Hoofdstuk 14

Kat bracht de avonduren door in Nathans werkkamer. Ze haalde allerlei gegevens uit de cliëntenadministratie van Edgewater, de eerste stap in het vaststellen van hoe hoog de inkomsten van het bedrijf waren. Edgewater verdiende zijn geld door een bepaald percentage van het beleggingsresultaat van de cliënt bij die cliënt in rekening te brengen. Als het beleggingsresultaat steeg, dan stegen ook de inkomsten van Edgewater. Maar als ze geld verloren, of quitte speelden, dan verdiende het hedgefonds niets.

Dat was het probleem. Volgens haar berekeningen was de omvang van de commissies van Edgewater slechts een fractie van wat werd vermeld in de financiële stukken. Als er geen verborgen bron van inkomsten was, werden de inkomsten van het bedrijf met miljarden overdreven. Zag ze iets over het hoofd? Dat lag niet voor de hand na haar uitvoerige analyse. Er was iets vreemds aan de hand. Ze moest met Zachary praten voor ze verder ging.

Dan was er ook nog het probleem van het adres van Beecham. Een bouwterrein? Ze kreeg een ingeving. Ze startte Snoopy op, haar eigen analysesoftwareprogramma, en typte het adres van Beecham in, 422 Cedar Street. Ze drukte op ENTER en wachtte terwijl het programma alle gegevens afzocht met betrekking tot de door Edgewater betaalbaar gestelde rekeningen. Tot haar verrassing gaven de resultaten aan dat er niet een maar twee leveranciers gevestigd waren op hetzelfde adres. De tweede naam kwam haar bekend voor, maar ze wist niet precies waarom.

‘Zachary?’

Er kwam geen reactie. Ze zou straks naar zijn kamer lopen. Maar eerst moest ze nog wat dieper graven. Het vinden van twee leveranciers van Edgewater op een niet bestaand adres was een heel duidelijk teken dat er fraude werd gepleegd.

Ze staarde een paar tellen naar het scherm en vroeg zich af waar ze de naam Svensson eerder had gehoord. Toen wist ze het weer. Fredrick Svensson was de man die om het leven was gekomen bij dat ski-ongeluk. Ze wist zeker dat ze die naam die ochtend had gehoord op Harry’s radio. Ze typte Svensson in in een zoekmachine en drukte op ENTER. En inderdaad, bovenaan de pagina met resultaten stonden een stuk of zes verhalen over het ongeluk van woensdag. Ze klikte op het eerste. Ze zag een foto van een elegant uitziende grijze man met een net baardje en een John Lennon-brilletje. De kop van het artikel eronder luidde: Voor Nobelprijs genomineerde econoom komt om het leven bij skitragedie.

Waarom zou Edgewater een econoom met zo’n reputatie betalen? Ze zocht in het boekhoudsysteem naar het bestand van Svensson en klikte op de transactiegegevens. Er was de laatste twee jaar een reeks facturen betaald, allemaal voor vergelijkbare bedragen van acht- of negenduizend dollar. Ze klikte op een van de facturen en las de beschrijving: advieskosten. Adviezen waarover? Wat was het verband tussen Svensson en Beecham?

En wat nog belangrijker was, wat was het verband tussen Svensson en Edgewater? Kat scrolde door de rest van de artikelen. Afgezien van zijn liefde voor de natuur had Fredrick Svensson heel bijzondere meningen over valuta.

Ze klikte op een ander artikel, dat vorig jaar was geschreven.

Een munt voor de hele wereld. Heeft dat zin uit economisch oogpunt?

Fredrick Svensson, die is voorgedragen voor de Nobelprijs en die een pionier is op het gebied van munthervorming, sprak vandaag op de Economische Top in Davos. Zijn werk op het gebied van munthervorming is heel bekend en ook controversieel; hij voert aan dat een veelheid aan valuta leidt tot allerlei inefficiëntie en barrières opwerpt voor de wereldhandel en het algeheel economisch welzijn. Svensson betoogt dat deze barrières leiden tot hogere transactiekosten en ontwikkelingslanden op achterstand zetten. Hij sprak over de noodzaak van een wereldmunt als een stap naar wereldwijde welvaart.

