16 07/04/2006
'Ik voel me vreselijk,' zei Yvon Cotchin. 'Als ik had geweten dat Naomi in de gevangenis zat, dan was ik natuurlijk meteen gekomen. Waarom heeft ze me niet gebeld?' Ze zat met haar knieën opgetrokken tot haar kin op een vaalblauwe bank midden in de rommelige zitkamer van haar ex-echtgenoot in Great Shelford, Cambridge. De grond lag bezaaid met halflege bekers, verfrommelde sokken, afstandsbedieningen, oude kranten en reclamedrukwerk.
Het huis stonk naar marihuana; de vensterbank lag vol met stukjes aangebrand zilverfolie en lege plastic flesjes waarin gaatjes waren geprikt. Cotchin, die naar shampoo rook, en naar een zwaar, zoet parfum, paste totaal niet in dit plaatje, in haar strakke rode truitje en keurige zwarte broek. In haar ene hand klemde ze een ongeopend pakje sigaretten en in de andere een gele aansteker. Ze zag er verloren uit.
'Naomi was niet in bewaring genomen,' zei Chris Gibbs. 'We hebben haar meegenomen om een aantal vragen te beantwoorden.'
'En nu is ze voorlopig vrijgelaten, dus ze zit weer thuis,' zei Char- lie, die met Gibbs was meegekomen om zeker te zijn dat hij de voormalige huisgenote van Naomi Jenkins goed aan de tand zou voelen. Hij had gezegd dat ze volgens hem toch niks zinnigs uit Yvon Cotchin zouden krijgen, en Charlie wilde daar maar geen selffulfilling prophecy van maken.
'Voorlopig vrijgelaten? Dat klinkt vreselijk. Naomi heeft toch niet echt iets ergs gedaan?'
'Heeft ze überhaupt iets gedaan, dan?'
Cotchin wendde haar blik af. Ze frunnikte wat aan het cellofaan om haar pakje sigaretten.
'Yvon?' drong Charlie aan. Doe dat pakje open en steek er goddomme eentje op. Ze haatte het, dat getreuzel.
'Ik heb tegen Naomi gezegd dat ik het aan jullie zou vertellen. Ik heb de hele tijd al gezegd dat ik het er niet mee eens was, dus als ik het nu aan jullie vertel, dan verraad ik haar niet.'
'Waar was je het niet mee eens?' vroeg Gibbs.
'Het is beter dat jullie de waarheid weten voordat Robert... Het komt toch wel goed met hem, hè? Ik bedoel, als hij het tot nu toe heeft overleefd...'
'Jij had Robert Haworth toch nooit ontmoet?' bracht Charlie haar in herinnering.
'Dat is ook zo.'
'Waar waren jij en Naomi het dan niet over eens?'drong Gibbs aan.
'Ze heeft gelogen. Ze heeft verteld dat Robert haar verkracht had. Ik kon het gewoon niet geloven dat ze zoiets kon doen, maar... ze dacht dat het de enige manier was om te zorgen dat jullie naar hem op zoek zouden gaan.'
'Weet je zeker dat hij haar nooit heeft verkracht?' vroeg Charlie.
'Heel zeker. Naomi aanbidt die man.'
'Het komt anders wel vaker voor dat vrouwen verliefd worden op hun verkrachter.'
'Naomi niet.'
'Hoe weet je dat nou zo zeker?'
Cotchin dacht even na over die vraag. 'Door hoe Naomi tegen de wereld aankijkt. Het is allemaal heel zwart-wit, en het draait allemaal om rechtvaardigheid. Je moet haar kennen om het te begrijpen. Ze begint al over wraak als iemand in haar parkeerplek duikt.' Ze zuchtte. 'Luister, ik ben nooit zo'n fan geweest van Robert Haworth. Ik heb hem nooit ontmoet, maar van wat ik hoor van Naomi... Ik weet gewoon dat hij haar niet verkracht heeft. Heeft ze dan niet toegegeven dat het een leugen was, nu jullie Robert hebben gevonden? Ze zei dat ze dat zou doen.'
'Het ligt allemaal net iets gecompliceerder.' Charlie sloeg de dossiermap op die ze in haar handen had. Op de bank naast Yvon Cot- chin legde ze de drie overleversverhalen: het verhaal van Tanya, de serveerster uit Cardiff, en verhaal nummer 31 en nummer 72 van de Vertel en Overleef-site. Ze wees naar verhaal nummer 72, het verhaal van 'N.J'. 'Zoals je ziet zijn dit Naomi's initialen, en het verhaal van 18 mei 2003. Toen Naomi bij ons kwam met haar leugen over Robert Haworth heeft ze een van mijn rechercheurs gewezen op de Vertel en Overleef-website en hem uitgelegd hoe hij haar bijdrage kon vinden.'
