Zondag 4 juni, 12.20 uur

Het was al middag geweest toen Rose wakker werd. Haar hoofdpijn was vedwenen ze voelde zich een stuk beter Terw ijl ze haar ochtendjas aandeed liep ze meteen naar Brians kamer. Ze klopte o p zijn deur en wachtte tot hij haar binnenliet.

D e kamer was opgeruimd. De computer stond u it. Rose had het idee dat hij op haar had gewacht. Ze ging in de rieten stoel zitten die inmid dels een oude vriend begon te worden. Ze sloeg haar benen over elkaar

Zij wikkelde haar ochtendjas strak om zich heen. Ze had het opeens koud,

'Sorry dat ik gisteravond zo tekeer tegen je ben gegaan. Maar ik heb er geen spijt van.'

Br ian keek haar aan. Voor het eerst sinds lange tijd was er geen vijandelijkheid in zijn blik.

'D e laatste paar weken zijn moeilijk geweest. Maar ik kan niet toe staan dat je je thuis, op straat en op school misdraagt.'

Toen ze zijn schuldige blik zag, zweeg ze. 'G aat bet slecht op school?' Hi j knikte.

Dan lijkt het me het beste dat je me dat nu vertelt, zodat er niet nog meer verrassingen komen. Als je me de waarheid v ertelt, dan hoef ik ook niet zo st reng tegen je te zijn.'

Br ian stak zijn hand tussen de matras e n het hoofdeinde van zijn bed i n haalde er zijn agenda tussenuit. Zonde r een woord te zeggen gaf hij die aan zijn moeder.

Rose sloeg hem voorzichtig open, also f ze hem nog niet eerder had gez ien.

Ze keek Brian recht aan. 'Dit is erg, Brian. Dit is heel erg. Maar ik w il een afspraak met je maken.' Ze vond het niet erg dat hij nog niets had gezegd. Ze wist dat hij naar elk woord van haar luisterde.

I k sta niet toe dat je overal een puinhoop van maakt. Ik weet dat je graag wilt dat je vader thuiskomt. Ik weet dat je hem mist.'

Ze boog zich naar hem toe. 'Ik weet ook bijna zeker dat alles niet meer wordt zoals het was. Dat is moeilijk voor ons allemaal, maar we moeten eraan zien te wennen. Dit is de afspraak.'

Hij wachtte.

'Door de week geen computerspelletjes, en je besteedt meer tijd aan je huiswerk. Hoelang je in het weekend mag spelen, spreken we samen af. Dat zal afhangen van hoe je door de week je best doet, en dan heb ik het niet alleen over school. Ben je het tot zover met me eens?'

'Ja.'

'In ruil zal ik niet kwaad worden over die opmerkingen in je agenda. En we zetten een streep onder de ruzies van de afgelopen weken. Afgesproken?'

Hij knikte.

'Ik voel er niets voor om je slechte gedrag te bestraffen, ik wil dat het verandert.'

Hij wilde wat zeggen. Rose wachtte. Toen zei ze zacht: 'Dit is allemaal mijn schuld niet, Brian. Ik heb er niet voor gekozen. Ik moet er ook maar mee zien te leven.'

Hij kwam van zijn bed af en liep naar haar toe. 'Het spijt me, mam. Ik heb het echt niet zo bedoeld.'

Zijn handen waren wit en trilden. Ze stak haar armen naar hem uit. 'Ik weet het. Kom eens bij me. We komen er wel uit.'

Hij begon te huilen. Rose hield hem dichter tegen zich aan. Hij trok zich niet terug. Uiteindelijk zette ze hem op haar knie.

Rustig aan. Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen kwaad.