Hoofdstuk 61

Tegen halfzes reed Kat de met grind bedekte parkeerplaats van het tuincentrum op. Er stonden maar twee andere auto’s op de verlaten parkeerplaats van Garden Heaven. Wie kocht er midden in de winter dan ook planten en tuinvoorraden?

Het grind knarste onder haar voeten toen ze op weg ging naar de voordeur. Een windvlaag trok aan een gescheurde vlag die aan de voorkant van de winkel hing. Ze ritste haar jack open en ging naar binnen.

‘Kan ik u helpen?’

Er was kennelijk niet zo veel te doen in de winkel. De vrouw van in de vijftig klampte haar aan voordat ze nog maar goed en wel over de drempel was. Ze droeg een groen golfshirt van Garden Heaven met een badge waarop de naam Rosemary te lezen was. Ze veegde haar handen af aan de pijpen van een fladderige spijkerbroek en glimlachte naar Kat.

Kat glimlachte terug en haalde de kassabon uit haar zak. ‘Dat kunt u inderdaad. Ik wil graag iets weten.’ Ze liet de kassabon zien.

Rosemary fronste. ‘Ik ben bang dat u dit niet kunt ruilen. Dit is gekocht vóór de termijn van veertien dagen die wij hanteren.’ Ze keek Kat aan in afwachting van een reactie.

‘Ik wil ook niet ruilen. Ik vroeg me af of u degene bent die dit product heeft verkocht.’

‘Maakt dat wat uit?’ Maar toch trok Rosemary de bril die ze op haar voorhoofd had naar beneden en zette die op haar neus. Ze bekeek het bonnetje aandachtig. ‘Ja, ik heb dit verkocht. Ik kan me die dag herinneren.’

Kat kreeg ineens hoop. ‘Kunt u zich degene herinneren die dit heeft gekocht?’

‘Meestal is dat niet het geval, maar haar kan ik me nog wel herinneren. Het was mijn trouwdag. Ik had de winkel iets vroeger dichtgedaan. Ineens kwam een vrouw haastig de winkel binnen en liep de winkel door op zoek naar iets. Ik had de deur nog niet op slot gedaan. Ik vertelde haar dat we al dicht waren maar ze luisterde niet naar me. Ze wilde de winkel niet uit, dus toen hield ik maar op met mijn poging haar weg te krijgen. Omdat ik de kassa nog niet had afgesloten, heb ik het bedrag van haar aankoop maar aangeslagen. Dat was de gemakkelijkste manier om van haar af te komen. Ze stond binnen een paar minuten weer buiten.’

Kat haalde een foto van Hillary uit haar zak. ‘Is dit de vrouw die u heeft gezien?’

‘Eh...misschien. Misschien ook niet. Ik ben niet goed met gezichten. Ik weet het niet zeker.’

‘Oké.’ Kat liet haar schouders zakken; haar hoop op een getuige was verdwenen. Ze bedankte Rosemary en liep naar de deur.

Toen zag ze iets. Garden Heaven had een beveiligingscamera, precies boven de deur. Ze draaide zich om en wees naar de camera. ‘Rosemary, staat die camera permanent aan?’

‘Dat zou wel moeten. Waarom?’

‘Ik onderzoek een geval van fraude. Wil je de beelden alsjeblieft bewaren en niets wissen? Het kan belangrijk zijn voor de zaak.’

Rosemary deed haar ogen wijd open. ‘Wat voor een zaak? Een strafzaak?’

‘Ja.’ Het was niet echt een leugen. Als het aan Hillary lag, was dit inderdaad een misdaad. En Rosemary had niet specifiek gevraagd of ze van de politie was. Ze ging daar verder ook niets over zeggen. ‘Iemand loopt misschien gevaar. Maar ik denk niet dat je voor mij, eh...’

‘Wat bedoel je?’ Rosemary’s ogen lichtten op.

Precies het sprankje nieuwsgierigheid waar Kat op had gehoopt. Ze tikte op haar horloge. ‘Nou, ja, voor mij is het een race tegen de klok en ik heb een aantal aanwijzingen die ik moet onderzoeken. Als ik even snel naar je bewakingsbeelden kan kijken, dan kan ik deze aanwijzing meenemen of uitsluiten. Maar ik wil je niet in problemen brengen of zoiets.’ Kat slaakte een diepe zucht in de hoop Rosemary’s sympathie te wekken.

Het werkte. ‘Dat is geen probleem. Ik ben de eigenaar van de winkel, dus ik kan doen wat ik wil. Vandaag is er bijna niets te doen in de winkel. We kunnen de bewakingsbeelden bekijken op mijn computer.’ Ze gebaarde Kat met haar mee te lopen naar een bureau op de bloemenafdeling.

