Hoofdstuk 19

Leonard verstijfde, maar liet zijn wapen niet zakken, want hij kon niet geloven dat Sophia echt zou schieten. Daar had ze het lef niet voor. Dat was deels ook de reden dat hij zo kwaad was geweest dat de gemeente stom genoeg was geweest haar zijn baan te geven. De burgemeester, de raadsleden, ze deden allemaal of ze uit het juiste hout gesneden was, maar ze kon zich niet met hem meten, niet als het op het ruigere werk aankwam. En politiewerk stond bol van ruig werk.

Van politieke correctheid walgde hij, maar dit zou Sophia’s aanhangers duur te staan komen. Hij zag het gebeuren, wat, hij wreef ze onder de neus wat een vreselijke fout ze gemaakt hadden. ‘Als je schiet, ga je de gevangenis in. Wil je dat nou echt?’ vroeg hij.

‘Ik ga helemaal de gevangenis niet in. Een kwartier geleden heb ik vanaf jouw telefoon mijn mobiel gebeld.’

Waarom, dat hoefde ze hem niet uit te leggen, want dat wist hij wel. Ze zou zeggen dat hij dat telefoontje gepleegd had. Dat hij haar, toen ze hier was aangekomen, had aangevallen. En die leugen zou niet moeilijk te verkopen te zijn. Hij had er geen geheim van gemaakt wat hij van haar vond… tegen ongeveer iedereen die hier woonde. Hij kon zich niet voorstellen dat er veel mensen zouden zijn die moeite hadden dit scenario te geloven. Om het nog erger te maken, had hij zijn mobiel met opzet thuis laten liggen, zodat niemand hem door middel daarvan op een bepaalde plek kon plaatsen als hij ooit betrapt werd op de dingen waar hij mee bezig was.

‘Hoe wist je dat ik er was?’ Verdomme, hij was zo voorzichtig geweest, er zo van overtuigd dat hij de touwtjes in handen had. ‘Hoorde je me de gang door komen?’

‘Ik heb alles gehoord vanaf het moment waarop je de deur opendeed. Ik stond op je te wachten, stond te luisteren, want vroeg of laat moest je toch thuiskomen, dacht ik.’ Bruusk duwde ze haar pistool tegen zijn hoofd. ‘Laat je wapen vallen.’

Misschien zou ze toch schieten. Tenslotte had zij net zo’n hekel aan hem als hij aan haar. Ze had geen moment geaarzeld zijn huwelijk naar de filistijnen te helpen, net zomin als zijn reputatie of zijn carrière.

Of ze haar dreigementen nu wel of niet ten uitvoer zou brengen, de situatie was nu te link geworden. Het was niet nodig het tot een schietpartij tussen hen beiden te laten komen. Zijn oorspronkelijke plan werkte; het enige wat hij hoefde te doen, was zich eraan houden.

Langzaam bukte hij zich om zijn pistool op de grond te leggen. Meteen schopte ze het de badkamer in, buiten zijn bereik.

‘Waar heb je gezeten vanavond, Leonard?’

Ha, ze moest eens weten wat hij de afgelopen vierentwintig uur had gedaan. Jammer dat de afluisterapparatuur die hij overal had geïnstalleerd alleen werkte als hij in de buurt was. Omdat hij popelde om te horen wat er gebeurd was sinds hij voor het laatst had geluisterd had hij, nadat hij uit het café was weggegaan, geprobeerd haar te vinden, maar daar was hij niet in geslaagd. Ze was afgeweken van haar vaste patroon van heen en weer rijden tussen thuis, het bureau en op patrouille gaan; ze had in zijn stacaravan gezeten.

‘Dat gaat je verdomme niks aan,’ zei hij.

‘Dat gaat het wel als je in de woestijn illegale immigranten aan het doodschieten was.’

Zachtjes lachte hij. ‘Sorry, Sophia, ik ben niet degene die wetbacks vermoordt. Maar als je het mij vraagt: ik vind dat degene die het doet, een lintje verdient.’

‘Dan ben je net zo gestoord als hij,’ zei hij. ‘Maar dat verbaast me niks.’

‘Kennelijk ben je er zo zeker van dat ik het ben, dat je niet ziet wat vlak voor je neus ligt.’

