'Hoe, en waarom?' Simon beet op zijn lip en dacht na. 'En zelfs al zou zij daar de hand in hebben gehad, waarom zou Haworth daarin meegaan? Volgens mij is het onmogelijk. Of in elk geval hoogst onwaarschijnlijk.'

'Als je wilt weten waarom, dan weet ik het wel,' zei Gibbs. 'Zij is pervers. Ze kickt op het idee dat haar man het doet met vrouwen die al eens door die verkrachter te grazen zijn genomen. Wie dat ook mag zijn.'

'Maar dan moest Haworth allerlei toeren uithalen om met hen in contact te komen en een relatie met hen aan te knopen - dat is toch veel te veel moeite. Wat is zijn belang? Heeft hij soms ook een seksuele afwijking? En hoe wist hij dat die vrouwen hem ook inderdaad wilden hebben?'

'Dat is juist de kick, voor hen,' hield Gibbs vol. 'Zij regelde die ver-krachtingen, en dan later dat hij het met de slachtoffers deed. Daarom is Robert Haworth niet ook de verkrachter. Die vrouwen zouden natuurlijk nooit met hem op stap willen als ze hem herkenden als de man die hen heeft verkracht.'

Sellers zag het niet. 'Kombothekra zei dat Sandy Freeguard nooit met Haworth naar bed is geweest. Zij wilde wel, maar hij wilde niet. En hij doet het nu al een jaar met Naomi Jenkins. Waarom zo lang, als hij en zijn vrouw dit alleen maar doen omdat ze het wel geil vinden?'

'Is het eigenlijk mogelijk dat ze allebei lijden aan het Münchhau- senbyproxy syndroom?' vroeg Simon zich hardop af. Hij was niet erg hoopvol, maar het was tenminste iets. En soms kwam je via een onzintheorie toch op het goede spoor. 'Want als dat zo zou zijn, dan was het idee misschien dat Juliet het allemaal regelt, en dat Ro- bert er later bijgehaald wordt om voor die vrouwen te zorgen. Om ze er weer bovenop te helpen en te zorgen dat ze weer wat zelfvertrouwen krijgen. Kombothekra zei dat Sandy Freeguard zich erover beklaagde dat Haworth veel te voorzichtig met haar was. Hij wilde niet dat ze te snel te veel hooi op haar vork zou nemen. Daar-om wilde hij ook geen seks met haar.' Hij fronste, want hij zag zelf ook wel wat de zwakke punten in zijn verhaal waren. 'Maar Naomi Jenkins heeft hem helemaal niet verteld dat ze verkracht is, en het klinkt alsof hij haar totaal anders heeft behandeld. Helemaal niet als een slachtoffer. Die twee lagen al binnen een paar uur met elkaar in bed.'

'Lulkoek,' geeuwde Gibbs. 'Ik heb nog nooit gehoord van een echtpaar met Münchhausen. Münchhausen heb je in je eentje. Jij zou er toch ook nooit over beginnen als je het had? Hoe moesten zij dan weten dat ze er allebei last van hadden?'

'Je hebt waarschijnlijk gelijk,' zei Simon. 'Maar misschien moet ik het toch even checken bij een deskundige.'

'Een deskundige!' hoonde Gibbs.

'Ik heb nog nooit zo'n vreemde zaak bij de hand gehad,' zei Sellers, en zijn voorhoofd lag in de kreukels van de concentratie. 'Robert Haworth moet de link haast wel zijn - Juliet wist hoe de verkrachtingen zijn verlopen, en twee van de slachtoffers kregen later een relatie met Haworth... maar meer hebben we niet, toch? Ze kregen naderhand een relatie met hem. Wat is dan de logica dat hij de link is als hij Free- guard en Jenkins pas heeft ontmoet nadat ze waren ontvoerd en verkracht?'

Simon ging met zijn vinger langs de bovenkant van zijn glas. '"De menselijke onzekerheid is wat het menselijk verstand zo sterk maakt. Pas als we onderuitgaan, weten we dat geen woord verstandig was.'"

'Wat is dat in godsnaam?' snibde Gibbs.

'Dat heeft Juliet Haworth voor ons opgeschreven,' zei Sellers.

'Het is een gedicht van ene C.H. Sisson,' zei Simon. 'Hij is pas overleden. Het gedicht heet "Onzekerheid".'

'Nou, geweldig. Laten we een leesclubje beginnen,' zei Gibbs.

'Denk je dat het iets betekent?' vroeg Sellers. 'Wilde juliet Haworth een of andere boodschap doorgeven?'

'Dat lijkt me duidelijk,' zei Gibbs vol afkeer. 'Dat ze ons een dikke vette loer wil draaien. Laat mij maar eens tien minuten met haar alleen...'