'Maar... ik snap er niks van.' Cotchins gezicht was wit weggetrokken. 'In 2003 kende Naomi Robert nog helemaal niet.'
'Lees die andere twee eens,' zei Gibbs.
Ze had niet genoeg lef en ook niet echt een goede reden om te weigeren. Ze sloeg een arm om haar knieën en begon te lezen, met half dichtgeknepen ogen, alsof ze sommige woorden niet wilde zien, niet wilde laten doordringen. 'Wat is dit allemaal? Wat heeft dit met Naomi te maken?'
'De verklaring die Naomi Jenkins op dinsdag ondertekende - over Robert Haworths zogenaamde aanval op haar - heeft heel veel details gemeen met deze twee verslagen,' zei Gibbs.
'Hoe kan dat nou?' Cotchin klonk paniekerig. 'Ik ben echt te dom om dit te begrijpen, hoor. Jullie moeten me echt uitleggen hoe het zit.'
'Er zijn ook nog twee zaken in West Yorkshire die precies aan dit patroon voldoen,' vertelde Charlie. 'En jij bent niet de enige die niet snapt wat er aan de hand is, Yvon. Maar we moeten erachter zien te komen of Robert Haworth Naomi en die andere vrouwen heeft verkracht, of dat het iemand anders was. We hopen dat jij ons verder kunt helpen.'
Cotchin kneep hard in haar pakje met sigaretten, zo hard dat de inhoud ervan verkruimelde. 'Naomi kan toch niet verkracht zijn. Dat zou ze me verteld hebben. Ik ben haar beste vriendin.'
'Woonde jij toen al bij haar in? In de lente van 2003?'
'Nee, maar dan nog zou ik ervan af moeten weten. Naomi en ik zijn al sinds de middelbare school vriendinnen. Wij vertellen elkaar altijd alles. En... volgens mij was er niks met haar aan de hand in de lente van 2003. Ze was gewoon sterk, net als altijd.'
'Kun jij je dat dan nog herinneren, iets wat zo lang geleden is?' vroeg Charlie. 'Ik zou echt geen flauw idee hebben in wat voor stemming mijn vriendinnen drie jaar geleden waren.'
Cotchin keek alert. 'Ben en ik hadden toen een moeilijke tijd,' zei ze uiteindelijk. 'De eerste in een lange reeks. Het was toen behoorlijk erg. Ik sliep toen zeker twee keer per week bij Naomi, als het niet vaker was. Ze was heel lief voor me. Ze kookte, stuurde e-mails naar mijn klanten en zorgde dat alles in orde kwam - ik was zo over mijn toeren dat ik niet meer kon werken. Ze zette me onder de douche en zorgde dat ik mijn tanden poetste, omdat ik alleen nog maar weg wilde kruipen, en mezelf verwaarloosde. Heeft een van jullie wel eens een scheiding doorgemaakt?'
Gibbs maakte een geluid, maar Charlie wist niet wat dat moest betekenen. 'Nee,' zei ze zelf.
'Dan hebben jullie dus geen idee hoe pijnlijk en destructief dat is.'
'Ik vind het een tikje vreemd dat je hier naartoe bent gegaan na je ruzie met Naomi,' zei Charlie. 'De meeste vrouwen hollen niet meteen weer naar hun ex in tijden van nood.'
Cotchin keek beschaamd. 'Mijn ouders hebben het te druk met hun werk. Ze houden niet van logees. En al mijn broers en zussen en vrienden hebben een partner of kinderen, behalve Naomi. Ik was over de zeik, ja?'
'Je had toch ook naar een hotel kunnen gaan, of een bed & break- fast. Ga je het soms weer goedmaken met Ben?' vroeg Charlie door. 'Ben je daarom weer hier?'
'Dat gaat jou geen moer aan. We zijn in elk geval niet weer samen, als je dat soms dacht. Ik slaap in de logeerkamer.'
'Waarom zijn jullie eigenlijk uit elkaar gegaan?' Waarom zou ik het niet vragen, dacht Charlie, hoewel het waarschijnlijk niet ter zake deed. Tenzij... Er begon zich een hypothese te vormen, ergens in haar achterhoofd. Het was niet erg waarschijnlijk, maar toch het proberen waard.
'Dat hoef ik jou helemaal niet te vertellen!' protesteerde Cotchin. 'Waarom wil je dat weten?'
'Geef antwoord.' Gibbs' stem droop van de onplezierige consequenties.
'Ben dronk te veel, oké? En hij wilde niet werken.'
'Dit is anders een groot huis.' Charlie keek om zich heen. 'En die televisie en dvd-speler zijn niet goedkoop. Hoe kan Ben zich dit allemaal veroorloven als hij geen baan heeft?'
