Dinsdag 4 juli 19.30

De geur van gebakken uien was tot halverwege de oprit te ruiken. Toen

Toen Rose motor afzette, beefde ze nog steeds. Toen ze i n de spiegel keek, zag ze een lange streep bloed langs haar recht erwang lopen, dicht bij haar oog ze had geluk gehad.

Ze was uitgeput na haar woede-uitbarsting. De hele linkerkant van haar hoofd bonsde. Het leek wel of er iets was verschoven. Haar jukbeen was vuur rood. Het leek op te zwellen terwijl ze keek. Zo kon ze de kinderen niet onder ogen komen.

Ze struikelde   bijna de auto uit en strompelde over de oprit. Ze moest weg komen voordat ze haar zagen. Ze baande zich een weg naar Jane's  huis en deed een schietgebedje dat ze er was. Ze belde aan. Jane deed bijna meteen open.

Jane’s hele gezicht klaarde op. Maar dat was van korte duur toen ze Rose's gezicht zag. 'Jezus,' was het enige wat ze zei.

Ze duwde Rose het portaal in. Rose had het gevoel alsof het allemaal ee n ander overkwam. Haar benen waren veranderd in klei, alsof ze een vermoeiende wandeling had gemaakt. Ze kon niets meer uitbrengen . Ze kon geen gedachte, geen zin vormen. Ze wist dat er pijn was, maar niet waar. Was die van haar? Ze hoorde een heel vreemd geluid.

H et waren haar tanden. Ze klapperden. Alles trilde.

Mensen, ver weg, deden dingen met haar. Het was alsof ze weer in liet ziekenhuis lag. Maar in plaats dat er lagen van haar werden afgehaald, werden ze om haar heen gelegd. Langzaam kreeg ze het weer warm. Vooral haar handen. Iemand hield ze vast alsof ze om een beker waren gevouwen. Een kinderbeker. Zoiets als 'My Little Pony'. Iets roze en wits, iets romantisch.

Het was thee. Sterke, warme thee met veel suiker. Ze begon zich te concentreren. Woorden begonnen te stromen.

Jane streek over haar haren. Ze fluisterde tegen Jim. Bleek en geschrokken vulde hij Roses beker bij.

De elektrische kachel was aan. Ze was veilig.

'Alsjeblieft... bel naar huis. Praat met Martha. Zeg haar dat ze... niets tegen de kinderen moet zeggen. Ze mogen zich geen zorgen maken, ze mogen het niet weten.'

Jane zat op de leuning van de versleten leunstoel met een arm om Rose heen. Met haar vrije hand draaide ze Roses nummer. 'Wil je zelf iets zeggen?'

Rose schudde haar hoofd. Even later hing Jane op.

'Alles is in orde en met de kinderen gaat het goed. Ze zijn Chinees aan het koken. Ze heeft hun verteld dat je wat opgehouden bent. Ze houdt hen zo lang mogelijk bezig.'

Rose besefte verbaasd dat Jane bijna in tranen was. Ze moest er vreselijk hebben uitgezien. Waarschijnlijk leek het erger dan het was.

'We hebben de dokter gebeld.'

'Dat is niet nodig.' Rose had haar stem terug. 'Ik ben zo gezond als een vis.'

Waar kwam die uitdrukking vandaan? Ze had ze in geen jaren gehoord, nooit gebruikt zelfs. Het was een stem uit haar jeugd, van kapotte knieën, waterijsjes en thuis.

Er werd gebeld. 'Zo,' zei Jane. 'Hij is er al, dus kun je hem net zo goed even laten kijken.'

Kevin McDermott kwam binnen vlak nadat Jane was weggegaan. Rose voelde zich plotseling te moe om tegen te stribbelen. Hij was vriendelijk en bekwaam. Rose voelde zich weer net een klein meisje.

Voorzichtig maakte hij haar gezicht schoon en verwijderde de glassplintertjes. 'Er hoeft niets te worden gehecht, Rose, het zijn maar kleine sneetjes. Vertel me wat er gebeurd is.'

Rose vertelde het hem, en ze deed haar best om hem duidelijk te maken dat de verwondingen haar eigen schuld waren, omdat zij woest was. Ben had dat niet gedaan.

'En hoe zit het met dit prachtige blauwe oog? Heb je dat ook zelf gedaan?'

Rose vertelde zo goed en kwaad als het ging over de sleutels, de handen, de woede.

Hij knikte. 'Ik ga nu een foto van je gezicht maken, Rose, dus blijf even stilzitten.'

De polaroidcamera zoemde.

'Ik geef je iets zodat je kunt slapen en iets tegen de pijn. Daar zul je morgen nog verschrikkelijk veel last van hebben. Ik wil je morgenavond terugzien. Als ik klaar ben met visites rijden kom ik even langs.'