'Wat ze zegt is dat we het totaal bij het verkeerde eind hebben.' Simon probeerde om niet te laten doorklinken hoe down hij hiervan was. 'Dat we ons pas realiseren hoe erg we ernaast hebben gezeten als het al te laat is.' Of misschien wel dat zij het zichzelf pas realiseerde toen het al te laat was. Dat ze ernaast had gezeten wat Robert betrof. Had ze hem daarom willen vermoorden? Nee, nu legde hij er te veel in.

Simon sprong over op een ander onderwerp. 'Schieten jullie al op met het onderzoek naar hun achtergronden? Hebben jullie al iets over juliet Haworth dat ons naar haar handlanger kan leiden, als ze die tenminste heeft?'

'Ik heb een lijst met namen van oude vrienden, en een paar zakelijke contacten,' zei Sellers. 'Haar ouders waren heel behulpzaam.' En volkomen radeloos toen ze hoorden dat hun enig kind aangeklaagd was wegens poging tot moord. Het was geen pretje geweest om hen dat te moeten vertellen.

'Met zakelijke contacten bedoel je dat maken en verkopen van die stenen huisjes?'

'Ja. Dat was een goeie handel, hoor. Ze deed zaken met een groot warenhuis.'

'Dus ze heeft een neus voor zaken.' Gibbs was erg met zichzelf ingenomen. 'Vertel het hem nou maar.'

'Dat wilde ik net doen.' Sellers wendde zich weer tot Simon. 'Ze heeft de mensen op die lijst al in geen jaren gezien. In 2001 is ze overwerkt geraakt en toen is ze ingestort. Sindsdien ziet ze helemaal niemand meer, behalve haar man.'

'Ze lijkt me anders helemaal geen type om overspannen te raken,' zei Simon, en hij dacht aan Juliet Haworths zelfverzekerde manier van doen: uit de hoogte, bijna. 'Eerder het tegenovergestelde. Klopt dat wel?'

Sellers keek hem vernietigend aan. 'Ik heb gesproken met een vrouw die toen haar dokter was,' zei hij. 'Juliet Haworth is een halfjaar haar bed niet uit geweest. Kennelijk heeft ze jarenlang als een dolle gewerkt. Nooit eens vakantie, nooit een dag vrij. Ze was gewoon... opgebrand.'

'Was ze toen al met Robert getrouwd?'

'Nee. Voor haar burn-out woonde ze alleen, en daarna is ze weer bij haar ouders ingetrokken. Ze is in 2002 met Robert getrouwd. Ik heb haar ouders vanmorgen uitvoerig ondervraagd. Norman en Joan Heslehurst. Ze zeggen allebei dat Juliet Robert nooit iets aan zou doen. Maar ja, ze zeiden allebei ook dat Juliet hen zou willen spreken en dat ze hen zou willen zien, maar wij weten dat ze dat helemaal niet wil.'

'Ik denk niet dat zij zouden liegen,' zei Gibbs. 'Ze willen het gevoel hebben dat ze hen nodig heeft. Daar zijn het ouders voor.'

'Juliet heeft Robert in een videotheek ontmoet,' ging Sellers verder om Simon te informeren. 'In Sissinghurst, in Kent. Die videotheek was in de straat waar de Heslehursts wonen: Stammers Road. Het was een van de eerste keren dat Juliet weer buitenkwam na haar depressie. Ze had haar portemonnee niet bij zich, en toen ze dat merkte, bij de kassa, raakte ze in paniek. Robert Haworth stond achter haar in de rij. Hij betaalde de video, en bracht haar veilig thuis. 

Beide ouders praten over hem alsof hij een soort heilige is. Joan Heslehurst is even overstuur over Robert als over Juliet. Ze zegt dat ze het aan hem te danken hebben dat Juliet er weer bovenop is gekomen. Hij was heel erg lief voor haar, naar het schijnt.'

Dat beviel Simon allemaal helemaal niet, maar waarom, dat wist hij niet precies. Het klonk net even te gladjes. Hij moest er eens rustig over nadenken. 'Wat moest Haworth in een videotheek in Kent? Woonde hij daar toen?'

'Hij heeft het huis in Spilling gekocht vlak voordat Juliet en hij gingen trouwen,' zei Gibbs. 'Maar waar hij daarvoor uithing, geen idee. Zijn achtergrond is één groot zwart gat.'

'Wat was er eigenlijk precies gebeurd met haar werk dat Juliet zo instortte?' vroeg Simon. 'Was er plotseling iets veranderd?'

Gibbs leunde naar voren om tegen de serveerster te grommen waar hun eten bleef.

'Ze kreeg steeds meer succes,' zei Sellers. 'Volgens haar moeder ging het eerst allemaal prima, toen het nog niet zo goed liep. Pas toen het goed ging stortte ze in.'

'Hoe kan dat nou?' zei Gibbs.

'Ik begrijp het wel,' zei Simon. 'Als het eindelijk loopt kom je pas echt onder druk te staan. Want dan moet je zorgen dat het goed blijft gaan.'

