73

Abi stond vlak bij de slagboom van de bergpas en keek toe terwijl Markovich de sloten controleerde.

‘Mee gerommeld?’

‘Nee. Deze zitten nog gewoon op slot.’

Abi schudde zijn hoofd. ‘Ik geloof er niks van. Laat mij eens kijken.’ Met een voet schopte hij het portier van de Lada Niva dicht en hij beende naar de slagboom. Met beide handen pakte hij het hangslot en de ketting op en hij bekeek ze aandachtig, zoals een juwelier een beschadigde parelketting inspecteert. ‘En dit dan?’

Markovichs boog zich over hem heen. ‘Ik zie niets.’

‘Deze krassen. En kijk daar eens. Onder die boom. Die voren.’ Als een hond die een plekje vrij wil maken om te kunnen poepen veegde Abi wat sneeuw weg. ‘Zie je dat dan niet, man? Het heeft nog maar nauwelijks genoeg gesneeuwd om alles te bedekken. Nog geen paar uur geleden is hier duidelijk een voertuig gepasseerd.’ Hij dook onder de slagboom door en liep naar een boom die een paar meter verderop boven een bocht in de weg hing. ‘Ja. Kijk hier maar eens. Daar waar de boom de weg heeft afgeschermd. Nog meer bandensporen. Er ligt nog te weinig verse sneeuw om alles te hebben kunnen bedekken. Zei je dat Andrassy sneeuwkettingen bij zich had?’

‘Ik weet het bijna wel zeker.’

‘Nou, dit ziet er inderdaad uit als sneeuwkettingen.’

‘Maar het zou ook het leger geweest kunnen zijn, of de politie, of wie dan ook.’ Markovich oogde duidelijk niet op zijn gemak. ‘Meneer de Bale… Graaf de Bale… Volgens mij jagen we spoken na.’

‘Waarom bel je niet je baas nog eens om te vragen wat hij ervan vindt?’

Markovich trok zijn hoofd tussen de schouders. Hij keek zuur. Hij had tien uur lang niets gegeten en hij miste zijn vrouw. Waarschijnlijk was ze nu bezig knoedels en gehaktballen te maken. Bovendien had hij thuis nog een krat Tsjechisch bier staan dat hij onlangs met een spelletje skaat had gewonnen. Hij kon de smaak van bier en gehaktballen die met elkaar versmolten al bijna proeven. Daarna zou hij zijn vrouw van tafel plukken en haar aan het giechelen brengen, alvorens seks met haar te hebben in hun lievelingsstandje – zij bovenop en met de rug naar hem toe en met haar handen steunend op zijn knieën. Goddelijk.

‘De leider heeft me bevolen hem niet meer te bellen, hem niet meer te storen.’ Het lukte Markovich niet om de ergernis uit zijn stem te bannen.

‘O, werkelijk? En heeft hij je ook niet bevolen om mij te gehoorzamen, voordat hij zich terugtrok?’

Markovich zuchtte. ‘Ja. Dat klopt…’

Abi beende terug naar de slagboom, haalde zijn loper uit zijn broekzak en draaide hem rond in het slot totdat het openklapte. ‘Zie je? Geen exacte wetenschap, hoor. Een kind doet de was in vijf minuutjes.’ Hij duwde de slagboom opzij. ‘Ik durf te wedden dat ze met dat barrel de top van de pas nooit zullen halen. Geef me een van die pistolen. Wij drieën hebben een klus te klaren.’