Hoofdstuk 49

Kat werd wakker, omdat er iemand beneden op de voordeur van de blokhut stond te bonzen. Iemand was met geweld bezig de deur open te krijgen. Ze sprong uit bed en stootte haar hoofd tegen het lage plafond. Ze vloekte binnensmonds toen ze zich herinnerde waar ze was: in Kurts blokhut in de tweede slaapkamer op zolder. Haar hart bonsde. Degene die buiten stond wilde wel heel graag naar binnen.

Ze bewoog langzaam naar de ladder en keek over de rand van de zolderverdieping. Zelfs in het donker gaf het zicht van boven haar een voordeel boven een indringer. De deur van de blokhut was al een beetje open, waardoor het silhouet van de deur afstak tegen het maanlicht dat van buiten kwam. Ze zat hier gevangen. Er was geen ontsnappingsroute.

De deur bezweek met een luide krak. Een man drong naar binnen; in de deuropening stak zijn donkere gestalte af tegen het maanlicht. Kat hield haar adem in toen hij zich omdraaide om de deur dicht te doen.

Kurt had verteld dat er al eens eerder iemand was binnengedrongen. Mensen op doortocht zochten soms naar blokhutten waar ze binnen konden komen. Misschien zou deze knaap gewoon wat te eten pakken en weer weggaan. Dat leek niet waarschijnlijk zo midden in de nacht, aangezien het te donker was om te reizen en er geen andere blokhutten in de buurt waren. Hij zou wel tot de ochtend willen blijven en dan zou hij natuurlijk de hele blokhut doorzoeken, met inbegrip van de zolder. Als hij dat deed, kon zij zich daar maar beter op voorbereiden. Ze voelde om zich heen op de vloer, maar ze vond niets. Ze wilde dat ze niet zo stom was geweest om haar rugzak met daarin haar zakmes beneden te laten liggen.

De kachel! Zelfs al brandde hij niet, de kachel was nog wel warm als je eraan voelde en dat was een duidelijk teken dat er iemand aanwezig was in de blokhut. En haar rugzak stond in het volle zicht op de keukentafel. Nu de deur weer dicht was, was het binnen weer donker, maar Kat kon de vage gestalte zien van de indringer, die de blokhut aan het verkennen was. Hij liep de kamer door en stevende rechtstreeks af op de ladder naar de zolder. Hij stapte op de onderste tree, aarzelde even en keek rond.

Kat ging vlug terug naar de slaapkamer en pakte een van de twee skistokken die aan de muur hingen. Ze liep op haar tenen terug naar de ladder en ging ernaast staan. Ze wachtte totdat de man met zijn handen de bovenste tree van de ladder bereikte. Hij zou natuurlijk sterker zijn dan zij en het enige punt in haar voordeel was het verrassingselement. Haar hartslag werd sneller, terwijl ze wachtte in de wetenschap dat ze maar één kans zou krijgen.

Ze stak met de skistok tegen zijn knokkels, duwde de stok in het vlees van zijn hand en draaide de stok rond. Tot haar afschuw bleef de man omhoogkomen en legde zijn vrije hand op de vloer van de zolder.

‘Wat krijgen we—’ Hij was opeens stil.

‘Wegwezen!’ riep ze.

Maar de man had zijn hand al losgetrokken. Ze stak met de skistok naar zijn andere hand toen hij een tree naar benden ging. Ze herkende hem zodra hij haar aankeek.

‘Jij!’ Landers staarde haar aan, zijn ogen wijd opengesperd door de schok. ‘Wat doe jij hier?’ Hij werd stil en schudde met zijn rechterhand, die vast pijn moest doen.

‘Ik zou jou hetzelfde kunnen vragen.’ Kat stak met de skistok naar zijn andere hand. Deze keer liet ze hem in zijn hand staan en stak met de punt van de skistok in het zachte vlees van zijn hand. ‘Ophoepelen!’

‘Kat, wat krijgen we nu? Je doet me pijn. Haal dat ding van mijn hand af.’

‘Vergeet het maar. Draai je om en ga weg. Nu!’

‘Blijf nou kalm, ik kan alles uitleggen.’

Ze duwde de stok nog een stukje verder. ‘Wat uitleggen? Dat je ons hebt verraden? Rot op!’

‘Ik kan nergens naartoe als je mijn hand niet laat gaan.’

Kat tilde de skistok op en hield die omhoog terwijl Roger Landers de ladder afdaalde. Maar hij ging maar twee treden naar beneden, net ver genoeg om buiten bereik van de skistok te komen. ‘Niet blijven staan,’ snauwde ze.

‘We moeten eerst praten.’ Hij keek haar aan.

‘Er valt niets te zeggen.’ Ze wees met de skistok in zijn richting, maar hield de stok net buiten zijn bereik.

Landers bleef staan. ‘Je begrijpt het niet. Kom naar beneden en dan leg ik het uit.’

