had wel verwacht dat hij daar zou zijn. Ze wist niet om welke specifieke reden Jackson het huis had gadegeslagen, of hoe lang hij daar had gezeten, maar het was volkomen logisch dat hij daar was. Hij concentreerde zich nu op haar, wist ze. En dat betekende in feite dat ze op de rand van het graf balanceerde. Ze trok de gordijnen dicht en ging op haar bed zitten. Het enorme huis voelde koud en bedreigend aan, alsof ze helemaal alleen was in een mausoleum van immense proporties en zat te wachten tot haar iets onuitsprekelijk gruwelijks zou overkomen.

Was Lisa echt in veiligheid? Was ze buiten bereik van die man? Het antwoord op die vraag was zo duidelijk dat het haar als een klap in haar gezicht trof.

Ik kan alles, LuAnn.

Die spottende woorden gingen na al die jaren weer door haar hoofd. Ze joegen een huivering door haar heen. Riggs had gelijk: ze kon dit niet alleen de baas. Hij had haar zijn hulp aangeboden, en ditmaal had ze die hulp nodig. Het kon haar niet meer schelen of ze de juiste beslissing nam of niet. Op dit moment kon ze gewoon niet meer afwachten. Ze moest iets doen. Ze sprong overeind, pakte haar autosleutels, haalde een kistje in haar kast van het slot en stopte de geladen, met nikkel beslagen .44 Magnum in haar tas. Ze rende de trap af en de garage in. Even later vloog de bmw over de weg.

Riggs was in de kamer boven zijn schuur toen hij de auto naast de garage hoorde stoppen. Hij keek uit het raam en zag LuAnn. Ze liep naar het huis, maar alsof ze voelde waar hij was, draaide ze zich om en keek hem aan. Een hele tijd keken ze elkaar zwijgend in de ogen. Een minuut later zat ze tegenover hem en warmde ze haar handen bij het kacheltje.

Ditmaal vond Riggs het niet nodig zijn woorden op een goudschaaltje te leggen.

‘De lotto was doorgestoken kaart, nietwaar? Je wist dat je ging winnen.’

LuAnn schrok even op, maar slaakte bijna meteen ook een zucht van verlichting.

‘Ja.’ Het was of met dat ene woord de afgelopen tien jaar van haar leven plotseling waren verdampt. Het was een bevrijdend gevoel. ‘Hoe ben je daar achter gekomen?’

‘Ik had wat hulp.’

LuAnn voelde zich opeens erg gespannen. Ze stond langzaam op. Had ze zojuist de grootste fout van haar leven gemaakt?

Riggs voelde dat ze plotseling veranderd was en stak zijn hand op. Zo rustig als hij kon zei hij: ‘Op dit moment weet niemand anders het. Ik heb wat informatie uit verschillende bronnen gehaald. Het was trouwens maar een vermoeden.’ Hij aarzelde en zei toen: ‘Ik heb ook een zendertje in je auto aangebracht. Ik heb je hele gesprek met Donovan gehoord.’

‘Wie ben jij eigenlijk?’ snauwde LuAnn. Ze greep naar de sluiting van haar tasje, naar het pistool dat daar in zat. Intussen bleef ze hem strak aankijken.

Riggs bleef rustig terwijl hij haar aankeek. ‘Ik ben ongeveer net zo iemand als jij,’ was zijn verrassende antwoord, en ze verstijfde meteen. Riggs stond op, stak zijn handen in zijn zakken, leunde tegen de boekenkast en keek door het raam naar de zacht wiegende bomen. ‘Mijn verleden is een geheim, mijn heden is helemaal verzonnen.’ Hij keek haar aan. ‘Een leugen. Maar ik heb een goede reden.’ Hij trok zijn wenkbrauwen op. ‘Net als jij.’

LuAnn beefde een ogenblik. Haar benen voelden zwak aan en ze ging plotseling op de vloer zitten. Riggs knielde meteen bij haar neer en nam haar hand in de zijne. ‘We hebben niet veel tijd, dus ik zal er niet omheen draaien. Ik heb wat navraag naar je gedaan. Ik deed het discreet, maar het zal uiteindelijk toch gevolgen hebben.’ Hij keek haar strak aan. ‘Ben je er klaar voor om dit te horen?’

LuAnn slikte iets weg en knikte. In haar ogen had de angst plaatsgemaakt voor een onverklaarbare kalmte.

‘De fbi is al in jou geïnteresseerd sinds je het land bent uitgevlucht. De zaak staat al een tijd op een laag pitje, maar dat zal niet zo blijven. Ze weten dat er iets met je aan de hand is, en misschien ook met de manier waarop je het geld hebt gewonnen, maar ze weten niet wat het is en ze kunnen niets bewijzen.’

