83

Al vroeg tijdens de schermutseling op de gang, toen het duidelijk was dat hij werd omsingeld en geen ruggensteun meer had, had Abi gebruikgemaakt van de duisternis en zijn zakmes heimelijk verborgen in zijn handpalm. Hij had zich voorgesteld dat hij op Sabir af zou kunnen vliegen om onverwacht de keel van die schoft open te snijden. Maar die kans had zich niet voorgedaan.

Hoewel de ex-politieman, Claque of Catafalque of hoe hij ook mocht heten, weliswaar duidelijk getraind was in hoe je potentieel gevaarlijke personen moest aanpakken, had hij van mensen fouilleren in het donker absoluut geen kaas gegeten. Hij had niet alleen het zakmes in Abi’s hand over het hoofd gezien, maar ook de lopers en de vechtstok die hij in zijn mouw verborgen had. Het was bijna alsof de man wilde dat hij zou ontsnappen.

Abi liet de gedachte nog even door zijn hoofd spelen en schoof haar toen terzijde. De wens was de vader van de gedachte. Die vent was gewoon niet slim genoeg.

Voorzichtig knipte hij het zakmes achter zijn rug open, waarna hij de drooglijn begon door te snijden waarmee de politieman zijn handen had vastgebonden. Markovich zat tegenover hem in de donkere kelder. Abi kon het gezicht van de kruisvaarder net aan onderscheiden in het ontluikende ochtendgloren dat de bevroren ramen van de kelder al roze kleurde. Hij zorgde ervoor dat Markovich zijn zaagbewegingen niet kon zien.

‘Hoeveel man heb je eigenlijk onder je directe bevel, Markovich?’

Het bleef even stil terwijl Markovich zich afvroeg of hij nu moest antwoorden of niet.

‘Heb je je tong soms verloren, Markovich? Ben je de orders vergeten die je baas, de nieuwe Messias, je heeft gegeven?’

‘Ik zat aan Trakhtenberger te denken,’ bromde Markovich.

‘Nou, doe maar niet. Hij is vlees voor de wormen. Denk liever na over mijn vraag.’

Er viel weer een stilte. Daarna beet Markovich hem het antwoord bijna toe. ‘Twintig. Dertig. Hangt ervan af.’

‘Waarvan dan?’

Markovich ging wat meer rechtop zitten. ‘Waar ze gedetacheerd zijn. Wat mijn orders voor ze zijn. Hun verantwoordelijkheden thuis. Op dit moment heb ik vijf kruisvaarders die de woning van de leider in Moldavië bewaken, en nog een stuk of tien die voor de komende verkiezingen hier in Roemenië Moldavische kiezers registreren.’

‘Waarom wil de leider dat zijn woning bewaakt wordt?’

Deze vraag leek Markovich te verrassen. ‘Nou, dat wil ie dus niet. Tenminste, niet constant. Maar het gaat met periodes. Soms doet hij een beroep op ons. Meestal als hij voor een specifieke periode niet gestoord wil worden. Zo wenst hij op dit moment bijvoorbeeld absoluut niet te worden gestoord. Dat gebeurt weleens. Dan zondert hij zich af met zijn zus. Deze keer heeft hij het volk verteld dat zijn zus aan tyfus lijdt. Maar ik geloof dat niet. Ze zijn waarschijnlijk aan het mediteren. De bewakers zijn er om bewonderaars uit de buurt te houden. Dit kan dagenlang duren.’

‘Dat mediteren?’

‘Ja. Antanasia Catalin is een zeer heilige vrouw. De leider heeft haar hoog zitten. Ze mediteren samen.’

Abi haalde cynisch zijn neus op. Tja. Meditatie, zo kon je het ook noemen. ‘Dus dat zijn eigenlijk de enige kruisvaarders in Moldavië? En de rest van de bende loopt hier te colporteren?’ Abi had zijn handen inmiddels vrij, maar hield ze voorlopig nog achter zijn rug.

