34

In de zeventien jaar nadat Moldavië eindelijk kennismaakte met de markteconomie had Dracul Lupei’s dorp Albescu zich ontwikkeld tot een welvarende stad. De stedelijke expansie stond bijna voortdurend haaks op de actuele situatie in Moldavië, die eerder neerkwam op een economische crisis dan op een economisch wonder. Er hadden zich toenaderingen tot, en vervreemdingen van Rusland voorgedaan. De tijdelijke cupon, die de roebel had vervangen, had op zijn beurt weer plaatsgemaakt voor de leu. Er waren rellen geweest, burgeroorlogen, opstandige, op autonomie azende republieken zoals het Turkse Gagoezië en Transnistrië, georganiseerde misdaad en mensensmokkel, flirts met het kapitalisme, flirts met het communisme. Kortom, vruchtbare grond waarin een nieuwe religieuze doctrine wortel kon schieten.

Dankzij Draculs verstandige besluit om zijn valutareserves in dollars, euro’s, ponden en Zwitserse francs in het buitenland onder te brengen, beschikte Albescu, in schrijnend contrast met de rest van Moldavië, over fabrieken, garages en supermarkten, en ook over een eigen politiekorps en een eigen brandweerbrigade. In restaurants werd je zelfs niet afgezet, zoals in de hoofdstad zo vaak gebeurde en de gast als hij wilde betalen werd geconfronteerd met het feit dat zijn menu opeens vele malen duurder was geworden. En de misdaadcijfers waren verwaarloosbaar.

Ja, een stel Siberische gangsters hadden in 1997 geprobeerd er voet aan de grond te krijgen en de stad over te nemen, maar die waren op mysterieuze wijze verdwenen. In tegenstelling tot de normale Moldavische praktijk nam de politie van Albescu geen steekpenningen aan. Als iemand zo onfortuinlijk was geweest om zich in de nesten te werken, was een gulle donatie aan Dracul Lupei’s Kerk van de Herboren Christus meestal voldoende om daarmee weer van zijn vrijheid en zijn enkeltje naar de hemel verzekerd te zijn.

De naam Dracul Lupei was echter al weer jaren geleden ten grave gedragen en vervangen door Mihael Catalin, ‘Hij die als God is.’ Mihael, die onlangs zijn negenendertigste verjaardag had gevierd, vond dat hij de afgelopen vijftien jaar veel van de eigenschappen had overgenomen van de man die hij voorwendde te zijn.

Zijn Kerk van de Herboren Christus propageerde een leven van reinheid, zuiverheid, en kuisheid voor de ongehuwden. Wat dat laatste betrof werd Mihael als een lichtend voorbeeld beschouwd, aangezien hij voor zover men wist zich nog nooit met vrouwen had ingelaten en nog altijd samenleefde met zijn zus Antanasia die, net als Maria Magdalena vóór haar, door haar Heiland was verlost van het kwade. Of zo beweerde men.

Op deze manier sneed het zwaard voor Dracul alias Mihael aan twee kanten: in zekere zin was hij nog altijd een kluizenaar maar privé omarmde hij de vleselijke geneugten met zijn zus Antanasia, die door de jaren heen niet alleen zijn concubine maar ook zijn spirituele vroedvrouw was geworden. Zijn apostels apostel.

Wanneer hij geen zin had zich over allerlei overbodige details te buigen, liet hij dat over aan Antanasia. Zo zou zijn volk hem niet snel zat worden. Door zijn openbare verschijningen te beperken tot één zondag in de maand, kon hij er bovendien op rekenen dat zijn volgelingen vol overgave op de knieën vielen wanneer het grote moment daar was.

Om zijn ongenaakbaarheid nog verder te onderstrepen had hij zich omringd met wat hij zijn ‘kruisvaarders’ noemde. Deze jonge mannen, er waren geen vrouwen bij, hadden de opdracht het woord van de herboren Christus naar de omringende dorpen en steden te brengen, zowel in Moldavië als over de grens, naar Roemenië, Transnistrië en de Oekraïne. Cynische geesten zouden deze mannen misschien als lijfwachten hebben beschouwd, maar onder Mihaels kudde bevonden zich geen cynische geesten. Je geloofde totaal, of je lag eruit. Voor degenen voor wie tien dollar het verschil betekende tussen een maand lang wel of niet te eten hebben, was het totale geloof een kleine prijs voor een veilig bestaan, beschermd tegen misdaad en pesterijen, en de belofte van een volle maag.

