Hoofdstuk 36

Hillary verplaatste haar gewicht van haar rechtervoet naar haar linker. Ze durfde haar schoenen niet uit te doen in dit afbraakpand. Haar Manolo Blahnikschoenen met de naaldhakken van tien centimeter deden ontzettend pijn, maar ze kon die onmogelijk uitdoen. Wist zij veel wat er wel niet allemaal aan ongedierte kon rondkruipen tussen al die rotzooi?

‘Opeten, papa,’ zei ze en zette nog een glas jus d’orange neer naast zijn bord.

‘Ik heb al gegeten. Ik heb genoeg gehad. Ik zit vol.’ Harry zat aan de keukentafel met een vork in zijn hand en een servet in zijn kraag gestopt.

‘Je moet. Eet het op.’ Hillary voelde dat haar gezicht rood werd. Hij had eigenlijk iedere dag dezelfde dosis nodig. Het spul werkte in dit laatste stadium cumulatief en als hij meer dan een dag niets kreeg, dan kon ze weer opnieuw beginnen. Daarom had ze hem opgehaald uit dat conferentieoord. Ze had echt geen zin om nog meer tijd of geld te investeren in haar plannetje dan ze al deed.

‘Ik ben klaar met eten, Hillary. Ik heb geen honger meer. Wil jij soms de rest?’ Harry wees met zijn vork naar de rösti op zijn bord.

‘Nee, ik heb al gegeten.’ Hillary stelde zich haar leven voor zoals dat er over een paar weken uit zou zien. Als ze dit huis verkocht had, dan zou ze weer volop geld hebben. Misschien kon ze gaan skiën in Zwitserland net als de mensen van de vorstenhuizen. Wie weet zou ze wel een prins tegenkomen!

‘Wanneer dan? Ik heb je niet zien eten.’

‘Natuurlijk wel. Je bent het gewoon vergeten. Je hebt alzheimer, ouwe.’ Hillary draaide met haar wijsvinger kringetjes om haar oor. ‘Je bent knetter, weet je nog? Of ben je dat ook al vergeten?’

Harry schudde zijn hoofd en legde zijn vork neer.

Nijdig pakte ze de vork en deed daar een schep rösti op van zijn bord. Ze hield de vork een paar centimeter van zijn mond. ‘Doe je mond open. Eet de rest op.’

Harry deed zijn hand omhoog in protest.

‘Ik zei –opeten!’ Hillary schoof de rösti in haar vaders mond, toen hij die opendeed om bezwaar te maken.

‘Hou op!’ Harry hield met zijn onderarm haar hand tegen. Hij spuugde de rösti uit, die op de tafel en de vloer terechtkwam.

‘Kijk nou wat je gedaan hebt!’ schreeuwde Hillary toen ze de vork op de tafel smeet. ‘Wie gaat die troep opruimen? Je verdient het gewoon niet dat iemand voor je zorgt.’

Haar vader liet zijn arm zakken en zakte terug in zijn stoel. Dit was zo’n zonde van haar tijd. Het huis was walgelijk; met alle rotzooi, vuil en stof was het bijna net zo erg als de huizen op die ene televisieshow over mensen die nooit iets weg deden. Behalve dan dat het versleten meubilair van Sears nog steeds zichtbaar was tussen de ouderwetse jaren-zeventig-aankleding. Ze werd er gewoon ziek van om hier te moeten wonen.

Elke dag in de Denton-dump was weer een dag in haar nieuwe leven die haar werd ontnomen; haar nieuwe leven dat ze zo verdiende en waar ze zo lang op had gewacht. Ze had zich nu meer dan een week verborgen weten te houden voor de buren en voor Kat en tot nu toe had haar plan uitstekend gewerkt. Er wachtte haar een nieuw leven. Het was binnen handbereik, nu ze de man had ontmoet met wie ze dat leven zou gaan delen. Hij zou haar vanavond komen helpen om het huis leeg te maken.

Maar ze moest er eerst voor zorgen dat ze van haar vader af was. En ze moest hem tegen elke prijs weghouden van Kat, die bemoeizuchtige bitch. Er was geen tijd te verliezen.