‘Ik geloof van wel. Ja. Zo is het. Maar waar wilt u naartoe? Hoeveel man ik direct onder me heb is niet ons grootste probleem, zou ik zeggen, wel hoe we uit dit stinkhol komen. De leider zal heel kwaad op me zijn. Ik heb hem teleurgesteld.’

‘Maak je geen zorgen over hoe we hieruit komen, Markovich. Ik heb een plan. En wat de leider betreft zal ik ervoor zorgen dat jou recht wordt gedaan. Maar geef eerst antwoord op mijn vraag.’

Markovich werd een beetje kalmer door Abi’s toon. ‘Goed, de reservisten zijn er ook nog. Mannen die gewoon een fulltimebaan hebben, maar die in nood als kruisvaarders kunnen worden opgeroepen.’

‘Maar op dit moment zijn er dus slechts vijf gewapende kruisvaarders in Albescu?’

‘Dat heb ik u al verteld, ja. Maar waarom stelt u me al deze vragen?’

‘Gewoon, om de tijd wat te doden. Ik ben gefascineerd door die leider van je. Zoals je weet steunen wij hem oprecht in al zijn plannen, zozeer zelfs dat we zijn presidentiële campagne financieren. Daarom ben ik geïnteresseerd in dat onderdeel van zijn werk, het binnenhalen van stemmen.’

‘Jullie financieren hem?’

‘Ja. Met een aanzienlijk bedrag. Daarom vertrouwt hij mij. Daarom kreeg ik de leiding over jou. Onze mensen hebben afspraken gemaakt. Ik weet zeker dat ie dat jou allemaal wel heeft verteld.’ Abi besloot dat een beetje subtiel vleien wel geoorloofd was. ‘En we zijn van plan die afspraken na te komen, ondanks dit recente fiasco.’

Markovich knikte alsof hij al van meet af aan volledig ingelicht was over de situatie. ‘Wat Trakhtenberger is overkomen is slecht. Hij had een vrouw en drie kinderen.’

‘We zullen ervoor zorgen dat zij een pensioentje krijgt.’

‘Echt?’

‘Ja, echt. Trakhtenberger kwam om bij het uitoefenen van zijn plicht. Zijn weduwe heeft recht op compensatie. Voor zijn kinderen zal worden gezorgd. Je hebt mijn woord.’ Abi was blij dat Markovich in de snel oplossende duisternis zijn gezicht nog niet kon zien. Zijn acteerprestaties konden echt niet tippen aan die van Jean Gabin. ‘De leider heeft een prachtig huis, neem ik aan?’

‘Nee. Nee. Het is heel bescheiden. Er is niets prachtigs aan. De leider woont net als u en ik.’

‘Dat doet me deugd. Is de kerk toevallig verbonden met zijn huis?’

‘Nee. Vanuit het huis heb je uitzicht op de kerk, maar ze staan los van elkaar. Het huis heeft zelfs een eigen oprit. Hebt u die nooit gezien?’

‘Nee. Dat voorrecht heb ik nog niet gehad. De leider en ik hebben elkaar ergens anders getroffen. Maar in de toekomst zal ik hem ongetwijfeld bezoeken. Daar verheug ik me enorm op.’ Abi kon zijn vreugde amper inhouden. ‘Maar ik ben blij dat je het huis zo goed bewaakt. Alleen, vijf man lijkt me niet genoeg voor zo’n kwetsbaar bouwwerk.’

‘Dat ben ik met u eens. Helemaal. En dat heb ik de leider ook vaak gezegd. Twee man op, twee man af, dat is gewoon niet genoeg.’

‘Dus dat hebben jullie zo geregeld? En de vijfde man dan?’

‘O. Dat was mijn idee. Daar ben ik zeer tevreden over. Ik heb deze op het hart gedrukt om discreet te werk te gaan, om de woning te controleren op momenten dat de bewakers dit absoluut niet verwachten. Zelfs de leider is niet op de hoogte van deze vijfde man. Op deze manier zullen de bewakers altijd scherp blijven.’

‘Een verstandige zet. Heel verstandig zelfs.’ Abi kwam overeind en wierp de geïmproviseerde handboeien af. In één vloeiende beweging pakte hij de sneeuwschop op waar hij eerder al zijn oog op had laten vallen, en hij haalde ermee uit naar Markovich’ hoofd.

