Zaterdag 29 april 11.30 uur

Brian voelde zich onzeker. Hij was minder vijandig dan de vorige dag, maar nog steeds krampachtig en agressief.

Rose ging op de rieten stoel zitten, hij op het voeteneind van zijn bed. Op de een of andere manier kwam haar dit bekend voor.

'Brian, ik wil het eens over gisteren met je hebben.'

Hij zat met het dekbedovertrek te frommelen en balde constant zijn vuist.

'Ik wil dat je me aankijkt.'

Zijn moeders stem had een scherpe klank die Brian nog niet eerder had gehoord. Hij keek onmiddellijk naar haar op. Rose zag de angst in zijn ogen.

'Wat je gisteren hebt gedaan, was heel dom en heel gevaarlijk. Ik neem aan dat je dat wel weet.'

Het bleke gezichtje verstrakte. God, wat leek hij op zijn vader.

'Ik wil proberen te begrijpen waarom je dit gedaan hebt, Brian. Weet je dat zelf?'

Hij haalde zijn schouders op. 'Het was gewoon een weddenschap.'

Rose haalde diep adem. Rustig aan, dan breekt het lijntje niet. 'Als vrienden je uitdagen, ga je daar dan altijd op in?'

Weer haalde hij zijn schouders op. Stilte.

'Geef antwoord, Brian.'

Rose sprak met opzet hard. Hij zou niet opgroeien met de gedachte dat consequenties alleen voor andere mensen waren.

'Niet altijd.'

'En waarom nu dan wel?'

Beide vuistjes plukten nu aan het dekbed. 'Ze bleven me ermee pesten.'

Rose kon zich er een beeld van vormen. Een hele groep die om hem heen stond, en allen wilden ze 'Streetfighter' hebben. Het gepor, het geduw, de druk van de groep. Als je zo goed bent met spelletjes, hoe zit het dan hiermee? Ze kon bijna het gespot horen. Hij zou dan worden geaccepteerd, erbij horen, het was een soort vriendschap. Ze kon begrijpen waarom hij het had gedaan.

'Maar jij hebt het gedaan. Jij was er verantwoordelijk voor en jij bent gepakt.'

'Ik wilde het niet doen.' Zijn stem was nu niet meer dan een gefluister, tranen welden op.

Rose ging nu van de stoel naar het bed. Ze nam het ongelukkige gezichtje in haar handen. 'Ik weet dat je wilt dat je vader thuiskomt, maar op deze manier bereik je dat niet.'

Hij bood nu niet langer weerstand.

'We doen ons best om een oplossing te vinden, schat. Je vader en ik houden heel veel van jullie.'

Ze gaf een kus op zijn piekerige kruin.

Ineens trok hij zich weg. 'Praat papa dan nog tegen me?'

Rose kreeg een steek in haar hart. 'Natuurlijk. Hij is geschrokken en boos dat je niet eerlijk was. En dat ben ik ook. Maar we komen er wel uit.'

Ze liet hem los. 'En tot dat moment mag je niet de stad in, niet alleen en niet met een ander, tot ik het zeg.'

Brian reageerde niet.

'Je zult opnieuw mijn vertrouwen moeten winnen. Ik wil dat je nadenkt over wat je hebt gedaan. Ik wil er zeker van zijn dat je de ernst ervan inziet. Tot dan heb je huisarrest.'

Hij knikte. Rose zou zweren dat hij opgelucht was. Ze had geen idee hoe ze hem anders moest straffen, hoelang het huisarrest moest duren, hoe ze de boodschap anders duidelijk had moeten maken.

Ze zou erover na moeten denken - dit was allemaal nieuw voor haar. Ze ging terug naar de keuken om een kop sterke koffie te maken. Ze kon niet terug naar bed terwijl alles om haar heen fout ging.

Ze ruimde de vuile koppen en schotels op, vulde de vaatwasser, ging zitten en vroeg zich af hoe ze de rest van het weekend moest doorkomen.