Epiloog

Het Valentijnsdagfeestje dat Jane had voorgesteld was een geweldig idee geweest. Nu Malcolm achter de tralies zat, had Sebastian wel zin om iets te vieren.

Hij stond aan de rand van de groep mensen die de vergaderruimte en de ontvangsthal van De Laatste Linie vulde. De meeste mensen kende hij niet – vrijwilligers en juristen die aan DLL verbonden waren en zo – maar sommige mensen kende hij inmiddels wel. Janes ex-schoonouders. Kate. Jonathan, een privédetective die hij een paar dagen geleden op het kantoor had ontmoet, met zijn verloofde Zoë. Sheridan en haar man Cain. Ook Mary was er, op zijn uitnodiging. Ze had een nieuwe jurk voor zichzelf gekocht en kletste glimlachend met iedereen. In een hoek zaten Gloria en Latisha met Skye te praten. Zelfs Luther was gekomen. Hij bemoeide zich niet met de andere gasten. Met zijn armen over elkaar stond hij tegen een muur geleund iedereen op te nemen, maar hij leek zich wel te vermaken.

‘Jane vertelde dat je van plan bent om in Sacramento te blijven.’

Sebastian draaide zich om en zag dat Mary bij hem was komen staan. ‘Dat klopt.’

‘Voorgoed?’

‘Dat denk ik wel.’ Tenzij hij Jane en Kate kon overhalen met hem mee terug naar New York te gaan. Maar hij begreep heel goed waarom ze daar niet op zaten te wachten. Ook hij vond het niet leuk om Kate van een school af te halen waar ze het naar haar zin had. Als ze over zes jaar van school kwam, dan hadden ze misschien zin in iets anders.

‘Hoe doe je dat met je werk?’

‘Ik hoop dat ik op hetzelfde terrein kan blijven werken. Ik heb komende week een paar sollicitatiegesprekken.’ Daar maakte hij zich eerlijk gezegd niet zo’n zorgen over. Lincoln Hawke Financial was niet erg gelukkig geweest met zijn ontslagaanvraag, maar hij was hun topwerknemer geweest, en ze hadden hem een juichende referentie beloofd. Hij had zin om weer gewoon aan de slag te gaan, om in deze moeilijkere markt voet aan de grond te krijgen en geld te verdienen zodat hij het huis kon kopen dat hij Jane en Kate gunde. Als hij een koper vond voor zijn appartement in New York, zou dat nog sneller gaan.

‘Wauw,’ zei Mary, maar dat had niets te maken met zijn antwoord.

Hij maakte zijn blik los van Jane, die net tegen hem geglimlacht had van de plek waar ze Sheridans baby stond te bewonderen. ‘Wat is er wauw?’ vroeg hij aan Mary.

Ze trok een scheve grijns. ‘Ik geloof niet dat ik ooit iemand zo verliefd heb zien kijken.’

‘Ligt het er zo dik bovenop?’ zei hij lachend.

‘Je kunt je ogen niet van haar afhouden.’

‘Klopt,’ gaf hij toe. Maar voor een deel kwam dat door de verbazing over het feit dat hij zich weer een compleet mens voelde, iets wat hij niet voor mogelijk had gehouden.

‘Ik hoop dat ik ook weer eens zo voor de bijl ga,’ verzuchtte ze, om vervolgens stralend met iemand in gesprek te raken die haar een complimentje had gegeven over haar jurk.

Net toen Sebastian naar de geïmproviseerde bar wilde lopen om iets te drinken te halen, zag hij dat Jane naar hem toe kwam lopen met iemand van De Laatste Linie die hij nog niet ontmoet had.

‘Sebastian, dit is Ava, en haar man, Luke.’

Hij gaf eerst Ava een hand en toen haar man, een lange man met gemillimeterd haar en groenblauwe ogen. ‘Leuk om jullie te ontmoeten.’

‘Dat is wederzijds,’ zei de man, met een stevige handdruk.

‘Je zult wel trots zijn op Jane,’ zei Ava.

‘Dat ben ik zeker. Ze is een prima detective.’

‘Daar ben ik ook achter gekomen,’ zei ze. ‘Wat een verhaal.’

‘Ik ben niet degene die Latisha heeft gered,’ zei Jane.

