Epiloog

De raadsvergadering was drukker dan alle andere die Sophia ooit had bijgewoond. Gekleed in haar uniform zat ze nerveus voor in de raadzaal, tegenover de vijf raadsleden die haar hadden ontslagen.

Paul Fedorko glimlachte haar vluchtig verontschuldigend toe. Liz Torres bloosde elke keer dat hun ogen elkaar ontmoetten, en Richard Lantus deed net of hij met iets anders bezig was, alsof dit een doodgewone raadsvergadering was.

Dat was het echter niet. In de week nadat Gary en James gearresteerd waren, waren Stuart Dunlap en Leonard Taylor begraven. Ze had de afluisterapparatuur die Leonard in haar huis, kantoor en auto had geplaatst, verwijderd. Apparatuur waar ze het bestaan nooit van zou hebben geweten als ze het sms’je op Gary’s telefoon niet hadden gevonden. En de sheriff en twee leden van de gemeenteraad, Neil Munoz en de burgemeester, waren al genoemd als verdachten in een onderzoek naar corruptie. Andere mensen hing hetzelfde boven het hoofd.

Hoewel Neil Munoz niet was komen opdagen, zat burgemeester Schilling zoals gebruikelijk de vergadering voor. Hij deed zijn best de schijn op te houden in de hoop dat hij zo de inwoners van Bordertown kon overtuigen dat hij valselijk beschuldigd was. Misschien was dat ook wel waar. Er waren te veel mensen betrokken bij Gary’s ‘koffie’-onderneming om te geloven dat ze allemaal hadden geweten wat er gaande was. Sophia geloofde dat alleen Leonard en de sheriff echt hadden geweten hoe de vork in de steel zat. De anderen waren bedrogen.

Sinds het nieuws over waar Gary echt mee bezig was bekend was geworden, waren verschillende andere mensen, onder wie de Simpsons, naar voren gekomen om te zeggen dat ook zij waren gevraagd deel te nemen als investeerder, maar dat ze om diverse redenen hadden geweigerd. Allemaal zeiden ze echter dat het volkomen legaal had geleken. Gary gebruikte het kapitaal van andere mensen om zijn illegale praktijken uit te breiden, maar het leverde hen ook goede resultaten op, dus niemand vermoedde iets.

Stevig sloeg de burgemeester met zijn voorzittershamer op tafel. ‘Orde in de zaal, graag. Stilte, alstublieft. Stilte. We willen graag beginnen.’

Aan de zijkanten van de zaal hurkten cameramensen van ABC News en CNN, die zouden verslaan wat de burgemeester te zeggen had. Sophia zag wel dat de aanwezigheid van zulke ‘buitenstaanders’ Schilling niet lekker zat. Hij was veel te trots om hier te staan als een man in staat van beschuldiging, maar zelfs zonder de media, die elk plekje innamen dat nog niet door een inwoner van Bordertown werd bezet, was er al genoeg roering. De meeste mensen waren bijtijds gekomen zodat ze verzekerd waren van een zitplaats. De gebeurtenissen van de laatste tijd hadden een stortvloed aan emoties opgeroepen, en de mensen waren gekomen om hun zegje te doen, om te klagen tegen zowel hun gekozen vertegenwoordigers als hun buren en de pers.

Sinds die afgrijselijke nacht bij de Boot and Spur had Sophia zelf ook uren met verslaggevers gesproken. Het gros van de tijd had ze hun verteld hoe blij ze was dat alles achter de rug was. Het onderduikadres was gesloten, en hoewel een van de twee mannen die het runden was ontsnapt, was dat zelf een illegaal die waarschijnlijk teruggegaan was naar Mexico. En ze hoefde zich niet meer druk te maken dat James onschuldige mensen dood zou schieten.

Nu voelde ze zich echter weer ongemakkelijk. Er was immers nog een dingetje blijven liggen. Vandaag zou ze horen of ze al of niet een aanbod zou krijgen aan te blijven als commissaris.

Diep ademhalend draaide ze zich om op zoek naar Rod.

