Hoofdstuk 13

 

 

 

Toen Sophia wakker werd, was het al halverwege de middag. Vanwege alle druk waar ze onder stond, had ze al een paar dagen niet kunnen slapen, dus ze had een slaappil genomen, en die had zijn werk goed gedaan. Acht uur lang was ze van de wereld geweest. Het eerste waar ze aan dacht toen ze haar ogen opendeed, was echter hetzelfde als waar ze aan had gedacht toen ze in slaap viel: haar gesprek met Leonard Taylor.

Was het waar wat hij haar verteld had? Had haar stiefvader echt een naaktfoto van haar in zijn portemonnee?

Ze kon zich niet voorstellen hoe dat kon. Om te beginnen had ze geen idee hoe of wanneer hij daaraan gekomen kon zijn. Ten tweede kon hij niet het risico lopen dat haar moeder hem toevallig zou zien. Anne stak haar kop het liefst in het zand, maar om dat soort bewijsmateriaal kon ze echt niet heen, zelfs zij niet.

Dat was echter niet het enige aan Leonards verhaal waar een luchtje aan zat. Hij zei dat Anne naar het politiebureau was gegaan, waar ze hem om raad had gevraagd, maar Anne had hem nooit echt gemogen. Ooit had hij de euvele moed gehad avances te maken, toen ze allebei nog jong en vrijgezel waren. Anne was verbijsterd geweest dat hij gedacht had dat hij goed genoeg voor haar was. Sommige van zijn neven hadden geld, maar hij niet. Bovendien was Annes trots haar alles. Ze zou nooit met opgeheven hoofd door Bordertown kunnen lopen als de mensen dachten dat haar man seksueel meer interesse in haar dochter had dan in haar.

Dus waar had Leonard dat vandaan als het niet waar was? En was het niet ironisch dat hij erover begon net nadat zij Rod de waarheid had verteld? In de afgelopen tien jaar had niemand ooit toespelingen gemaakt op het ongepaste gedrag van haar stiefvader. Zelf had ze er ook nooit iets over gezegd. Toch was het onderwerp twee keer op een avond aan de orde gekomen, twintig minuten na elkaar.

Beslist heel vreemd…

Toen er op de deur geklopt werd, besefte ze dat ze zich niet nog eens kon omdraaien, zelfs als ze het misselijkmakende idee dat haar stiefvader zo’n niets verhullende foto van haar in zijn portemonnee had, uit haar hoofd kon zetten.

Je hebt heel mooie tieten. Hoeveel mensen hadden die foto gezien? Als hij al bestond…

‘Hé, ben je thuis?’

Het was Rod, die voor haar deur stond te roepen. Ze herkende zijn stem, maar ze wist niet of ze hem wel wilde zien. De vorige avond had ze hem gekust, zelfs overwogen verder te gaan dan dat. Nu, bij daglicht, leek dat krankzinnig. Ze kenden elkaar amper. Trouwens, ze was een beetje bijgelovig over wat ze hem verteld had. Het was of door dat ene moment van zwakte haar hele wereld zou kunnen instorten. Ze was oververmoeid geweest en wat Rod betrof, te zeer ten prooi aan schuldgevoelens en zijn aantrekkingskracht om haar gebruikelijke afstand te bewaren.

Nou ja, het had weinig zin hem daar buiten op de deur te laten staan bonken. Als hij haar nu niet te spreken kreeg, gebeurde dat later wel. Waarom zou ze het dan voor zich uit schuiven?

Dus sleepte ze zich uit bed, trok een afgeknipte spijkerbroek en een oud T-shirt aan en deed de deur open.

 

Sophia’s van boven tot onder getatoeëerde arm overviel Rod volkomen. Vroeger was ze cheerleader geweest, een ijverige leerling. Zo’n klassieke uiting van verzet leek daar haaks op te staan, maar zoals hij al ontdekt had, was ze behoorlijk veranderd sinds hij weg was uit Bordertown.

