85

Het vergde Adam Sabir en de anderen de hele dag en een avond om het kamp van Amoy te bereiken. Een paar honderd meter voor de ingang gaf Radu aan dat Sabir de auto moest stoppen.

‘Ik stap hier uit en loop verder. Voordat we binnenrijden moet ik eerst even met Amoy en Maja praten. Ze houden hier niet zo van vreemden, maar de kampbewoners zullen mij herkennen. De plaatselijke bevolking heeft een bloedhekel aan de Roma en zou het liefst de hele boel hier afbranden. Maar we zijn met te veel. Het houdt ons in elk geval waakzaam.’ Hij aarzelde. ‘Damo. Heb je een geschenk dat ik Amoy kan aanbieden?’

‘Een geschenk?’

‘Hij is straatarm. Door mij heeft ie zijn paard verloren. Als ik ze wat geld geef zou het voor hem en Maja makkelijker zijn om ons zonder gêne hun gastvrijheid aan te bieden. Ze hebben kindermonden te vullen. Amoy verdient bar weinig. Het zou normaal zijn dat ik iets voor ze meeneem als teken van dankbaarheid voor die keer dat ze me verzorgd hebben toen ik gewond was. Ze zullen niet vermoeden dat het van jou komt.’

Adam Sabir voelde in zijn zakken. ‘Ik heb ons noodvoorraadje nog… negenhonderd euro.’

‘Nee. Niet zó veel. Dan zullen ze denken dat we een bank hebben beroofd. Geef maar tweehonderd. Maar het blijft een risico. Ik moet het zonder enig voorbehoud schenken. Als Amoy ons weigert te helpen, zijn we het geld kwijt.’

‘Dat is een risico dat ík in elk geval bereid ben te nemen.’

‘Goed zo, Damo, heel goed. Je bent al een halve zigeuner.’

Alexi boog zich over de stoel en sloeg Sabir op de schouder; bij het zien van het geld begonnen zijn ogen te schitteren. ‘Zie je, Damo? Radu vindt ook dat we jou in een zigeuner moeten omturnen. Misschien vinden we in het kamp wel een vrouw voor je, hm? Radu, pas jij maar op. Als je een lelijkerd ziet of een dubbele weduwe, een zieke of onvruchtbare, of iemand met de tong van een adder, zeg haar vader dan dat Damo beschikbaar is. Hij is rijk, en hij is beschikbaar. En ik, Alexi Dufontaine, bied mezelf vrijwillig aan om als bemiddelaar op te treden.’ Hij grijnsde zijn nieuwe gouden tanden bloot. Damo, als je wilt, kun je me nu wel mijn commissie uitkeren. Op die manier krijg je op de lange termijn een betere service.’

Adam Sabir stopte de rest van de euro’s zo diep mogelijk weg in zijn zak. Als Alexi eenmaal op dreef kwam met zijn onvermijdelijke gedachtesprongetjes, wist je nooit precies of hij nu een grapje maakte of het meende.

Radu repte zich naar het zigeunerkamp. Lampen werden aangeknipt nu mensen uit hun bed kwamen. Kachels en haarden werden aangestoken. De voorbereidingen voor het ontbijt werden getroffen.

Adam Sabir draaide zich om naar Calque. ‘Denkt u dat De Bale er al in geslaagd is om zich uit die kelder te bevrijden?’

Joris Calque glimlachte. ‘Zeker weten.’

‘Hoe bedoelt u, “zeker weten”?’

‘Hoe ik dat bedoel? Simpel. Ik heb hem expres slecht gefouilleerd. Het was donker. We stonden onder druk.’

De Amerikaan staarde hem aan. ‘Ik begrijp u niet helemaal, Calque. Waar doelt u op? Vertel me alstublieft wat meer.’

Calque zuchtte. ‘Ik zou gedacht hebben dat het wel voor de hand lag, Sabir. Ik zorgde ervoor dat De Bale al zijn spullen nog bij zich had toen ik hem vastbond. Lopers, messen en wat dies meer zij. Zelfs dat telescopische vechtgeval waarmee hij mij die keer in Mexico onder de neus zwaaide. Dat ding dat hij in zijn mouw verstopt houdt.’

Sabir verstijfde. ‘Wat voor hersenlarve heeft u daartoe bewogen? Hij had meteen weer achter ons aan kunnen komen! Hij is zo geschift als een pak melk van een maand oud. Ik heb daar verdomme een geweer achtergelaten.’

Ongeduldig blies Calque even zijn wangen op. ‘Meteen achter ons aan komen? Hoe dan? Op een paar skilatten? Voordat het hem en zijn maatje lukte om uit de kelder te breken zouden wij sowieso al lang en breed vertrokken zijn.’

Sabir dwong zichzelf iets in te binden. ‘Oké. Ja. Ik zie wat u bedoelt.’

‘Nu kunnen we erop vertrouwen dat hij en zijn collega alle sporen zullen uitwissen van de man die u per ongeluk hebt vermoord. De Bale wil net zomin als wij dat de politie hierbij wordt betrokken. En hoe dan ook, ik heb zo’n vermoeden dat de goede graaf inmiddels druk bezig is zijn eigen agenda uit te voeren.’

‘Waarom denkt u dat? Weet u soms iets wat ik niet weet?’

‘Noem het mijn intuïtie als ex-politieman. Ik heb deze De Bale eigenlijk nooit echt beschouwd als een Corpus-fanaat. Als hij al 666-tekentjes in zijn ogen heeft, dan verwijzen die naar ponden, euro’s en dollars, en niet naar de duivel. Daarnaast lijkt hij behoorlijk op macht belust. En om macht te kunnen uitoefenen heb je een goede reden nodig. Een goed excuus. En welk beter excuus dan dat je de wereld redt van de duivel, Sabir? Nou? Geef daar maar eens antwoord op.’

Adam Sabir schudde zijn hoofd. Soms sloeg Calque zijweggetjes in die hij helemaal zelf leek te hebben verzonnen. Sabir zag absoluut geen reden waarom hij de man zou moeten volgen en zichzelf daarmee volkomen belachelijk zou maken.

Na een kwartier keerde Radu terug. Hij tikte op het zijraampje van de Lada. Sabir draaide het open.

‘Het is goed. Ze laten ons binnen. Maja heeft voor ons twee woonwagens van familieleden. Die zijn naar Rome voor de paasmis van de paus.’

‘De paasmis?’

‘Ja. Dat is de beste tijd van het jaar om zakken te rollen. De mensen kijken altijd omhoog. Maar om je kansen maximaal te benutten moet je er al een paar weken eerder zijn. Op die manier pak je alle buitenlandse pelgrims voordat ze de tijd hebben gehad om een beetje te acclimatiseren.’

Adam Sabir rolde met zijn ogen. ‘O ja. Dat had ik kunnen weten.’

Radu haalde zijn schouders op. ‘Intussen willen deze mensen met alle plezier hun woonwagens aan ons verhuren. Als we langer blijven, verdienen ze meer geld aan ons.’

‘Misschien laten ze Damo ook wel hun ongetrouwde dochters achter?’

Radu deed alsof hij Alexi met de rug van zijn hand een draai om de oren gaf. ‘Oké, Damo? Vind je het goed?’

‘Ik vind het prima.’ Intussen wierp hij een onzekere blik in Calques richting. ‘Denkt u echt dat Yola hier veilig zal zijn? Ik bedoel, dat ze hier kan bevallen?’

Joris Calque keek naar de lichtjes in het kamp. Vanaf een afstand was het alsof beneden hen de gehele Middellandse Zeevloot van de Amerikanen afgemeerd lag. ‘Superveilig.’