Hoofdstuk 10

 

 

Jane zette de auto voor de supermarkt maar liet de motor draaien. Het was stom om zo benzine te verspillen, maar met dat soort praktische zaken was haar hoofd even niet bezig. Ze kon alleen maar denken aan haar lichaam, hoe dat gereageerd had op Sebastians nabijheid. Hij had gelijk: ze miste een seksleven. Ze had haar best gedaan het uit haar leven te bannen, net als alle andere dingen die ze met Oliver associeerde, maar het werd steeds moeilijker om de natuurlijke reacties en verlangens van een gezond lichaam te negeren. Altijd had ze gedacht dat ze te veel littekens bij zich droeg, dat ze het risico niet mocht nemen. Nu begon ze zich af te vragen of ze misschien gewoon nooit de juiste man tegengekomen was.

Ga terug naar zijn motel, zei ze tegen zichzelf. Wanneer krijg je weer zo’n kans? Ze wist zeker dat Sebastian er discreet over zou zijn. De enige gezamenlijke kennis die ze hadden, was David. En hij bleef niet lang in Sacramento. Hij woonde nota bene in een motel. Ze zouden het leuk hebben samen, dan ging hij weer verder en dat was dat. Geen vuiltje aan de lucht.

Na een paar keer diep ademgehaald te hebben belde ze haar schoonouders om te vragen hoe het met Kate was.

‘Ze staat haar tanden te poetsen. Wil je haar spreken?’ vroeg Betty.

‘Nee, ik… ik wilde gewoon weten of alles goed was.’

‘Ze staat op het punt naar bed te gaan. Haar huiswerk is af. En ik zorg dat ze morgen op tijd op school is. Maak je geen zorgen.’

Op haar schoonouders kon ze altijd rekenen. Betty en Maurice hadden de afgelopen jaren veel gedaan, zeker toen Oliver in de gevangenis zat en Jane van haar kapperswerk rond moest zien te komen.

‘Dank je wel. Jullie zijn zo goed voor ons.’

‘Dat doen we graag. Maar… je vindt het toch niet vervelend om vannacht alleen thuis te zijn?’

Ze hoorde de ongerustheid in haar schoonmoeders stem. Hoe onlogisch het ook was, de Burkes voelden zich op de een of andere manier verantwoordelijk voor wat Oliver had gedaan. Zij hadden hem gemaakt, zij hadden hem opgevoed, dus het was door hun fouten dat hij geworden was wie hij was. ‘Nee, dat vind ik niet erg.’

‘Het is pas halftien, Jane. Ga anders gezellig iets drinken, mensen zien.’

Haar schoonmoeder moest eens weten waar ze aan dacht… ‘Daar ben ik te moe voor,’ loog ze. ‘Ik denk dat ik thuis meteen mijn bed in duik.’

‘Ik wou…’ Betty maakte haar zin niet af.

‘Wat?’ vroeg Jane, maar ze wist al wat haar schoonmoeder wilde. Ze wilde dat ze het allemaal achter zich konden laten.

‘Je zult wel eenzaam zijn, Jane.’

Zij en Wendy, de weduwe van Noah, en natuurlijk de kleinkinderen, waren alles wat de Burkes nog hadden. Wendy had net zo’n hechte band met hen opgebouwd als Jane, maar samen konden ze het niet zo goed vinden. Wendy gaf Jane nog steeds de schuld van Noahs dood.

Jane haalde diep adem. ‘Ma, maak je nou geen zorgen om mij, oké?’

‘Ik doe mijn best, lieverd.’ Het was weer even stil. ‘Moet ik Kate morgen van school halen?’

‘Nee, dat red ik wel.’

‘Bel maar als er iets tussenkomt.’

‘Doe ik. Bedankt.’ Glimlachend om de behulpzaamheid, om die eeuwige drang om betrokken te zijn, hing Jane op. De Burkes waren dol op hun kleinkinderen en sinds ze hun zoons verloren hadden, klampten zich helemaal aan hen vast.

Er kwam een auto naast haar staan. Terwijl de bestuurder de supermarkt in ging en terugkwam met een paar blikjes bier, bleef Jane in de stationair draaiende auto zitten peinzen.