‘Dat is een heleboel inkt,’ zei hij droogjes.

Glimlachend keek ze omlaag. ‘Een overblijfsel uit mijn tijd met Starkey.’

‘Heb je er ooit aan gedacht het weg te laten halen?’

‘Hoezo, vind je het niet mooi?’

‘Weet ik nog niet,’ gaf hij toe. De rest van haar vond hij echter wel mooi; haar stevige borsten, de welgevormde benen. Nu ze geen uniform droeg, was ze veel aantrekkelijker. Dat deed de beslissing die hij gisteravond had genomen nadat ze naar huis was gegaan, geen goed. Hij zou niets lichamelijks met haar beginnen. Hoezeer hij ook in de verleiding was haar daartoe over te halen, hoe sterk hij ook geloofde dat dat hem de afsluiting zou bieden waar hij al jaren naar verlangde, hij wist dat een los-vast avontuurtje niet goed voor haar zou zijn. Ze had al genoeg te verduren gehad.

‘Dan ben ik blij dat het me niet kan schelen,’ zei ze. ‘Wat is er?’

Die wat zure opmerking over de tatoeage liet hij langs zich heen gaan. Tenslotte had hij daarom gevraagd. ‘Ik heb net met Milt gesproken.’

‘Wie is Milt?’

‘Mijn baas.’

Ze streek haar haar, dat ze nog niet gekamd had, uit haar lichtgroene ogen. ‘Kan ik een telefoontje van de gouverneur verwachten?’

‘Nee, ik heb tegen hem gezegd dat het niet nodig is dat hij die inschakelt. Hij was blij te horen dat je me nu aardig vindt.’

Haar ogen ontmoetten de zijne. ‘Wie zegt dat ik je aardig vind?’

‘Dat weet ik gewoon,’ zei hij met een glimlach.

‘Hoe dan?’

‘Om te beginnen heb je je taser niet in je hand. Volgens mij is dat een stap in de goede richting.’

‘Waarom zou ik er een taser bij halen? Zelfs als ik je elektrocuteer, ben ik nog niet van je af.’

Met gedempte stem vervolgde hij: ‘En dan was er die kus.’

‘Och, een zoentje.’

‘Je smolt als boter. Dat wil toch wel iets zeggen.’

Daarop trok ze een gezicht. ‘Het wil zeggen dat ik nogal omhoogzit, weet je nog? Jij was degene die me daar gisteravond op wees.’

‘Nee, ik zei niet dat je omhoogzat, ik zei dat je weinig discrete opties had.’

‘En je bood me een onenightstand aan.’

‘Een aanbod dat inmiddels ingetrokken is, overigens. Je hebt je kans gemist.’

Ze sloeg haar armen over elkaar, en hoewel het niet met opzet was, ging zijn aandacht naar het decolleté dat boven de rand van haar laag uitgesneden T-shirt uitstak. ‘Wilde je zeggen dat je niet meer naar me verlangt?’

Verlangen was het woord niet. ‘Nee, niet nu ik je zonder make-up heb gezien.’

Speels gaf ze hem een mep. ‘Bedankt, dat is heel goed voor mijn ego!’

‘Och, het werd hoog tijd dat je een koekje van eigen deeg kreeg,’ zei hij lachend. ‘Tenslotte ben jij het meisje dat míjn ego veertien jaar geleden vertrapte.’

Dat laatste had hij als grapje bedoeld, maar ze was meteen ernstig.

‘Dat spijt me heel erg, Rod. Toen ik vijftien was, was ik een… Een verwend nest. Heus, ik kan je niet zeggen hoe naar ik me sinds die tijd over dat voorval heb gevoeld. Toen Starkey me vertelde dat je weer in Bordertown was, hoopte ik dat ik je niet eens hoefde te zien, zo schaamde ik me nog.’

