Hoofdstuk 33

Kat schrok wakker, badend in het zweet. Haar hart bonsde en ze trapte de dekens van zich af. Toen zag ze het lampje van de rookdetector boven het bed en het gevoel van paniek verdween; ze besefte dat ze zich in de hotelkamer bevond.

Ze had gewoon een nare droom gehad. Hillary had met een bulldozer Harry’s huis in een puinhoop veranderd en hem achtergelaten in een opvanghuis voor daklozen. Zelfs Hillary zou zo ver niet gaan, dacht ze toen ze in haar ogen wreef.

Ze keek op de klok op het nachtkastje. Het was drie uur ’s nachts en er lag niemand naast haar. Toen wist ze het weer: Jace was met Roger Landers naar de kamer hiernaast gegaan. De herinneringen aan de discussie over het World Institute en de daaropvolgende ruzie kwamen weer bij haar boven. Ze was niet blij met Jace’ nieuwe verbond met Landers, maar ze had niet zo tegen hem uit moeten varen. Hij had alle recht om achter een verhaal aan te gaan dat potentieel opzienbarend nieuws zou opleveren, maar toch: ze had allerlei belemmeringen opgeworpen. Dacht ze echt dat hij haar vertrouwen zou beschamen? Natuurlijk dacht ze dat niet. Ze schaamde zich voor haar egoïstische gedrag.

Nadat ze een T-shirt en een broek had aangetrokken, deed ze ook nog haar schoenen aan; je wist maar nooit. Ze liep naar de deur van de aangrenzende kamer en luisterde. Ze hoorde geen stemmen. Lagen ze te slapen? Nee – Jace zou zeker naar hun kamer terug zijn gekomen, ruzie of geen ruzie.

Ze klopte zachtjes op de deur en wachtte.

Een paar tellen later hoorde ze zachte stemmen. ‘Jace?’

Ze probeerde de knop van de deur, maar de deur was op slot. Ze klopte nog een keer zachtjes op de deur. De deur ging open en stond nu op een kier. Ze voelde een tinteling achter in haar nek, toen ze besefte dat de kamer in duisternis was gehuld. Het was te donker om te kunnen zeggen of de schimmige figuur die ze zag Jace of Landers was.

‘Jace? Ben jij dat?’ De deur ging verder open. Plotseling werd ze beetgepakt en de aangrenzende kamer ingetrokken. 

‘Wat...?’ Sterke armen pakten haar bij de schouders en duwden haar verder de kamer in. Ze struikelde naar voren en viel bijna doordat haar rubberen zolen aan het tapijt vast bleven kleven. Dit zou Jace nooit doen. ‘Roger?’

‘Kop houden.’ Hij sloeg haar in het gezicht. ‘Straks hoort iemand je nog.’

Kat hervond haar evenwicht en draaide zich om hem aan te kijken. Haar intuïtie was juist geweest. Landers was niet te vertrouwen. ‘Je doet me pijn! Waar ben je mee...?’ Kat kreeg niet de kans haar zin af te maken.

Landers gooide de deur achter haar dicht. Het licht ging aan en Kat staarde recht in de ogen van het kwaad.

Deze keer had Nathan Barron wel gewoon kleren aan; hij droeg een zwarte smoking onder een trenchcoat. Hij had ook rubberen handschoenen aan.

Kats hart begon te bonzen toen ze zijn handen zag. Handschoenen konden maar een ding betekenen: geen vingerafdrukken en geen bewijzen. Ze zakte door haar benen en deed struikelend een halve pas naar achteren, voordat ze haar evenwicht weer hervond.

‘Bent u hier helemaal naar toe gekomen om Victoria’s gangen na te gaan?’ Nathan Barron pakte haar beet, toen Roger Landers haar losliet. Hij stond bij het nachtkastje en Kat kon niet goed zien wie de derde persoon was die op het bed zat. ‘Wat ontroerend!’

‘Wat wilt u van me?’ Zou het kunnen dat Nathan niets afwist van haar fraudeonderzoek? Kat keek de kamer rond.

Jace was er niet. Ze zag ook de documenten niet die ze uit Nathans kamer had weggenomen.

Landers bleef achter haar staan, zodat ze niet naar de deur kon lopen. Nathan deed een klein stapje naar rechts en ze kon eindelijk zien wie er achter hem op het bed zat.

Het was Victoria. Ze zat op het randje van het bed en keek Kat spottend aan. In ieder geval zo spottend als de Botox toeliet. ‘Het duurde even, maar toen wist ik wie u was. Zal ik u eens wat vertellen? U bent echt een waardeloos kamermeisje.’

