•5•

De gehavende hordeur kraakte open en LuAnn kwam zachtjes met Lisa in haar armen naar binnen. Het was donker en koel en stil in de caravan. Misschien sliep Duane nog. Maar toen ze zich een weg door de kleine ruimte zocht, hield ze haar ogen en oren wijd open, bedacht op elk geluid, elke beweging. Ze was niet bang voor Duane, tenzij hij haar onverhoeds overviel. In een eerlijk gevecht kon ze zich heel goed weren. Ze had hem meer dan eens in elkaar geschopt als hij erg dronken was. Hij probeerde meestal geen al te buitensporige dingen als hij nuchter was, wat hij nu zou zijn, nou ja, zo nuchter als hij in de regel kon worden. Het was vreemd om zo’n relatie met iemand te hebben, maar ze kon zo tien andere vrouwen opnoemen die er ongeveer net zo aan toe waren. Zo’n relatie was meer op pure economie, op beperkte mogelijkheden en in feite ook op inertie gebaseerd dan op iets wat bij tedere emoties in de buurt kwam. Ze had andere aanbiedingen gehad, maar ergens anders was het gras bijna nooit groener, dat besefte ze heel goed. Ze bewoog zich wat vlugger toen ze gesnurk uit de slaapkamer hoorde komen en stak haar hoofd in het kamertje. Ze hield haar adem even in toen ze de twee gestalten onder de lakens zag liggen. Duanes hoofd was aan de rechterkant te zien. De andere persoon lag helemaal onder het laken, maar uit de twee bobbels op borsthoogte leidde ze af dat het niet een van Duanes drinkmaatjes was die zijn roes lag uit te slapen.

LuAnn stapte zachtjes door het halletje en zette de reiswieg met de zorgelijk kijkende Lisa in de badkamer, waarna ze de deur dichtdeed. LuAnn wilde niet dat haar kleine meisje zou schrikken van wat nu ging gebeuren. Toen ze de deur van de slaapkamer weer opendeed, snurkte Duane nog uit volle borst, maar het lichaam naast hem had bewogen en LuAnn zag nu duidelijk donkerrood haar. In een ommezien had LuAnn die dichte bos haar vastgegrepen, en vervolgens trok ze er met al haar kracht aan. De onfortuinlijke eigenares van die lange lokken werd uit het bed gesleurd en smakte spiernaakt tegen de wand.

‘Shit!’ krijste de vrouw toen ze op haar achterste terechtkwam en meteen door een grimmig kijkende LuAnn over de ruwe, rafelige vloerbedekking werd gesleurd. ‘Verdomme, LuAnn, laat me los.’

LuAnn keek haar een fractie van een seconde aan. ‘Shirley, als jij hier nog één keer de slet uithangt, breek ik je nek. Ik zweer het je.’

‘Duane! Godsamme, help me! Ze is gek geworden!’ jammerde Shirley. Ze graaide naar haar haar om zich uit LuAnns greep los te maken, maar LuAnn liet niet los. Shirley was klein en ongeveer tien kilo te zwaar. Haar dikke benen en volle, wiebelende borsten sloegen heen en weer tegen elkaar aan. De twee vrouwen bewogen zich naar de deur van de slaapkamer.

Duane werd een beetje wakker toen LuAnn langs hem ging. ‘Wat gebeurt hier?’ vroeg hij slaperig.

‘Bek dicht,’ snauwde LuAnn terug.

Toen hij helder genoeg was om de situatie in ogenschouw te nemen, stak Duane zijn hand naar het nachtkastje uit en nam een pakje Marlboro uit de la. Hij grijnsde naar Shirley en stak een sigaret op.

‘Ga je al naar huis, Shirl?’ Hij streek zijn sliertige haren van zijn gezicht weg en nam een weldadig trekje van zijn sigaret.

Shirley, die net met haar gezicht naar hem toe zat, keek hem woedend aan. Haar dikke wangen waren donker bourgognerood. ‘Jij bent een stuk stront.’