Markovich had slechts een fractie van een seconde om het uit te schreeuwen dan wel zichzelf opzij te werpen. Hij koos voor het eerste.

Abi’s klap raakte hem vol tegen zijn slaap. Zijn hoofd kwakte hard tegen de muur. Hij rolde zich op tot een bal en begon te jammeren.

Abi gaf hem een ram op de knie.

Markovich klapte al gillend dubbel.

Abi stapte dichterbij en beukte de rand van de schop tegen Markovich’ nek; het was dezelfde beweging als die je maakte als je turfstak. De klap brak Markovich’ ruggengraat.

Abi bekeek zijn handwerk eens goed, veegde zijn vingerafdrukken van het handvat van de sneeuwschop en zette deze netjes terug in het rek.

Hij liep naar de deur en haalde de lopers uit zijn zak. De gedachte aan de oppervlakkige fouillering door de politieman deed hem nog steeds plezier. Hij vermoedde dat als hij het had gewild hij zelfs met een in zijn rechterbroekspijp verstopt machinepistool zou zijn weggekomen. Misschien had de man ook wel gedronken? Niets wat deze amateurs uitvraten zou hem nog verrassen. Adam Sabir moest je echter in de gaten houden. De man had alle geluk van de duivel aan zijn zijde.

Abi opende de deur, luisterde en ontspande.

Hij hees Markovich op zijn schouder en droeg hem de trap op. Boven aangekomen dumpte hij hem naast Trakhtenberger om vervolgens het touw om zijn polsen door te snijden en het weg te stoppen. Hij daalde weer af naar de kelder en pakte de afgedankte langlaufski’s, schoenen en skistokken mee die Adam Sabir eerder had gebruikt.

Weer op de trap naar boven wierp hij een blik naar het Dragunov-geweer en de jachtgeweren die de Amerikaan en zijn makkers hadden achtergelaten. Mistroostig schudde hij zijn hoofd. Nee. Die waren verder nutteloos. Voor een man te voet. Hij hielp zichzelf aan een parka, een paar handschoenen en een belachelijke bontmuts met oorflappen, die achter de deur naar de voorraadkamer hing.

Op weg naar buiten aarzelde hij even.

Met een grom liet hij de ski’s, schoenen, stokken en kleding buiten voor de voordeur vallen en hij liep weer naar binnen.

Hij haastte zich naar de kamer waarin Lemma had geslapen, pakte het gebruikte beddengoed en de slaapzakken samen en legde alles in een bergje op de vloer. Met zijn zakmes sneed hij de slaapzakken open, waarna hij rondom de vulling wat haardhout legde. Vervolgens strooide hij er wat sintels uit de houtkachel overheen, en ook nog wat aanmaakhoutjes. Tegen de tijd dat hij de kamer uitliep, rookte zijn geïmproviseerde piramide al heel bevredigend.

Hij liep naar de achterste zitkamer en herhaalde daar de hele procedure met de slaapzakken. Al snel had hij een tweede vuurtje branden. Voor de zekerheid gooide hij nog wat opengereten bankkussens op de vlammen.

Hij liep terug naar de gang, verruilde zijn schoenen voor de langlaufschoenen en wierp zijn gebruikte schoeisel het jachthuis in. De voordeur liet hij op een kier. Er ging niets boven een openstaande deur om een flinke tocht te creëren.

Hij bevestigde de langlaufski’s onder de leren neuzen van zijn schoenen en probeerde hun veerkracht en flexibiliteit uit. Eenmaal tevreden trok hij de jas en handschoenen aan en zette hij de muts op, waarna hij snel vertrok in de richting van het dal waar hij vandaan was gekomen. Het ging het hele eind bergafwaarts.

Abi schatte in dat het hem niet meer dan drie à vier uur skiën zou moeten kosten om de hekken onder aan de pas te bereiken. In Carţisoara zou hij een auto stelen en daarna zou hij wel zien.

Achter hem begon de brand al onbeheersbaar te loeien.