Hoofdstuk 62

Kat rende de twee straten naar Harry’s huis door de regen. Na het ongeval met de sneeuwschuiver had ze zoveel mogelijk vermeden om in Jace’ pick-uptruck te rijden. Er was nog geen tijd geweest de grote barst in de voorruit te laten maken en ze voelde zich ook niet meer op haar gemak in de truck na de gerichte aanslag door de chauffeur van de sneeuwschuiver. Ze sprintte de hoek om en voelde opluchting toen ze zag dat Hillary’s zwarte Porsche niet voor de deur stond. Dat gold ook voor Harry’s Lincoln, en verder stonden er ook geen auto’s geparkeerd.

Ze hoopte maar dat ze niet te laat was. Het was haar eigen stomme schuld dat ze het bestrijdingsmiddel in Harry’s huis had achtergelaten. Een grote fout, omdat het aanvullend bewijs leverde voor de vergiftiging. Wat moest ze doen als het er niet meer was? Alleen het kassabonnetje was niet voldoende om te bewijzen dat iemand probeerde Harry iets aan te doen. En bovendien betekende het achterlaten van het spul dat er ook nog voldoende voorraad lag voor verdere doses vergif. Waarom had ze daar niet aan gedacht?

Misschien was Hillary er nu allang vandoor. Tenslotte had ze Harry’s geld al te pakken, zijn krediet opgebruikt en zich al zijn bezittingen toegeëigend. Met inbegrip van zijn huis; zijn laatste waardevolle bezitting. En misschien zou ze hem binnenkort zelfs van het leven hebben beroofd.

Kat verbaasde zich erover dat Hillary de extreme stap had gezet haar vader te vergidtigen. Ze had zijn geld en zijn huis al. Dacht ze soms dat er nog meer te halen was als haar vader dood was?

Een halve tel later besefte ze dat er inderdaad nog meer was. Harry had een levensverzekering. Ze rende de oprit naar de garage op. Hillary zou hier niet mee weg komen... niet als het aan haar lag.

De onderkoelde regen sloeg tegen het wegdek en liet modderspetters op haar loopschoenen terechtkomen. Kat huiverde en wilde dat ze waterdichte kleding had aangetrokken.

Ze stapte in een plas en slaakte een kreet toen het ijskoude water in haar schoenen terechtkwam. Ze maakten een soppend geluid toen ze de laatste paar stappen zette op de oprit naar de garage. Er zat een hangslot op de deur. Ze stak haar inmiddels ijskoude handen in haar zak en viste daar de sleutel uit. Met haar gevoelloze vingers rommelde ze met het roestige slot tot ze erin slaagde de sleutel om te draaien.

Ze deed de zijdeur van de garage open en hing het hangslot aan de deurhendel. Opgelucht haalde ze adem toen ze de zakken met bestrijdingsmiddel nog op de plank boven de werkbank zag staan. Niemand had eraan gezeten. Ze aarzelde, onzeker van haar zaak. Was dit een plaats delict? Als dat zo was, stond het weghalen van een zak met bestrijdingsmiddel dan gelijk aan knoeien met bewijsmateriaal? Maar ze kon niet toestaan dat het nog een keer werd gebruikt.

Het begon steeds harder te regenen toen ze de garage inliep, net alsof er een seintje was gegeven. Het geluid overstemde haar gedachten als het luide slotakkoord van een dirigent. Kat keek naar de open deur. Buiten was het donker; er was alleen koud neonlicht van een straatlantaarn aan de overkant van de straat. Door het licht zag je de langwerpige regendruppels keihard tegen de grond slaan. Ze kon maar beter opschieten voordat ze bevangen werd door de kou.

Moest ze de twee zakken met bestrijdingsmiddel wel of niet meenemen?

Na enig aarzelen besloot ze de zakken mee te nemen. Natuurlijk kon Hillary gewoon weer een nieuwe zak kopen, maar in ieder geval kon ze zo de bron van de vergiftiging verwijderen en het bewijsmateriaal veiligstellen. Ze haalde een volle en een aangebroken, bijna lege zak van de plank en legde die op de werkbank.

Bewijsmateriaal. Ze had de zakken aangeraakt.

Maar het allerbelangrijkste was toch dat ze het vergif hier weghaalde. Misschien kon ze aantonen dat deze twee zakken dezelfde waren als op de opname van Garden Heaven. Een serienummer kon worden gekoppeld aan een datum enzovoort. Natuurlijk hing het allemaal wel af van haar idee dat het om dit bestrijdingsmiddel ging. Er was nog niets bewezen.

Ze had er nu spijt van dat ze hier niet naartoe was gekomen met de truck. De gedachte dat ze twee straten met deze zakken moest lopen slepen was niet erg aantrekkelijk. Ze zocht in Harry’s garage naar plastic tassen om de zakken tegen de regen te beschermen. Door het plastic zouden ook de vingerafdrukken op de papieren zak behouden blijven. Daar zaten nu natuurlijk ook haar vingerafdrukken bij. 

Ze bukte zich en zocht in een emmer met plastic zakken.

Plots stond er iemand voor het licht dat van buiten kwam. Kat draaide zich om naar de deur.

‘Wat doe jij hier?’ Het geluid van Hillary’s stem was onmiskenbaar.