Duane wierp haar een denkbeeldige kus toe. ‘Ik hou ook van jou, Shirl. Dank je voor het bezoek. Mijn ochtend is weer goed.’ Hij schudde van het lachen en sloeg op zijn dij terwijl hij zich op het kussen oprichtte. Toen verdwenen LuAnn en Shirley door de deuropening.

Nadat ze Shirley naast een doorgeroest Ford-motorblok in de voortuin had gedeponeerd, liep LuAnn naar de caravan terug.

Shirley stond op en krijste: ‘Je hebt de helft van mijn haar eruit getrokken, kreng.’ LuAnn liep door zonder achterom te kijken. ‘Ik wil mijn kleren. Geef me verdomme mijn kleren, LuAnn.’

LuAnn draaide zich om. ‘Je had ze niet nodig toen je hier was, dus ik zie geen reden waarom je ze nu wel nodig hebt.’

‘Zo kan ik niet naar huis.’

‘Ga dan niet naar huis.’ LuAnn ging het trapje van gasbetonblokken naar de caravan op en smeet de deur achter zich dicht.

Duane kwam haar in het halletje tegemoet, gekleed in zijn boxershorts, een niet brandende Marlboro in zijn mondhoek. ‘Dat doet een man goed, twee straatkatten die om hem vechten. Dat maakt mijn bloed warm, LuAnn. Wou jij ook nog aan de beurt komen? Kom, schatje, geef me een kus.’ Hij grijnsde naar haar en probeerde zijn arm om haar lange hals te slaan. Meteen daarop gaf hij een schreeuw van pijn, want haar rechtervuist beukte tegen zijn mond, sloeg een paar van zijn tanden los. Hoe pijnlijk die stomp ook was, op de pijnschaal kwam hij bij lange na niet zo hoog als de knie die nu met grote kracht tussen zijn benen werd opgestoten. Duane klapte dubbel en liet zich op de vloer vallen.

LuAnn keek op hem neer. ‘Als je dat nog één keer flikt, Duane Harvey, dan zweer ik je, dan scheur ik hem eraf en spoel hem door de plee.’

‘Gek wijf,’ zei hij, half sputterend, half jengelend, grijpend naar zijn kruis. Het bloed sijpelde tussen zijn lippen door.

Ze stak haar hand omlaag en nam zijn wang in een ijzeren greep. ‘Nee, jíj bent gek, als je ook maar een seconde denkt dat ik zoiets pik.’

‘We zijn niet getrouwd.’

‘Dat klopt, maar we leven samen. We hebben samen een kind. En deze caravan is net zo goed van mij als van jou.’

‘Shirl betekent niks voor me. Wat kan het jou schelen?’ Hij keek naar haar op en ze zag kleine tranen blinken in zijn ooghoeken. Zijn edele delen hield hij nog steeds omklemd.

‘Want nou waggelt dat kleine stuk spek naar de iga en de schoonheidssalon en die verrekte Squat and Gobble, en dan vertelt ze het aan iedereen die het wil horen, en dan vinden ze mij allemaal het rottigste stuk vuil van de wereld.’

‘Had je me vanmorgen maar niet alleen moeten laten.’ Hij krabbelde overeind. ‘Het is allemaal je eigen schuld. Ze kwam langs om jou naar iets te vragen. Wat moest ik doen?’

‘Ik weet het niet, Duane, misschien haar een kop koffie aanbieden in plaats van je pik?’

‘Ik voel me niet zo goed, schat. Echt niet.’ Hij ging tegen de wand zitten.

Ze duwde hem ruw opzij om bij Lisa te gaan kijken. ‘Dat is het beste nieuws dat ik vandaag heb gehoord.’

Een minuut later liep ze hem weer voorbij en ging de slaapkamer in, waar ze de lakens van het bed rukte.

Duane zat nors vanuit de deuropening toe te kijken. ‘Toe maar, gooi ze maar weg. Mij kan het niet schelen. Jij hebt ze gekocht.’