'Juliets moeder zei dat ze zichzelf helemaal over de kop werkte, en dat ze nooit meer buiten de deur kwam. Ze stortte zich er met haar hele ziel en zaligheid op, want zo was ze altijd al.'

'Hoe bedoel je dat?' vroeg Simon.

'Ze was haar hele leven al een hoogvlieger, voordat ze depressief werd. Zowel op de lagere school als op de middelbare school was zij altijd de klassenvertegenwoordigster. En ze was heel goed in sport - ze heeft een kast vol bekers. Ze zat in een koor, en ze heeft een mu- ziekbeurs gekregen voor King's College, in Cambridge. Maar die heeft ze niet geaccepteerd, want ze wilde liever naar de kunstacademie...' 

'Ze is nog steeds een hoogvlieger,' zei Gibbs, en zijn gezicht klaarde op toen hij de biefstuk uit de keuken zag komen. 'Alleen zit ze nu in de seksmisdaad.'

'Wat voor indruk kreeg je van haar karakter?' vroeg Simon. De geur van Sellers' vis en frietjes deed hem watertanden. Hij zou zo onderweg naar huis wel ergens een broodje halen. 'Manipulatief? Sluw? Opstandig?'

'Totaal niet. Ze was altijd heel extravert, levendig en sociaal. Een beetje manisch, dat wel, volgens haar vader, en als ze stress had op haar werk kon ze wel eens geprikkeld en onredelijk uit de hoek komen. Hij zei dat ze vóór haar depressie wel wat opvliegend was geweest. De moeder was toen heel kwaad op hem, dat kun je je wel voorstellen. Zij vond dat hij Juliet zo in moeilijkheden bracht. Ik heb maar niet gezegd dat ze al behoorlijk diep in de shit zat nog voordat hij zijn mond open had getrokken. Het vreemde is dat allebei de ouders - en iedereen die ik verder nog heb gesproken - over Juliet praten alsof er twee verschillende versies van haar zijn. Bijna alsof ze het over twee verschillende mensen hebben.'

'Je bedoelt voor en na de depressie?' vroeg Simon. 'Dat is misschien niet zo gek.'

'Haar moeder heeft de depressie omschreven - wat er toen allemaal is gebeurd.' Sellers wreef in zijn ogen en onderdrukte een geeuw. 'Toen ze eenmaal losging kreeg ik er geen speld meer tussen.'

'Wat zei ze precies?' Simon negeerde de smalende grom van Gibbs.

'Op een avond zou Juliet bij haar ouders eten maar ze kwam niet opdagen. Ze hebben haar eindeloos vaak gebeld, maar ze nam niet op. Toen zijn ze dus maar langsgegaan. Juliet deed niet open, maar ze zagen dat ze er wel was - haar auto stond gewoon voor de deur, en er stond keiharde muziek op. Uiteindelijk heeft haar vader een ruitje ingeslagen. Ze vonden haar in haar werkkamer. Ze zag eruit alsof ze al in geen dagen had gegeten, geslapen of gedoucht. Ze wilde ook helemaal niet met hen praten - ze keek dwars door hen heen, alsof ze er niet waren, en ze bleef gewoon doorwerken. Het enige dat ze zei was: "Ik moet dit afmaken". Dat bleef ze maar herhalen.'

'Wat moest ze dan afmaken?' vroeg Simon.

'Waar ze mee bezig was, wat het ook maar was. Volgens haar moeder kreeg ze altijd stapels opdrachten, en de doorlooptijd was altijd maar kort. Toen ze de volgende ochtend heel vroeg klaar was

- haar ouders waren al die tijd bij haar gebleven - toen hebben ze gezegd "En nu kom je met ons mee naar huis", en daar heeft ze zich verder niet tegen verzet. Het leek wel alsof het haar helemaal niet kon schelen wat er met haar gebeurde, zei haar moeder.'

Gibbs gaf Sellers een por met zijn elleboog. 'Waterhouse begint al medelijden met haar te krijgen. Waar of niet?'

'Vertel verder,' zei Simon. 'Als je verder nog wat hebt tenminste.'

'Niet echt, nee. Haar ouders hebben nog wel gevraagd voor wie dat huisje dan was, waar ze tot drie uur 's nacht aan heeft zitten werken - zij dachten, als het dan zo dringend is, dan kunnen wij het misschien afleveren - maar Juliet had geen idee. Al dat bezeten doorwerken, het huisje dat per se af moest, en ze wist niet eens voor wie.'

'Ze is dus gewoon doorgeslagen,' vatte Gibbs samen.

'Maar na die nacht wilde ze niets meer te maken hebben met haar werk. Ze wilde niet eens in een kamer zijn waar die huisjes stonden. Ze had er een paar gemaakt voor haar ouders, maar ze moesten allemaal naar de kelder, zodat zij ze niet hoefde te zien. En dat was dat - vanaf toen heeft ze nooit meer gewerkt.'