Kat ging vluchtig door de rest van het artikel. Edgewater en Svensson hadden valuta als gemene deler. Edgewater handelde in valuta en Svensson was ’s werelds meest vooraanstaande deskundige op het gebied. Maar hun ideeën over valuta liepen zeer uiteen. Als Svenssons theorieën navolging zouden vinden, zou dat rechtstreeks van nadelige invloed zijn op Edgewater. Dat bedrijf maakte handig gebruik van de valutawisselkoersen en daarvan vond Svensson juist dat ze moesten verdwijnen. Dus waarom zou Edgewater consultancykosten aan Svensson betalen?

Kat drukte op de printknop en haalde het artikel uit de printer. Ze bleef even staan bij Nathans enorme marmeren schaakspel en liep toen naar de hal. Misschien wist Zachary hoe dit moest worden opgevat. Hij was een paar uur geleden teruggegaan naar zijn werkkamer.

Het viel haar nu voor het eerst op dat de muren bekleed waren met donkere houten lijsten met daarin een oud bankbiljet of het een of andere waardepapier. Ze liet haar blik gaan langs de namen – Mississippi, de South Sea maatschappij en andere. Waardeloos behalve voor een echte verzamelaar. Hoe ironisch dat de muren van het kantoor van Edgewater behangen waren met herinneringen aan financiële schandalen uit het verleden. Had Nathan of Zachary ze gekozen? Het was vreemd stil in de hal. Geen geluid van stemmen of toetsenborden, alleen maar het zachte geluid van haar schoenen die wegzonken in het dikke tapijt.

‘Zachary?’

Geen antwoord. Ze riep opnieuw zijn naam, luider deze keer. Ze had aangenomen dat Zachary ergens anders in het gebouw was, omdat ze niemand had horen komen of gaan. Kat liep de hoek om, Zachary’s werkkamer in. Hij was er niet. Ze had het bij het verkeerde eind gehad.

Ze pakte haar mobieltje en toetste Zachary’s nummer in.  Ze schrok toen ze zijn mobieltje dichtbij horen overgaan. Dat lag op zijn bureau, maar zijn jas was weg.

Kat vloekte binnensmonds. Waarom had Zachary haar niet verteld dat hij weg zou gaan? Kwam hij nog terug of had hij gedacht dat ze hier de hele avond zou werken? Ze had niet eens een sleutel om af te sluiten. Ze liet een bericht achter met het verzoek haar zo snel mogelijk te bellen, maar wist natuurlijk dat dat niet veel zou opleveren.

Ze keerde terug naar Nathans kamer en sloot haar laptop af. Ze pakte de documenten van Edgewater bij elkaar: financiële overzichten, lijsten met rekeningen, cliëntafschriften. Terwijl ze nog niet eens echt begonnen was met het afstemmen van de cliëntsaldi op de boekhouding, was er één specifiek saldo dat haar zorgen baarde.

Op de bankrekening van Edgewater stond een saldo van minder dan honderdduizend dollar. Voor een miljardair die stevig investeerde in zijn eigen bedrijf was dat een onvoorstelbaar laag bedrag. Dat niet alleen, maar het week af van het bedrag dat bij de scheiding was gebruikt voor wat Zachary netto waard was. Als het banksaldo klopte, dan was het bedrag van wat hij netto waard was veel lager dan hij had gedacht, aangezien hij al zijn geld in Edgewater had gestoken. Dat betekende dat de scheidingsregeling voor Victoria Barron gebaseerd was op geld dat er eigenlijk niet was.

Kon Zachary echt zo weinig afweten van de waarde van zijn eigen fondsen? Hoe zou hij reageren als hij de waarheid wist?

Ze stopte de documenten in haar koffertje en pakte haar jas. Hoewel de deadline die Zachary had gesteld wel heel dichtbij kwam, kon ze zich niet meer concentreren. Ze had niet alleen maagpijn, ze voelde ook dat ze koorts kreeg. Ze had slaap nodig voor deze griep haar eronder kreeg. En ze moest kijken hoe het met Jace en Harry ging.