'Allemaal dankzij een erfenis.' Cotchin klonk bitter. 'Ben heeft nog nooit een dag gewerkt, en dat hoeft ook nooit meer.'
'Je had het over die eerste slechte periode...'
'In januari 2003 was hij vreemdgegaan, toen ik bij mijn broer en zijn gezin logeerde. Toen ik terugkwam was die vrouw weer weg, maar ik vond Ben ronkend in bed met het gebruikte condoom en een van haar oorbellen. Hij was zo dronken dat hij in slaap was gevallen en niet op tijd wakker was geworden om de sporen uit te wissen voor ik thuiskwam.'
Ze heeft hem nog niet bepaald vergeven, dacht Charlie. Als ze hem wel had vergeven, dan zou ze gezegd hebben: 'Hij is ontrouw geweest, maar het was alleen maar een onenightstand. Het had verder niks te betekenen.'
Gibbs keek in zijn aantekeningen. 'Dus jij en Naomi waren allebei bij haar thuis, op de avond van woensdag 29 maart, en de hele donderdag daarna, totdat zij naar het Traveltel ging voor haar afspraak met Haworth?'
'Dat klopt.' Yvon Cotchin keek opgelucht. Ze had het liever over de poging tot moord op Robert Haworth dan over haar eigen liefdesleven.
'Kan het zijn dat Naomi op woensdagavond of donderdag overdag het huis uit is gegaan zonder dat jij dat hebt gemerkt?'
'Zou kunnen. Midden in de nacht, dan, toen ik sliep. Maar ze is het huis niet uit geweest. Zij lag ook te slapen. En donderdag, nee. Ik heb mijn kantoor en slaapkamer in Naomi's souterrain. Had, althans,' corrigeerde Cotchin zichzelf. 'Vanachter mijn bureau kan ik uit het raam kijken, en dat kijkt uit op de afrit. Dus als Naomi donderdag overdag weg was gegaan, dan zou ik dat hoe dan ook gezien hebben.'
'Ben je dan helemaal niet achter je bureau vandaan geweest? Om een broodje te maken, of om naar de wc te gaan?'
'Nou... ja, natuurlijk wel, maar...'
'Kun je de oprit echt zien door het kelderraam?' vroeg Charlie.
'Ja,' antwoordde Cotchin, er klonk enig ongeduld door in haar stem. 'Vraag hem maar, hij is in het huis geweest.' Ze knikte naar Gibbs. 'Als je opkijkt zie je de oprit, en de weg. Ik zou het hebben gezien als Naomi weg was gegaan. En dat is ze niet.'
'Maar dat kan zij over jou niet zonder meer zeggen, of wel?' zei Gibbs. 'Als zij in dat schuurtje van d'r heeft zitten werken, dan zat zij aan de achterkant van het huis. Dan kon ze jou dus nooit zien als jij wegging, toch?
Cotchin keek naar Charlie, en drong aan met haar blik. 'Waarom zou ik Robert iets aan willen doen? Ik ken hem niet eens.'
'Je keurt hem af,' zei Charlie. 'Jouw huwelijk lag op de klippen - al was het dan misschien maar tijdelijk - door ontrouw.' Die stekelige zijdelingse opmerking maakte Cotchin aan het blozen. 'Robert Ha- worth ging al een jaar vreemd met jouw beste vriendin. Dat vond je vast niet goed.'
'Naomi heeft me in huis genomen toen Ben en ik uiteindelijk uit elkaar gingen,' zei Cotchin kwaad. 'Ik zou haar nooit laten zitten alleen omdat ze iets doet wat ik niet goedvind.' Ze zuchtte. 'Na een poosje zat ik er steeds minder mee.'
'Hoezo?'
'Naomi adoreerde Robert. Ze was zo gelukkig. Ik weet niet hoe ik het moet zeggen: het was alsof ze straalde, van binnenuit. En zij zei dat hij het net zo voelde. Ik dacht, misschien is het dan wel ware liefde. Misschien zijn ze wel voor elkaar bestemd. Ik geloof daar namelijk wel in,' zei ze defensief. 'Ik zag dat het totaal anders was dan bij Ben en mij. Ben ging niet vreemd omdat hij niet meer van mij hield, of omdat hij verliefd was op iemand anders. Ik ben degene bij wie hij wil zijn, maar hij was gewoon te stom en te egocentrisch om fatsoenlijk met mij om te springen. Hij is nu trouwens wel anders. Hij is bijna helemaal van de drank af.'
Ja, maar hij is wel aan de drugs, dacht Charlie, en ze keek even naar de spullen op de vensterbank. 'Als Robert zo veel van Naomi hield, waarom ging hij dan eigenlijk niet bij zijn vrouw weg om bij haar te zijn?'