‘En dat is…’

‘O, nee,’ zei hij hoofdschuddend. ‘Dat moet je zelf maar bedenken. Ik ben wel de laatste die je ooit zou helpen.’

Ze liet haar pistool zakken, zodat het niet rechtstreeks op hem gericht was, maar ze stak het niet weg. ‘Jouw hulp heb ik niet nodig, Leonard. Daarom ben ik niet hier.’

Langzaam liet hij zich op zijn bed zakken, en hij strekte zijn benen. ‘Nee?’

‘Nee, ik ben hier voor de foto.’

‘O, dat,’ zei hij met een glimlach. ‘Natuurlijk.’

‘Waar is hij?’

Razend nieuwsgierig naar haar reactie ging hij iets opzij zitten, zodat hij hem uit zijn achterzak kon trekken. Toen stak hij hem met de afbeelding naar boven naar haar uit, maar slechts zover dat hij hem zo terug kon trekken als ze hem wilde pakken. Morgen zou het nieuws dat ze een verhouding met haar stiefvader had overal de ronde doen. Met die foto had hij zijn doel al bereikt, maar hij kon hem niet aan haar of aan wie dan ook geven. Hij had heel wat moeten fotoshoppen om die foto er zo echt uit te laten zien als hij nu deed. In het schemerige licht van een kroeg of zelfs hier in de slaapkamer, als je van een afstandje keek, leek het beeld heel echt, maar hij maakte zich geen illusies dat hij bestand was tegen een zorgvuldig onderzoek, vooral door degene die er zelf op stond.

Tot zijn genoegen deed de aanblik van wat hij gemaakt had, de kleur uit haar gezicht wegtrekken. ‘Hoe kom je daaraan?’

‘Wat dacht je?’

‘Niet van Gary. Het bestaat niet dat hij die foto heeft genomen. Om te beginnen is het een recente.’

Toen hij geen andere foto’s van Sophia had kunnen vinden dan die van een uitstapje naar Lake Powell dat ze op uitnodiging van de voormalige commissaris hadden gemaakt, had Leonard zijn verhaal moeten aanpassen. Geroddel over een verhouding die nu aan de gang was, zou haar echter toch nog meer schade berokkenen. Raadslid Torres was beslist niet blij geweest met de foto. Zodra ze hem in handen had gekregen en gezien had wie het was, was ze verstijfd. Toen had ze een hooghartige houding aangenomen, waardoor hij precies wist wat ze van Sophia St. Claire vond. En zij was een van Sophia’s vurigste aanhangers geweest!

‘Dan heb ik het zeker verkeerd begrepen,’ zei hij. ‘Ik wist zeker dat Gus het over een verhouding uit het verleden had, maar toen hij deze foto vanavond in het café bij zich had, besefte ik dat hij in de afgelopen paar jaar genomen moet zijn.’

‘Gus heeft die foto niet meegenomen,’ zei ze. ‘Gus is niet eens in de stad, hij zit in Flagstaff.’

Dat had Leonard niet geweten toen hij Gus’ naam gebruikt had. Afgezien van dat hij hem af en toe tegenkwam in de Firelight, hadden ze zelden contact. Och, het deed er ook niet toe. Het enige wat hij wilde, was haar kwellen; nu ze haar uiterste best moest doen de geruchten die hij had verspreid de wereld uit te helpen, had hij dat bereikt. Vooral omdat er in die geruchten een kern van waarheid school… Iets wat toch al pijnlijk voor haar was.

‘Dan heb ik hem zeker van iemand anders.’

‘Of misschien ben ik het helemaal niet,’ zei ze. ‘Wat heb je gedaan? Een van de foto’s die we bij Powell hebben genomen, bewerkt?’

Hoewel hij er heel goed in geslaagd was de achtergrond te veranderen, had ze het heel snel door. Ook al wist ze echter wat hij gedaan had, ze zou er niets aan hebben, want ze zou de schade die haar reputatie al had opgelopen niet meer ongedaan kunnen maken. Er waren al te veel mensen die de foto gezien hadden. Hoe ze ook zou ontkennen dat er iets gebeurd was, mensen zouden zich toch stiekem afvragen wat er tussen haar en Gary voorgevallen was. Vooral ook omdat er al flink gepraat werd toen ze, nog voor ze van de middelbare school af was, het huis uit ging.

