30 maart 1993

Ben wordt nu echt ongeduldig. 'In hemelsnaam, Barry, oefen wat druk uit. Je lijkt wel een kindermeisje.'

Caroline kijkt toe hoe de twee mannen met elkaar in de clinch gaan. Ze hoopt dat Ben beseft dat Barry bijzonder koppig kan zijn als hij denkt dat wat hij doet goed is.

Hij heeft een hoogrode kleur en zijn mond is veranderd in een smalle streep. Onderhandelen heeft geen zin meer. Barry's besluit staat vast en niemand brengt hem daar nog van af. 'De man heeft zich teruggetrokken om zeer gegronde redenen, Ben. Ik ben niet in de positie hem de wet voor te schrijven en zou dat ook niet willen.'

Ben trekt zijn stropdas recht. 'Luister Barry, een kans als deze krijg je maar één keer. Vierhonderdduizend voor ons vieren voor dat onroerend goed stelt geen bal voor. Zelfs zoals het er nu uitziet, niet opgeknapt en zonder huuropbrengsten, is het een half miljoen waard. "We kunnen het een jaar aankijken, niets doen en dan nog maken we er een fortuin mee. Met dat soort onroerend goed is geld te verdienen - dit kunnen we niet laten gaan.'

Barry schudt zijn hoofd. 'Dat weet ik allemaal. Maar ik ken Mike ook. Hij vindt dat er al te veel bekendheid aan is gegeven, en hij is niet van plan zich in een project te storten waarvan hij de gevolgen niet kan overzien. Ik heb hem een aandeel van bijna 25 procent geboden als hij doorzet. Ik dacht dat de rest van ons dan wel 28 1/3 procent de man kon opbrengen. Ik heb hem gezegd dat hij met 15 procent kon beginnen, met de mogelijkheid zich na een paar jaar, als het beter uitkwam, voor nog 10 procent in te kon kopen. Maar van hem hoeft het niet meer. We hebben het er al uitgebreid over gehad, Ben, maar het gaat gewoon niet door. Mijn limiet is echt 25 tot 28 procent; op dit moment voel ik er beslist niets voor om er met drie man in te duiken; ik heb al te veel verplichtingen. Laat het schieten, Ben. Er komen nog andere kansen.'

'Kunnen we geen andere partner vinden?'

Barry schudt weer zijn hoofd. 'Dat hebben we al bekeken. Niet nu - voor maar al te veel mensen is het nu gewoon de verkeerde tijd. Er is niemand anders die ik vertrouw, die wil wachten tot dit gebouw eindelijk iets begint op te leveren. Het zou best eens tien jaar kunnen duren voor we ons geld er helemaal uit hebben.'

'En Peter?'

'Nee, hij is een zakenman die snel resultaat wil zien. Dit is niets voor hem. Hier is geduld voor nodig. Wij moeten mensen hebben met een langetermijnvisie, mensen van wie we op aan kunnen.'

'Zoals Mike dus?' vraagt Ben verbitterd.

Barry kijkt hem doordringend aan. 'Inderdaad, zoals Mike. Hij trok zich terug nog voor een van ons zich had vastgelegd, en dat op verantwoorde commerciële gronden. Beter zó dan binnen een half jaar het schip verlaten zodat wij worden gedwongen om ver beneden de prijs te gaan verkopen.'

Barry steekt zijn hand op als Ben weer iets wil zeggen. 'Het is voorbij, Ben. Ze hielden de prijs vast tot twee uur vandaag. Ze hebben ons achtenveertig uur gegeven, die zijn nu voorbij. Misschien gaat het zelfs wel weg voor minder dan vierhonderdduizend de man. Maar het punt is, dat dit niet uitmaakt. Voor ons is het te laat. Dit gaat aan ons voorbij. Maar er komen er wel meer.'

Barry legt zijn papieren in zijn koffertje.

Caroline kijkt naar Bens gezicht. Hij is verslagen. En hij is kwaad. Ze ziet dat Ben bereid is alles te riskeren. Barry is dat niet. En dat is slechts één van de verschillen tussen hen beiden.

'Ik ga nu naar de bank om te zeggen dat de koop niet doorgaat en waarom. Dan hebben wij dat keurig afgehandeld en zien ze ons de volgende keer graag terug. Er komt nog een volgende keer, Ben. De ze keer h ebben we gewoon verloren.'

H ij draait zich om naar Caroline. 'Daarna kom ik naar huis.'

Ben staat uit het raam te kijken, de handen diep in zijn zakken.

Ik ga hier nog even door. Er is nog heel wat papierwerk op te ruimen. Ik ben op de normale tijd thuis.' Caroline probeert haar stem zo neutraal mogelijk te laten klinken.

Barry kijkt haar aan. 'Kan dat niet tot morgen wachten?'

Caroline schudt haar hoofd. 'Kijk eens naar de agenda. Dit Merrion Square- fiasco heeft zowat de hele week in beslag genomen. Er moet ook nog brood op de plank komen.'

