18

ADA

De volgende dag zie ik Alex niet, de dag erna ook niet. Ik voel me schuldig dat ik zomaar het restaurant uit gerend ben, maar wat had ik anders kunnen doen na wat ik hem aan de telefoon had horen zeggen? Hoe kan ik hem mijn kwetsbare hart toevertrouwen als hij het hart van een ander al heeft? En dan, als ik op een stille zaterdagochtend op de steiger de plantjes water geef, kruisen onze blikken elkaar.

‘Hoi,’ zegt hij.

‘Hoi,’ antwoord ik schuchter.

‘Mag ik even bij je komen?’

Ik knik.

Hij springt in zijn kano en steekt het water over waarna hij het vaartuig langs mijn dek aan de kikker vastlegt. Het is een warme dag en hij draagt een donkerblauw T-shirt en een korte broek.

‘Wil je even zitten?’ vraag ik.

‘Graag.’

Eerst zeggen we niets. We kijken alleen hoe zeilboten langsvaren, en dan richt Alex zijn blik op mij.

‘Wat heb ik verkeerd gezegd? Waarom ben je zomaar weggelopen? Heb ik te veel gezegd? Heb ik je bang gemaakt? Als dat zo is, dan spijt me dat.’ Hij klinkt een beetje wanhopig.

‘Je hoeft je niet te verontschuldigen, Alex. Het was dwaas van me om te denken dat je klaar was voor een nieuwe relatie… dat ík klaar was voor een nieuwe relatie.’

Hij draait zich om in zijn stoel zodat hij mij ziet, niet het uitzicht. ‘O Ada, maar ik bén klaar voor een nieuwe relatie. Ik heb je alleen over mijn verleden verteld zodat je de waarheid zou weten. Ik had gehoopt dat het je niet zou afschrikken, maar ik denk dat ik daar toch rekening mee had moeten houden.’

Ik schud mijn hoofd. ‘Ik ben er niet door afgeschrikt. Maar ik weet dat je nog steeds van je ex houdt.’ Ik kan mezelf er niet toe brengen haar naam te zeggen. ‘En zolang je nog om haar geeft… Nou ja, daar wil ik niet tussenkomen.’

Hij kijkt verward. ‘Hoe kom je erbij dat ik nog van mijn ex houd?’

‘Ik hoorde je met haar aan de telefoon,’ zeg ik. ‘Ik begrijp het.’

‘In het restaurant?’

Ik knik.

‘Ja, het was Kellie die belde, maar daarna gaf ze de telefoon aan mijn dochter. Je hebt me vast met Gracie horen praten.’

Ik schud mijn hoofd stilletjes terwijl tranen in mijn ogen schieten. Ik denk aan Ella, haar donkere haar, haar glimlach met de ontbrekende tand. ‘Jij hebt een dóchter?’ Ik duw mijn hand in de zijne. ‘O, Alex.’

‘Kellie was zwanger toen ze bij me wegging,’ zegt hij. ‘Ze vertelde me pas over Gracie toen ze al drie was. Ik denk dat ik het in sommige opzichten niet verdiende om vader te zijn. Ik moest mijn problemen oplossen en dat heb ik gedaan. Maar Kellie heeft me uiteindelijk aan Gracie voorgesteld, een paar weken na haar vierde verjaardag en het was liefde op het eerste gezicht. Ik zal Kellie nooit helemaal vergeven voor het feit dat ze mijn dochter zo lang bij mij heeft weggehouden. Ik vind het afschuwelijk om te bedenken hoeveel ik van haar leven heb gemist. Maar aan de andere kant begrijp ik het ook wel. En het enige wat telt is dat ik nu deel uitmaak van haar leven. Mijn relatie met Kellie is wankel. We zijn het niet altijd met elkaar eens als het om opvoedkundige kwesties gaat, maar we doen ons best. We houden allebei ontzettend veel van onze dochter en we willen allebei de best mogelijke ouders voor Gracie zijn.’ Hij haalt diep adem. ‘Ada, je zou haar geweldig vinden. Ze is acht jaar en het pittigste ding dat je ooit hebt gezien. Ze is gek op dieren en alles wat roze is, en ze weigert het huis te verlaten zonder haar Dora-rugzak.’

Ik veeg een traan weg. ‘Ik wil haar dolgraag ontmoeten. Tenminste, als jij dat ook wilt.’

Hij geeft me een kneepje in mijn hand. ‘Ja,’ zegt hij. ‘Heel graag.’

Ik haal diep adem en denk aan mijn eigen dierbare meisje en haar liefhebbende vader. Ik denk aan het volmaakte leven dat ik kwijt ben, en ik besef dat Alex en ik meer gemeen hebben dan ik ooit had kunnen denken.