Hij zat achter in de zaal, zijn gewonde been uitgestrekt in het gangpad. Ze wist dat het pijn deed als hij het boog, maar hij kon redelijk lopen en had erop gestaan te komen. Hij zat naast Bruce, wat haar deed glimlachen. In de afgelopen dagen waren ze voorzichtig begonnen vriendschap te sluiten. Gisteren had Bruce Rod mee uit vissen genomen. Hoewel Rod had gedaan alsof het niets voorstelde, had ze gezien dat hij er stiekem heel enthousiast over was. Ze had het heerlijk gevonden een lunchpakket voor hem klaar te maken en bij zijn thuiskomst te helpen met het bakken van de forel die hij had gevangen.

Helaas waren Edna en Patrick minder bereid Rod te accepteren. Bruce had het nog steeds moeilijk met de verdeeldheid die hun weerstand in het gezin veroorzaakte, maar op dit moment was zo’n verdeeldheid wel te verwachten. Patricks vrouw was een van de investeerders in Gary’s louche bedrijf geweest, en ook naar haar liep een onderzoek.

Toen Sophia Rods blik wist te vangen, gebaarde hij naar links. Toen ze daarheen keek, zag ze een paar rijen verderop Rafe zitten, die samen met zijn oma was gekomen. Starkey lag nog steeds in het ziekenhuis, maar zijn toestand was enorm verbeterd. Als gevolg van wat hij had meegemaakt, zo beweerde hij, ging hij zijn leven omgooien en zou hij een betere vader voor Rafe zijn. Dat geloofde ze pas wanneer hij dat ook daadwerkelijk deed, maar in elk geval had hij er nu de kans voor.

‘Zoals u weet, zijn er in de afgelopen maanden en weken een aantal onfortuinlijke dingen gebeurd,’ begon de burgemeester toen hij de zaal eindelijk tot de orde had weten te brengen. ‘Omdat er nog onderzoeken lopen, kan ik niet op alles ingaan, maar de FBI zal alles oplossen, en degenen die de wet hebben overtreden, zullen worden gestraft.’

Sophia vroeg zich af of hij daar ook onder viel, maar opnieuw zei haar instinct dat dat niet het geval zou zijn.

‘In moeilijke tijden blijken er maar weinig mensen uit bijzonder hout gesneden,’ ging hij verder. ‘Zulke mensen noemen we helden.’ Hier zweeg hij even om zijn woorden een dramatisch effect te geven. ‘En vanavond willen graag onze eigen held eren. Commissaris St. Claire, zou u op willen staan? Namens de gemeente Bordertown willen we u graag iets aanbieden voor uw uitmuntende verdiensten.’

Eigenlijk had ze gehoopt dat ze hun beslissing haar te ontslaan, zouden heroverwegen. Een oorkonde had ze niet verwacht. Onder donderend applaus stond ze op, terwijl Paul Fedorko een ingelijste verklaring voorlas die door alle raadsleden was ondertekend.

‘Bedankt voor uw buitengewone plichtsbetrachting,’ zei hij toen hij klaar was. Toen overhandigde hij haar samen met de plaquette de microfoon, zodat ze kon reageren.

‘Betekent dit dat ik mijn baan houd?’ vroeg ze.

Iedereen lachte, en Paul knikte. ‘Uiteraard. Ik weet zeker dat we allemaal een stuk rustiger zullen slapen in de wetenschap dat we zo’n capabele commissaris hebben, nietwaar, mensen?’

Nog meer applaus volgde. Rafe stond zelfs op, maar Sophia hief haar hand om iedereen tot zwijgen te brengen. ‘Dank u wel, ik ben erg gevleid. Trouwens, het zal u genoegen doen dat de ballistiek van de gevonden kogelhulzen en de kogels in de slachtoffers overeenkomt met het pistool dat de verdachte bij zich droeg.’

Terwijl ze verder praatte, zag ze rechercheur Lindstrom links in het midden zitten. Ze leek niet blij met alle lof die Sophia werd toegezwaaid, maar het kon Sophia niet schelen. Vriendinnen zouden ze nooit worden, dat wist ze.

