Dinsdag 4 april, 14.30 uur

Op de speelplaats krioelde het van de kinderen. Lisa rende onmiddellijk naar haar toe, haar armen omhoog om omhelsd te worden. Rose boog zich naar toe, drukte haar tegen zich aan en knuffelde haar voor het eerst sinds Ben weg was. Ze had haar dochter gemist. Brian, die bijna klaar was met de zesde klas, was een stuk afstandelijker. Hij kwam op z'n gemak aanslenteren en sloeg daarbij minstens drie andere kinderen op het plein, die voor Rose een bekend gezicht hadden, vriendschappelijk tegen de hand. Ze stonden wat apart van de andere groepjes om zo hun komende statusverandering te benadrukken. Maar ze zag dat hij blij was haar te zien. 'Zo, nu kunnen we gaan.' Rose opende de portieren voor hen. Normaal liep ze naar hen toe, maar vandaag was ze laat en wilde niet opgehouden worden. Vooral nu was routine belangrijk. 'Hebben jullie het gisteravond leuk gehad bij Jane?'

Brian kwam meteen met een uitleg over een van Dereks laatste computerspelletjes waaraan ze geen touw kon vastknopen, en Lisa probeerde ertussen te komen met een verhaal over de nieuwe slaapkamer van Alison en Kate. Rose luisterde wel, maar het drong niet tot haar door. Ze was blij dat ze nergens van af wisten, niets in de gaten hadden.

'Wat eten we vanavond?' Jezus, weer dat eten. Ze had er zelfs niet aan gedacht om boodschappen te doen. In gedachten ging ze de inhoud van de diepvries na. Damien had gisteren lasagne gegeten; dat betekende dat er voor ieder van hen nog een portie in moest zitten, en ze kon aardappelen bakken. Voor Damien was er nog een restantje kerrie waar ze een heleboel rijst bij kon doen en voor zichzelf zou ze straks wel een roerei of iets dergelijks klaarmaken. Als de kinderen morgenochtend naar school waren, zou ze eerst boodschappen gaan doen. Er waren geen cornflakes meer, geen vlees, niets meer om als lunch mee naar school te nemen. Het huishouden moest gewoon doorgaan.

Terwijl Rose zich weer in de werkkamer opsloot, zaten de kinderen met het bord op hun schoot naar een kinderprogramma op tv te kijken. Rose haalde de papieren uit haar handtas en streek ze glad. Op de depositorekening stond duizend pond, op de lopende rekening achthonderd en op de rekening van de zaak stond een negatief saldo van tweehonderdzeventigduizend pond. Rose keek opnieuw. Haar hart sloeg over. Ben had nooit verteld dat ze zo rood stonden. Ze had begrepen dat het heel goed ging met de zaak. "Wellicht betekende dit wel dat het verschrikkelijk goed ging. Hoe kon zij dat weten? Wist ze maar wat meer van de zaak af.

Ben had altijd geloofd in een strikte scheiding van verantwoordelijkheden. Zij had de boodschappen aangenomen, voor de lunch gezorgd als er collega's langskwamen, mensen van het vliegveld gehaald, op de trein gezet, naar huis gebracht als ze te veel wijn hadden gedronken - eigenlijk alle onbelangrijke dingen, zaken waar Ben zich dan geen zorgen over hoefde te maken. Met dat en haar drie kinderen had ze zich al deze jaren beziggehouden. Nu wilde ze dat ze minder had gedaan en meer betrokken was geweest.

Ze maakte wat globale berekeningen. Tot twee jaar geleden hield ze thuis een boekhouding bij totdat Ben plotseling zei dat ze ermee moest ophouden. Ze hadden immers niet voor niets een boekhouder. Dus ze stopte ermee en haalde huishoudgeld van de bank als ze het nodig had. Ze had geen gat in haar hand en deed altijd gericht boodschappen. Ze was dankbaar dat ze het financieel goed hadden en wilde haar steentje bijdragen om ervoor te zorgen dat het zo bleef. Stiekem was ze er trots op dat ze zo goed met geld kon omgaan, al hoefde ze het met Ben nooit te hebben over koopjes of over een prijs-kwaliteitsverhouding. Hij was op een beleefde manier niet geïnteresseerd en Rose had het dan ook op zich genomen de kinderen de waarde van geld bij te brengen. Ze had met hen vaste afspraken als het ging over sparen en besteden en hield zich daaraan. Vooral Damien had het daar nogal eens moeilijk mee.

