Hoofdstuk 25
De volgende ochtend schrok Kat wakker doordat er iemand op de deur klopte. Jace zou wel ontbijt bij de roomservice hebben besteld. Ze watertandde toen ze dacht aan geroerbakte eieren en wafels. Ze rolde op haar zij en stak haar arm uit naar Jace. Ze liet haar hand rusten op Jace’ buik en ging met haar vingers over zijn strakke spieren. Toen bedacht ze zich iets: als Jace nog in bed lag te slapen, dan had hij de roomservice niet gebeld. Haar teleurstelling veranderde in ongerustheid. Waren ze nu al ontdekt?
‘Jace,’ fluisterde ze. ‘Er staat iemand voor de deur.’
‘Hm.’ Hij rolde op zijn zij en streek met zijn hand over haar schouder. Ze voelde haar huid tintelen toen zijn hand over haar arm streek. Het kloppen werd luider. Ze was nu klaarwakker.
‘Jace, ga eens kijken wie het is.’
‘Oké. Blijf jij maar liggen.’ Jace stond op en schoot een broek en een overhemd aan. Hij liep naar de deur en keek door het kijkgaatje. Hij draaide zich om, liep terug naar het bed en ging hoofdschuddend zitten. ‘Dit ga je nooit geloven.’ Hij knoopte zijn overhemd dicht.
‘Wat geloven?’ Kat sprong uit bed en deed een joggingbroek en een T-shirt aan.
Het bonzen werd nog luider, alsof iemand uit alle macht tegen de deur sloeg.
‘Het is je nichtje Hillary.’
Hillary, Kat en Jace hadden op school allemaal in dezelfde klas gezeten. Jace had onmiddellijk een hekel aan haar gekregen, ondanks dat Hillary haar uiterste best had gedaan om hem verliefd op haar te laten worden.
Kats hartslag ging omhoog toen ze terugdacht aan haar laatste confrontatie met Hillary. De diamanten ringen van tante Elsie waren gestolen. Hillary hield vol dat er een inbraak moest zijn geweest, maar Kat vermoedde dat dit niet zo was. Spoedig na de ‘inbraak’ droeg Hillary een nieuw Rolex-horloge, dat ze ongetwijfeld had geruild voor de verdwenen ringen. Ze veroorzaakte altijd problemen. ‘Wat? Dat kan niet. Ze is al tien jaar de hort op. Bovendien, hoe zou ze überhaupt kunnen weten dat we hier zijn?’
‘Mee eens, maar ik weet zeker dat zij het is. Misschien heeft Harry zich toch niet alles ingebeeld. Kijk zelf maar.’
Kat liep op haar tenen naar het kijkgaatje en hield haar adem in toen ze erdoorheen keek.
De jaren hadden rimpels, een hangkin en een heleboel make-up toegevoegd aan Hillary’s gezicht. Haar ogen waren verborgen achter een zonnebril van Chanel met een heel groot logo. Ze droeg de zonnebril alsof het een label was dat haar status en onberispelijke smaak duidelijk moest maken, ondanks het feit dat ze midden in de winter ergens binnen was.
Kat deed de deur open; haar nicht stormde langs haar heen en gooide haar bijna omver. Ze droeg een laag uitgesneden jurk zonder mouwen, hoewel het buiten vroor. Witte zoutvlekken vormden cirkelvormige patronen op haar bruine laarzen met hoge hakken. Aan elke laars hing een opvallend D&G ritshangertje. Het was Hillary ten voeten uit.
‘Waar is papa, verdomme?’ Hillary liep recht op de schuifdeuren af en zette haar enorme zonnebril op haar opgestoken en met haarlak volgespoten haar ‘Wat heb je met hem gedaan? Je hebt hem ontvoerd.’
‘Hillary?’ vroeg Kat. ‘Wat doe je hier? Waarom denk je...?’
Jace’ mond viel open, toen Hillary langs hem heen het balkon opstormde. Een koude windvlaag kwam de kamer in.
Toen ze niemand op het balkon aantrof, kwam Hillary weer naar binnen; ze liet de schuifdeur openstaan zodat de kou naar binnen stroomde. Toen liep ze naar de kast en trok de deur bijna uit zijn scharnieren. ‘Vertel me waar hij is. Nu!’
