Woensdag 5 juli

De volgende dag en de dag daarop deed het inderdaad verdomd veel pijn. Ze liet Martha alles overnemen. Het was een heerlijk gevoel, dat nietsdoen. Jane kwam langs en bleef uren zitten. Zij en Martha mochten elkaar meteen. Rose was daar blij om.

De volgende middag zaten ze aan het voeteneinde van haar bed, dronken wijn en kwamen niet meer bij van het lachen om Bens woede over zijn investering, en alle vervelende gevoelens bleven weg. Rose lach- te en huilde tegelijk toen ze het verhaal vertelde. Ta na gloinne sa bhosca. Toen ze er met Jane en Martha om kon lachen, was het niet meer zo wreed, zo vol haat.

Tussen de slokken wijn en pijnstillers door sliep Rose de hele dag. Met was nog steeds wat onwerkelijk.

Damien werd wat rustiger naarmate hij haar zag opknappen. Als ze overdag wakker was, was ze zich ervan bewust dat ze haar best moest doen om hem te laten zien: kijk, alles gaat goed, ik overleef het wel. Ik ben geen slachtoffer. Ik ben Rose. Ik overleef het wel. Al jarenlang.

Hij had zijn vader willen ombrengen.

Rose was erg duidelijk geweest toen ze hem vertelde wat er was gebeurd, keer op keer. Ze wachtte tot het tot hem doordrong. Ze wachtte tot hij inzag dat er van hem niets werd verwacht.

Tijdens het eten die avond werkten zij en Martha hard. Afbeeldingen van het huisje werden te voorschijn gehaald, plannen werden gemaakt.

Rose was niemand ooit zó dankbaar geweest.

Het was een goed voorteken, vond ze. Het ging allemaal de goede kant op.