Moest ze teruggaan naar Sebastians kamer?

Waarom niet? Wat was het probleem? Het zou gewoon een tijdelijke overeenkomst zijn tussen twee eenzame mensen. Als ze eenmaal wist dat ze over haar angst voor intimiteit heen kon komen, kon ze misschien ook weer op zoek naar een partner.

Dat kon ze zich niet voorstellen, maar het idee van een proefrondje kwam haar niet onlogisch voor. Het zou toch handig zijn om te weten of ze in staat was zichzelf te geven?

Haar mobieltje ging. Op afleiding zat ze niet te wachten – ze had het veel te druk met haar beslissing – maar het was David, dus nam ze op.

‘Hoe ging het vandaag?’ vroeg hij.

Jane stapte uit en liep al bellend langs de rekken van de supermarkt, ondertussen vertellend wat er in Ione gebeurd was en in het motel, met het chatten.

‘Dus die Sebastian lijkt wel een normale vent?’ vroeg David.

Net zo ‘normaal’ als ik, dacht ze, maar ze wist dat zij de term vrij ruim interpreteerde. Ze waren allebei beschadigd, allebei moesten ze vechten om een nieuw bestaan op te bouwen op de ruïnes van het vorige. ‘Ja hoor, prima. Daar hebben we geluk mee. Hoe is jouw zoektocht afgelopen?’

‘Ik heb het wapen gevonden.’

‘Het moordwapen?’

‘Ja.’

‘Dus je kunt deze moordzaak afsluiten?’

‘Hopelijk wel.’

Achter de kassa stond een verveeld uitziende man van in de vijftig. Elke keer dat Jane opkeek, zag ze dat hij haar in de gaten hield, dus liep ze met opzet de condooms voorbij en deed alsof ze geïnteresseerd was in de snacks.

‘Morgen ga ik de eigenaar van dat huis in Ione bellen in de hoop dat Wesley Boss zijn nieuwe adres bij hem heeft achtergelaten,’ zei ze tegen David.

‘Laat maar weten als je iets hebt.’

‘Natuurlijk.’

Hij gaapte luidruchtig. ‘Bedankt voor je hulp, Jane. Ik heb het zo druk dat ik niet weet hoe ik het vandaag zonder jou had gered.’

‘Jij doet toch ook wat je kunt. Je moet jezelf geen verwijten maken.’

‘Ik moet ophangen. Zo te horen is een van de kinderen uit bed gekomen. Ik weet niet wie het is, maar die moet ik weer in bed zien te krijgen. Fijne avond nog.’

‘Dank je.’

Haar anticonceptie-opties inschattend vanachter de kast met Beef Jerky’s, gluurde ze naar het rek met condooms. Op een doosje stond ULTRADUN VOOR OPTIMAAL GENOT. Op een ander VERLEIDELIJKE VANILLEGEUR.

Het was veel te lang geleden dat ze die dingen nodig had gehad. Wat een keuze! Rood, groen, blauw, dun, antiallergisch, geribbeld, extra groot, medium, geparfumeerd. Ze had geen idee wat ze moest kopen. Zou ultradun wel voldoende bescherming bieden?

Plotseling leken ze allemaal niet voldoende bescherming te bieden. Wat maakte het uit dat Sebastian de droomprins van elke vrouw was? Wat maakte het uit dat haar hart op hol sloeg als ze aan hem dacht? Ze was nota bene móéder, ze had haar verantwoordelijkheden.

Vastberaden liep ze de winkel uit. Maar vijf minuten later stopte ze voor een drogist en kocht drie verschillende soorten: geribbeld, antiallergisch en met vanillegeur. Als ze het deed, dan deed ze het goed. Waarom niet? Waarom moest ze Oliver nog steeds haar leven laten verpesten?

‘Krijg de klere maar,’ zei ze tegen hem, voor ze naar de kassa liep en de condooms met een klap op de toonbank legde, alsof ze tegen de kassamedewerker wilde zeggen: ‘Durf er eens een opmerking over te maken!’