Rose voelde zich willoos, het enige wat ze kon doen was toestaan dat t in leren iets met haar deden. Ze was de con trole kwijt. Ze vocht tegen het gevoel van loomheid, ze kende het gevaar ervan — van de vorige keer. Ik neem dat later wel in, Kevin. Ik moet naar huis om te gaan eten. Mijn kinderen zijn voor mij aan het koken.'

Ze zag hoe hij naar haar keek. 'Nee, ik ben n iet gek, alleen wat geschrok ken, maar mijn kinderen zitten te wachten. Na het eten mag ik in elkaar zakken. Maar dit is belangrijk.'

H ij knikte. 'Vooruit dan. Een paar glazen wijn mag, niet meer. En in rui l deze in als je al in bed ligt. Want als het goed is ga je er meteen van onder zeil. We praten morgen wel verder.' En weg was hij.

Jane ging weer op de leunstoel zitten. Meer thee. Rose dronk het dankbaar op. Ze voelde zich inderdaad beter. Ze had het idee dat ze iets had afgesloten . Geen happy end, maar wel hard en duidelijk. Het was voorbij.

Ze glimlachte naar Jane. 'Ik red het we l. Bedankt. Ik wil morgen met je praten. Kom alsjeblieft langs.'

Jane knikte en klopte op haar hand. 'Natuurlijk kom ik. Laat maar weien wanneer het jou uitkomt.'

Rose stond op. Voorzichtig. Haar knieën knikten niet meer. 'Ik moet naar huis Chinees gaan eten met de kinderen. Wat heeft Martha hun verteld?'

'Niets. Daar zou ze mee wachten tot je thuiskwam. Je kunt altijd nog /eggen dat je beroofd bent.'

Rose glimlachte. 'Dat is voorlopig wel iets. Kun je me naar huis brengen?

D e pijn kwam weer terug, het geklop boven haar rechteroor. Het leek wel of er iets in haar oog groeide. Ze raakte het aan. Het was opgezet.

Ze zou het zo luchtigjes mogelijk moeten vertellen. De kleintjes zouden haar wel geloven. Van Damien wist ze het niet zo zeker.

'Laten we gaan.'

Jim stond erop om voor dat kleine stukje de auto te nemen terwijl Jane met haar achterin zat met ijsblokjes verpakt in een plastic zak en een thee doek .

Ze was verschrikkelijk dom geweest. Het was net zo goed haar schuld als die van Ben. Ze had zelfs niet moeten proberen om met hem te pralen terwijl ze nog kwaad was. Heel even hoopte ze dat ze hem toch net zoveel pijn had gedaan als hij haar.

Zij hoefde tenminste geen glas op te vegen.

Er hing nog steeds een sterke uiengeur, maar nu vermengd met kruiden die Rose bekend voorkwamen, maar die ze niet zo snel kon benoemen. Ze was misselijk van de honger.

Ze zou haar best doen.

Via de keukendeur naar binnen. Weer zat er een emotie aan vast. Als het haar tijd was, zou ze dan ook in deze keuken sterven?

'Hallo, jongens. Ik ben er weer.'

De kleintjes waren vrijwel onmiddellijk gerustgesteld. Maar Rose zag hoe Damien naar haar keek. Zijn ogen stonden plotseling donker in een lijkbleek gezicht. Ze probeerde naar hem te gebaren dat het niet was waar het op leek, dat hij even moest wachten, dan zou ze het uitleggen.

Abrupt liep hij de keuken uit.

Ze moest hem laten gaan. Brian en Lisa waren ongerust, ze waren geschrokken van haar oog, dat nu snel blauw werd.

Martha was de perfecte, geruststellende dokter. Ze stuurde Brian om ijs en Lisa om een extra trui, en ondertussen bleef ze vertellen dat het niet zo erg was als het eruitzag. De drukte die ze creëerde, de toon waarop ze sprak en haar vaardige handen brachten Brian en Lisa weer helemaal tot rust. Ze konden zelfs weer flink zijn.

Rose zei dat ze naar het toilet moest. Ze nam Lisa's gezichtje in haar handen en zei tegen het meisje dat ze rammelde van de honger. Zou zij de tafel voor Martha willen dekken?

Ze nam Brian bij de hand naar de woonkamer en grimmig gaf ze hem de laatste fles wijn. 'Geef deze aan Martha en vraag haar of ze je wil vertellen hoe je hem moet openmaken. Ik ga even naar boven. Als ik beneden kom, kunnen we eten. Ik heb er echt zin in.'

Ze kuste hem op zijn piekerige kruin. 'Je bent de bovenste beste,' fluisterde ze.

Nu Damien nog. Laat maar komen. Rustig aan, dan breekt het lijntje niet. Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen kwaad.

Wat een klotedag .