Ook Charlie Sumpter, die weer terug was van zijn familiereünie, zat in de zaal. Hij was net zo verbaasd geweest over wat James had gedaan als alle anderen. Ze was er zo goed als zeker van dat hij ook niet beseft had waar hij zijn geld in investeerde. Waarschijnlijk was hij daar niet de enige in. Wie er precies op de hoogte was van wat er echt aan de hand was en wie niet, moest nog worden uitgezocht.

Wie er schitterden door afwezigheid, waren de ouders van James. Een paar dagen geleden was Sophia bij hen op bezoek geweest, en ze had gezien hoeveel moeite ze hadden met wat hun zoon gedaan had. Vanwege zijn houding jegens illegale immigranten en alles wat hij daarover altijd zei, had Kevin het gevoel dat hij er deels de oorzaak van was.

Ook Anne was er niet. Zoals Sophia al verwacht had, was Gary’s arrestatie heel hard aangekomen; een paar dagen geleden had ze ook de geruchten gehoord dat Sophia een verhouding met hem zou hebben, maar ze snapte wel wat Leonard getracht had te bereiken met het verspreiden van die geruchten. Ze nam Sophia Gary’s inhechtenisneming, die als een donderslag bij heldere hemel voor haar was gekomen, niet kwalijk. Sophia geloofde dat haar moeder wel over het verlies heen zou komen en uiteindelijk een scheiding zou aanvragen. Ondanks haar leeftijd was ze nog steeds een aantrekkelijke vrouw; ze zou wel een andere man vinden om voor haar te zorgen, want blijkbaar was dat waar haar geluk van afhing.

‘We denken dat we ook DNA gevonden hebben dat bewijst dat de verdachte op de plaats delict van een van de moorden was,’ ging ze verder. ‘Op de uitslag daarvan wachten we nog, maar tot dusver lijken we behoorlijk sterk te staan. Neemt u van mij aan dat we het ergste achter de rug hebben. In de komende maanden zal het nog niet meevallen omdat we onze collectieve wonden moeten likken, maar als we er samen aan gaan staan, redden we het wel.’ Haar blik zwierf naar Rod, die apetrots zat te grijzen. ‘En nu moet ik toegeven dat ik de oorkonde die de raad me zojuist heeft gegeven, niet echt verdien. Alles wat we bereikt hebben, was niet mogelijk geweest zonder de hulp van Rod Guerrero, een van onze eigen Bordertowners die in deze tijd van nood is teruggekomen en geheel belangeloos heeft gewerkt om ervoor te zorgen dat wij weer veilig waren.’

Het publiek klapte en stampte met de voeten, aangevoerd door Rods vader, maar Rod onderbrak hen: ‘Ben je gek?’ zei hij, hen op zijn eigenwijze, sexy manier toelachend. ‘Ik heb precies gekregen wat ik hebben wilde.’

‘Wat wilde je dan?’ riep iemand, het spelletje meespelend.

‘Ik heb het meisje,’ zei hij, waarna de menigte echt uit zijn dak ging.

Later, toen Rod naast haar in bed lag, zijn vingers langs haar arm op en neer halend en het raam uit starend, zei hij: ‘Wil je morgen met me mee ergens naartoe?’

‘Waarheen?’ vroeg ze.

‘Naar het kerkhof. Het is hoog tijd dat ik mijn moeder een bezoekje breng.’

‘Natuurlijk.’

Hij krulde zijn lichaam om haar heen. ‘Weet je, ze had je graag gemogen.’

Even later vroeg ze ondanks zichzelf: ‘Weet je zeker dat je het niet erg vindt in Bordertown te blijven, Rod? Kun je hier echt gelukkig zijn?’

‘Volgens mij ben ik hier op mijn plek. Alle wegen leiden naar huis, althans voorlopig.’

‘Hoe zit het dan met Department 6? Ik wil niet van je vragen ontslag te nemen.’

‘Ik heb al met Milt gesproken. Ik neem geen ontslag, ik ga hier een filiaal beginnen.’ Met een knipoog vervolgde hij: ‘En ik ga proberen de plaatselijke politiecommissaris te ronselen.’

* * *

Bent u benieuwd hoe het verder gaat? Lees dan ook Bloednacht, het slot van de UNDERCOVER-trilogie (verkrijgbaar vanaf december 2011).