‘Als je de auto hebt afgeluisterd, weet je hoe Donovan erachter is gekomen.’

Riggs knikte en hielp haar overeind. Ze gingen allebei op de bank zitten. ‘Faillissementen. Erg slim. Ik weet dat de fbi het nog niet in die hoek heeft gezocht. Weet jij hoe het bedrog in zijn werk ging?’

LuAnn schudde haar hoofd.

‘Zit er een groep, een organisatie achter? Donovan denkt dat het de regering is. Alsjeblieft, zeg niet dat het zo is. Dan wordt het veel te ingewikkeld.’

‘Het is niet de regering.’ LuAnn sprak nu duidelijk, al stond haar angst telkens even op haar gezicht te lezen, het effect van het plotseling blootleggen van oude geheimen. ‘Voor zover ik weet, is het één persoon.’

Riggs leunde verbaasd achterover. ‘Eén persoon. Dat kan niet.’

‘Hij had mensen die voor hem werkten, minstens twee voor zover ik weet, maar ik ben er vrij zeker van dat hij de baas was.’ Dat was een understatement. LuAnn kon zich niet voorstellen dat Jackson bevelen van iemand anders opvolgde.

‘Was Charlie een van die mensen?’

LuAnn schrok weer. ‘Waarom zeg je dat?’

Riggs haalde zijn schouders op. ‘Dat verhaal dat hij je oom is, is nogal ongeloofwaardig. En het is duidelijk dat jullie twee een geheim met elkaar delen. Ik heb uitgebreid research naar je gedaan, en er was nergens sprake van een oom. Daarom neem ik aan dat hij na het lottobedrog op het toneel is verschenen.’

‘Daar geef ik geen antwoord op.’ Het laatste wat ze zou willen, was Charlie verdacht maken.

‘Dat kan ik me voorstellen. En die persoon die erachter zit? Wat kun je me over hem vertellen?’

‘Hij noemt zich Jackson.’ LuAnn zweeg abrupt, verbaasd omdat ze dit aan iemand vertelde. Toen de naam over haar lippen kwam, sloot ze haar ogen en stelde zich een ogenblik voor wat Jackson met haar, met hen allen, zou doen als hij enig idee had wat ze nu vertelde. Instinctief keek ze achterom.

Riggs pakte haar arm vast. ‘LuAnn, je bent niet alleen meer. Hij kan je nu niets doen.’

Ze barstte bijna in lachen uit. ‘Matthew, als we de gelukkigste mensen van de wereld zijn, maakt hij ons vlug dood en laat hij ons niet lijden.’

Riggs voelde dat haar arm beefde. Hij wist dat ze erg sterk en vindingrijk was, maar nu was ze duidelijk bang.

‘Misschien kan het je enigszins geruststellen,’ zei hij, ‘dat ik in mijn leven met erg slechte mensen te maken heb gehad, en ik ben er nog. Iedereen heeft zwakheden.’

‘Ja, dat zal wel.’ LuAnns stem klonk gedempt, levenloos.

Riggs sprak haar een beetje streng toe. ‘Nou, als je je voor Jackson wilt omrollen en doen alsof je dood bent, ga je je gang maar. Maar ik zie niet wat Lisa daaraan heeft. Als die kerel zo gevaarlijk is als jij zegt, denk je dat hij haar dan in leven laat?’

‘Ik heb haar niets verteld.’

‘Daar zal Jackson niet van uitgaan. Hij zal ervan uitgaan dat ze alles weet en dat ze moet worden geëlimineerd zodra het hem tegen begint te zitten.’

‘Dat weet ik,’ zei ze ten slotte. Ze wreef over haar gezicht en keek hem vermoeid aan. ‘Ik begrijp het niet. Waarom wil je me helpen? Je kent me niet eens. En ik heb je zojuist verteld dat ik iets illegaals heb gedaan.’

‘Zoals ik al zei: ik heb navraag naar je gedaan. Ik ken je achtergronden. Jackson heeft van je geprofiteerd. Maar ja, als ik in jouw positie had verkeerd, had ik die kans om rijk te worden natuurlijk ook aangegrepen.’

‘Dat is het nou juist: ik heb dat niet gedaan. Ik had besloten het niet te doen, maar toen kreeg ik met Duanes drugshandel te maken, en voor ik er erg in had, lagen er twee dode mannen op de vloer van de caravan en rende ik zo hard mogelijk weg, met een baby in mijn armen. Ik... Ik dacht dat ik geen keuze meer had. Ik wilde gewoon weg.’

‘Dat kan ik begrijpen, LuAnn. Echt waar.’

‘Daarna ben ik altijd op de vlucht geweest, bang voor mijn eigen schaduw, bang dat iemand alles zou ontdekken. Het zijn tien jaar geweest, maar het voelt aan als honderd jaar.’ Ze schudde haar hoofd en wrong haar handen ineen.