Hij kon geld uitgeven op een manier die haar verbaasde. Vijftig Pond voor een spijkerbroek (ze kon er niets aan doen dat ze het in hoofdletters zag. Het was evenveel als ze vóór haar trouwen in een week verdiende, inclusief overwerk). Toen sportschoenen — het kon niet op. Uiteindelijk had ze met Damien afgesproken dat zij dertig pond zou betalen voor zaken die hij echt nodig had en dat hij de rest zou bijleggen van zijn spaargeld. Wat die rest was, wilde ze absoluut niet weten.

De hypotheek moest op de twaalfde worden betaald. Daarna volgden de rekeningen voor elektriciteit, gas, telefoon, benzine en bijkomende uitgaven. Ze maakte voor alles een ruwe schatting en noteerde dat. Als ze goed uitkeek, kon ze drie weken toekomen van het geld dat op de lopende rekening stond. Ze besloot de depositorekening op te heffen en een andere te openen op haar eigen naam. Het was een en/of rekening en ze had dit nodig om iets achter de hand te hebben. Als zij en Ben het samen bijlegden, dan zou het anders zijn. Nu, na twintig jaar, had ze behoefte aan iets dat van haarzelf was. Hij had tenminste genoeg achtergelaten om van rond te kunnen komen. Zo'n klootzak was hij dus ook weer niet. Misschien had hij echt tijd nodig om wat zaken op een rijtje te zetten.

Toen ineens herinnerde Rose het zich weer. Zestienhonderd pond. Dat waren dus twéé tickets. Had Jane dat gisteren niet gezegd? Zo niet, dan had ze het toch gehoord. Maar nu drong het pas tot haar door en het sloeg in als een bom. Een andere vrouw. Wie was ze? Rose pakte de overzichten die ze gisteren had weggelegd. Ze zocht naar tijdstippen en plaatsen die haar onbekend voorkwamen. Ze pakte een gele markeerstift, legde van een jaar de Visa-overzichten op datum en begon systematisch alle gegevens te markeren waarvan het bedrog overduidelijk was. Ze kwam tot zo'n vijftig transacties die ze zich niet kon herinneren. Ze betroffen alle hotels, restaurants en duurdere bars. Ze maakte een ruwe schatting van het totaal. Drieduizendtweehonderdvijftig pond in een jaar tijd. Voor een maîtresse. Van haar huishoudgeld. Ze pakte de stapel overzichten van American Express. Hier kwam ze meer dan genoeg informatie tegen. Iedere uitgave stond hier apart vermeld. Nauwkeurig bekeek ze de datums, de namen.

Vermoedelijk hadden deze betrekking op klanten, concurrenten en dergelijke. Ze opende Bens agenda waarin ze zelf de datums van zijn zakenreizen, de contactpersonen en aankomsttijden op het vliegveld had opgeschreven. Ze begon aan het monnikenwerk om de datums en afschriften te vergelijken. Even stopte ze, om voor het eten van de kinderen te zorgen en stuurde hen vroeg naar bed. Zo'n plezier als ze de avond ervoor hadden gehad, zo vervelend waren ze nu. Ze was zelfs niet boos op hen, alleen maar resoluut en onvermurwbaar. Ze wisten wanneer ze aan het kortste eind trokken.

Ze ging weer in het kantoor zitten tot half tien. John en Damien zaten rustig aan de keukentafel te werken. Ze vroeg zich af hoelang dat nog zou duren. Tegen die tijd wist ze genoeg. Ze waarschuwde Damien dat hij moest afsluiten en rond elf uur op bed moest liggen. Ze maakte een van Bens duurste leren koffertjes leeg en propte daarin alle papieren die ze had doorgenomen. Vervolgens pakte ze twee van zijn beste flessen witte wijn en zette koers richting Jane.

En zo was het avond geworden: de tweede dag was voorbij.