Ze keek hem niet aan toen ze antwoord gaf. ‘Ik breng ze naar Wanda, dan kan die ze wassen. Als jij met sletten het bed in duikt, kost mij dat niks.’

Toen ze het matras optilde, zag ze iets groens. Ze duwde het matras van het bed af en keek Duane aan. ‘Wat is dat?’ vroeg ze.

Duane keek haar koel aan. Hij slenterde de kamer in, pakte de stapeltjes geld op en stopte ze in een papieren zak die op het nachtkastje had gelegen. Hij bleef haar aankijken toen hij de zak dichtdeed. ‘Laten we zeggen dat ik de lotto heb gewonnen,’ zei hij arrogant.

Ze verstijfde toen ze dat hoorde. Het was of ze een klap in haar gezicht had gekregen. Een ogenblik had ze het gevoel dat ze flauw zou vallen. Had Duane achter dat alles gezeten? Speelden hij en Jackson onder een hoedje? Ze zou zich geen onwaarschijnlijker combinatie kunnen voorstellen. Dat kon niet waar zijn. Ze herstelde zich vlug en sloeg haar armen over elkaar. ‘Lul niet. Hoe kom je eraan, Duane?’

‘Laten we zeggen dat het een goede reden voor jou is om aardig voor me te zijn en je mond te houden.’

Ze duwde hem woedend de kamer uit en deed de deur op slot. Toen verkleedde ze zich. Ze trok een spijkerbroek, sportschoenen en een sweatshirt aan en gooide vlug een weekendtas vol. Toen ze de deur van het slot haalde en opengooide, had Duane zich niet bewogen; hij hield de papieren zak nog stevig vast. Ze liep hem vlug voorbij, opende de deur van de badkamer en pakte met één arm de wriemelende Lisa op. Met de vuile lakens en de weekendtas in haar andere hand liep ze naar de voordeur.

‘Waar ga je heen, LuAnn?’

‘Dat gaat je geen moer aan.’

‘Hoe lang blijf je hier nog kwaad over? Ik ben toch ook niet kwaad op jou geworden toen je me in mijn ballen schopte? Dat was ik al bijna vergeten.’

Ze draaide zich met een ruk om. ‘Duane, jij moet wel de grootste stomkop van de wereld zijn.’

‘O ja? Nou, wie denk jij dan dat je bent? Een prinses? Jezus, als ik er niet was, zouden jij en Lisa niet eens een dak boven jullie hoofd hebben. Als ik jullie niet had opgenomen, zouden jullie niks hebben.’ Hij stak weer een sigaret op maar bleef behoedzaam buiten bereik van haar vuist. Hij drukte de lucifer met zijn hak in de versleten vloerbedekking. ‘Dus in plaats van zo krengerig te doen, zou je weleens wat aardiger voor me kunnen zijn.’ Hij hield de papieren zak vol geld omhoog. ‘Waar dit vandaan komt, is nog veel meer, kleine meid. Ik blijf niet lang meer in dit gat. Denk daar maar eens over na. Denk daar maar eens goed over na. Ik pik niks meer van jou of van iemand anders. Hoor je me?’

Ze maakte de voordeur open. ‘Duane, ik ga meteen beginnen aardig voor je te zijn. Weet je hoe? Ik ga weg voordat ik je vermoord!’ Lisa begon te huilen toen ze de woedende stem hoorde, alsof die woede op haar gericht was. LuAnn kuste het kleine meisje en maakte geluidjes in haar oor om haar te kalmeren.

Toen LuAnn door de modder van de caravan vandaan liep, keek Duane met bewondering naar haar achterste in de strakke spijkerbroek. Hij keek nog even of hij Shirley ergens zag, maar die was er blijkbaar vandoor gegaan, naakt als ze was.

‘Ik hou van je, schat,’ riep hij LuAnn grijnzend na.

‘Loop naar de hel, Duane.’