 

Jane was naar huis gegaan, had zich gedoucht en geschoren en met geurende lotion ingesmeerd. Als ze tijd rekte, dacht ze, dan kwam ze misschien terug op haar plan. Maar nee. Sterker nog, ze werd steeds meer vastberaden. Het kwam zelfs in haar op om leuke pikante lingerie aan te schaffen, maar de winkels waren dicht en zelf had ze zoiets niet in huis. De afgelopen vijf jaar was ze veel te praktisch geworden om geld te besteden aan iets wat ze niet of nauwelijks zou gebruiken. Wat ze had, had ze weggegooid omdat ze de herinneringen eraan niet kon verkroppen. Wat was haar leven een zootje geweest…

Omdat ze niet iets toepasselijkers had, had ze een trainingspak van een bekend merk aangetrokken, dat ze voor de helft van de prijs op eBay gekocht had. Verder had ze haar mooiste kanten beha aangetrokken en een bruin met beige onderbroek. Maar nu ze bij Sebastian voor de deur stond, kon ze zichzelf er niet toe brengen om aan te kloppen. Die onderbroek paste helemaal niet bij de beha en hij had zo’n dure smaak… Zou hij dat erg vinden?

Nee. Hij was gewoon uit op een vluggertje. Tenminste, daar was hij op uit geweest toen ze wegging. Misschien had ze te lang gewacht. Binnen hoorde ze de televisie. Maar dat wilde niet zeggen dat hij geen zin meer had of in slaap gevallen was…

Rillend – meer van de zenuwen dan van de kille avondlucht – keek ze op haar telefoon hoe laat het was. Halfelf. Niet té laat, maar ook niet bepaald vroeg voor een doordeweekse dag.

Klop nou! Blijf daar niet als een angsthaas staan!

Ze zette haar mobiel uit. Toen kneep ze haar ogen dicht en hief haar hand. Eén keer zou ze kloppen. Als hij niet opendeed, kon ze weggaan en doen alsof ze helemaal niet was teruggekomen. Morgen was Kate er weer en dan was zij weer Jane de Moeder, Jane de Survivor, Jane de Slachtofferhulp. Vannacht mocht ze van zichzelf Jane de Vrouw zijn.

Ze wist niet zeker of ze hard genoeg geklopt had – tot de deur openging.

Daar stond hij, in een spijkerbroek met de bovenste knoop open, alsof hij hem snel aangeschoten had, met niets erboven.

O god… Janes mond werd helemaal droog toen hun ogen elkaar ontmoetten.

‘Hoi.’ Hij deed een stap opzij om haar binnen te laten, maar ze kreeg haar voeten niet in beweging. Ze bleef staan waar ze stond, haar tas en de plastic tas van de drogist tegen haar borst geklemd. Uiteindelijk draaide ze zich zonder een woord te zeggen om en trok zich terug in de richting waaruit ze gekomen was. Net toen ze het op een lopen wilde zetten, pakte Sebastian haar bij de arm. Hij hield haar niet te stevig vast, maar stevig genoeg om haar tegen te houden.

‘Hé… zeg je niet eens gedag?’

Ze wist niet wat ze moest zeggen, en hij drong niet aan.

‘Kom op,’ sprak hij haar geruststellend toe, terwijl hij haar meenam de kamer in.

‘Ik kwam alleen maar… Ik wilde…’ Ze gaf het op. Waarom zou ze een of ander flauw smoesje bedenken als de reden van haar komst er zo dik bovenop lag? Hij wist best wat ze kwam doen. En mocht hij het niet weten, dan zou hij het snel genoeg merken. Ze had een tas vol condooms bij zich.

‘Jeetje, wat heb je koude handen.’ Hij nam ze in de zijne, zijn vingers om de krampachtige vuist waarmee ze alles, inclusief zichzelf, in de hand hoopte te houden.

Ze slikte moeizaam. ‘Het is best koud buiten.’

‘Ik warm je wel weer op,’ fluisterde hij, zich vooroverbuigend om haar nek te kussen.

‘Dit is toch gek?’ fluisterde ze, toen zijn lippen over haar huid gleden. ‘Ik bedoel, het voelt gek. Ik… Ik kan nauwelijks ademhalen. En mijn hart gaat zo tekeer…’

‘Het is niet gek.’