‘Dat zul je nooit weten.’ Lachend trok hij zijn aansteker tevoorschijn. De borsten die hij over het bovenstukje van haar bikini had geplakt, waren fantastisch; wie weet wel veel mooier dan die van haar. Hij had speciaal iemand uitgekozen die ongeveer even lang was en hetzelfde postuur had als zij. Maar hoe trots hij ook op zijn werk was, het was tijd de foto te vernietigen.

Toen ze besefte wat hij van plan was, richtte ze haar pistool weer op hem. ‘O, nee, niks daarvan.’

‘Toe maar, schiet maar,’ zei hij, waarna hij het randje van de foto in brand stak.

Met een vloek gooide ze haar pistool aan de kant, en ze stortte zich op hem om hem tegen te houden. Met een arm weerde hij haar af, maar hij zat op het bed, waardoor hij in het nadeel was. Om haar bij de foto vandaan te houden, moest hij hem wel laten vallen. Gelukkig bleef hij branden toen hij op de grond viel. Het enige wat hij hoefde te doen, was haar vasthouden tot het te laat was.

‘Daar gaat je bewijs,’ fluisterde hij in haar oor. ‘Het bewijs dat ik die tieten van een of andere pornosite op internet heb. In elk geval heb ik wel gezorgd dat je er goed uitzag, hè? Voor hetzelfde geld had ik een foto kunnen nemen van een paar tieten die bij een borstvergroting helemaal verprutst zijn. Dat had pas reuring gegeven onder de mannen die stiekem fantaseren over een nummertje met jou.’

Als ze op dat moment bij haar pistool had gekund, had ze hem misschien neergeschoten. Nog nooit had hij haar zo verbeten zien vechten of zo woedend zien worden, maar ze was niet opgewassen tegen zijn postuur en kracht. Tegen de tijd dat hij haar losliet en opstond om het vuur, dat aan het tapijt begon te likken, te doven, was de foto volledig naar de haaien.

Hijgend krabbelde ze van het bed af en keek toe toen hij de vonken uit stampte. Ze zag er volkomen overstuur uit. En dat maakte hem gelukkiger dan hij in het afgelopen jaar ooit geweest was.

Gewonnen. Eindelijk. Hij kon amper wachten tot ze zou merken wat hij nog meer voor haar in petto had.

Toen Sophia thuiskwam, was ze kapot, zowel lichamelijk als geestelijk. Nu wist dus zeker dat Leonard eropuit was haar te gronde te richten. Persoonlijker kon het niet worden. Het feit dat ze het nu wist, hielp echter niet. Haar leven viel zo snel in duigen dat ze er niets aan leek te kunnen doen. Naarstig zocht ze naar de snelste, effectiefste manier om haar val te breken, maar ze kon niet eens ergens houvast vinden.

Ergens wilde ze dat ze hem doodgeschoten had. Hij had haar zo getergd, hij had erom gevraagd. Maar ze was politieagent. Dat betekende iets voor haar. Het betekende dat ze geen misbruik kon maken van haar recht een vuurwapen te dragen, haar macht op geen enkele manier mocht misbruiken, anders was ze geen haar beter dan hij.

Ze hield zichzelf voor dat wat hij gedaan had nog niet het einde van de wereld betekende. Die foto was nep, het soort geintje dat jongens op de middelbare school uithalen. Straks zou ze gewoon ontkennen dat ze iets verkeerds gedaan had, er alles aan doen om de geruchten de kop in te drukken, en de schaamte, ach, daar zou ze wel overheen komen. Veel meer keus had ze toch niet? Het zou echter allemaal niet gemakkelijk zijn. Iedereen die ze tegenkwam, zou zich afvragen of het waar was. Haar moeder zou door het lint gaan en haar de schuld geven, misschien zelfs geen woord meer tegen haar zeggen. En het kon van invloed zijn op haar baan. Elizabeth Torres had die foto gezien. Misschien dat alle geroddel daardoor meer bestaansrecht kreeg. Nu zij hem gezien had, was het toch meer dan een groepje kerels die boven een biertje schuine praat verkondigden.

