Hoofdstuk 43

Kat had nooit verwacht dat ze Connor Whitehall weer zo snel opnieuw zou zien. En toch zat ze hier op maandagmiddag in zijn werkkamer. Direct nadat Zachary was vertrokken, had ze zich zo snel mogelijk hiernaartoe gehaast. In ieder geval was het niet zo dat Connor Whitehall en zij het opnieuw tegen elkaar opnamen in een rechtszaal.

Ze kon niets anders meer bedenken en ze kwam ook tijd te kort. Afgezien van het feit dat hij de enige advocaat was die bereid was haar zonder eerdere afspraak te ontvangen, was hij ook gespecialiseerd in ouderenrecht. Kat zat tegenover hem en keek om zich heen, terwijl ze wachtte totdat hij zijn telefoontje had afgerond. De muren van zijn werkkamer waren neutraal lichtgroen en hingen vol met ingelijste landschapsfoto’s. Op de hoek van zijn bureau lagen fotoboeken. Ze had er zelfs nog nooit bij stilgestaan dat haar tegenstander in de rechtszaal interesses zou kunnen hebben buiten zijn werk, laat staan dat die interesses kunstzinnig van aard zouden zijn.

‘Mijn excuses.’ Connor legde de telefoon op de haak en glimlachte naar haar. ‘Ik herinner me je oom uit de rechtszaal. Hij is, eh, een beetje vergeetachtig?’

Kat knikte. De advocaat was totaal anders dan hoe hij bij de rechtbank was geweest. En dat in positieve zin. Ze leunde naar voren en haalde de papieren met betrekking tot Harry’s financiële situatie uit haar koffertje. ‘Zijn dementie is de laatste paar maanden steeds erger geworden. Ik ben hem de laatste tijd steeds meer gaan helpen: zorgen dat zijn chequeboek klopt, dat hij eet, dat soort dingen. Toen ben ik erachter gekomen dat hij zijn rekeningen niet meer betaalde. Nu is hij niet alleen praktisch failliet, maar staat hij ook op het punt zijn huis kwijt te raken.’

Kat vertelde over haar ontmoeting met de makelaar in Harry’s huis, zijn lening bij de bank en de ongebruikelijke creditcardschulden. En haar verdenking dat Hillary ermee te maken had.

‘Kun je bewijzen dat Hillary dat geld krijgt?’ Connor keek haar over zijn bril aan en trok zijn wenkbrauwen op.

‘Ja, dat kan ik.’ Kat was zich heel goed bewust van Hillary’s neiging om zich tegenover anderen als een parasiet te gedragen, maar ze had geen directe fraude vermoed totdat ze door Jace’ toedoen keihard met haar neus op de feiten was gedrukt. Ze overhandigde Connor kopieën van Harry’s bankafschriften met daarop duidelijk aangegeven de talrijke overschrijvingen naar wat Hillary’s bankrekening leek te zijn.

‘Ik heb de bank gebeld waarnaar de bedragen waren overgemaakt en me als Hillary voorgedaan. Aangezien ze ermee instemden uit te zoeken hoe het zat met een ontbrekende overschrijving, was het bewijs al praktisch geleverd. Harry’s bank had die overschrijving geweigerd, omdat het saldo op Harry’s bankrekening niet hoog genoeg was. En dan is het ook nog zo dat Hillary blijkbaar iets meer dan een week geleden weer is komen opdagen, toen de bank weigerde de overschrijving uit te voeren.’

Whitehall fronste zijn wenkbrauwen toen hij Harry’s afschriften bekeek. ‘Harry mag doen wat hij wil met zijn geld. Hij mag het ook weggeven, ook al vinden jij en ik dat hij zichzelf te gronde richt. Worden deze bedragen nog steeds regelmatig overgemaakt?’

‘Dat zou het geval zijn, ware het niet dat er geen geld meer op zijn rekening staat.’ Ze legde uit dat Harry rood stond en een grote lening had afgesloten. ‘Tenzij de bank besluit om hem nog meer te lenen.’ Ze huiverde bij de gedachte. Ze zouden dat zomaar kunnen doen en hem daarna nog meer kunnen lenen, totdat ze alle overwaarde van het huis in leningen hadden omgezet.

‘Daarmee overtreden ze de wet niet.’