Kon ze alle remmen maar losgooien. Dat had ze zich zo voorgenomen. Als ze de hele tijd zo gespannen bleef, was er niet veel aan. Maar toen zijn mond de hare zocht raakten zijn lippen even het litteken, en plotseling was ze bang dat ze het niet kon.

‘Ontspan je maar,’ mompelde hij. ‘Ik ben degene die zo stijf zou moeten zijn.’

Het was een grapje om haar op haar gemak te stellen. Dat wist ze omdat ze voelde dat hij glimlachte. Maar haar zelfbeeld had zo’n enorme knauw gekregen dat zijn grapje haar alleen maar onzekerder maakte.

‘Ben je dat dan niet?’ vroeg ze.

Hij bracht haar hand naar het bewijs, waardoor haar hart nog harder ging bonzen.

‘Ik zal niet aandringen als je iets niet wilt,’ fluisterde hij. ‘Dat beloof ik je. Als je me te agressief vindt, moet je het zeggen.

Ze blies haar ingehouden adem uit, maar trok haar hand niet terug. Dat kon ze niet. Ze was te nieuwsgierig, te gefascineerd. In zekere zin verbaasde het haar ook dat zij zo’n effect op hem had.

Met de achterkant van zijn hand duwde hij haar kin een beetje omhoog en keek haar recht aan. ‘Je bent mooi, weet je dat?’

Nee. Ze was nooit mooi geweest. Altijd tien of vijftien kilo te dik – dan zagen ze je op school niet staan. Pas de laatste tijd merkte ze dat mannen naar haar keken. Had ze die aandacht vroeger maar gehad. Nu kon ze het niet meer serieus nemen. Hoe slank en gespierd ze ook zou worden, in haar ogen bleef ze het mollige meisje met de puistjes dat té graag wilde. ‘Dat hoef je niet te zeggen,’ zei ze. ‘Het is makkelijker voor mij als je eerlijk bent.’

Haar antwoord leek hem even van zijn stuk te brengen. ‘Ik bén eerlijk.’

Echt? Of probeerde hij ook een fantasiewereld te creëren? Misschien naar aanleiding van wat ze geschreven had als BrownEyedGirl. Borduurde hij daarop voort? ‘Als jij het zegt.’

‘Je gelooft me niet.’

Ze zei niets. Haar gebrek aan zelfvertrouwen was niet iets waar ze mee te koop liep, maar ze kon het ook niet ontkennen.

‘Het wordt tijd om daar iets aan te doen,’ zei hij, en drukte zachtjes zijn lippen op de hare.

Ze had verwacht dat hij zijn tong zou gebruiken, dat hij meteen ter zake zou komen. Haar vingers gleden nog steeds over de erectie in zijn spijkerbroek, maar ze kon zich niet voorstellen dat hij de hele nacht met haar wilde doorbrengen. Bij dit soort afspraakjes ging het toch alleen om een snelle vrijpartij?

Kennelijk niet, want erg doortastend was hij niet. Het bleef bij die ene vluchtige aanraking. Hij trok haar niet in zijn armen, maar liet haar los en nam de plastic tas van haar aan.

‘Wat heb je meegenomen?’

Jane voelde haar wangen warm worden toen hij in de tas keek.

‘Zo! Of je bent van plan een paar dagen te blijven, of je overschat mijn capaciteiten schromelijk,’ zei hij lachend.

‘Je moet het niet verkeerd opvatten. Ik weet dat dit iets eenmaligs is. Maar ik wist niet wat ik moest kopen. Ik…’ Ze schudde haar hoofd. ‘Ik had die dingen nooit eerder gekocht. Oliver had altijd –’ Ze kon de zin niet afmaken.

‘Keus genoeg, dat is toch handig?’ Hij gooide ze op het nachtkastje. Toen legde hij zijn handen op haar schouders, eiste haar onverdeelde aandacht op. ‘Ik ben blij dat je over Oliver begint, want ik wilde je iets vertellen. Ik ben geen Oliver, Jane. Ik lijk absoluut niet op hem. Ik zal je nooit opzettelijk pijn doen.’

Misschien was dat waar, maar hoe zij ook veranderd was, ze had zich niet kunnen ontworstelen aan wat Olivers handen haar hadden aangedaan. ‘Dat snap ik.’

