Weer een flits, alsof een gordijn met een ruk opengetrokken wordt, en ik jouw zitkamer weer kan zien. Daar sta ik, en ik kijk door het raam naar binnen. Ik hap naar adem, en grijp me aan de stoel vast, en aan het dashboard. 'Stop!' krijg ik er nog uit. 'Alsjeblieft!' Ik graai naar de deurhendel alsof mijn leven ervan afhangt, als iemand die met zijn auto het water in is gereden. Ik zie die kamer, en de vitrinekast. In gedachten concentreer ik me op die kast. Ik moet eruit.

Inspecteur Zailer zet de auto stil naast de stoeprand. Ik doe het portier open en doe mijn riem af. 'Hou je hoofd tussen je knieën,' zegt ze. Ik voel me beter nu ik de riem niet meer om heb. Dat klemmende gevoel in mijn borst trekt langzaam weg en ik adem zo veel mogelijk lucht in. Het zweet druipt van mijn voorhoofd op mijn handen.

'Waar hebben jullie hem gevonden?' vraag ik. 'Robert. Lag hij in de zitkamer? Ik wil het weten!'

'Hij lag in de slaapkamer, op bed,' zegt inspecteur Zailer. 'We hebben helemaal niks gevonden in de zitkamer.'

Wat ik zag - dat ondraaglijke - dat stond in die glazen kast. Dat weet ik nu, maar ik durf het niet tegen inspecteur Zailer te zeggen. Als ik het haar zou vertellen, dan wil ze erheen, en dat trek ik nu niet. Ik slik nog liever gif dan dat ik nog een keer door dat raam moet kijken.

'Wat is eigenlijk je voornaam?' vraag ik als ik weer normaal kan ademen.

Ze fronst, alsof het haar irriteert dat ik die vraag stel. 'Charlotte,' zegt ze. 'Hoezo?'

'Mag ik je Charlotte noemen?'

'Nee. Ik haat die naam. Dan lijk ik net zo'n antieke tante. Ze noemen me Charlie, maar dat mag jij ook niet.'

'Bel nog een keer met het ziekenhuis. Alsjeblieft.'

'Robert leeft nog. Als hij dood zou zijn, hadden ze me allang gebeld.'

Ik voel me te zwak om ertegen in te gaan. 'Wat ik verder ook heb gezegd en gedaan, je moet echt begrijpen... dat ik vecht voor mijn leven,' zeg ik tegen haar. 'Zo voelt dat.'

'Naomi, weet je nog dat ik net Roberts kamer uit ben gelopen omdat ik iemand moest bellen?' zegt inspecteur Zailer voorzichtig.

Ik knik.

'Dat was met inspecteur Kombothekra van de recherche in West

Yorkshire. Hij heeft vandaag een foto van Robert laten zien aan Prue Kelvey en aan Sandy Freeguard. Daar ging dat telefoontje over.'

Ik kan de namen eerst even niet plaatsen. Maar dan weet ik het weer. Opgelucht doe ik mijn ogen dicht. Ik wist niet eens dat ik op dit nieuws had zitten wachten. 'Goed zo,' zeg ik. 'Dus jullie verdenken Robert er niet meer van dat hij een serieverkrachter is.' Mijn stompzinnige, verschrikkelijke daad is rechtgezet, dus nu kunnen we die allemaal gewoon achter ons laten.

'Prue Kelvey zei dat ze het niet zeker wist...'

'Wat? Wat bedoel je?'

'Ze heeft hem niet meteen herkend, maar ze zei dat hij wel het goede type was, en dat hij het geweest zou kunnen zijn.'

'Dat slaat nergens op. Dat kan ze zich helemaal niet herinneren. Ze dacht natuurlijk dat Robert het wel moest zijn, als die agent haar zijn foto kwam laten zien, en ze wilde niet moeilijk doen door te zeggen dat hij het helemaal niet was!'

'Dat zou goed kunnen, ja,' zegt rechercheur Zailer. 'In haar reactie ben ik ook niet zo geïnteresseerd. We hebben van haar een dna- profiel dat we kunnen vergelijken met dat van Robert, dus als hij het niet gedaan heeft, kunnen we dat binnenkort bewijzen...'

'Hoe bedoel je dat, als hij het niet gedaan heeft. Je weet toch dat ik het allemaal maar verzonnen heb? Toch? Dat over Robert, bedoel ik.'

Ze knikt. 'Ja, maar als iemand zo gemakkelijk liegt als jij, dan weet je niet zo goed wat je wel en niet moet geloven. Zou jij het gezicht van je verkrachter nog herkennen, denk je, na al die tijd?'

