Maandag 10 april 13.15 uur

De hele rit naar het vliegveld maakte Jane haar aan het lachen. Verhalen over haar broer en zijn vrouw die niet bij hem past, over haar schoonmoeders verstrooidheid, over haar eigen parttimebaan in de plaatselijke lunchroom. Hun eigenaardigheden maakten datgene wat Rose nu ging doen beter voor haar te verteren. Janes gevoel voor humor werkte aanstekelijk. Roses eigen gevoel voor humor keerde terug.

'En?'

Ze stonden nu voor het luchthavengebouw.

'Wat wenst mevrouw? Naar huis of naar het terrein voor langparkeerders?'

'Naar het terrein voor langparkeerders, reken maar!'

'Laten we dan maar vlug gaan, voordat je van gedachten verandert!'

Het duurde ongeveer een kwartier voor ze Bens zilverkleurige BMW ontdekten.

'Sleutels, graag.' Jane hield haar hand op.

Gniffelend drukte Rose op de alarmknop en gaf de sleutels aan Jane. De sloten sprongen gedwee open.

'Weet je zeker dat hij nog zal weten waar hij zijn wagen heeft geparkeerd?'

'Pertinent. Hij vergeet nooit iets.'

'Oké, dan gaan we.'

Jane reed moeiteloos de auto uit het parkeervak. Ben had achteruit ingeparkeerd, keurig tussen de witte lijnen.

'Waar naartoe?'

'Zo ver mogelijk weg. Rij naar de andere kant van het parkeerterrein en kijk of er daar plaats is. Parkeer hem er dan vooruit in. Hij vindt het verschrikkelijk om achteruit uit een parkeervak te rijden.'

Het was zoiets onbenulligs. Rose kon zich Bens frustratie voorstellen en daarna misschien zijn paniek als hij dacht aan het onwaarschijnlijke: zijn grote trots was gestolen, misschien wel ergens om een lantaarnpaal gevouwen.

Wraak was zoet. Ze waren allebei door het dolle heen toen ze over de parkeerplaats reden, en ze gierden het uit toen Rose aan de andere kant van het enorme terrein een open plekje zag. Jane parkeerde voorzichtig de wagen tussen een snelle Mercedes en een patserige Jaguar.

Rose opende de kofferbak om te zien of ze geen sporen kon vinden van - ja, wat eigenlijk? Bens maîtresse? Zijn plannen? Er lag niets, behalve zijn roodzwarte zijden das. Een Valentino die ze hem een keer voor zijn verjaardag had gegeven. Dat niet meegerekend, was zijn auto onnatuurlijk schoon.

Hij had zelfs de tijd gehad om hem schoon te maken voor hij vertrok. Hoe meer Rose erover dacht, hoe duidelijker het haar werd dat hij alles op zijn gemak had gepland. Dit was geen opwelling geweest, geen hartstochtelijke daad. Alles was afgesproken.

En zij was de laatste die het te weten kwam.

Dat maakte het makkelijker te genieten van dit kleine gebaar. Het rechtvaardigde de nieuwe sloten. Het was een goede voorbereiding op de ontmoeting met David O'Brien morgen.

Dan kwam Pasen. En daarna was het de zeventiende. Ze was er klaar voor.

Jane zat te wachten. Het alarm piepte discreet. Rose stopte de sleutels in haar handtas en stak haar arm door die van Jane. Na Martha had ze dat bij niemand meer gedaan.

Opgewekt liep ze terug naar de auto.

'Ik zie de krantenkoppen al voor me: "Man aangehouden voor verdacht gedrag op luchthavenparkeerplaats".'

Jane lachte. 'Met Caroline en de koffers achter hem aan.'

'Kun je het je voorstellen? Dat hij de beveiligingsbeambte probeert te overtuigen dat zijn auto is gestolen?'

'En er dan achter komt dat die veilig geparkeerd staat op een heel andere plek!'

'Zie je zijn gezicht al?'

Rose wilde nog niet naar huis. Ze had behoefte aan Janes gevoel voor humor, haar solidariteit, haar vriendschap.

'Rij nu maar naar Malahide,' zei ze plotseling. Jane keek vlug opzij. Ze had de drang begrepen, maar wist alleen niet waar deze vandaan kwam.

Rose lachte breed naar haar. 'Ik trakteer je op de lunch. Nee... ' Ze stak haar hand op om iedere vorm van protest weg te wuiven. 'Ik sta erop.'Jane grinnikte. 'Ik was ook niet van plan om tegen te sputteren. Ik wil alleen maar weten waar we heen gaan, zodat ik weet waar ik de auto moet wegzetten. Ik verga van de honger!'

Voor de eerste keer in ruim een week had Rose trek. Er was geen druk. Ze had de hele middag. De kinderen waren onder dak, voor de Bonne Bouche was alles geregeld.

En Ben. Hij was mijlen hier vandaan en ging steeds verder weg.