Een gaap onderdrukkend strompelde ze met lemen voeten het tuinpad op. Ze moest even pas op de plaats maken en bijkomen. Een vraag maakte het echter onmogelijk om het hele fiasco met de foto uit haar hoofd te zetten: hoe wist Leonard van Gary? Ze betwijfelde dat haar moeder het hem verteld had. Onlangs moest Gary iets tegen iemand gezegd hebben, hebben laten doorschemeren dat ze openstond voor zijn avances. Daar had Leonard van gehoord, waarschijnlijk in de Firelight, waar zoveel roddels in Bordertown begonnen. Dat was de enige logische verklaring…

Ze was haar slaapkamer al binnen gelopen toen haar te binnen schoot dat ze Rod hier had laten logeren. Tot op dit moment was ze te van streek geweest om aan iets anders te denken dan Leonard en wat hij aan het doen was om haar te dwars te zitten. Nu besefte ze dat ze niet eens zo in haar eigen bed kon ploffen.

Terwijl ze midden in de kamer stond te dubben of ze Rod naar de bank moest laten verhuizen of daar zelf gaan liggen, richtte hij zich op een elleboog op.

‘Hoi,’ mompelde hij slaperig, terwijl hij opzijschoof. ‘Het werd hoog tijd dat je thuiskwam. Kom je naar bed?’

Hij zei het op een manier of er geen enkele reden was dat ze niet samen in bed konden liggen, en opeens kon zij er ook geen verzinnen. Hoewel zijn verwondingen meer zichtbaar waren, was zij ook gekwetst. Wat maakte het uit als ze gezellig tegen elkaar aan kropen?

‘Waarom niet,’ zei ze, waarna ze een boxershort en een T-shirt pakte en naar de badkamer liep om zich te verkleden. Nadat ze haar uniform aan de deur had gehangen, liep ze naar het bed en ging ze op het plekje liggen dat hij voor haar vrijgemaakt had.

De warmte die hij uitstraalde, vormde een heerlijk contrast met de koele lucht die dankzij haar stampende airco de kamer in geblazen werd. Hij bewoog zich echter niet, raakte haar niet aan. Omdat ze er zeker van was dat hij weer in slaap gevallen was, kroop ze dichter naar hem toe, op zoek naar de troost die ze nergens anders leek te kunnen vinden. Op een of andere manier hielp het om hem alleen al te horen ademhalen.

Kennelijk had hij haar voelen bewegen, had hij gemerkt dat ze dicht bij hem wilde zijn, want hij draaide zich om en trok haar tegen zich aan, alsof ze al jaren samen sliepen.

Toen ze doorkreeg dat hij half wakker was, dacht ze dat hij zou proberen haar te kussen of aan te raken. Ze had zich er zeker voor opengesteld, had zelfs haar been over het zijne geslagen.

Hij deed echter niets. ‘Gaat het?’ vroeg hij.

‘Ja hoor, prima,’ loog ze. ‘Met jou?’

‘Nu een stuk beter,’ zei hij met wat klonk als een glimlach, waarna hij weer in slaap viel.

Het voelde heerlijk om vastgehouden te worden, zo heerlijk dat ze ondanks de vermoeidheid die daarnet nog als een loden mantel om haar schouders had gehangen, niet in slaap wilde vallen. Heel lang lag ze wakker, haar hoofd op zijn schouder, haar arm op zijn blote borst.

En toen begon ze naar iets veel minder platonisch te verlangen.

Rod voelde dat Sophia hem aanraakte terwijl hij nog half in slaap was. Haar hand gleed over zijn borst en aarzelde even op zijn borstspier. Daarna streek ze lichtjes over zijn tepel. Hij hield zichzelf voor dat ze gewoon bewoog in haar slaap, probeerde gemakkelijker te gaan liggen. Misschien sliep ze al en besefte ze niet dat haar bewegingen zo sensueel waren. Een paar tellen later voelde hij echter dat ze haar lippen op het kuiltje boven zijn sleutelbeen drukte. Toen wist hij dat ze meer aan het doen was dan een andere houding om te slapen zoeken.

Moest hij haar uitnodiging aanvaarden?