Ava wuifde haar woorden weg. ‘Nee, maar je hebt je best gedaan en het is zó goed gegaan. Gloria vertelt aan iedereen die het horen wil hoe geweldig je was.’

‘Weet je hoe het gegaan is op die boerderij?’ vroeg Sebastian zacht.

‘Jawel.’ Ava hief zwijgend haar glas naar Luther, en Jane glimlachte samenzweerderig.

‘Nog zo’n bijzondere held,’ zei ze.

Sebastian herinnerde zich dat ze dat had gezegd over de oude vrouw die Latisha’s leven gered had, maar het was inderdaad waar. Malcolm had hen allebei vermoord als Luther niet op het juiste moment was gearriveerd. ‘Gewone helden bestaan niet,’ herhaalde hij wat David toen gezegd had, en hij sloeg zijn arm om haar heen.

‘Wat gebeurt er met de vrouw die Janes informatie had doorgespeeld aan Malcolm?’ vroeg Ava.

‘Constance? Dat weet ik niet, maar ze wordt wel vervolgd. De politie heeft haar mailtjes op Malcolms computer gevonden.’

‘Ongelooflijk dat iemand zoiets doet. Denk je dat ze zich realiseerde wat ze ermee kon aanrichten?’

Hij dacht aan de vrouw met wie hij eens had willen trouwen – gelukkig was het zover niet gekomen. ‘Ze heeft zich door jaloezie laten drijven en daar betaalt ze nu de prijs voor. En ze is de enige niet. Het schijnt dat Malcolm een of andere labtechnicus heeft betaald om met dat DNA te rommelen. Die vrouw wordt ook vervolgd.’

‘Heeft zij hem ook aan het lichaam geholpen, dat hij verbrand heeft?’

‘Nee. Volgens haar wilde hij een lichaam van een begraafplaats stelen. Maar hij was bang dat dat te veel zou opvallen.’

‘Dus heeft hij zo maar een dakloze man vermoord,’ mengde Jane zich in de discussie.

‘Hoe weet je dat?’ vroeg Luke.

‘Hij heeft alles bekend,’ zei Sebastian. ‘Zo hoopt hij aan de doodstraf te ontkomen. Hij is heel coöperatief.’

David kwam bij hen staan. ‘Hé, er is iemand voor je,’ zei hij tegen Jane.

‘Wie?’

Hij gebaarde naar de deur.

Toen Jane zich omdraaide, zette ze grote ogen op. Ook Sebastian keek verbaasd. Het was Wendy. Ze stond net op de drempel, gekleed voor een feest.

‘Wat komt zij hier nou doen?’ vroeg Jane aan Sebastian.

Hij had zijn arm van haar schouders gehaald toen ze zich omdraaide, maar kneep nu in haar hand. ‘Ik heb haar uitgenodigd. Ik heb haar gebeld en mijn verontschuldigingen aangeboden voor wat er tijdens dat etentje gebeurd was. Toen zei ik dat het tijd is geworden om het verleden achter ons te laten en verder te gaan met het leven. Ik vroeg of ze toe was aan die uitdaging.’

‘En toen zei ze…’

‘Ze smeet de hoorn erop.’ Hij grinnikte. ‘Maar aan haar outfit te zien is ze van gedachten veranderd.’

Hij zag dat Jane zenuwachtig was. Ze liep naar haar schoonzus toe, aarzelend, onzeker, maar die onzekerheid leek in rook op te gaan toen Wendy haar omhelsde.

Het liefst was hij erbij gaan staan, maar dat deed hij niet. Ze hadden tijd nodig om alles uit te spreken. Hij keek toe hoe ze zich terugtrokken in een hoekje en daar een serieus gesprek voerden. Hij glimlachte. Dit was vast een omslagpunt. En dat wist hij zeker toen de tranen hun over de wangen liepen en ze elkaar een tweede keer omhelsden.

Hij stak zijn handen in zijn zakken en haalde diep adem. Wat hij doorgemaakt had, wat Jane en zoveel anderen doorgemaakt hadden, was niet niks. Maar met een beetje vergevingsgezindheid en hoop en de pure wil om te overleven, was het mogelijk om opnieuw te beginnen.

Nog steeds glimlachend ging hij een drankje halen.