‘Ik neem aan dat Jackson hier in de buurt is.’

‘Hij was zo’n drie kwartier geleden nog in mijn tuin.’

‘Wat?’

‘Ik weet niet wat hij daar deed, maar ik neem aan dat hij het terrein aan het verkennen was voor wat het ook maar is dat hij van plan is.’

‘Wat zou hij van plan zijn?’

‘Om te beginnen zal hij Donovan doden.’

‘Dat hoorde ik je tegen Donovan zeggen.’

‘En dan komt Jackson waarschijnlijk achter ons aan.’ LuAnn sloeg haar handen voor haar gezicht.

‘Nou, je zult hem nooit meer zien.’

‘Daar vergis je je in, Matthew. Ik moet hem ontmoeten. En wel heel gauw.’

Hij keek haar diep geschokt aan. ‘Ben je gek geworden?’

‘Jackson dook gisteravond opeens in mijn slaapkamer op. We hebben een lang gesprek gehad. Ik zei tegen hem dat ik je beter zou leren kennen. Ik denk niet dat hij aan seks dacht, dat is vanzelf zo gegaan.’

‘LuAnn, je gaat niet...’

‘Hij heeft je bijna vermoord. Gisteravond in het huisje. Toen je terugging naar je truck, denk ik. Hij zei dat hij nog geen meter van je vandaan was. Je mag blij zijn dat je nog leeft. Het heeft erg weinig gescheeld.’

Riggs leunde achterover. Zijn instincten waren goed geweest. Dat was een beetje bemoedigend, al was hij zonder het te weten dicht langs de afgrond gegaan.

‘Hij wilde onderzoek naar je doen. Hij maakte zich zorgen over je achtergrond. Die was nogal vaag. Hij ging onderzoek doen naar je achtergrond, en als hij iets vond wat hem niet aanstond, zou hij je doden.’

‘Maar?’

‘Maar ik zei tegen hem dat ik in plaats daarvan onderzoek naar jou zou doen.’

‘Daarmee nam je een risico.’

‘Niet zoveel risico als jij voor mij hebt genomen. Ik was het je verschuldigd. En ik wilde niet dat jou iets overkwam. Niet door mij.’

Riggs spreidde zijn handen. ‘Maar waarom? Waarom dat lottobedrog? Heb je hem een deel van de winst gegeven?’

‘Alles.’ Riggs keek haar verbaasd aan. LuAnn ging verder: ‘Hij heeft het geld tien jaar in beheer gehad; die periode is net afgelopen. Hij belegde het geld en gaf me een deel van de inkomsten uit die beleggingen.’

‘Hij had honderd miljoen te beleggen. Hoeveel kreeg je elk jaar?’

‘Ongeveer veertig miljoen op de aanvankelijke hoofdsom. Hij belegde ook alles wat ik niet uitgaf. Daar verdiende ik elk jaar tientallen miljoenen op.’

Riggs keek haar met open mond aan. ‘Alleen al op je lottogeld is dat een rendement van veertig procent.’

‘Ik weet het. En Jackson heeft nog veel meer verdiend, daar ben ik zeker van. Hij deed dit niet uit goedheid. Het was een zakelijke transactie, niets meer en niets minder.’

‘Dus als jij veertig procent kreeg, kreeg hijzelf waarschijnlijk minstens evenveel en misschien nog meer. Dat is een rendement van minimaal tachtig procent op je geld. Dat kan hij alleen via illegale kanalen hebben gedaan.’

‘Daar weet ik niets van.’

‘En aan het eind van die tien jaar?’

‘Toen kreeg ik de honderd miljoen terug.’

Riggs wreef over zijn voorhoofd. ‘En als jullie met zijn twaalven waren met, laten we zeggen, gemiddeld zeventig miljoen dollar per persoon, had die kerel bijna een miljard dollar te beleggen.’

‘Hij heeft nu veel meer geld. Dat weet ik zeker.’ Ze keek hem aan, zag de zorgenrimpels. ‘Wat denk je?’

Hij keek haar rustig aan. ‘Nog iets wat de fbi niet lekker zat.’ Ze keek verbaasd. Riggs begon het uit te leggen: ‘Ik weet dat de fbi , Interpol en nog een paar buitenlandse politiediensten ergens van op de hoogte zijn: er gaan enorme geldstromen naar een groot aantal activiteiten op de hele wereld. Sommige van die activiteiten zijn legaal, andere niet. In het begin dacht de fbi dat het geld van drugskartels uit Zuid-Amerika of Azië was, dus dat het om witwaspraktijken ging. Dat bleek niet het geval te zijn. Ze pikten hier en daar een spoor op, maar dat liep altijd dood. Iemand met veel geld kan zich erg goed camoufleren. Misschien is Jackson die iemand.’ Riggs zweeg.