‘Ik moet een einde maken aan deze slachting, Connor.’ Kat vertelde over Harry’s creditcards die allemaal het maximaal op te nemen bedrag lieten zien, creditcards die in het laatste half jaar waren aangevraagd. Ze vertelde over de duizenden dollars aan kleding, uitgaan en luxereisjes waarvoor Harry had betaald. Ze dacht met afschuw aan alle schulden die Hillary op dit moment vast weer namens Harry aan het maken was zonder dat iemand haar tegen kon houden. ‘Kan de rechterlijke macht niets voor hem doen? Kan jij niets regelen?’

‘Dat hangt van Harry af. Als hij zelf niet aangeeft dat hij geen toestemming heeft gegeven voor die uitgaven, dan moeten we ervan uitgaan dat hij die toestemming wel heeft gegeven.’

‘Maar hij weet niet meer wat hij doet. Als hij dat wel wist, dan zou hij dit nooit hebben laten gebeuren. En geld was de reden waarom Hillary er destijds vandoor is gegaan. Toen hij haar geen geld meer wilde geven. Hij wilde nooit schulden of een hypotheek op zijn huis hebben.’ Kat deed haar armen omhoog. ‘Vijftig jaar zuinig leven, allemaal tenietgedaan in een paar maanden tijd. Hij heeft dringend hulp nodig.’

‘Het simpele feit dat hij verkeerde beslissingen neemt is nog geen reden om hem die beslissingsbevoegdheid te ontnemen. Het is een zeer serieuze stap, Kat. Iemand kan alzheimer hebben in meer of minder ernstige mate. Hij wordt geacht zelf beslissingen te kunnen nemen, totdat het tegendeel wordt bewezen.’

‘Maar hij heeft alzheimer in zeer ernstige mate. Hij kan zich sommige dingen van een paar minuten geleden al niet meer herinneren en hij kan niet meer voor zichzelf zorgen.’ Ze vertelde over de recente brand in zijn keuken en zijn volledig gebrek aan besef van zijn omgeving. ‘Iemand moet nu tussenbeide komen en hem helpen. Hij kan de simpelste dingen niet meer zelf regelen. En hij heeft ook nooit geregeld dat iemand namens hem beslissingen mag nemen.’

‘Het is allemaal niet zo eenvoudig. Er is niets dat je kunt doen op basis van de wet, tenzij kan worden aangetoond dat hij niet in staat is zijn eigen zaken te regelen. Het klikt wel alsof het daar zo langzamerhand op neerkomt. Heb je het hier met hem over gehad?’

‘Dat heb ik wel geprobeerd, maar dat is moeilijk. Eerst ontkent hij altijd alles, maar als ik hem de afschriften laat zien, dan beseft hij wel wat er is gebeurd. Het maakt hem van streek, maar zijn dementie maakt de zaak gecompliceerd. Binnen een paar minuten is hij ons gesprek vergeten en dan kan ik weer opnieuw beginnen. Ondertussen raakt hij alles kwijt. Er staat niets meer op zijn bankrekening en hij kan zelfs niet meer verder in het rood staan.’

‘De bank zou zijn rekening moeten bevriezen.’

‘Dat heb ik gevraagd, maar naar mij luisteren ze niet. Ze zeggen dat Harry dat initiatief moet nemen, maar hij begrijpt niet wat er gebeurt. Het is gewoon een vicieuze cirkel.’

Alleen al de gedachte aan al die schulden die op Harry’s naam stonden deed Kat gruwen. ‘Hoe kan het dat zijn eigen dochter van hem steelt?’

Connor zuchtte. ‘Dat gebeurt in de beste families. Ik zie het vaak genoeg.’

Kat wees op het afschrift van Harry’s Visa-creditcard. ‘Zijn hele leven is hij zuinig geweest. En wat gebeurt er nu? Alles waar hij voor heeft gewerkt wordt gespendeerd aan juwelen van Tiffany, tripjes naar Las Vegas en reparaties in de Porschegarage. Harry heeft geen Porsche, Hillary wel. Nu staat hij op het punt zijn huis kwijt te raken.’ Ze keek op haar horloge. ‘Als dat al niet gebeurd is. Het is financieel misbruik.’

‘Dat zou zomaar kunnen. Het is gewoon droevig hoe vaak dat gebeurt.’ Whitehall keek haar over zijn bril aan. ‘Je moet met hem praten over hoe hij er geestelijk aan toe is voordat we juridische stappen zetten.’

‘En wat moet ik hem dan zeggen? Dat hij zijn zaken niet meer zelf mag regelen? Dat geeft hem de genadeklap.’ Kat stond op en keek uit het kamerhoge raam. Het bood een spectaculair uitzicht op de Lions Gate Bridge en de met sneeuw bedekte North Shore Mountains in de verte.