Kat stond op en keek Hillary aan. Ze kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan dat ze niet eerder had bedacht dat Hillary terug zou komen voor het gif. En om haar sporen uit te wissen.

‘Geef antwoord. Waarom ben je hier, Kat? Dit is jouw huis niet.’ Hillary stond in de deuropening met haar armen voor haar borst. Ze droeg een spijkerbroek, laarzen en een zwarte trui. ‘Jij hoort hier niet.’

‘Ik, eh, ik kijk iets na voor Harry.’ Kat rilde.

Hillary snoof toen ze de garage inliep. ‘Wát kijk je precies na? Mijn vader heeft niets nodig. En al helemaal niet van jou.’

Kat keek naar de werkbank, blij dat ze de ene zak nog niet had opgepakt. In ieder geval kon Hillary dan niet weten dat het haar te doen was om het bestrijdingsmiddel. ‘Waarom ben jij hier eigenlijk, Hillary? Het is ook niet jouw huis.’

Hillary liet een onnozel lachje horen en zei niets. In plaats daarvan schudde ze haar plastic waterflesje en liep op de werkbank af. ‘Ik heb geen tijd voor jouw domme vragen, Kat. Ik heb genoeg aan mijn eigen problemen zonder dat jij tegen me tekeergaat.’ Hillary keek op haar horloge.

‘Dat geloof ik graag. Ben je ergens te laat voor? Of loopt alles niet zo voorspoedig als je had gehoopt?’

Hillary zette haar waterflesje op de werkbank, vlak naast de zak met bestrijdingsmiddel. Ze droeg tuinhandschoenen. Had ze die ook steeds gedragen als ze met het vergif bezig was geweest?

Kat dacht terug aan de opname van Garden Heaven. Toen had Hillary ook handschoenen aangehad. Waren haar eigen vingerafdrukken soms de enige op de zak van het bestrijdingsmiddel? Ze huiverde. Misschien zag ze spoken. Het bezoek aan het tuincentrum was eigenlijk het enige wat niet op een gemakkelijke andere manier kon worden verklaard. Hillary had nooit iets in de tuin gedaan. In ieder geval verzorgde ze geen plantjes; ze liet ze doodgaan.

‘Ik vind dat je nu maar weg moet gaan,’ zei Hillary.

‘Ik ga hier niet weg.’ Kat bleef staan.

Hillary wees met haar vinger naar Kat alsof ze een trekker overhaalde en lachte. ‘Ik geef je dertig tellen om te verdwijnen, of anders.’ Ze liep op Kat af waardoor die geen licht van buiten meer kon zien.

Kat voelde hoe ze haar zelfbeheersing verloor. Dit was de druppel. ‘Hoe heb je dit kunnen doen, Hillary?’

‘Waar heb je het over?’ Hillary liet haar witte tanden zien, maar haar lach was koud.

‘Denk je echt dat ik niet weet wat je aan het doen bent?’ Kat begon niet over het vergif. ‘De creditcards, de rekeningen? Jouw naam op het eigendomsbewijs van Harry’s huis? Zo diep ben zelfs jij nog nooit gezonken. Ben je zo wanhopig dat je een oude man zijn laatste kans op een fatsoenlijke oude dag moet ontnemen?’

‘Hoe durf jij mij te beschuldigen van diefstal! Jíj bent de dief. Je hebt mijn leven gestolen.’ Hillary stond met haar rug tegen de werkbank, vlak voor de zakken met bestrijdingsmiddel.

‘Waar slaat dat op?’ Kat liep naar haar toe. ‘Jij bent zelf verantwoordelijk voor hoe je je leven leidt. Niets wat ik doe brengt daar verandering in.’

‘Het is mijn vader, Kat, niet de jouwe. Ik ben het spuugzat dat jij daartussen komt en de helft van alles krijgt.’

‘De helft van wat?’

Hillary gaf geen antwoord. Ze pakte een schroevendraaier van Harry’s werkbank en stak daarmee in de volle zak met bestrijdingsmiddel. Ze scheurde hem open en tilde de zak boven haar hoofd, waardoor een deel van het poeder naar beneden dwarrelde.

Toen kwam ze op Kat af.

Er ontsnapte een wolk van poeder uit de zak en kwam op Kat terecht. Kat snakte naar adem toen het poeder op haar gezicht, nek en schouders viel en in haar neus en longen drong. Ze liet haar hoofd zakken en beschermde haar ogen met haar armen. Maar ze was te laat. Het poeder bleef plakken aan haar natte kleren, bedekte haar schoenen en vormde een laag op de vloer van de garage. Ze stikte zowat en daarna ademde ze het bestrijdingsmiddel in. Ze sloeg wild met haar armen om zich heen en zag even niets toen het poeder in haar ogen brandde.

Kats ogen deden pijn, toen ze één oog langzaam opendeed. Ze wreef voorzichtig in haar ogen en strompelde naar voren. Ze moest het bestrijdingsmiddel nu meteen uit haar ogen spoelen, maar de dichtstbijzijnde kraan was in het huis.

‘Alles hier is van mij. Snap je het nu eindelijk?’ Hillary draaide zich om en liep weg, met de halflege zak in haar ene hand en de aangebroken zak in de andere.

‘O, en lief nichtje? Ik zal papa de hartelijke groeten van je doen.’

Toen viel de deur keihard in het slot en klikte het hangslot dicht.