Zo’n eerlijk en oprecht excuus had hij niet verwacht. Het deed de wrok die hij altijd gekoesterd had kinderachtig lijken. Om nu echter de macht die haar berouw hem over haar gaf helemaal op te geven, nee, zo nobel was hij nu ook weer niet. Eerst wilde hij die nog een beetje uitmelken. ‘Dus wat was je van plan te doen om het weer goed te maken?’

‘Wat zou je willen?’ Het klonk achterdochtig, maar ze glimlachte wel.

Daarop kwam hij naar binnen, waar hij veel te dicht bij haar stond, zodat ze een stap naar achteren deed om ruimte voor hem te maken. ‘Ik wil graag zien of je nog meer tatoeages hebt.’

‘Die heb ik niet.’

Met een klik viel de deur in het slot. ‘Bewijs dat dan maar.’

Moeizaam slikte ze. ‘Hoe dan?’

‘Trek dat shirt uit.’

‘Hier? Nu meteen?’

‘Hou op met tijd rekken, je hebt mij al in volle glorie gezien. Nu is het jouw beurt, dat ben je aan me verplicht.’

‘Ik dacht dat we quitte stonden.’

‘Voor geen meter.’

Nogmaals deed ze een stap achteruit. ‘Gisteravond heb ik je uit de gevangenis gelaten.’

‘Je had me sowieso niet moeten arresteren.’

‘Dat is niet helemaal waar.’

‘Smoesjes. Wat nou, te benauwd als de rollen zijn omgedraaid?’

Haar borstkas rees toen ze diep ademhaalde. ‘Nee, ik ben nog steeds mijn moed bij elkaar aan het rapen.’

Ging ze het doen? ‘Moet ik je helpen?’

‘Echt niet.’

Spottend trok hij zijn wenkbrauwen op. ‘Begin dan maar.’

Langzaam ontblootte ze haar middenrif.

‘Goed zo,’ fluisterde hij toen er meer en meer zichtbaar werd. Onder haar ribbenkast zag hij een leuk moedervlekje, en het ontging hem niet hoe zacht en romig haar huid eruitzag. Toen ze echter haar borsten ontblootte, stroomde al zijn bloed naar zijn kruis, waardoor hij amper adem kon halen, laat staan nadenken.

Toen hij geen reactie vertoonde, verscheen er een verwarde en onzekere blik in haar ogen. Zijn zwijgen betekende natuurlijk dat wat hij zag hem niet aanstond. Beschaamd deed ze haar shirt naar beneden.

Hij moest iets zeggen, maar hij stond te zeer in tweestrijd. Deels wilde hij haar verleiden, zijn hand onder dat shirt leggen en haar borst omvatten. Instinctief wist hij dat ze dat zou toelaten. Ze was eenzaam, verlangde naar lichamelijke bevrediging, was net zo kwetsbaar als hij veertien jaar geleden was geweest. De rollen waren nu inderdaad omgedraaid, net zoals al die jaren in zijn fantasie. Toch kon hij geen misbruik van haar maken. Zo egoïstisch en harteloos kon hij niet zijn.

Moeizaam slikkend haalde hij onverschillig zijn schouders op. ‘Niet gek.’

Zo’n lauwe reactie was bijna een klap in haar gezicht, maar het werkte wel. Zijn gebrek aan waardering stak haar genoeg om haar weer in de verdediging te drukken, deed haar bereidheid hem te vertrouwen verdwijnen.

Beschermend kruiste ze haar armen over borst, ondanks dat haar T-shirt weer keurig zat zoals het moest. ‘Nou, of je van de voorstelling genoten hebt of niet, ik heb gedaan wat je gevraagd hebt. Dus… je vergeeft me, toch?’

‘Waarvoor?’ Hij was zo druk bezig zich te verzetten tegen de stoot testosteron die door zijn lichaam gierde, dat hij niet eens meer wist waar ze het over hadden.

‘Dat ik je met het schoolbal heb laten zitten.’