Jace liep naar de balkondeur en deed hem dicht. Hij keek Kat aan en trok zijn wenkbrauwen op, maar hij zei niets.
‘Hij is in de kamer hiernaast. Wat is er aan de hand?’ vroeg Kat, die nog steeds niet echt snapte wat er gaande was.
Hillary rukte aan de knop en toen de deur niet openging, bonsde ze op de tussendeur. ‘Pap! Doe de deur open.’
‘Rustig aan,’ zei Kat. ‘Je maakt die deur nog kapot.
Hillary keek haar woedend aan. Toen ging de deur open vanaf de andere kant. Harry verscheen in de deuropening met een slaperige blik in zijn ogen.
‘Hillary!’ Hij glimlachte. ‘Wat een leuke verrassing.’
Kat wierp Jace een blik toe. Hij keek Hillary woest aan, maar die scheen dat niet op te merken.
‘Hoe wist je dat we hier waren?’ Toen ze nog tieners waren, had Kat soms gedacht dat Hillary een ware stalker was, zoals ze in de gaten werd gehouden door haar nicht.
‘Ja, dat zou jij wel willen weten.’ Hillary wierp Kat een woedende blik toe.
Kat keek haar nicht vragend aan. Ze had zulke dikke oogschaduw op dat haar ogen wel op een paar doorgebrande stopcontacten leken.
‘Ik bel de politie en dien meteen een aanklacht tegen je in.’ Hillary pakte Harry bij zijn arm. ‘Jij zal nooit meer een dag werken, als ik eenmaal met je klaar ben.’
‘Hoezo, aanklacht?’ Wat deed ze hier in godsnaam?
‘Dat je mijn vader hier mee naartoe hebt genomen tegen zijn wil.’
‘Oom Harry, heb ik je gedwongen hier mee naartoe te komen?’
Hillary deed haar hand over Harry’s mond toen hij aanstalten maakte iets te zeggen. Ze draaide zich om naar Kat. ‘Praat niet tegen hem. Je hebt al genoeg kwaad gedaan.’
‘Hillary, ik moest hem wel meenemen.’ Ze keek naar Harry en vroeg zich af of hoe ze dit kon uitleggen aan Hillary zonder Harry een rotgevoel te bezorgen. ‘Zijn dementie –wordt erger.’
Harry keek naar beneden, terneergeslagen.
‘Het spijt me, oom Harry,’ zei ze zachtjes.
‘Het is goed,’ zei hij. ‘Kat heeft gelijk. Ik weet dat ik niet meer zo helder ben als vroeger.’
‘Hij kan niet meer alleen zijn, Hillary. Als je de laatste paar jaar aanwezig was geweest, dan had je dat kunnen weten.’
Hillary wist niets af van het feit dat Harry het gas aan had laten staan en bijna het huis had laten afbranden. Niets van het feit dat Harry met zijn Lincoln de etalage van dat Italiaanse restaurant was binnengereden. Of wist ze daar wel iets van? Harry praatte al maanden over haar en de laatste paar weken nog vaker. En dan had je ook nog die afrekening van Tiffany op zijn creditcard. Maar zelfs Hillary zou zich daar niet toe verlagen – of toch wel?
In ieder geval had Kat op Harry moeten letten en voor hem moeten zorgen. Het afsluiten van het fornuis, het verstoppen van de afstandsbediening van de garagedeur en het loskoppelen van de accu van de auto waren alleen maar tijdelijke oplossingen. Harry had voortdurende zorg nodig en Kat kon niet nóg meer doen. Plotseling begon het bij haar te dagen – er moest een reden zijn voor Hillary’s terugkeer. Harry’s dementie was duidelijk zichtbaar – was Hillary soms hier om voordeel te halen uit de situatie? Waarom zou ze anders na tien jaar zijn teruggekomen?
‘Je hebt papa tegen zijn zin ontvoerd. Hoe kun je met jezelf leven? Je bent een misdadigster.’
‘Hoe kun jíj met jezelf leven, Hillary? Jij bent hier de crimineel; je hebt het spaargeld van je ouders gestolen.’
‘Ze hebben dat aan mij gegeven.’
