Woensdag 12 april

Na Bens onthulling dacht Caroline dat ze niet goed werd. Pas toen hij begon te praten, kwam ze tot het besef dat de rest van haar leven met hem slijten wel het laatste was dat ze wilde. Ze was geschrokken van de hevigheid van haar gevoelens. Als verdwaasd rende ze weg uit het restaurant. Ze hield een taxi aan en gaf de chauffeur de naam van een hotel dat ze eerder had gezien, voornamelijk door de opvallende sombrero die deel uitmaakte van de verborgen ingang.

'Hotel Don Pancho, por favor .'

Verder dan dat ging haar kennis van het Spaans niet. Nog geen vijf minuten later was ze bij de receptie.

Ze gaven haar een kamer op de derde verdieping met uitzicht over de lichten van de stad. Ze liet de kamer donker en trok de rolluiken omhoog. Caroline liet zich in de rieten stoel aan het voeteneind van haar bed vallen en ademde het aroma in van de nachtelijke Spaanse atmosfeer. Een troostende mengeling van sterke sigarettenrook, knoflook en eau de cologne.

Als Ben Rose echt had verteld dat hij wegging, dan moest Barry het weten.

Hij was niet gek. Hij zou het haar nooit vergeven. Voor het eerst in bijna drie jaar besefte Caroline hoeveel dat haar kon schelen.

Op een bepaalde manier had ze van Ben gehouden. Maar meer nog dan die liefde had ze zichzelf toegestaan zich te laten meeslepen door de kracht van zijn passie voor haar en haar eigen verlangen om begeerd te worden. Ze had zijn behoefte aan haar beantwoord en daarmee meteen haar eigen behoefte bevredigd.

Maar ze hield niet van hem zoals ze van Barry hield. Barry en zij deelden hun leven samen, en al was het niet altijd rozengeur en maneschijn, het was wel de werkelijkheid.

Ze dacht aan Aoife en Eoin. Met hun achttien en vijftien jaar leken /i haar niet meer zo nodig te hebben. Vanavond besefte ze hoezeer zij hen nodig had. Al die leugens, listen en uitvluchten... Het enorme schuldgevoel deed pijn, gaf een beklemmend gevoel op haar borst.

Ze wilde naar huis. Toen het idee eenmaal was gevormd, begon de verdoving langzaam uit te werken. Ze begon te huilen. Ze moest naar huis.

Ze hoopte alleen dat het nog niet te laat was.