'Ja.'

'Dan ben je zekerder van je zaak dan Prue Kelvey. Aan haar reactie op de foto hadden we niet zoveel. Maar de reactie van Sandy Freeguard, die was wel interessant. Zij zei dat Robert absoluut niet degene was die haar heeft verkracht...'

'Goddank is er tenminste nog eentje met een geheugen!'

'...maar ze zei wel dat ze hem kende. "Dat is Robert Haworth", zei ze.'

Mijn hoofd begint te draaien. Alweer worden al mijn zekerheden door elkaar geschud tot een nieuw, willekeurig patroon. Niets is meer waar het eerst was, en niets is meer wat ik dacht dat het was. 'Vertel maar door,' zeg ik.

'Drie maanden nadat ze verkracht is, heeft ze Robert ontmoet. Ze kregen een relatie.'

'Waar hebben ze elkaar dan leren kennen? Dat is allemaal gelul. Geen enkele vrouw die heeft moeten doormaken wat ik heb doorgemaakt zou zo snel alweer een vriend willen.'

'Sandy Freeguard wel. Ze hebben elkaar ontmoet in het centrum van Huddersfïeld. Haar auto botste op die van hem.'

'Op zijn vrachtwagen, bedoel je?' Ik ben vastbesloten om alle nieuwe feiten die op me afkomen af te weren. Dit moet een vergissing zijn. Ik ken die rechercheur Kombothekra helemaal niet, dus waarom zou ik zijn verhaal geloven?'

'Robert was gewoon met de auto, een Volvo. Het ongeluk was de schuld van Freeguard, zei ze, en ze was er helemaal van overstuur. Maar Robert was kennelijk heel begripvol, en toen zijn ze samen koffie gaan drinken. Zo is de relatie begonnen.'

'Maar... nee! Dat is toch veel te toevallig!'

'Jij zegt het,' zegt rechercheur Zailer sarcastisch. 'Ik begrijp er ook niks van. Jij en Sandy Freeguard zijn allebei op dezelfde manier verkracht, waarschijnlijk door dezelfde man, en daarna kregen jullie allebei een relatie met Robert Haworth. Hoe kan dat nou?'

Haar verwarring beangstigt me nog meer dan die van mijzelf. 'Wanneer?' vraag ik. 'Wanneer heeft die Sandy een relatie gekregen met Robert?'

'In november 2004. Ze is in augustus van dat jaar verkracht.'

Ik heb het woord 'verkracht' nu zo vaak gehoord de afgelopen week, dat ik er niet meer bang voor ben. Het heeft zijn macht over me verloren. 'Ik heb Robert in maart 2005 leren kennen. Wanneer zijn zij dan uit elkaar gegaan?' Ik heb een vreselijk voorgevoel over wat rechercheur Zailer nu zal antwoorden. 'O, god. Ze zijn toch wel uit elkaar, hè?'

'Ja. Vlak voor kerst, in 2004. Dacht je dat Robert je met haar bedroog?'

'Nee, maar omdat...'

'Wat zou het je kunnen schelen, eigenlijk? Hij bedroog zijn vrouw toch ook met jou? Hij was dus toch al niet echt trouw aan jou.'

'Maar dat is iets heel anders. Ik wist van Juliet. Natuurlijk zou ik het vreselijk vinden als ik erachter zou komen dat Robert al die tijd tegen me had gelogen, en dat hij nog een geheime vriendin had.' Ik haal een paar keer diep adem. 'Waarom hebben ze een einde gemaakt aan hun relatie, Robert en die Sandy Freeguard? Heeft ze dat verteld?'

'Rechercheur Kombothekra heeft haar uitgebreid ondervraagd over die relatie, en ook over hoe ze uit elkaar zijn gegaan. Klaarblijkelijk was Robert een modelvriendje - heel attent, en heel dol op haar - maar op een dag zei hij zomaar ineens dat het over was. Het kwam als een donderslag bij heldere hemel, zei ze. Hij haakte gewoon zomaar af. Liep ineens over van het püchtsbesef naar zijn vrouw toe, zei dat het niet eerlijk was en zo, en dat was het dan. Dus...' Ze haalt haar schouders op.

'Dus wat?' zeg ik kwaad. 'Dus nou doe jij net voorkomen alsof hij een onberekenbare kerel is, iemand die als een blad aan de boom kan omslaan? Absoluut niet. Hij houdt al ruim een jaar van mij. Hij zou zich nooit van mij afkeren.'