‘Dit hoeft niet heel vervelend te worden, mevrouw Carter,’ zei Nathan. ‘U gaat hier nu weg, u stopt met het onderzoek, en we vergeten allebei dat dit gebeurd is.’ Nathans glimlachte, maar zijn ijskoude ogen keken haar strak aan. ‘Als u tenminste volledig meewerkt.’

Kat beantwoordde zijn blik.

Rustig blijven.

Twee keer ademde ze rustig in en uit; ze probeerde haar hartslag naar beneden te krijgen. Ze zou niet toegeven aan zijn bangmakerij. Ze was in staat om zich hieruit te denken.

Dacht Nathan echt dat ze hier was in het kader van de scheidingszaak van Zachary en Victoria?  Nee, het oordeel was al geveld, dus hij loog. Landers zou hem al hebben ingelicht over haar onderzoek.

‘Wat bedoelt u met meewerken?’ In ieder geval had ze Landers niet verteld naar welk lid van het World Institute ze onderzoek deed. Jace zou haar nooit verraden, maar Landers had misschien wel andere aanwijzingen gevonden in de documenten op het tafeltje in de kamer van Kat en Jace, toen ze allebei in de badkamer waren.

‘Roger heeft me alles verteld.’ Nathan hield haar nu niet meer zo stevig vast, maar hij liet haar nog steeds niet los. ‘Dit gaat u niet lukken.’

Nathan Barron was een zakenman en niet iemand die met mensen afrekende. Kat was ervan overtuigd dat hij zijn handen niet vuil zou maken en zich met onaangename details zou bezighouden. Maar één blik op zijn handschoenen en ze trok die conclusie in twijfel. Slachtte hij tijdens zijn jachtpartijen zijn prooi zelf af, of liet hij dat aan anderen over? Ze voelde zich net een prooi die geen kant meer op kon.

‘Wat gaat me niet lukken?’ Dus hij wist van haar onderzoek – en wat dan nog? Ze liet zich niet door hem intimideren. Ze keek nog eens de kamer door op zoek naar aanwijzingen voor waar Jace zou kunnen zijn en zag haar laptop staan met de screensaver aan.

Ze vloekte binnensmonds. Hoe veel informatie had Jace gedeeld met Landers? De aanwezigheid van haar laptop in deze kamer betekende dat Nathan, Victoria en Landers mogelijk toegang hadden gekregen tot de Edgewater-bestanden die op de laptop waren opgeslagen.

‘Ik heb het over uw onderzoek, of hoe u dit belachelijke reisje hiernaartoe ook mag noemen. U verdoet uw tijd en ook de onze. Maar ik mag u wel. Ik zal u helpen een uitweg te vinden uit de lastige positie waarin u zichzelf hebt gemanoeuvreerd.’

‘Hoe dan?’ Kat bleef rustig praten. Had Nathan Barron Jace ook op deze wijze benaderd? En Svensson?

Nathan liet Kat gaan en ze schudde haar armen los.

‘Door nu en in de toekomst dit onderzoek te laten rusten. Wat Zachary u ook betaalt, ik zal dat bedrag verdubbelen. Nu ermee ophouden en niet meer voor Zachary werken. Dan kunt u voortaan voor mij werken.’

Naar hem overlopen voor het dubbele honorarium? Het honorarium dat Zachary haar betaalde, was al heel royaal. Het dubbele hield in dat ze een jaar lang niemand meer een factuur hoefde te sturen en dus geen nieuwe zaken hoefde aan te nemen. Natuurlijk kon ze dat honorarium van Zachary niet meer serieus nemen, nu ze wist dat hij dat toch niet kon betalen. Geen wonder dat Nathan en het World Institute zonder enig risico op vervolging hun zaken regelden. En dat ze zich ook een moord konden veroorloven.

‘Wat had u precies in gedachten?’ De dood van Svensson had hier op de een of andere manier mee te maken. En het ging om moord. Ze twijfelde of Svensson op zijn aanbod zou zijn ingegaan. Maar Landers had dat wel gedaan.

‘Een onderzoek instellen naar Zachary wegens fraude. Hij maakt zich schuldig aan ponzifraude en ik kan dat ook bewijzen.’

‘U bent bereid uw eigen zoon te laten opdraaien voor uw misdaden?’

Nathan kneep zijn ogen samen. ‘Hij is schuldig en ik heb de bewijzen. Zachary’s onzorgvuldige en agressieve handelstransacties hebben Edgewater bijna aan het randje van de afgrond gebracht. We zouden failliet zijn gegaan als ik zijn toegang tot contant geld niet aan banden had gelegd.’