Minder dan een minuut later zaten ze te kijken naar Rosemary’s monitor. Ze startte een programma op en na een paar muisklikken zagen ze de opnames van de bewuste dag. Ook een rustige dag, voor zover Kat kon zien. Rosemary spoelde de beelden snel door. In hoog tempo ging de deur open en dicht en kwamen de mensen naar binnen en gingen ze naar buiten. Minder dan een stuk of tien klanten. Precies wat je zou verwachten in november.

‘Wacht. Ga eens even terug.’ De laatste vrouw stond er onduidelijk op, maar Kat dacht dat die haar bekend voorkwam. Haar hartslag ging sneller.

Rosemary zette de opname op de normale snelheid.

Het geluid op de opname was gestoord, maar het beeld was wel duidelijk. Een in het zwart geklede vrouw kwam de winkel binnen en liep verder de winkel in. Rosemary liep achter haar aan, wees naar de deur en zei iets dat Kat niet kon verstaan. Waarschijnlijk zei ze dat de winkel dicht was. De rug van de vrouw was naar de camera gekeerd en ze droeg een lange jas. Hillary droeg altijd zwarte kleren.

Niemand kwam de winkel binnen of ging de winkel uit gedurende de volgende paar minuten. Rosemary spoelde de opname snel door totdat de persoon in kwestie naar de kassa kwam om af te rekenen. Ze had een winkelwagentje waarin een paar zakken stonden die dezelfde omvang en kleur hadden als de zakken met bestrijdingsmiddel in Harry’s garage.

‘Nu kan ik me haar weer herinneren,’ zei Rosemary. ‘Ze ging zo anders gekleed, snap je? De meeste mensen die graag tuinieren, dragen geen hoge hakken. Af en toe komt er iemand die er zo uitziet, als ze even binnenlopen tijdens hun lunchpauze of onderweg zijn naar huis. Maar dit was net voor sluitingstijd. En nog iets – er is echt nooit iemand die in november bestrijdingsmiddel koopt.’

‘Waar wordt het voor gebruikt?’

‘Je kunt het voor heel veel gebruiken, wat wil zeggen dat het zowat alles doodt. Maar je moet wel echt te maken hebben met een serieuze plaag, als je iets gaat gebruiken dat zo sterk is. Het doodt echt alles waarmee het in contact komt.’

Kat rilde. ‘Ook mensen?’

Rosemary’s mond viel open. ‘Nou, ja, het is wel vergif. Is er iemand overleden?’

‘Bijna wel, ja. Bestaat er een kans dat ik een kopie van de opname kan krijgen?’

****

De avondspits was heel druk en het duurde lang voordat Kat eindelijk thuis was. Ze zat in haar studeerkamer en vroeg zich af hoe ze het bestrijdingsmiddel in verband kon brengen met de labuitslagen van Harry. Ze had die uitslagen niet. Een usb-stick met een kopie van de opname van Garden Heaven lag op de rand van haar bureau.

Het feit dat ze een video-opname had van Hillary die bestrijdingsmiddel kocht, betekende een grote stap vooruit. Het was nog niet genoeg om een aanklacht tegen Hillary in te dienen, maar het was wel genoeg om haar de stuipen op het lijf te jagen. Kat wilde ervoor zorgen dat Hillary zich voor de rechter zou moeten verantwoorden voor haar daden.

Morgenochtend zou ze naar Connor Whitehall gaan met de opname en hem om advies vragen wat betreft haar volgende stappen. Was de kassabon voldoende bewijs? Ze dacht er niet aan om het bonnetje gewoon aan de politie te geven. Na alles wat er in Hideaway Bay was gebeurd, kon ze de politie niet blindelings vertrouwen zonder ergens op terug te kunnen vallen.

Ze richtte haar aandacht nu op het bestrijdingsmiddel zelf. Een voor een typte ze in de computer de bestanddelen in die op het etiket vermeld stonden. Ze wilde zo snel mogelijk naar het ziekenhuis – en naar de politie – met haar verdenkingen, maar ze wist dat ze eerst een zaak tegen Hillary moest opbouwen. Anders bestond het risico dat ze haar nooit zouden geloven.

Ze voerde een zoekopdracht uit op basis van de bestanddelen die ze had ingetypt en kreeg de tekst van de officiële bijsluiter van het bestrijdingsmiddel op het scherm. Hoewel ze het al had verwacht, kwamen de woorden op het scherm niet minder hard binnen:

Neem onmiddellijk contact op met een dokter als dit product wordt ingenomen of ingeademd of als het in aanraking komt met de huid, de ogen of slijmvliezen. Kan blindheid veroorzaken.

Het innemen van dit product kan leiden tot maag- en darmklachten zoals maagkrampen, misselijkheid, overgeven, een bleke gelaatskleur, duizeligheid, flauwvallen, toevallen, verwardheid, delirium of de dood.

Kat keek naar het laatste woord. Ze had nog maar weinig tijd. En dat gold ook voor Harry.