‘Hij heeft er recht op zo veel mogelijk te weten. En jij helpt hem toch?’

‘Maar Harry hecht zo aan zijn onafhankelijkheid. Hij zal zich vernederd voelen.’

‘Misschien wel, ja. Maar het alternatief is veel erger.’

Kat wist dat Whitehall gelijk had. Maar Harry’s eerste reactie op de recente bevestiging door zijn huisarts van de diagnose alzheimer was geweest dat hij was weggevlucht uit de wachtkamer. Daarna was hij verdwaald en bijna doodgevroren in een ondergrondse parkeergarage. Dat risico wilde ze niet nog een keer lopen.

‘Hij moet worden onderzocht door artsen die vertrouwd zijn met geriatrische patiënten. Die stellen hem vragen en doen een aantal testjes. Als ze van mening zijn dat hij niet meer wilsbekwaam is, dan kunnen ze verklaren dat hij niet meer handelingsbevoegd is. Dat beschermt hem tegen eventuele verdere financiële transacties. De bank kan hem dan geen geld meer lenen en Hillary kan geen geld meer van zijn rekening halen. Natuurlijk betekent dat ook dat hij zelf geen enkele financiële handeling meer mag verrichten.’

Kat wreef over haar voorhoofd. Ze had inmiddels vreselijke hoofdpijn. ‘Hoe snel kunnen we dat regelen? Ik denk dat er al een bod is uitgebracht op zijn huis.’ Kat had Whitehalls rustige manier van doen net nog prettig gevonden, maar nu was zijn gebrek aan urgentie een aanslag op haar zenuwen. ‘Wat kunnen we doen? Kunnen we de politie niet bellen?’

‘Het is niet zo simpel.’

‘Mij lijkt het wel simpel. Hillary maakt misbruik van mijn oom.’

‘We hebben hier te maken met iemands geestelijke gesteldheid, Kat. De wet zegt dat Harry het recht heeft om zijn eigen zaken te regelen zolang hij wilsbekwaam is. Iemand dat recht ontzeggen is een zeer ernstige stap.’

‘Het is duidelijk dat hij niet wilsbekwaam is. Een weldenkend persoon zou dit nooit doen.’

‘Misschien niet, maar een wettige beoordeling van Harry’s wilsbekwaamheid berust op de mening van twee artsen. Eén daarvan kan zijn eigen huisarts zijn.’

‘Zijn eigen huisarts heeft vorige week dinsdag besloten hem niet langer als patiënt te willen hebben. Waar vind ik twee artsen die bereid zijn hem op korte termijn te onderzoeken? Ik weet niet eens waar ik moet beginnen.’

‘Ik ken er wel een paar.’ Whitehall klopte haar bemoedigend op de hand. ‘Ik pleeg wel wat telefoontjes.’

Kat voelde zich lichamelijk onwel. ‘Hoe zit het met de schade tot nu toe? Wordt Hillary niet vervolgd? Moet ze het geld niet teruggeven?’

‘Waarschijnlijk niet, omdat er geen bewijs is dat hij wilsonbekwaam was toen de transacties plaatsvonden.’

‘Dus ze komt er gewoon mee weg alsof er niets gebeurd is?’ Kat snoof verontwaardigd. ‘Het is nog gemakkelijker dan de bank beroven.’

Whitehall zuchtte. ‘Misschien lijkt de wet niet eerlijk, maar een oordeel over Harry’s wilsbekwaamheid moet objectief en verifieerbaar worden vastgesteld. Dat oordeel heeft geen terugwerkende kracht; wat in het verleden verkeerd is gegaan kan niet meer worden teruggedraaid. Ik ben bang dat financieel misbruik veel voorkomt in families.’

‘Ik dacht altijd dat de wet geacht werd om kwetsbare mensen als Harry te beschermen?’

‘Als het medisch oordeel echt zo is dat hij wilsonbekwaam is, dan kunnen we bij de rechtbank een aanvraag doen om hem handelingsonbevoegd te laten verklaren. Dat geeft hem bescherming voor de toekomst. We kunnen niets meer doen aan het verleden. Het kan allemaal geregeld worden in nog geen drie weken.’

‘Drie weken? Dan heeft hij helemaal niets meer over.’

Whitehall keek haar vriendelijk aan. ‘Ik werk zo snel als ik kan. Wanneer kan ik Harry spreken?’

‘Dat is nu juist het probleem. Ik weet niet waar hij is.’