‘Natuurlijk. Je hebt de juiste keus gemaakt. Degene die je boven mij verkozen hebt, heeft je waarschijnlijk mee uit eten genomen naar een duur restaurant. Zelf had ik amper genoeg geld voor een pizza.’

Dat hij nu op de praktische voordelen wees van een afspraakje met iemand die meer geld had dan hij in die tijd, was een poging om gevoelens van daden te scheiden, zodat ze konden vergeten wat er gebeurd was. Helaas maakte zijn opmerking de spanning tussen hen alleen maar groter.

‘Dat is niet de reden waarom ik het gedaan heb,’ zei ze zachtjes.

Ineens werd hij boos op zichzelf omdat hij haar excuses gebruikt had als drukmiddel om haar zover te krijgen dat ze hem haar borsten liet zien. Met een nijdig gezicht zei hij: ‘Goed, vergeet het nou maar, ik maakte daarstraks maar een grapje. Je was nooit zo belangrijk voor me.’

Een paar maal knipperde ze met haar ogen. ‘Soms kun je een buitengewoon lompe eikel zijn, wist je dat?’

Een lompe eikel was beter dan wat hij zou zijn als hij haar naar de slaapkamer droeg en haar over zou halen hem te geven wat ze al die anderen weigerde. ‘Het is maar beter dat je daar nu achter komt.’

‘Of anders?’

‘Anders is dat later misschien een harde les.’

Daarop lachte ze, maar het klonk schimpend. ‘Vlei jezelf niet zo.’

Dat was een nieuwe uitdaging, weer een verleiding, maar hij reageerde er niet op zoals hij eigenlijk zou willen. ‘Milt belde om te zeggen dat de FBI de taskforce waar je op zat te wachten, heeft samengesteld, en dat ze zich intensief met deze zaak gaan bemoeien,’ zei hij, het gesprek een zakelijke wending gevend – iets wat eigenlijk van meet af aan had gemoeten.

Ze vermeed zijn blik, maar deed haar stem wat kordater te klinken dan daarnet. ‘Nou, dat heeft lang genoeg geduurd.’

‘Ze moesten twee senior agenten vervangen. Waarom zeggen ze niet, maar ze moesten wat mensen heen en weer schuiven. Nu zijn ze klaar om mee te doen. De speciale agent die de leiding heeft, wil ons over een uur spreken.’

‘Ons?’

Hij wist dat ze hem nu meer dan ooit liever kwijt dan rijk was. Hij had haar overgehaald zich te laten gaan, lef te hebben, en vervolgens gezorgd dat ze daar meteen spijt van kreeg. Toen ze echter eenmaal daadwerkelijk haar shirt had opgetild, had hij echter niet anders gekund. ‘Ons,’ herhaalde hij.

‘Dus ze hebben jóú gebeld om het te regelen, ook al ben ík commissaris.’

Dankzij hem had ze een rotmiddag, en hij wist het. ‘Ik zei toch dat ik hooggeplaatste vrienden heb.’ Het was een grapje, maar ze lachte niet. Zelf was hij ook niet heel blij.

Met een gebaar naar haar verfomfaaide uiterlijk zei hij: ‘Ga jij nou maar douchen, dan maak ik een ontbijtje.’

Ze schudde haar hoofd. ‘Welnee, je hoeft echt niet te wachten tot ik klaar ben. Ik zie je daar wel. Waar moet ik heen?’

Eigenlijk had hij gehoopt dat hij wat hij net gedaan had weer goed kon maken. Hij was dol op koken, vond het heerlijk voor mensen te zorgen, maar die kans zou ze hem niet geven. Ze was weer op en top stoere agent.

‘De vergadering is op het Sierra Vista Resident Agency,’ zei hij. ‘Het is onzin dat we allebei de auto pakken voor dat hele eind.’

‘Dat zal wel, maar ik heb op de terugweg nog een heleboel dingen te doen.’