‘Moest’ was een lastig woord. Waarschijnlijk was het antwoord nee. Misschien beslist niet. Die beslissing had hij toch al genomen, nietwaar? Toen hij nog jong was, had hij echter zo vaak over haar gefantaseerd dat hij niet sterk genoeg was om haar te weerstaan. Hij was al hevig opgewonden, dacht al aan het moment waarop hij haar heupen omhoog zou voelen gaan om de zijne te ontmoeten.

Vastbesloten om het rustig aan te doen en van elke seconde te genieten, al was het alleen maar vanwege vroeger, liet hij zijn hand onder haar T-shirt glijden om de spieren aan beide kanten van haar ruggengraat te masseren.

‘Ik dacht dat je aanbod ingetrokken was,’ fluisterde ze.

Bij het horen van de plagerige toon in haar stem grijnsde hij. ‘En ik dacht dat je om je reputatie moest denken.’

‘Blijkbaar heb ik niet veel meer te verliezen.’

Dat klonk serieuzer dan hij verwacht had. ‘Is er iets gebeurd vanavond?’

‘Niets waar ik het over wil hebben.’

Moest hij blijven aandringen? Nee, niet nu. Hij had de enige over wie hij altijd gedroomd had in zijn armen, en ze stond eindelijk voor hem open. Later was er nog tijd genoeg om te praten. Morgenochtend. Op dit moment communiceerde hij liever met zijn handen.

Toen hij zijn hand om haar borst legde, werd haar ademhaling oppervlakkiger. ‘Weet je zeker dat je niet snakt naar seks?’ plaagde hij. ‘Want zo voelt het wel.’

‘Als dat eerst niet zo was, dan nu wel.’

De eerlijkheid van haar reactie deed hem grinniken. Haar huid was zo zacht, zo glad. Voordat hij echter verderging, wilde hij dat ze wist dat ze erop kon vertrouwen dat hij zijn mond dicht zou houden. ‘Ik zal dit tegen niemand zeggen, Sophia. Dit is tussen jou en mij en niemand anders. Dat beloof ik.’

‘Oké.’

‘Geloof je me?’

Haar antwoord was amper verstaanbaar, maar het klonk oprecht. ‘Ja.’

‘Zo ken ik mijn meisje weer.’

Waar die laatste opmerking vandaan kwam, wist hij niet. Het klonk een beetje te bezitterig. Tenslotte was ze niet zijn meisje. Het was hem echter ontglipt, en hij wilde er verder niet de aandacht op vestigen. In plaats daarvan schoof hij haar T-shirt omhoog en richtte hij zich op om naar haar te kijken.

Nu de gordijnen dichtzaten, was het te donker om te kunnen bewonderen wat ze hem eerder had laten zien, maar hij vond het niet echt erg. Het had iets ongelooflijk erotisch om op zijn andere zintuigen te moeten vertrouwen. Hij kon zich helemaal verliezen in met haar vrijen zonder dat hij zich er zorgen over hoefde te maken wat zijn eigen gezicht verried, hoefde zichzelf niet in acht te nemen. Hoewel hij er bij iemand anders nooit over nagedacht had, leek die vrijheid bij Sophia heel belangrijk. Misschien kwam dat vanwege wie ze was en de rol die ze in zijn verleden speelde.

Over haar heen knielend boog hij zijn hoofd en liet hij zijn lippen over haar buik glijden. Hij rook een fruitige lotion die hij heel lekker vond. Toen haar vingers zich in zijn haar groeven, nam hij haar handen in de zijne en hield die boven haar hoofd gevangen, terwijl zijn mond langzaam naar boven ging, naar de verlokkende ronding van haar borst.

Zodra zijn mond zich rond haar tepel sloot, huiverde ze, en hij voelde dat hij zich langzaam liet gaan, zich verloor in het moment. Plotseling was het enige wat er nog toe deed de manier waarop haar handen zich om zijn hoofd sloten toen hij ze losliet, hoe ze smaakte, en het feit dat ze naar hem verlangde.

Het meisje dat hem veertien jaar geleden had laten barsten voor het grote bal, dat haar neus had opgehaald voor de halfbloed bastaardzoon, trilde nu onder zijn aanrakingen.