Draculs regel van de 25 procent kerkbelasting gold ook voor de stad. Voor degenen die zelf een zaak wilden beginnen en wilden profiteren van Albescu’s opmerkelijke faciliteiten was dat eerder vijftig procent. Zelfs orthodoxe christenen buiten Albescu waardeerden het feit dat de Kerk van de Herboren Christus zo vlakbij was, want als je het concentrisch bekeek, met Albescu als het middelpunt van de cirkel, dan bleken in de regio’s waar Draculs kruisvaarders hun aandacht op richtten steeds meer plaatselijke moskeeën en synagogen en evangelische opwekkingskerken de deuren te sluiten.

Niemand die de oorzaak hiervoor bij de khc kon leggen, natuurlijk. Het was gewoon toeval dat de huren stegen, de bureaucratie verergerde en dat scholen en werkplekken kieskeuriger werden met betrekking tot degenen die een minderheidsgeloof aanhingen of uit een etnische minderheidsgroep afkomstig waren. De kruisvaarders waakten er echter voor de orthodoxe christenen van hen te vervreemden, want zij vormden de mand waaruit Mihael de rijpste appels plukte.

Nu, in de kracht van zijn leven, had hij inmiddels buitengewoon veel weg van de tv-Christus uit een mateloos populaire, Russische soapserie uit de jaren negentig. De soap, die inmiddels een paar jaar draaide, had iets voor elkaar gekregen wat Mihael als geestelijke aanvankelijk zelf niet was gelukt: hem van een plaatselijke ster tot een nationale bekendheid te laten uitgroeien.

Duizenden nieuwe gelovigen hadden zich onder zijn vleugels geschaard, van wie sommigen zelfs uit Siberië en Duitsland, nadat een Russische filmcrew hem tijdens een paar zomerweken had gefilmd voor een tv-documentaire. Dankzij wat discrete smeergelden aan belanghebbende partijen was de documentaire fortuinlijk genoeg pal na de langlopende tv-soap uitgezonden. En Mihaels welhaast onwerkelijke gelijkenis met de tv-Christus, een ogenschijnlijk buitengemeen toeval maar iets wat Dracul samen met Antanasia in werkelijkheid maandenlang had voorbereid, was inderdaad opvallend te noemen. Iemand die zo op Christus leek, die moest toch wel de ware Christus zijn?

Voeg daaraan toe dat de Kerk van de Herboren Christus de vrouw onderworpen achtte aan de man en daarmee een patriarchale blauwdruk hanteerde – de man volgt God, de vrouw volgt de man, de man vervult haar met zijn geest en de vrouw vervult de man met haar natuur, dat soort dingen – en je had een systeem dat zich opvallend goed binnen de conventionele religiositeit liet inpassen. De stap van orthodoxie naar het Herboren Christendom was derhalve geen grote, waarbij het laatste zetje werd gegeven door geld en zekerheid. Een kerkbelasting van 25 procent leek op het eerste gezicht een hoop geld, maar in een situatie waarin iemand vijfmaal een gemiddeld dagloon kon verdienen, een gezin kon onderhouden en huisvesten en zichzelf ook nog eens kon verlossen van corrupte ambtenaren en politie, leek dit niet langer een onredelijk tarief.

Immers, wat er met de moskeeën, synagogen en tempels gebeurde was toch niet zo erg? Die mensen konden toch naar andere oorden verhuizen? Naar andere landen die hen verwelkomden? Mihael Catalin riep toch niet op tot een pogrom? Hij verlangde alleen maar dat de mensen een keuze maakten.

Onlangs had hij een slim plan bedacht om zijn discipelen zelfs tot een nog hechtere groep te smeden: iedereen zou een patriarchaal kruisje met drie dwarsbalkjes op het voorhoofd getatoeëerd krijgen. Aanvankelijk had het tot enige consternatie geleid, vooral onder de vrouwen, maar Mihael had hen al snel weten over te halen.

‘Als het armageddon zich aandient, zullen jullie om te overleven je in het epicentrum van de spirituele wereld moeten bevinden. Alleen mijn volgelingen zullen gered worden. De rest van de wereld zal vergaan. We moeten dus meteen herkenbaar zijn, zowel voor elkaar als voor God. De voorhoofdstatoeage is daarvoor perfect geschikt. Het is een sieraad. Een waardig offer op het altaar van de ijdelheid. Vrouwen, als uw man u tijdens het liefdesspel aankijkt, dan ziet hij het teken van Christus; het zal uw versmelting zuiveren van zonde en zegenen. Mannen, wanneer uw vrouw naar u opkijkt terwijl u haar bevrucht, zal ze de dwarsbalk zien die de gerechtigheid symboliseert. Dit zal Gods natuurlijke orde versterken.’

Aldus verkondigde de nieuwe Messias. En aldus raakten Draculs volgelingen geleidelijk aan overtuigd.