‘Je moet toch eten.’

‘Geloof me, ik red me wel.’

Het zou niet gemakkelijk worden met haar samen te werken. Het leek wel of ze geen evenwicht konden vinden in de manier waarop ze met elkaar omgingen. Of ze waren te druk een hekel aan elkaar te hebben, of ze wilden met elkaar naar bed.

Omdat hij meende dat het zou helpen als hij haar de ruimte gaf, knikte hij. ‘Best, dan zie ik je over een uur.’

Beleefd wachtte ze tot hij de deur uit was. Ze zwaaide hem zelfs na, alsof hij haar niet in verlegenheid had gebracht. Toen deed ze de deur dicht.

Op het moment dat hij de knip achter zich dicht hoorde schuiven, begreep hij dat ze hem de toegang ontzegde tot meer dan alleen maar haar huis.

 

Jezus, wat was ze toch een idioot. Wat had haar bezield?

Langzaam liet Sophia zich langs de muur op de houten vloer zakken. Daarnet had ze haar borsten aan Roderick Guerrero laten zien, en hij had haar aangekeken of het hem hoegenaamd niet interesseerde, of hij absoluut niet onder de indruk was. Iets meer vernederends kon ze zich niet indenken. Nog nooit had ze zich zo verlegen met zichzelf gevoeld als in die paar seconden dat hij stil werd. Meestal vermeed ze situaties waarin ze zich emotioneel kwetsbaar voelde. Waarom had ze dan zo’n groot risico genomen? Wat had ze ermee willen bereiken?

Vergeving. Dat had ze oprecht gemeend. En niettegenstaande het feit dat ze de wet aan haar kant had, had ze er spijt van dat ze zijn motelkamer binnen gedrongen was zonder hem zelfs maar de gelegenheid te geven zich aan te kleden.

Maar toch… Ze moest wel gek geweest zijn dat ze hem de kans had gegeven wraak op haar te nemen. Bliksemsnel en met het grootste gemak had hij dat gedaan, met alleen maar een blik. Of misschien het gebrek aan een blik. Zijn gezicht was volkomen uitdrukkingsloos geweest.

Blijkbaar was ze niet zichzelf. Niet alleen had ze te kampen met een diepgewortelde angst dat het haar niet zou lukken de zaak met de illegalen op te lossen, ze was ook doodsbenauwd dat er nog meer slachtoffers zouden vallen. Ze wilde zich niet verantwoordelijk voelen voor hun dood. Roderick was knap en opwindend. Hij had haar afleiding bezorgd van alle zorgen en twijfels. Daarnaast had ze nog de drang om te bewijzen dat ze begeerlijk genoeg was om zo’n man te kunnen bekoren. Het gedrag van Dick, die haar had bedrogen met een meisje van zeventien, had kennelijk een zwaardere wissel op haar gevoel van eigenwaarde getrokken dan ze zich had gerealiseerd.

Goed, ze had een fout gemaakt, maar het was geen ramp. Ze zou net doen of er niets gebeurd was en gewoon verdergaan. Roderick had haar terug willen pakken, en daar had ze hem de kans voor gegeven. Klaar. Afgelopen. Er was op dit moment te veel gaande om zich zorgen te maken over het feit dat hij niet in het minst in de verleiding was gebracht door wat hij had gezien. Nou ja, hij woonde godbetert in Zuid-Californië. Als je echte borsten had, viel het niet mee te concurreren met al die opgepompte, strakgetrokken lijven uit Los Angeles.

Vastbesloten nu voort te maken, stond ze op. Eerst belde ze Lindstrom om haar over de vergadering in te lichten. Toen liep ze naar de douche. Voor ze echter de kraan aan kon zetten, ging de telefoon.

Op de nummermelder stond een nummer dat ze niet kon weerstaan. Het was een nummer dat ze keer op keer op keer gebeld had: het nummer dat ze in José’s sok gevonden had.