‘Zal ik een glaasje wijn voor je inschenken?’ Nog een poging om haar op haar gemak te stellen. Ze waardeerde het gebaar maar was bang dat zelfs wijn niet zou helpen. Bij hem binnen komen met een zak vol condooms gaf haar het gevoel op grote hoogte uit een vliegtuig gestapt te zijn – zonder parachute.

Maar ze had wel een parachute, hield ze zichzelf voor. Het feit dat Sebastian weg zou gaan zodra het mysterie rond Malcolm Turners zogenaamde dood was opgelost, was haar parachute. Dit was geen verhouding. Hier hoefde je niet lang en diep over na te denken, zoals bij een verhouding. Haar toekomst was niet in het geding, of die van Kate. Dus kon ze ontspannen. Het was maar voor één avondje.

‘Nee, dank je.’

Hij had de fles al in zijn handen. ‘Het kan helpen,’ zei hij, de fles wat hoger houdend.

‘Ik wil hier niets van missen. Wie weet moet ik het weer vijf jaar doen op dit ene uurtje,’ grapte ze, maar hij lachte niet. Waarschijnlijk wist hij dat het geen grapje was.

Wel zette hij de fles neer. ‘Zal ik muziek opzetten?’ vroeg hij, een muziekkanaal zoekend op de tv. ‘Klassiek?’

Ze was nog nooit met iemand naar bed geweest met klassieke muziek op de achtergrond, luisterde er überhaupt nooit naar, maar het gevoel dat dit stuk uitstraalde, sprak haar aan. Ze begreep het. En ze vond het fijn dat het anders dan anders was, dat de muziek geen associaties opriep, geen herinneringen. ‘Dat is… goed.’

Tegen de kaptafel geleund keek hij haar aan. ‘Is er nog iets wat ik moet weten?’ vroeg hij.

Nerveus keek ze naar het bed. Misschien dat ze dan nu ter zake zouden komen. ‘Bedoel je over SOA’s of zo? Ik heb niets.’

Dat riep een glimlach op. ‘Dat is natuurlijk altijd fijn om te horen. Voor alle duidelijkheid: wat mij betreft hoef je je daar ook geen zorgen over te maken. Maar ik bedoelde iets anders. Angsten, fobieën. Ben je bang voor het donker? Bang om in het nauw gedreven te worden? Bang dat je de controle verliest?’

Beelden van de laatste keer dat ze met Oliver gevreeën had, schoten door haar hoofd, maar zo goed en zo kwaad als het ging wierp ze een mentale barricade op. ‘Het licht moet uit.’

Hij reikte om haar heen naar de schakelaar en hulde de kamer in duisternis. ‘Verder nog iets?’

‘Je moet niet mijn bewegingsvrijheid belemmeren.’

‘Hoe bedoel je?’

‘Me niet vastbinden, of tegen het matras drukken.’

‘Daar hoef je je geen zorgen over te maken. Ik heb liever iemand die kan reageren.’ Hij kwam dichterbij. Ze voelde zijn warmte, maar hij raakte haar niet aan. ‘Ik heb een idee,’ zei hij. ‘Waarom neem jij niet het initiatief? Waarom bedrijf jij de liefde niet met mij?’

Het idee dat zij de macht in handen had, gaf haar een veiliger gevoel. Maar het was al zo lang geleden, en ze kende Sebastian helemaal niet goed. Hoe begon ze zoiets intiems? Gewoon op haar tenen gaan staan en hem kussen?

‘Zo moeilijk is het niet,’ zei hij, alsof ze de vraag hardop had gesteld. Hij boog zich voorover tot hun lippen elkaar raakten, maar sloeg zijn armen pas om haar heen toen zij de hare om zijn nek gelegd had. En zij was de eerste die haar mond opendeed.

 

Wat Sebastian betreft had het licht aan mogen blijven. Jane was veel knapper dan ze dacht: hij wilde dat atletische lichaam onder die sweater wel eens zien. Maar hij maakte niet de dienst uit hier. Dat moest hij zichzelf continu voorhouden, anders zou hij zich laten meeslepen door zijn gewoontes en verlangens. Met elke streek van haar tong over zijn nek, zijn tepel, zijn buik, werd dat verlangen groter.