‘U bedoelt de honderden miljoenen dollars die u hebt verduisterd en doorgesluisd naar Research Analytics en het World Institute?’ Het had geen zin om nog geheimzinnig te doen. Het was duidelijk dat Nathan wist dat haar onderzoek hem betrof. Kat draaide zich om naar Landers. ‘Waar is Jace?’

Landers leunde tegen de deur. Hij zei niets en keek naar de grond.

Kat sprong op Landers af, maar Nathan pakte haar bij de armen en trok haar terug.

‘Uw vriend Jace heeft een ongelukje gehad.’ Nathan verstevigde zijn grip. ‘Wilt u dat u ook zoiets overkomt?’

Haar hart sloeg een slag over. ‘U komt hier niet mee weg. De politie weet wat u aan het doen bent.’

‘De politie?’ Nathan lachte. ‘Ik heb niets onwettigs gedaan.’

‘Daar ben ik het niet mee eens.’ Kat probeerde om geen emotie te tonen. Ze wilde hem die voldoening niet geven.

Victoria glimlachte naar haar. Alleen had de glimlach door de Botox meer weg van een gemene grijns.

‘U denkt echt dat ik de misdadiger ben?’ Nathan duwde haar naar beneden op het bed. ‘Edgewater is mijn bedrijf en ik doe met mijn geld wat ik wil.’

‘Het is het geld van de beleggers, niet uw geld. Maar dat kan u niets schelen, hè? U bedondert de gemeenschap niet alleen, u doet dat ook nog eens met het geld van anderen.’

‘Dat is belachelijk!’

Kat ging rechtop zitten. ‘O ja? Eén munteenheid voor de hele wereld waarover beslist wordt buiten regeringen om? Het is gewoon te gevaarlijk om dat te laten gebeuren. Het betekent de ondergang van de democratie. Svensson dacht dat ook en u legde hem het zwijgen op, zodat u uw plannen kon doorzetten.’

Het deed haar pijn die dingen hardop uit te spreken. Het was namelijk precies wat Jace haar had proberen uit te leggen, maar ze had meer belangstelling gehad voor haar eigen onderzoek.

‘Laat ook maar – het doet er nu niet meer toe. Alles is al in gang gezet en er is niets dat u kunt doen om het tegen te houden.’

Ze keek Nathan aan terwijl ze paniek voelde opkomen. ‘Laat me gaan.’

Nathan pakte haar nog steviger beet en drukte haar polsen tegen elkaar. Hij duwde haar gemakkelijk naar beneden op het bed. ‘Wilt u dezelfde behandeling? Ga zo door en dan krijgt u die ook.’

Nathan had zo ongeveer toegegeven dat hij betrokken was geweest bij de dood van Svensson. Hij hield haar polsen stevig vast, terwijl hij probeerde iets uit zijn zak te halen. Een koord. Het nylonkoord sneed in haar huid toen hij dat om haar polsen wikkelde en het stevig aantrok. Hij knoopte het vast en trok het nog steviger aan tot ze het uitschreeuwde van de pijn. Kat kon even geen adem halen en ze voelde hoe de muren op haar afkwamen.

‘Heb je de injectiespuit?’ Nathan bewoog zijn hand in de richting van Victoria, terwijl hij op Kats benen zat en haar naar beneden drukte.

Victoria stond op. ‘Ja, schat,’ zei ze met een walgelijk zoet stemmetje. Ze rommelde in haar oversized designer handtas en haalde een injectiespuit tevoorschijn.

Kat probeerde zich los te trappen, maar het had geen zin. Haar gedachten gingen terug naar de dingen die Roger Landers gisteravond had gezegd. Had hij van begin af aan toneel gespeeld, of had hij zich overgegeven aan deze haai omdat hij in een steeds kleiner aquarium rondzwom?

‘Hoeveel heeft hij je betaald, Roger? Voor hoeveel ben jij te koop?’ Ze worstelde zich op haar zij om Landers aan te kijken. Niemand leek hem hier tegen zijn wil vast te houden.

Hij zei niets.

‘Hou je kop, trut.’ Victoria tikte op de injectiespuit met een gemanicuurde nagel. ‘Tijd voor je medicijn.’

Kat vertrok van pijn toen de naald in haar arm werd gestoken. Toen voelde ze ijzige warmte door haar bovenarm en aderen stromen. Ze kreeg een brandend gevoel in haar borst en daarna in haar nek en hoofd. Alles werd warm, warm, steeds warmer en toen vervaagden de stemmen. Geen geluid meer, geen kleuren meer. Niets deed er nog toe.