Donderdag 13 april 11.30 uur

Joe kwam precies om half twaalf. Hij was een oud-militair, en tijd was tijd bij hem. Rose vond dit een groot gemak. Het was iets waar ze van op aankon, iets vasts in een wereld waar de bakens steeds werden verzet. Hij nam haar aanbod van een kop koffie met een amandelbroodje overdreven beleefd aan, alsof hij een grote gunst verleende. Rose zag meteen waar zijn dochter, Annie, haar productiviteit vandaan haalde. Hij was heerlijk gezelschap, hoffelijk en ouderwets. Rose genoot van het contrast tussen zijn trots over het succes van zijn dochter en zijn gejammer dat hij leefde in een wereld waarin vrouwen hun eigen kost moesten verdienen.

Van haar omstandigheden wist hij niets af, daar was Rose zeker van.

'En dan die mannen die weglopen voor hun verantwoordelijkheden... wat mij betreft mag daar de zweep over. Dat zou ze leren.'

Rose wist dat het zo eenvoudig nu ook weer niet was, als het dat al ooit geweest was. Ze hield wijselijk haar mond. Ze kende inmiddels zijn stokpaardjes, van a tot z.

Toen hij weg was, al mopperend over een wereld die hij niet langer begreep, terwijl hij de grote bakkersplateaus achter in zijn nette bestelbus zette, miste Rose hem echt. Hij had de keuken gevuld met zijn overtuigingen, had een warme, troostende gloed van rechtvaardigheid gebracht te midden van deze chaos. En hij had Rose aan het denken gezet. Ze had aan haar eigen overtuigingen vastgehouden, onvoorwaardelijk en dat twintig jaar lang. Wat gaf haar dan het recht zo alwetend te glimlachen om Joe's verontwaardiging dat zijn wereld hem in de steek had gelaten?

Haar wereld had haar ook in de steek gelaten. Zij had de signalen evenmin opgemerkt. Signalen dat zij en Ben uit elkaar aan het groeien waren.

Mede door Bens afwezigheid en haar eigen waakzaamheid begon het nu allemaal tot haar door te dringen. De wetenschap dat ze fouten had gemaakt, verkeerd was geweest, bewust of onbewust had meegewerkt aan het einde van haar huwelijk, had haar in één klap sterk gemaakt. Ze kon het aanvaarden.

Maar er was één ding dat ze nooit zou accepteren. Dat was de manier waarop Ben haar had verlaten. Wat er ook was voorgevallen of juist niet.

Wat er ook was gezegd, of gezegd had moeten worden. Het was fout geweest om het zo te doen.

De wetenschap waar ze met haar woede heen moest, gaf haar een enorm sterk gevoel. Ze begon er nu achter te komen wat ze werkelijk tegen Ben wilde zeggen. Hele zinnen gaven een duidelijkheid die ze daarvoor niet had gekend.

In verband met Pasen waren de kinderen vandaag eerder uit school. Ze had slechts twee uur voor zichzelf. Dat vond ze helemaal niet erg. Ze vond het leuk dat ze vroeg thuis waren, dan konden ze plannen maken voor een echt leuk paasfeest.

Rose scheurde een pagina uit haar notitieblokje van de Bonne Bouche en schonk een laatste kopje uit de theepot.

Een voor een begon ze de dingen op te schrijven die ze tegen Ben wilde zeggen.

En ook al kwam hij niet meer terug, dan wilde ze die toch nog zeggen.