Caroline is zich bewust van de indruk die haar woorden maken. 'Fiasco' maakt duidelijk dat ze aan de andere kant staat. Barry's deal, Barry's mislukking.

Ben staat nu duidelijk rechter. Caroline vraagt zich even af of ze weet waar ze mee bezig is.

Barry vertrekt. Geen van beide mannen groet de andere.

Als de deur dicht is, draait Ben zich om van het raam. Alle tekenen van boosheid zijn verdwenen. Hij kijkt verheugd. 'Zo, dat is dat. Ik ga lunchen. En een drankje gaat er nu ook wel in.'

En dan, alsof hij er nu pas opkomt: 'Heb je zin om mee te gaan, Caroline?'

Het is de juiste toon, vriendelijk, nonchalant. Maar de spanning is niet met Barry mee verdwenen. Het is in iets overgegaan, tussen hen.

Caroline weet dat ze een beslissing moet nemen. Ze rangschikt de papieren op haar bureau.

Ze lacht naar Ben. 'Even mijn jas pakken.'

Rose pakt meteen haar stofzuiger. O'Farrell & Sons hebben gedaan als altijd. Ze is blij dat het weer voor een jaar voorbij is.

Ze maakt schoon en stoft, zet de boeken en de prulletjes weer op hun plaats en gooit alles wat ze niet meer kan gebruiken in een zwarte, plastic zak. Ze stopt alleen om met de kinderen te lunchen en om hen aan hun huiswerk te zetten. Brian in zijn kamer, Lisa aan de keukentafel. Op die manier gaat het 't beste.

Tegen vijf uur is er in de kamer geen vuiltje meer te bekennen. Rose stopt de gordijnen in een zak en zet deze in de auto, zodat ze die morgen naar de stomerij kan brengen.

Ze haalt de trapleer van de vliering en pakt de schone, heldere zomer- gordijnen die boven in haar kledingkast liggen.

Tegen de tijd dat ze zijn opgehangen, doen haar schouders pijn. Maar ze is tevreden, heel tevreden over wat ze die dag heeft gedaan.

Ze laat het bad vollopen met warm water en gooit er wat badzout in. Ze zet de ovenwekker aan en tekent twee schoolagenda's. Het huiswerk controleert ze iets nonchalanter dan normaal.

Ze gooit haar vuile kleren in de wasmand in de badkamer. Uit de kleerkast pakt ze een zwarte rok en haar roze zijden blouse. Misschien kan ze Ben overhalen om vanavond iets te gaan drinken. Ze zijn al jaren 's avonds nergens meer samen heen geweest. Als hij thuiskomt, zal ze klaar zijn.

Rose laat zich in het dampende water zakken. Haar gezicht en hoofdhuid worden warm als ze met hoofd en al ondergaat.

Ze ligt op haar gemak. De pijn doet haar niets meer nu haar lichaam zich ontspant.

De pub heeft een dromerige sfeer gekregen. Carolines waarnemingsvermogen heeft zich verscherpt als zij en Ben met elkaar praten. Al het andere is vervaagd naar de achtergrond. Ze heeft haar eten amper aangeraakt, hij ook niet.

Ben herkent zichzelf nauwelijks. Een man van middelbare leeftijd, geen adonis, al jaren ontevreden en rusteloos, is ineens veranderd in een dynamische idealist die voor geen kleintje vervaard is. Niet langer meer de zakenman die door geluk te hebben en hard te werken een goede boterham verdient en zwoegt in een achterafkamertje, maar een ondernemer, klaar voor het grote werk, grenzen zijn er niet.

Hij vertelt Caroline over plannen waarvan hij niet eens wist dat hij ze had. Hij doet zich beter voor dan hij is, zodat ze een goede indruk van hem krijgt. Hij is vol vertrouwen, ziet mogelijkheden die hij in jaren niet gezien had.

Caroline kan het zelfs door de vingers zien dat Ben rookt. Ze besluit dat een mengeling van tabak en aftershave wel lekker is. Ze wil dat hij haar kust. Ze zitten al zó dicht bij elkaar dat een kleine beweging van haar kant een teken kan zijn, terwijl het hem doet geloven dat het zijn idee is.

Ze strijkt haar rok glad en raakt daarbij met haar hand even zijn dij aan.

Hij pakt daarop haar hand en brengt deze naar zijn lippen. Bij een andere gelegenheid en een ander stel zou Caroline gelachen hebben om de meligheid ervan. Nu heeft het iets heel romantisch. Zijn hand is verbazingwekkend droog en warm. Zijn greep is stevig, zijn polsen sterk en harig. Hij is steviger en sterker dan zijn corpulente middel haar had doen geloven.

Ze begint zich af te vragen hoe hij eruit zou zien als hij naakt is. Barry's lichaam is mager en pezig, voelt vaak klam aan. Ben, vermoedt ze, zou anders zijn.

Als hij haar kust, voelt ze een erotische schok die slechts voor tien procent aan de gin te danken is.

Hij kust haar opnieuw, liefkoost haar gezicht, haar handen, haar hals, overal waar hij een stukje huid kan vinden.