'Sandy Freeguard begreep er ook niks van,' zegt rechercheur Zailer geduldig. 'Naomi, heel veel mannen - vooral getrouwde mannen - verklaren je hun eeuwige liefde en die duurt net zo lang tot ze er zelf klaar mee zijn.'

'Robert is heel anders dan andere mannen, en zijn motieven zijn ook totaal anders. Dat kun jij niet begrijpen, omdat jij hem niet kent.'

Rechercheur Zailer start de motor. 'Doe de deur dicht,' zegt ze. 'Ik moet terug. We komen er nooit achter hoe het zit als we hier blijven hangen.' Onder het rijden steekt ze een sigaret op. Ik wou dat ik ook rookte. 'Sandy Freeguard en Robert hebben nooit seks gehad. Ik neem aan dat dat met jou en Robert anders lag?'

'Ja. Wij deden het elke donderdag, drie uur lang. Maar het verbaast me niks dat zij niet wilde, als het pas drie maanden geleden gebeurd was.'

'Zij wilde wel. Robert wilde per se wachten, en zei dat ze er nog niet aan toe kon zijn. Ze heeft hem verteld wat haar was overkomen.'

Ik voelde mijn ogen nat worden. 'Zo is hij, ja,' zeg ik. 'Hij is zo ver-schrikkelijk attent.'

'Sandy Freeguard vond het anders maar irritant. Zij wilde normaal behandeld worden, en hij zei maar steeds dat ze het rustig aan moest doen, en dat ze niet te grote stappen moest zetten. Ze vond dat hij haar ontmoedigde om een slachtoffergroep op te richten en om cursussen te gaan volgen en al die andere positieve dingen die ze van plan was. Hij zei dat ze daar nog helemaal niet klaar voor was, en dat ze het niet aan zou kunnen, zo veel hooi op haar vork.'

'Daar had hij waarschijnlijk gelijk in.' Ik verdedig je, ook al heb je net mijn hart aan gort geslagen. Binnenkort zullen we dit misverstand uit de weg ruimen, en dan neem jij terug wat je vandaag hebt gezegd. Wat deed je eigenlijk in Huddersfield? In je auto, in plaats van de vrachtwagen? Waarom was je die dag niet aan het werk?

Inspecteur Zailer schudt haar hoofd. 'Als ik rechercheur Kombo- thekra mag geloven is Freeguard nogal een energiek type. Haar manier van overleven is om haar eigen verhaal te delen. Dat het iets positiefs wordt, voor haarzelf en voor anderen. Volgens hem is zij echt heel inspirerend.'

'Nou, dat is dan fijn voor haar,' zeg ik kinderachtig. Ik kan er niks aan doen. Hoe wil ze dan dat ik reageer als me wordt verteld dat ik met overmacht ben verslagen in de wedstrijd Wie is het Beste Ver-krachtingsslachtoffer?

'Zo bedoelde ik het helemaal niet.' Ze zucht. 'Sandy Freeguard vertelde Kombothekra dat ze niet geloofde wat Robert zei toen hij een eind maakte aan de relatie. En laten we eerlijk zijn, als hij echt zo veel belang hechtte aan het redden van zijn huwelijk, dan was hij niet iets met jou begonnen, een paar maanden later, toch? Ik ben geneigd om het eens te zijn met Freeguard: hij kon het idee dat zij verkracht was niet aan en daarom is hij uiteindelijk bij haar weggegaan. Dat verklaart ook meteen waarom hij geen seks met haar wilde.'

'Hoe durf je zoiets verschrikkelijks te beweren! Robert zou nooit zoiets doen.'

'Weet je dat heel zeker? Misschien ben jij eigenlijk wel bang dat Robert zo zou zijn, en misschien heb je hem daarom nooit verteld over wat jou is overkomen.'

'Ik heb niemand er ooit over verteld.'

'En toch weet Juliet Haworth precies wat er is gebeurd. Van wie heeft ze dat dan, als Robert het haar nooit heeft verteld?'

'Je verdraait alles zodat het past in je...'

'Ik doe mijn best,' geeft ze toe. 'Maar wat ik ook probeer, ik begrijp er niks van. Jij beweert dat Robert jou niet heeft verkracht, en dat wil ik best geloven. Maar in toeval geloof ik niet.'

'Ik ook niet,' zeg ik zachtjes.

Ze trekt een donker gezicht. 'Dus, of jij het nou leuk vindt of niet - en of ik het nou leuk vind of niet - we moeten de feiten onder ogen zien. Robert Haworth heeft op de een of andere manier iets met die verkrachtingen te maken.'