Kat rolde met haar ogen. ‘Ja, dág.’
Harry staarde naar de vloer en zei niets.
‘Je begrijpt het niet, Hillary. Je vader vergeet om te eten. Hij is hier omdat ik voor hem zorg. Ik zou hem nooit een paar dagen alleen laten.’
‘O, ik begrijp het al. Je hebt hem ontvoerd om van hem te profiteren. Ik maak daar nu onmiddellijk een einde aan.’
Harry moest gisteravond hebben getelefoneerd met Hillary. Ze moest hem op zijn mobieltje hebben gebeld. Dat had ze dus gehoord. Harry zou zich de naam van het hotel niet hebben kunnen herinneren, maar hij kon nog wel lezen. Hillary had hem alleen maar hoeven vragen of hij iets kon vinden waar de naam van het hotel op stond.
‘Ontvoerd? Meen je dat nou serieus?’ Kat keek naar Harry. Hij luisterde niet meer en kon het gesprek waarschijnlijk niet echt volgen. ‘Hij wílde meekomen.’
‘Ja, we zijn eindelijk weer allemaal bij elkaar.’ Harry glimlachte. ‘Laten we dat vieren en gaan ontbijten.’
Kat wilde net gaan uitleggen waarom dat niet kon, toen Hillary tussenbeide kwam. ‘Nee, papa. We gaan hier weg. Pak je spullen.’ Hillary duwde Harry terug naar de andere kamer en gooide de deur dicht.
Kat keek naar Jace, helemaal verbouwereerd. Een golf van machteloosheid sloeg over haar heen toen ze dacht aan Harry die door Hillary werd meegenomen. Zou hij de rit naar huis overleven voordat Hillary, die een kort lontje had, genoeg van hem kreeg en hem bij iemand anders achterliet? Nam ze hem überhaupt wel mee naar huis?
‘Laat maar.’ Jace omhelsde haar. ‘Er gebeurt niets met hem. We zijn morgen vast weer thuis.’
‘Maar zij weet niet hoe slecht hij eraan toe is!’ Hillary was veel te egoïstisch om zich te bekommeren om zijn medicatie, waanideeën en verwarring.
‘Daar geloof ik helemaal niets van,’ zei Jace. ‘Ze weet precies wat er aan de hand is.’
‘Maar waarom zegt ze die dingen dan?
‘Om jou te pesten. En om eventuele negatieve zaken op jou af te schuiven. Om te verbergen wat er echt gebeurt.’
Kat maakte zich los. ‘Ik weet dat ze egoïstisch is en dat ze van hem gestolen heeft. Maar ze kan toch niet denken dat ik hem kwaad doe! Dat kán ze niet echt bedoelen.’
‘Kom op, Kat, het gaat allemaal om haar en om te krijgen wat zij graag wil. Jij zou beter dan anderen fraude moeten herkennen als die zich voordoet. Die onverklaarbare betalingen, die uitgaven bij Tiffany. Leg dat eens uit.’
‘Ja, daar heb ik ook aan gedacht. Maar ligt dat niet te veel voor de hand?’
‘Een reeks vreemde vergissingen in Harry’s financiën als zij na tien jaar weer aan komt zetten? Dat vind ik te toevallig. Spreek haar daar maar op aan – ik weet zeker dat ze dan zal beweren dat ze al die dingen van hem gekregen heeft.’
‘Denk je dat ze soms terug is gekomen omdat ik die creditcards heb opgezegd? Omdat haar geldbron werd afgesneden?’ Kat ging op het bed zitten. ‘Zo ver zou ze toch niet gaan – dat is fraude en oudermishandeling.’
‘Word wakker, Kat. Harry winkelt echt niet bij Tiffany. Waarom denk je dat ze terug is?
Jace had gelijk. ‘Maar zou ze echt stelen van haar bloedeigen vader?’
‘De meeste mensen zouden dat niet doen,’ gaf Jace toe. ‘Maar Hillary is niet ‘de meeste mensen’. Ze doet alles waar ze mee weg denkt te komen.’
‘Jace, zelfs als dat waar is: er is niets over. Ik heb de creditcards opgezegd en het geld dat hij nog had is gebruikt om de rekeningen te betalen. Er is niets meer om te stelen.’