Ze bleef staan bij de deur en liep Nathans kamer weer in. Ze deed haar koffertje open en keek nog eens naar het banksaldo van Edgewater aan het eind van de middag. Volgens haar ruwe berekening zou Edgewater aanstaande dinsdag geen geld meer hebben – dat was slechts een enkele dag na Zachary’s deadline.

Zachary’s gevoel van urgentie was terecht. Maandag kon zelfs al te laat zijn, als ze de uitgaven van Edgewater en de hebzucht van Nathan Barron had onderschat.

Ze hoorde een sleutel in het slot van de voordeur.

Er was geen beter moment dan nu om het hem te vertellen. Kat liet haar jas en koffertje op Nathans bank vallen en ging op weg naar de deur.

Maar het was Zachary niet. De stilte werd doorbroken door een vrouwenlach.

Kat bleef stokstijf stilstaan. Haar hart bonsde terwijl ze de kamer doorkeek om een plek te vinden waar ze zich kon verbergen. Toen besefte ze dat ze die stem kende. Het was de stem van Victoria. Maar waarom was die hier? Waarom had Zachary de sloten niet laten vervangen na die vreselijke strijd in de rechtszaal?

De voordeur sloeg dicht. Kat draaide zich snel om en zocht naar een schuilplaats. De enige deur leidde rechtstreeks naar de receptieruimte en naar Victoria. Achter de bank? Nee. Victoria zou Nathans kamer in kunnen lopen. Als ze ging zitten, was dat op de bank of achter het bureau.

Ze hoorde de stilettohakken van Victoria klikken op de marmeren vloer van de receptieruimte en daarna niets meer toen Victoria het berbertapijt in de hal bereikte. Kat onderdrukte een nies toen de sterke lucht van parfum haar neusgaten in dreef. Ze dook weg achter de zware gordijnen van damast. Die waren modern, dus hingen ze gelukkig op de grond zodat Kats voeten verborgen bleven.

Victoria zei zachtjes iets – Kat nam aan dat ze dat in haar mobieltje deed. Ze bevond zich nu in Nathans kantoor, te dichtbij om zich veilig te voelen.

Kat keek naar haar voeten en schrok. Er kwam licht onder het gordijn door en ze besefte dat de teen van haar schoen uitstak. Ze trok langzaam haar voet terug en hoopte dat de beweging niet de aandacht van Victoria zou trekken.

Wie was er nog meer bij Victoria? Ze had geen andere voetstappen gehoord. Er ging een la open en ze hoorde het geritsel van papier.

Kat drukte zich plat tegen de muur en wilde dat ze niet zoveel gegeten had met de lunch. Vielen de gordijnen daardoor zichtbaar over haar heen? Ze wist het niet.

‘Oké, ik heb het. Ik bel je later.’

Kat kon het gemompel nauwelijks horen. Victoria sprak natuurlijk in haar mobieltje. Wat had ze?

Ze slaakte een diepe zucht van opluchting toen ze de stilettohakken van Victoria weer hoorde tikken op de marmeren vloer van de receptieruimte. Ze had wel veel lef om hier te komen, aangezien ze sinds de scheiding niet meer bij Edgewater werkte. Kon het haar niet schelen dat ze Zachary tegen het lijf kon lopen? Of wist ze op de een of andere manier dat hij er niet was?

De voordeur ging met een klap dicht. Kat hield haar adem in, totdat ze hoorde dat de sleutel werd omgedraaid.

Ze luisterde tot ze de bel van de lift hoorde en wachtte toen nog vijf minuten voor ze achter de gordijnen vandaan kwam. Victoria’s sterke parfum was nog te ruiken en nu moest ze echt niezen.

Toen Kat keek of er ergens een tissue was, zag ze haar jas en koffertje op de bank liggen. Had Victoria die gezien? Ze schrok toen haar mobieltje afging. Ze keek op het schermpje om te zien wie er gebeld had en zette het mobieltje op stil. Het was Jace. Ze durfde hem vanaf hier niet terug te bellen. Victoria zou terug kunnen komen en over twintig minuten zou ze toch thuis zijn.