‘Je weet zeker dat de fbi niets van de lotto weet?’

Riggs keek aarzelend. ‘Nou, als ze er iets van weten, hebben ze het niet van mij gehoord. Maar ze weten dat ik naar jou heb geïnformeerd. Daar kon ik niet omheen.’

‘En als ze het nu eens zelf hebben uitgedacht? Dan hebben we Jackson én de fbi achter ons aan. Dat is toch zo?’

Riggs wendde zich even af en keek haar toen recht in de ogen. ‘Ja.’

‘En om je de waarheid te zeggen weet ik niet waar ik banger voor ben.’

Ze keken elkaar aan. Er gingen ongeveer dezelfde gedachten door hun hoofd. Twee mensen tegen dat alles.

‘Ik moet nu gaan,’ zei LuAnn.

‘Waarheen?’

‘Ik ben er vrij zeker van dat Jackson me vrij nauwlettend in de gaten houdt. Hij zal weten dat we elkaar een aantal keren hebben ontmoet. Misschien weet hij ook dat ik Donovan heb ontmoet. Als ik niet meteen contact met hem opneem...’ Ze moest iets wegslikken. ‘Nou, dan loopt het slecht af.’

Riggs greep haar schouders stevig vast. ‘LuAnn, die kerel is een psychopaat, maar hij moet ook briljant zijn. Dat maakt hem des te gevaarlijker. Als je naar die kerel toe gaat en hij wordt ook maar een beetje achterdochtig...’

Ze wreef zacht met haar handen over zijn armen. ‘Nou, dan moet ik gewoon zorgen dat hij niet achterdochtig wordt.’

‘Hoe wou je dat aanpakken? Hij is het al. Ik zeg: we laten versterkingen komen, lokken die kerel in de val en grijpen hem.’

‘En ik? Hoe moet het dan met mij?’

Riggs keek haar aan. ‘Jij kunt vast wel een deal maken met de autoriteiten,’ zei hij met weinig overtuiging.

‘En de mensen in Georgia? Je hebt Donovan gehoord: ze willen me lynchen.’

‘De fbi zou met die mensen kunnen praten. Ze...’ Riggs zweeg, want hij besefte dat hij niets met zekerheid kon zeggen.

‘Nou, laten we zeggen dat ik het op een akkoordje gooi. Ik geef het geld terug. Het zal je verbazen, maar dat geld interesseert me helemaal niet zo erg. En als ik geluk heb, tref ik een begripvolle rechter, of rechters, en zijn ze clement. Wat zou ik in totaal dan krijgen? Twintig jaar?’

‘Misschien niet zoveel.’

‘Hoeveel dan?’

‘Dat kan ik je niet vertellen. Ik weet het niet.’

‘Ik zou als verdachte erg sympathiek overkomen, denk je niet? Ik zie de krantenkoppen al voor me: drugsdealer, moordenares, lotto-oplichtster en voortvluchtige LuAnn Tyler leeft als een vorstin, terwijl mensen hun bijstandsgeld aan de lotto uitgeven. Misschien krijg ik een lintje, in plaats van levenslang. Wat denk je?’

Riggs gaf geen antwoord. Hij kon haar ook niet aankijken.

‘En laten we eens veronderstellen dat we Jackson in de val lokken. Als het nu eens mis gaat en hij ontkomt? Of als we hem te pakken krijgen, denk je dan niet dat hij met al zijn geld, al zijn macht kan zorgen dat hij eronderuit komt? Of misschien betaalt hij gewoon iemand om wraak voor hem te nemen. Wat denk je dat mijn leven dan nog waard is? En het leven van mijn dochter?’

Nu gaf Riggs wel antwoord. ‘Niets. Goed, ik begrijp wat je bedoelt. Maar luister, waarom breng je niet gewoon door de telefoon verslag aan hem uit? Je hoeft niet persoonlijk naar hem toe.’

LuAnn dacht daar een ogenblik over na. ‘Ik zal het proberen,’ was het enige wat ze kon beloven.

LuAnn richtte zich in haar volle lengte op en keek op hem neer. Ze leek weer twintig, sterk, slank, zelfverzekerd. ‘Al heb ik honderden miljoenen en heb ik over de hele wereld gereisd, ik ben de fbi niet. Ik ben nog steeds een dom meisje uit Georgia, maar je zou ervan staan te kijken wat ik kan bereiken als ik mijn zinnen op iets heb gezet.’ Lisa’s gezicht dook in haar gedachten op. ‘En ik heb veel te verliezen. Te veel.’ Het was of ze dwars door hem heen keek en iets zag dat veel, veel verderop lag. Toen ze weer sprak, klonk haar zuidelijke achtergrond diep in haar stem door: ‘En dus ga ik niet verliezen.’