‘Vergeet het maar.’ Ze was niet van plan hem nog op wat voor manier dan ook tegemoet te komen.

‘Ik weet waar Jace is. Kun je niet gewoon naar beneden komen? Ik beloof je dat ik niets zal doen.’

Kat liet de skistok zakken. Hij wist waar Jace was? Maar was dat niet gewoon een truc om haar naar beneden te krijgen?

Aan de andere kant: stel dat hij Jace echt kon vinden. Op zeker moment was Landers bij Jace in de kamer geweest. En het lag voor de hand dat Nathan en Victoria iets te maken hadden met de verdwijning van Jace. ‘Waar is hij dan?’

‘Hij zit opgesloten in de gevangenis van Hideaway Bay. Hij heeft me gezegd om hierheen te komen als de zaken verkeerd liepen. Om ons te verbergen voor Nathan.’

Had Jace opgesloten gezeten in het politiebureau toen zij daar had gestaan? Had hij maar een paar meter bij haar vandaan gezeten?

Landers kon niets afweten van de blokhut van Kurt tenzij Jace hem erover had verteld. In ieder geval moest dat deel van zijn verhaal kloppen. Kat liet de skistok zakken en kwam langzaam de ladder af, waarbij ze er goed op lette dat ze Landers in het oog hield. Ze liep achter hem aan naar de tafel en wachtte tot hij ging zitten. Zelf bleef ze staan, volledig op haar hoede.

‘Ik geef je vijf minuten om me te overtuigen. Daarna moet je weg.’ Ze wist dat ze zonder wapen geen bedreiging vormde voor Roger Landers. De skistok werkte alleen maar als ze op zolder was, waar ze in het voordeel verkeerde vanwege het hoogteverschil. Toch gaf ze zich niet zomaar gewonnen.

Had Kurt ergens een geweer in de blokhut? Als dat zo was, dan kon ze dat maar beter vinden voordat Landers dat deed. Zelfs al wist ze niet hoe ze een wapen moest gebruiken.

‘Waarom zit Jace in de gevangenis?’ begon ze.

‘Nathan liet hem meenemen naar Hideaway Bay voor ondervraging.’ Landers deed zijn jack open en legde dat op de stoel die het dichtst bij de deur stond, alsof hij van plan was nog wel even te blijven.

‘Waarom? Jace heeft niets verkeerds gedaan.’ Nathan Barron was dan misschien wel machtig, maar tenzij de politie van Hideaway Bay corrupt was, zouden ze Jace niet arresteren zonder dat er enige aanwijzing was dat hij een misdaad had gepleegd.

‘Nathan wilde dat hij werd gearresteerd voor diefstal. Voor het stelen van de documenten uit zijn hotelkamer.’ Roger Landers zat aan tafel en hield zijn hand vast. ‘Ik denk trouwens dat je een paar botjes in mijn hand hebt gebroken. En hij bloedt ook.’

Heel even voelde Kat zich schuldig. Toen herinnerde ze zich dat Landers geen vinger had uitgestoken toen zij die injectie kreeg toegediend door Victoria. Hij had Victoria op geen enkele manier tegengehouden, wat ertoe had geleid dat zij bewusteloos was achtergelaten op een of ander treinstation. Ze was Roger Landers niets verschuldigd, en al helemaal geen sympathie.

In feite was het zo dat hij bij haar in het krijt stond. Ze deed haar armen over elkaar en ging niet op zijn opmerking in.

‘Heb je me niet gehoord? Ik bloed. Waar is de EHBO-trommel?

Kat keek Landers boos aan. ‘Waarom hebben ze jou niet gearresteerd? Jij was toch ook in die kamer.’ Had hij met hen samengewerkt? Jace was verdwenen en zij had een injectie gekregen. Alleen Landers was er ongeschonden van afgekomen. Er waren te veel dingen in zijn verhaal die niet klopten.

‘Jace zei dat hij alleen werkte. Ik heb geen idee waarom ik erbuiten werd gelaten, maar we moeten samenwerken. Laten we ons concentreren op het vrij krijgen van Jace en op het achter de tralies krijgen van de echte misdadigers.’

‘De echte misdadigers?’ Hij had geen antwoord gegeven op haar vraag.

‘Nathan en het World Institute natuurlijk.’ Hij vertrok van pijn en bewoog zijn vingers heen en weer. ‘Het World Institute begaat de grootste misdaad die je je kunt voorstellen.’

‘Ze hebben geen enkele wet overtreden,’ zei Kat. Op Nathan, Victoria en het World Institute was misschien wel het nodige aan te merken, maar het World Institute zelf had niets illegaals gedaan. Alleen Nathan had de wet overtreden door de fraude met Research Analytics, en niet te vergeten door geweld tegen haar te gebruiken en waarschijnlijk tegen Jace. Je kon allerlei bezwaren hebben tegen de ideeën van het World Institute, maar praten over hoe je de wereld kon overnemen was geen misdaad. Ze werd doodziek van Landers en zijn samenzweringstheorieën. Het was zijn schuld dat Jace en zij nu in de problemen zaten.

