98

Antanasia luisterde naar de schoten vanuit het kamp. Het was veel erger dan ze had verwacht. Ze wist helemaal niets van vuurwapens maar meende het lichtere geknal van kleine vuurwapens te horen, gevolgd door het zwaardere, repeterende geluid van Abi’s AK-47.

Abi was dus op enige tegenstand gestuit? Vergeleken met het gepaf van de pistoolschoten klonk de AK-47 als iets wat in de hel was gesmeed, als het geluid van een tank vergeleken met een Lelijke Eend van twee pk. Ze voelde intens mee met degenen die het doelwit van zo’n spervuur waren.

Ze legde haar brief naast die van Abi. Eigenlijk had het geen zin, want ze had het gevoel dat hij niet meer terug zou keren. Maar misschien dat iemand anders het zou lezen en het zou begrijpen.

Ze stapte uit de camper.

Het was een zachte avond voor de tijd van het jaar. Flitsen van schoten reflecteerden als bliksemschichten tegen de laaghangende wolken.

Ze liep naar de top van de helling die afliep naar de rivier. Ze kon het zwart van de rivier nog maar net onderscheiden van de lichtere veeg van de oever. De rivier was zes meter breed. Aan de deining van het water zag ze dat het er diep moest zijn. Nog altijd boordevol met smeltwater vanuit de bergen.

Ze strekte zich uit op de helling en sloeg de armen voor haar borst. Ze voelde hoe haar geest zich leegde van alles wat hieraan vooraf was gegaan, en het gaf haar een onbeschrijflijke rust.

Ze liet zich naar beneden rollen, vertrouwend op de vaart die ze maakte om zichzelf naar het midden van de stroming te lanceren. Maar op het laatste moment ging het verkeerd, en ze merkte dat ze afzwaaide, waarna ze tegen een lichte glooiing op rolde. Met een lichte glimlach op haar gezicht stond ze op.

Stapje voor stapje liep ze de heuvel weer op. Ditmaal ging ze languit bij de verste rand liggen om zo rekening te kunnen houden met het terrein en de vorm van haar lichaam.

Ze haalde diep adem en liet zichzelf rollen.

Ze rolde weer naar beneden, ook nu weer in een schuine hoek, maar ditmaal had ze het goed uitgedokterd. Met de snelheid van een marathonloper raakte ze het water, waarna ze omlaag werd getrokken.

Ze sloot haar ogen en verwelkomde het verdovende gevoel.