En toen ging ze nog lager.

Zijn spieren verkrampten bijna, zo moest hij zich inhouden. Hij wilde haar op haar rug draaien, zijn mond en handen gebruiken tot ze zich kreunend en kronkelend tegen hem aandrukte, smekend om de climax waar hij nu al zo naar verlangde. Maar hij was bang dat hij haar af zou schrikken. Vanaf het begin had hij geweten dat het anders zou zijn met Jane, dat hij al zijn zelfbeheersing nodig zou hebben. Maar dat het zo moeilijk zou zijn…

Het was begonnen toen ze een halfuurtje geleden haar kleren uit had getrokken en haar huid in contact was gekomen met de zijne. Ze was zo voorzichtig dat het wel de eerste keer voor haar leek. Juist die aarzelende herontdekking was zo erotisch. Hoe langzamer het ging, hoe opwindender.

‘Jane,’ zei hij hees. Zijn stem was onherkenbaar, zelfs voor hem zelf.

‘Wat?’ fluisterde ze.

‘Ik hou het niet meer.’

Ze aarzelde. ‘Wil je dat ik ermee ophoud?’

‘Vind je het heel erg als ik boven ga? Ik zal mijn eigen gewicht dragen. Alleen even tot ik in je ben, dan draaien we weer om.’

‘Oké.’

Godzijdank.

Toen ze op haar rug lag, bleef hij op zijn armen steunen, zodat ze zich niet opgesloten zou voelen. Even liet hij zich zakken zodat zijn borst over de hare wreef. Er was zoveel dat hij met haar en voor haar zou willen doen, maar ze wist niet hoe ze hem duidelijk kon maken wat zij het prettigst vond. Elke keer dat hij dacht iets gevonden te hebben dat ze lekker vond, hield ze hem tegen. Aanhouden durfde hij niet, uit angst dat ze in een kramp zou schieten van schrik – toen ze bij hem voor de deur stond was ze er bijna vandoor gegaan – maar ze leek steeds haar eigen genot in de kiem te smoren. Waarom was dat?

Hij vermoedde dat de man met wie ze getrouwd was geweest haar verschrikkelijk misbruikt had. Daar kon hij kwaad om worden, maar hij kon het niet in één nacht goedmaken. En omdat zij zich prettiger voelde als ze hem aanraakte dan wanneer hij háár aanraakte, was hij al zo ver heen dat hij alles zou verpesten als hij niet redde wat er te redden viel.

‘Rustig aan.’ Hij kwam al bijna klaar toen hij in haar kwam. Toen ze haar benen om zijn middel sloeg, wilde hij instinctief dieper, meer. Maar hij had beloofd dat zij de touwtjes in handen mocht houden, dus ging hij op zijn rug liggen en liet haar op hem zitten. ‘Gaat het goed?’ fluisterde hij.

‘Het gaat goed,’ zei ze, en ze begon te bewegen.

Sebastian hield zich zo lang mogelijk in, maar het was niet lang genoeg. Toen het voorbij was, wist hij vrijwel zeker dat zij niet dezelfde voldoening gevoeld had als hij.

Ze bleef naast hem liggen tot ze op adem gekomen was, schoof toen van hem weg en zei: ‘Dat was fijn. Dank je wel.’

‘Je gaat toch niet weg?’ vroeg hij verbaasd. ‘Het is pas halftwaalf.’

‘Ik moet morgen werken.’

Hij wilde niet dat ze wegging, niet op deze manier. Ze deed wel beleefd, maar hij wist dat ze teleurgesteld was. ‘Blijf nog even. De volgende keer gaat het beter. Echt waar. Ik was bang om je bang te maken, ik ben te voorzichtig geweest. Nu je weet dat je niet bang voor me hoeft te zijn, kan ik met meer vertrouwen –’

‘Het ligt niet aan jou,’ onderbrak ze hem. ‘Het ligt aan mij.’

‘Jane –’

‘Welterusten.’ In het donker verzamelde ze haar spullen, en hij hoorde de deur achter haar in het slot vallen.