‘Maar dat gaan ze wel doen. Of anders veranderen ze de wet op zo’n manier dat hun doelen het beste worden gediend. Nu al zijn ze bezig hun plan ten uitvoer te brengen. De schuldencrisis was nog maar het begin; die crisis is veroorzaakt door leden van het World Institute. De banken waarvan zij de baas waren maakten heel veel winst met riskante leningen; het kon hun niet schelen of ze wel of niet omvielen. Als ze voldoende slechte leningen hadden, dan kon een regering niets anders dan zo’n bank redden. Waarom? Omdat als ze zouden omvallen, er een kettingreactie zou ontstaan. Dezelfde mensen die de regeringen leiden, staan of stonden aan het hoofd van de banken. Al die ministers van financiën en bankdirecteuren zijn afkomstig uit de bankenwereld. Het is gewoon incestueus.’

‘Bedoel je te zeggen dat de bankencrisis met opzet is veroorzaakt?’ Kat liep naar de keukentafel en streek een lucifer af. Ze stak de gaslamp aan en ging tegenover Landers aan tafel zitten. Bah, ze wilde dat ze deze man nooit had ontmoet.

‘Ja, inderdaad. Een kleine minderheid profiteert, maar de grote meerderheid draait voor de kosten op. Niet alleen worden bankiers rijker van slechte leningen, de doelstellingen van het World Institute worden tegelijk bevorderd. Als regeringen de banken redden, dan verhogen ze de belastingen om zelf niet failliet te gaan. Als ze de belastingen niet verder kunnen verhogen, dan drukken ze gewoon meer geld. Op zijn best gaat de waarde van de munt naar beneden. Op zijn slechtst wordt de munt waardeloos. Wat ze ook doen, het zijn de belastingbetalers zoals wij die uiteindelijk de rekening moeten betalen. En het eind van het liedje is dat de munt helemaal onderuitgaat en dat het World Institute als de grote redder aan komt zetten.’

‘Waarom heb je dit niet allemaal gezegd tegen Nathan Barron toen je de kans had?’ Hier zat ze dan, min of meer opgesloten in een blokhut zonder elektriciteit en zonder bereik. Zat ze hier met iemand die haar vriendelijk of vijandig gezind was? Roger Landers sprak wel de juiste woorden, maar zijn daden pasten daar niet bij. ‘Waarom zou ik überhaupt naar je luisteren? In het hotel heb je me toch ook niet geholpen?’

‘Dat ligt gecompliceerd.’ Landers leunde achterover in zijn stoel en streek over zijn hand.

‘O ja? Hoe moeilijk kan het zijn?’ Dit was precies wat mensen altijd zeiden als ze niet helemaal eerlijk waren.

‘Als ik te snel iets naar buiten breng, dan houden ze dat tegen. Als mijn nieuwe boek eenmaal uit is, dan kunnen ze het nieuws niet meer tegenhouden. Dan worden ze ontmaskerd en kunnen ze worden aangeklaagd.’

‘Waarmee, precies? Dit gaat allemaal alleen maar om jou – jouw boek, jouw onderzoek. Beroemd worden en lof toegezwaaid krijgen.’ Wat er met andere mensen gebeurde, was bijkomende schade. Zoals met Jace.

‘Ik weet het niet – dat moeten de advocaten maar uitzoeken.’

‘Je hebt me net verteld dat ze mensen kapotmaken. En toch ben je bereid hen daarmee te laten doorgaan, zodat jij je tweede boek kan laten uitkomen?’ Kat stond op. Ze had wel genoeg leugens aangehoord.

‘Hoor eens, ik geef jaren van onderzoek niet zomaar op. Door het boek word ik voor die tijd gecompenseerd. Als andere mensen daaronder lijden, dan kan ik daar niets aan doen.’ 

‘Natuurlijk kun je dat wel. Als het schrijven van een verhaal de oplossing is, waarom heb je dat dan niet direct gedaan, zodat die mensen worden ontmaskerd? Hoe eerder, hoe beter.’ Plotseling besefte ze dat dat precies was wat Jace had willen doen. Jace vormde een bedreiging voor Landers. Nu het verhaal naar buiten brengen betekende dat Jace de primeur zou kunnen krijgen en niet Landers.

‘Een paar weken of maanden meer of minder maakt niet veel verschil. Ze gaan niet van vandaag op morgen de valuta’s ontmantelen en de regeringen aan de kant schuiven. Waar is die EHBO-trommel? Ik moet echt mijn hand verbinden.’

Kat schudde haar hoofd. Plotseling wist ze wat haar dwars zat. Als Jace echt aan Roger Landers had verteld om elkaar in de blokhut te treffen, waarom wist Landers dan niets af van de sleutel onder de bloempot?